Δεν είμαι φανατικός με το ποδόσφαιρο, παρακολουθώ βέβαια αλλά σπάνια πάω στο γήπεδο. Το 1982-3 (?) ήμουν φοιτητής στο Παρίσι και πήγαμε στο Παρκ ντε Πρινς να δούμε την πανίσχυρη (και τότε) Μπαρτσελόνα εναντίον της Παρι σαν Ζερμαιν. Κουμάντο (ποδοσφαιρικά) έκανε στη Μπάρτσα ένας παικταράς, ο Σούστερ και το ανερχόμενο αστέρι ήταν ο Μαραντόνα (πρέπει να ήταν 21 χρόνων τότε...). Η Μπάρτσα πέταγε μέσα στο γήπεδο, αλλά ο Ντιέγκο βαριόταν που ζούσε, ήταν κοντά στη σέντρα και τα έξυνε κανονικά. Μέχρι το 40, που σαν να τον τσίμπησε μια μύγα, πήρε τη μπάλα κάτω από τη σέντρα, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του (τον σπρώχνανε, τον κλωτσούσαν, του τραβάγαν τη φανέλα...δεν κατάλαβε Χριστό!), πέρασε και τον τερματοφύλακα, έβαλε γκολ, γύρισε μας χαιρέτησε....και βγήκε αλλαγή!!!!. 2 λεπτά μαγείας και αποθέωσης. Μοναδικέ Ντιέγκο, καλό ταξίδι.
Υ.Γ. Για τα στατιστικά, η Πάρι έφαγε 4 σε αυτό το ματς.