Alex Raptakis

Μια χαρά θα είστε. Άντε το πολύ να πρέπει να φτιάξεις τα EQ για να μη χτυπάνε κάποιες συχνότητες λόγω του μικρού δωματίου. Να βάλεις όσο χαμηλότερο buffer αντέχει το PC, για να μην έχεις καθόλου input lag.

Για Greta Van Fleet, δε πιστεύω ποτέ ότι θα φύγει η ΛεντΖεπενίλα. Εγώ δεν. Ο Μποναμάσα όμως είναι φοβερός, μου αρέσει πολύ και ας βαριέμαι το είδος φουλ. Έχει signature παίξιμο, ωραία φωνή και φοβερές παραγωγές. Το αγαπημένο μου είναι σίγουρα η διασκευή που έχει κάνει στο Stop. Το αγαπώ.

Update: Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους πολύ. Έμαθα πολλά μέσα από τη συζήτηση, και επιχείρησα να κάνω ένα update με όσα μπόρεσα να εφαρμόσω. - Ξαναηχογράφησα το μπάσο όπως το είδα στα covers - Έβαλα ένα synth που άκουα να υπάρχει στο βάθος - Έκανα reamp και το μπάσο και τις κιθάρες, άλλαξα και καμπίνες. - Έβαλα glue compressor στο master, και ένα vintage tape στο ελάχιστο. - Μάλλον όλη τη μαγεία την κάνει το multiband compressor σε συνδιασμό με τα M/S EQ settings που έβαλα σε κιθάρες και άλλα. Δεν είναι τέλειο αλλά είναι αρκετά κοντά σε αυτό που θέλω να πετύχω ηχητικά για δικές μου παραγωγές. Σας ευχαριστώ όλους πολύ! Επειδή δεν μπορώ να κάνω edit το αρχικό ποστ, βάζω εδώ και τα παλιά για ευκολότερη σύγκριση Update: Chokehold_copy3.mp3 Προηγούμενο: Chokehold_copy.mp3 Reference: Chokehold- Reference cut.mp3

@manosx Αυτό με το μπάσο και γενικότερα τα "studiaκά" stems είναι μεγάλη αλήθεια. Μια καλή ηχογράφηση είναι 100 φορές καλύτερη από ένα πολύ-επεξεργασμένο mix, το χω συναντήσει αρκετές φορές. Εδώ αν ακούσεις το μπάσο μου, επειδή είναι ψηφιακά κατεβασμένο, ουσιαστικά δεν έχει καν σωστό pitch. Μιλώντας για gear και κουρδίσματα όμως, έκατσα και το ψαξα λίγο παραπάνω. Θυμήθηκα ότι, ενώ ο κιθαρίστας παίζει σε 8χορδη, ο μπασίστας παίζει σε 5χορδο (όχι 6χορδο), και μάλιστα στα περισσότερα κομμάτια το παίζει σαν 4χορδο (half-step κάτω). Και σίγουρα δεν έχει κάποιο octaver γιατί όσους βλέπω να κάνουν cover, παίζουν με 4χορδο κανονικά.

Αυτό ακριβώς είναι. Δε θέλω να αντιγράψω στο 100% τον ήχο, αλλά θέλω να πετύχω αυτό το "feel", αυτό που σκάνε όλα μαζί και το νιώθεις στο πετσί σου, χωρίς να καταστρέφονται όλα από έναν limiter. Διάλεξα αυτό το κομμάτι λόγω του κοφτού-απότομου riff, γιατί διακρίνεται ίσως καλύτερα και επανειλημμένα αυτό που θέλω να πετύχω. Ίσως το χαμηλότερο κούρδισμα, το scale length, η έξτρα χορδή, ή οι μαγνήτες να παίζουν κάποιο ρόλο σε αυτή την λεπτομέρεια. Είναι που είναι "δύσκολες" οι χαμηλότερες συχνότητες, οπότε όσο πιο καθαρή η πηγή, μάλλον τόσο καλύτερο και το αποτέλεσμα, υποθέτω πάντα.

Πολύ ωραιό και αυτό, ειδικά για το συγκεκριμένο μέρος που παίζουν κοφτά!

