Μένω Κυψέλη τα τελευταία 30 χρόνια.
Ιδιόκτητο διαμέρισμα (της γυναίκας) στον 4ο. Στον 5ο επίσης ιδιόκτητο οροφοδιαμέρισμα. Πολυκατοικία του '70. Πονεμένη ιστορία και πέρα από αυτό καταφύγιο προβληματικών ζώων, γατιών και σκυλιών. Αρκετών (5-6). Γαυγίσματα μέχρι της 1 το βράδυ και από τις 5:30 πρωί.
Τώρα που σας γράφω πανικός. Γαυγίσματα και τρεχαλητά.
Και κάθε βράδυ σύρσιμο μεταλλικών επίπλων στην βεράντα. Δεν ξέρω γιατί.
Σώθηκα με ωτοασπίδες.
Καλοκαίρι με ανοιχτές μπαλκονόπορτες φασαρία και από κάτω από τον πεζόδρομο. Ωτοασπίδες πάλι.
Εμφανίζεται πέρσι το καλοκαίρι νεαρός ενοικιαστής για την γκαρσονιέρα δίπλα μου.
Ξεκινάει η μετακόμιση του με πάρτυ μέχρι τις 3-4 το πρωί. Δε λέω τίποτα.
Μιλούσε όλη μέρα στο τηλέφωνο μέχρι τις 1-2 το βράδυ με γαιδουροφωνάρα. Δε λέω τίποτα.
Παίζω κιθάρα χαλαρά σε ενισχυτή 5w στο 5 ώρα 11 το πρωί Σάββατο. Μου χτυπάει την πόρτα.
- Γειά σας, είμαι ο καινούργιος νοικάρης δίπλα.
- Καλώς όρισες, του λέω.
- Είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής της Νομικής, μου λέει.
- Μπράβο, του λέω.
- Αυτό με την κιθάρα μου λέει, θα συνεχιστεί?
- Θα συνεχιστεί, του λέω, αλλά πάντα σε ώρες που δεν είναι κοινής ησυχίας. Σε αντίθεσή με εσένα που όλη μέρα μιλάς στο τηλέφωνο με την αγριοφωνάρα σου.
Έφυγε τσαντισμένος και συνέχισε το χαβά του. Το βράδυ σταμάτησε τη φασαρία στις 3.
Το πρωί στις 7 ακριβώς, πριν φύγω για το πεδίο του Άρεως για τον πρωινο μου περίπατο, βάζω ραδιόφωνο Θέατρο της Δευτέρας στην ΕΡΤ και την κάνω.
Γυρνάω, ετοιμάζομαι για δουλειά και αφήνω στο ράδιο Blackman και κυρίεεςς μουυυ.
Το απόγευμα που γύρισα παίρνω ενισχυτη και κιθάρα και πάω στην κρεβατοκαμαρα που ειναι μεσοτοιχία και παίζω καμμιά ώρα πεντατονικές. Τίποτα άλλο. Και όχι και ιδιαίτερα καλά.
Την επόμενη εβδομάδα τον βλέπω στο ασανσέρ με μια βαλίτσα κι ένα σακβουαγιάζ.
Καλό ταξίδι του είπα αλλά δεν μου απάντησε ?. Και δεν τον ξαναείδα. Κλαψ. Κι έχει χάσει την βελτίωση μου στις πεντατονικές.