Οι καλλιτέχνες είναι (και αυτοί) άνθρωποι, άρα έχουν τις καλές τους και τις κακές τους. Έγραψα πρόσφατα για τον Jeff Beck στου Ronnie Scotts που το διασκέδαζε και το μετέδιδε παράλληλα στο κοινό. Είδα με διαφορά 2-3 ημερών τη συναυλία του ιδιου στο Udo (με πολυπληθέστερο κοινό) και ήταν στα όρια της αρπαχτής.
Λέω λοιπόν ότι κάποια πράγματα είναι θέμα εμπειρίας. Η πρώτη σου συναυλία είναι κάτι το πρωτόγνωρο, ακόμα και εάν ο ήχος είναι χάλια, το group δεν ξέρει τι του γίνεται και ο χώρος άθλιος.
Σιγά σιγά γίνεσαι πιο απαιτητικός και αυστηρότερος κριτής.
Θεωρώ ότι ο καθρέφτης του μουσικού είναι το live (ναι κάποιοι έχουν ξαναπεί ότι κάποια έργα δεν αναπαράγονται live...). Εγώ όμως, εκεί κρίνω την ικανότητά του να με συγκινήσει, να με εκπλήξει (έχοντας μια προϋπηρεσία σε συναυλίες από το 77 και έχοντας δεί "τεράστιους' μουσικούς, έχω πιά απαίτηση από το μουσικό να με εκπλήξει) και να με κάνει να περάσω καλά
Στο live λοιπόν, λέω, δεν πάμε για να ακούσουμε μουσική (άλλωστε στην Ελλάδα συνήθωςο ήχος είναι χάλια). Πάμε για να κρίνουμε εάν ό "ήρωάς" μας αξίζει τη τιμή που του κάνουμε.