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις πληροφορίες! Έχω απ'όλα αυτά τα εργαλεία, και δυναμικά EQ, και Multiband Comps, και το Decapitator που το χρησιμοποιώ αρκετά Θα παίξω λίγο να δω πώς μου βγαίνει με διάφορους συνδιασμούς αυτών, για να δω αν μπορώ να πετύχω αυτό το polished αποτέλεσμα.

Διαφορετικό σίγουρα, αλλά πολύ ωραίο. Έχω ένα kontakt sampled instrument που θα ταίριαζε απίστευτα για κάτι πιο κινηματογραφικό βέβαια. Μου ήρθαν πολλές ιδέες. Να κάνεις κι άλλα τέτοια, βγάζεις έμπνευση! Χρόνια πολλά κιολας!

@npapΣ'ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική απάντηση! Ερωτήσεις: 1) Τον multiband comp να τον χρησιμοποιήσω αντί για να κόψω συχνότητες με EQ? Συνήθως αυτό έκανα, αυτό έχω δει και να κάνουν. 2) Τι είναι το MS tool? Δεν το χω ξανασυναντήσει σαν ορολογία. 3) Πώς καταλαβαίνω αν ένα compression plugin είναι "glue"?

Το γνωρίζω και το χρησιμοποιώ, αλλά εδώ πού να το κάνω? Να κομπρεσάρω μπάσο με τα χτυπήματα της μπότας?

Σ'ευχαριστώ για τα tips @MGs! Αυτό με το mid/side δε το είχα σκεφτεί, συνήθως έκοβα όλα τα low με cut, αλλά ίσως αυτή να είναι και η απάντηση, έτσι ώστε να μη χάνονται τα μπάσα από τις άκρες, φοβερή ιδέα! To track είναι το Chokehold από Sleep Token, υπερκομματάρα, κατ' εμέ. Τα drums είναι ένα hybrid kit που έχω φτιάξει από EZDrummer. Δεν τα πολυεπεξεργάστηκα, γιατί ήθελα πρώτα να πάρω απόψεις για την γενική ιδέα του πώς να μειξάρω κάτι τέτοιο. Γενικά είναι ψιλοdefault όλο το δικό μου mix γι αυτό και ακούγεται πιο ακατέργαστο.

Αρκετά επαναλμβανόμενο, ήθελα ένα break/interlude/breakdown, κάτι κάπου στη μέση για να σπάσει, και μετά να έρθει ένα τελευταίο "ρεφραιν" σαν αποκορύφωση. Δε μου άρεσε το τέλος που τελειώνει με 4η. Από άποψη μείξης και εκτέλεσης είναι πολύ καλό!

@gkourmoul1 Σ'ευχαριστώ για την απάντηση, εσένα περίμενα που ξέρω ότι τα πας καλά με τις αντιγραφές ήχου! Οι ρυθμίσεις στο amp sim της κιθάρας και του μπάσου είναι defaults, πέρα από ελάχιστο EQ. Ήθελα να δω πώς μπορώ να το φέρω χωρίς να χρειαστεί να προσομοιάσω στο 100% τους ήχους. Έτσι κι αλλιώς, με καμπίνες και επιλογές ήχων είμαι τέρμα άσχετος...

Καλησπέρα στην παρέα. Χρειάζομαι τα φώτα σας, ιδιαίτερα αυτών που τα πάνε καλά με μείξη και αντιγραφή ήχου. Θέλω να πετύχω ένα πολύ συγκεκριμένο ήχο, που μάλλον είναι συνδιασμός ηλεκτρικής-μπάσου (και μπότας όταν σκάει) Το ύφος του ήχου είναι τύπου djent/metalcore, σκεφτείτε κάτι σε μοντέρνο μέταλ σε χαμηλά κουρδίσματα. Παλαιότερα έχω αναφαίρει ότι για κάποιο λόγο μου φαίνεται πως ο ήχος της κιθάρας μου πάσχει, ειδικά όταν θέλω να πετύχω αυτό το στυλ. Η κιθάρα μου από μόνη της νομίζω ότι έχει "θόρυβο", δεν είναι αρκετά καθαρή δηλαδή, και ότι δεν έχει καθόλου ατάκα. Στο τέλος, χάνεται στη μείξη, ή χαόνεται το σύμπαν όταν την ανεβάζω. Αυτά για τις προηγούμενες προσπάθειές μου. Σε αυτό το είδος, ξέρω ότι παικτικά έχει μεγάλη σημασία να "σκάβεις" τη χορδή, και να παίζεις δυνατά δηλαδή. Έκανα μια νέα προσπάθεια, αντιγράφοντας ένα κομμάτι που μου αρέσει πολύ και αυτό που θέλω υπάρχει έντονα. Δεν θέλω να αντιγράψω συγκεκριμένα αυτό το κομμάτι, αλλά πετύχω το γενικό "feeling" αυτού του punchy εφέ που έχει το ρεφραίν, θα καταλάβετε όταν το ακούσετε. Οι ηχογραφήσεις είναι αρκετά πρόχειρες, και έχω κάνει ψηφιακό downpitch γιατί αυτοί μάλλον παίζουν με 8χορδη με ανοιχτή F, και η 7χορδή μου είναι drop A. Reference: Chokehold_cut.mp3 Το δικό μου: Chokehold_copy.mp3 - Είναι όλα στη μείξη άραγε; - Οι μαγνήτες πόσο ρόλο παίζουν παίζουν; - Πόσο ψηλά πρέπει να είναι η κιθάρα και το μπάσο, και μεταξύ τους, αλλά και σε σχέση με τα τύμπανα (μπότα/ταμπούρο); - Πώς "ταιριάζω" το μπάσο με την κιθάρα, έτσι ώστε να ακούγεται σαν επέκταση της κιθάρας; Αρκεί το EQ; Το χω πετύχει καθόλου;

Γενικά οι ήχοι είναι ιδιαίτερα κακοί. Θα μπορούσε να γίνει ΦΟΒΕΡΟ με λίγο καλύτερη διαχείριση στη μείξη. Έχει κάποια πολύ πολύ καλά στοιχεία.

Ταπεινή μου γνώμη, ο ήχος που θες να "πιάσεις" δεν είναι θέμα hardware, αλλά γνώσης. Το να πάρεις το υπερκαλυτερότερο hardware και να ξεκινήσεις να γράφεις σε ταινία δε σημαίνει ότι θα σου δώσει τον ήχο που ζητάς αυτόματα. Το ίδιο ισχύει και για το software φυσικά. Πλέον όμως κάποιος που γνωρίζει μπορεί να πετύχει ότι ήχο θέλει ψηφιακά. Δεν είμαστε στο 2000 που είχαμε την EMGήλα να τρυπάει αΦτιά παντού. Αυτά.

Μη ξεχνάμε ότι το μπουζούκι έχει μόνο 2 "κανονικές" διπλές χορδές, τις δύο κάτω, Ρε και Λα. Οι υπόλοιπες έχουν μια μπάσα και μια λεπτή όπως ακριβώς η πρώτη Ρε. Η 5η χορδή δηλαδή θα έχει μια μπάσα και μια λεπτή πάλι? Τουλάχιστον στο 4χορδο υπάρχει η ισορροπία 2+2, ενώ στο τρίχορδο κυριαρχεί ο πιο λεπτός ήχος.

Από την εμπειρία μου, οι μαγνήτες του μπουζουκιού δεν γίνεται να δώσουν αυτό που δίνει ένα καλό ηχείο, ειδικά αν το μπουζούκι είναι ακριβό. Εκτός αν έχει αλλάξει τόσο δα η σκηνή και δε το ξέρω, έχω καιρό να ασχοληθώ. Τώρα για το 10χορδο, πρώτη φορά το ακούω, αλλά έχει λόγο ύπαρξης άραγε? Η σύγχρονη ελληνική δισκογραφία για μπουζούκια, όχι μόνο περιοορίζεται σε lead παίξιμο,, αλλά έχει και αρκετά συγκεκριμένο χαρακτήρα που ίσως να χρειάζεται μόνο τις 2 πρώτες χορδές. Άντε να βάλεις και 3η σε κανένα σόλο. Αλλά δεν έχω ακούσει κάτι όπως τα σόλο τύπου Χιώτη ή Λεμονόπουλου, δε βγαίνουν πλέον. Δε νομίζω να αρέσουν και στον κόσμο δηλαδή, μιας και απλά γράφονται τυπικά λαικο-ποπ ζεϊμπέκικα, χασάπικα και τσιφτετέλια για να κουνιούνται οι νεαρές, και αυτό όσο δεν παίζει τραπ. Από την άλλη, αυτά λέγαμε όταν ο Χιώτης έφερε το 4χορδο στο χώρο, όλοι το σνόμπαραν - ακόμα και σήμερα δηλαδή, υπάρχουν οι hardcore τρίχορδοι. Ο Χιώτης όμως έδωσε άλλη έκταση στο όργανο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Σίγουρα συνδέουμε κομμάτια με στιγμές του παρελθόντος, αλλά δεν είναι και αυτά που βάζουμε αναγκαστικά στην playlist μας. Το 99% των κομματιών που ακούω καθημερινά δεν έχει καμία σχέση με καμία ανάμνηση. Τα ανακάλυψα τυχαίες μέρες στο youtube με διάφορους τρόπους, και πλέον έχω δημιουργήσει τις δικές μου σκέψεις βάσει αυτών, και όχι βάσει αναμνήσεων.

Χαχαχα το ξεθάψατε πάλι! Όλο λέω να το κάνω remake να φτιαχτούν οι λεπτομέρειες αλλά όλο έχω φουλ δουλειά αυτή την εποχή!

Ισχύει 100% εννοείται. Και όσο μεγαλώνεις αλλάζουν και οι προτεραιότητές σου. Και δεν είπα ότι μιλάμε για κανονικούς σνομπ, όχι. Μιλάω για κάτι που συμβαίνει υποσυνείδητα, λόγω συνήθειας, παρελθόντος, κουλτούρας, ή ότι άλλο μπορεί να έχει επηρεάσει τις προτιμήσεις του ακροατή. Φυσικά και είμαστε επιλεκτικοί. Αλλά - ο OP λέει για το ότι ακούει φοβερά πράγματα αλλά του αρκεί που τα ακούει μία φορά. Εγώ όταν ακούσω κάτι που το χαρακτηρίζω έτσι, έχει μπει στην playlist στο repeat μέχρι να έρθει το επόμενο. Αν δεν το κάνει, τότε τι φταίει? Ε εγώ λέω το υποσυνείδητο bias που πιθανόν έχει, και όλοι έχουμε με διαφορετικές σταθερές.

Σίγουρα Μπιλ, με βρίσκεις σύμφωνο. Βέβαια, εγώ προσωπικά, έχω γνωρίσει πολλούς που ανακαλύπτουν αριστουργήματα του παρελθόντος χωρίς να τα σνομπάρουν, και ελάχιστους που έκαναν το αντίθετο. Και θα σου πω και το άλλο. Οκ γεννήθηκες το 40-50-60. Γιατί να αφήσεις τον εαυτό σου να σε καταδικάσει μόνο σε αυτό το είδος? Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το σήμερα και τις νέες γενιές. Γιατί να μένουν στη μουσική του σήμερα? Να πάνε και στο παρελθόν. Άμα λάχει, να πανε και στα gregorian chants. H μουσική είναι φυσικό φαινόμενο, είναι κάτι χωρίς σύνορα, χωρίς χρονολογία. Γιατί πρέπει απαραίτητα να της βάλουμε ταμπελάκια παλαιό,μοντέρνο, κλασικό, διάσημο, top10, 70', κοκ? Κατ' εμέ ο κάθε ακροατής πρέπει να είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε, και να κρίνει χωρίς να ξέρει τις λεπτομέρειες. Απόλυτη αμεροληψία. Δυστυχώς όμως δε γίνεται κάτι τέτοιο, και όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πως γίνεται ακόμη χειρότερο, το οποιό οδηγεί στο άλλο άκρο. Προωθείται υλικό που πληροί κάποιες προδιαγραφές ανεξαρτήτου ποιότητας (βλέπε το εύκολο, γρήγορο, ad-friendly, ντε και καλά diverse, κτλ), και φυσικά δε συμβαίνει μόνο στη μουσική. Εκεί ο δέκτης απλά καταναλώνει χωρίς καν να μπει στη διαδικασία να επεξεργαστεί οποιαδήποτε πληροφορία, και χάνεται όλο το νόημα. Άλλος θα πει βέβαια, υπάρχει νόημα? Αν διασκεδάζει ο άλλος με το οτιδήποτε, δεν είναι αρκετό? Και απαντώ, σίγουρα, και μακάρι να μπορούσα να διασκεδάζω με το οτιδήποτε ?

Ισχύει, αλλά δε χρειάζεται να σταματήσεις κάπου. Δε νομίζω να ακούω αυτά που ακούω τώρα σε 30 χρόνια, ούτε καν σε 5. Κάθε φορά που είπα κάτι τέτοιο, βγήκα λάθος για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά δε νομίζω να σταματήσω να ακούω μουσική. Τώρα θα μου πει κανείς, και αυτό μπορεί να αλλάξει. Η μουσική για μένα είναι κάτι το πολύ προσωπικό όμως, πράγμα που δεν μπορώ να πιστέψω πως κάποια στιγμή στη ζωή μου θα βαρεθώ για τον οποιονδήποτε λόγο.

Εγώ ακούω μουσική καθημερινά, και σχετικά ασταμάτητα. Είτε δουλεύω, είτε περπατάω, κατά πάσα πιθανότητα θα με πετύχεις με μουσική. Όταν ακούω ένα νέο κομμάτι που θα με ενθουσιάσει τόσο, στο στυλ που μου αρέσει φυσικά, τότε μπαίνει κατευθείαν στην καθημερινή μου playlist. Γίνεται σπάνια, συνήθως όταν κάποια μπάντα που αγαπώ βγάλει νέο δίσκο, ή αν τύχει και ανακαλύψω μια καινούργια μπάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπαίνει στο repeat μέχρι θανάτου, ακόμα και αν είναι μόνο ένα κομμάτι. Παθιάζομαι, διεγείρομαι με νέες μελωδίες, ρυθμούς, και συνδιασμούς αυτών. Βέβαια θα πω το εξής, και επειδή δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ίσως προσβληθεί κόσμος. Δεν το θέλω όμως σε καμία περίπτωση. Είτε μιλάμε για jazz, είτε για κλασική, είτε για metal, αν κάποιος έχει μεγαλώσει με τα παλιά κλασικά, και έχει "μείνει" εκεί για οποιονδήποτε λόγο, τότε ίσως είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να απολαύσει με την ίδια ένταση μια νέα εκδοχή του είδους της αρεσκείας του. Χτίζεται ένας snob-τοίχος, ίσως και ασυνείδητα. Συνεχίζει να ακούει classics και μόνο classics, γιατί σαν αυτούς τίποτα, δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος, κτλ, με αποτέλεσμα το κομμάτι που σε ενθουσίασε για 5 λεπτά να μη μπαίνει ποτέ στην playlist σου, μάλλον γιατί ασυνείδητα γίνεται σύγκριση με τους θρύλους του παρελθόντος. Ποιός Tim Henson, ποιός Tosin Abasi, ποιός Misha Mansoor. Φυσικά δε γίνεται να αναγκάσει κανείς τον εαυτό του να του αρέσει κάτι - αλλά ίσως υπάρχει και το acquired taste που λέμε. Το έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου εννοείται. Αλλά όταν έρθει αυτό το μούδιασμα από ένα νέο άκουσμα, οφείλω να το αναγνωρίσω και να το βάλω στην playlist μου. Και έχω πρόσφατο παράδειγμα το κόλλημα που έφαγα με (κάποια κομμάτια των) Sleep Token. Μείξη pop, soul, math και deathcore, άκουσα και έπαθα κοκομπλόκο. Παλιά θα σου έλεγα ΜΟΝΟ TOOL KAI DREAM THEATER ΡΕ. Άλλοι θα έλεγαν ΜΟΝΟ RUSH. Όσο μεγαλώνω, τόσο διαμορφώνεται και η μουσική που ακούω. Κάποια αλλάζουν πολύ, κάποια λίγο. Αλλάζουν όμως, γιατί αλλιώς, όπως διαβάζω από πολλούς, σταματάς να ακούς μουσική. Μάλλον, δε ξέρω.

Θυμάμαι το Amplitube έχει "επίσημους" ενισχυτές με υπογραφή του Slash. Τους είχα... δοκιμάσει, ας πούμε, τσάμπα. Κατάλαβες. Αλλά για freeware δε ξέρω.