Waterfall-K

Πουθενά δεν γίνεται κάτι πάντα by the book, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Η sampling πραγματικότητα είναι αυτή που σου περιέγραψα, τώρα αν κάποιοι παρανομούν είναι εντελώς άλλο θέμα. Με απλά λόγια, αν πιαστείς να κλέβεις, την γ@$#^%ες. Αν δεν πιαστείς είσαι απλά κωλόφαρδος, αλλά αυτό δεν σε κάνει λιγότερο κλέφτη. Αν επικροτείς την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας (αυτό είναι το sampling χωρίς άδεια, αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα) να μας το πεις να το ξέρουμε. Underground ντομάτες, πατάτες και μπιτσόμπαρα στο κύμα δεν έχουν σχέση με αυτό που συζητάμε, και ούτε θεωρούνται μαγκιά. Και ιδιαίτερα όταν αυτοί δεν πλήρωσαν cent για να φτιάξουν και κυκλοφορήσουν την "τσικι-τσικι" παπαριά τους. Ξανά: το θέμα μας δεν είναι η underground σκηνή της Αγγλίας/Γαλλίας/Ινδονησίας/Παραγουάης/Ελλάδας. Οι underground σκηνές παρεμπιπτόντως συνήθως μαζεύουν όλο το μουσικό σκουπιδαριό της κάθε χώρας. Ο κάθε ατάλαντος ρούκουνας κοτσάρει στο πέτο την ταμπέλα "underground" και νομίζει ότι έτσι καλύπτει την έλλειψη ταλέντου του. Αμ δε... Αυτοί που βγαίνουν από τις underground σκηνές και πάνε λίγο παραπέρα είναι εξαιρέσεις. Αλλά -και για πολλοστή φορά- οι underground σκηνές δεν είναι το θέμα αυτού του θρεντ.

Κατάλαβες? Μέρος της undergound (μην πω όλη η σκηνή) λίγους ενδιαφέρει και από λίγους ακούγεται, η undergound σκηνή δεν είναι mainstream, και γι αυτό οι εταιρείες δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με τους "πεινάλες", πλην ελαχίστων περιπτώσεων που θα τους πάρουν, θα τους προωθήσουν και θα τους κάνουν κι αυτούς σαν τα μούτρα τους, mainstream δηλαδή. Οι εταιρείες όμως δεν είναι πάντα οι αποκλειστικοί κάτοχοι των δικαιωμάτων της μουσικής που πουλάνε, έτσι αν βρεθεί κάποιος "περίεργος" μουσικός, σαν τον Ralphe Armstrong του αρχικού παραδείγματος (ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφων τότε για πόσο χρόνο ακόμα θα συνεχίσει να πηγαίνει στα δικαστήρια αυτούς που είχε μηνήσει, είχε δηλώσει ότι δεν βιάζεται, ότι χρόνος υπάρχει και ότι παίρνει τις...βιταμίνες του και είναι Οκ να συνεχίσει τον αγώνα του?), τότε θα αρχίσει το τρέξιμο στα δικαστήρια, και μετά να δεις τι μανίκι θα φάει και η εταιρεία -αν αποδειχτεί ότι έκανε τα στραβά μάτια- και οι "underground" κλεφτοκοτάδες. Μια καταδικαστική απόφαση θα είναι το αποτέλεσμα ή μια εξωδικαστική συμφωνία, και στις δύο περιπτώσεις ο μηνυτής θα πάει σπίτι του με γεμάτες τις τσέπες του.

To sampling είναι παντού δημοφιλές και στην Αγγλία χρησιμοποιείται όπως και στον υπόλοιπο πλανήτη. Εκτός κι αν πιστεύουν μερικοί ότι στην Αγγλία κάνουν "τέχνη" μ'αυτό, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο δεν έχουν πάρει πρέφα. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Μεταξύ sampling και sampling μπορεί να υπάρχει απόσταση μερικών ετών φωτός. Φυσικά το sampling μπορεί να γίνει και τέχνη, ανέφερα πιο πάνω την περίπτωση του άλμπουμ Zoolook (1984) το οποίο θεωρείται ορόσημο στο sampling. Το θέμα είναι πως χρησιμοποιεί κανείς το sampling. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο μπορώ να σαμπλάρω 2-3 λεπτά από το Shine On You Crazy Diamond των Floyd, να του περάσω ένα μπιτ από κάτω και μια έτοιμη μπασογραμμή και να το ανεβάσω στο youtube. Αυτό όμως δεν είναι τέχνη στο sampling. Τέχνη είναι να σαμπλάρεις ομιλίες και τραγουδίσματα από καμιά 25ριά εθνικότητες, να επεξεργαστείς τα samples και να δημιουργήσεις με αυτά νέα φωνητικά, ήχους κ' ρυθμούς και να τα εντάξεις σε μια νέα δική σου σύνθεση (βλέπε Zoolook). Τέχνη είναι να σαμπλάρεις μικρά φωνητικά αποσπάσματα από το "666" των Aphrodite's Child και να δημιουργήσεις ένα νέο αριστούργημα (Enigma - MCMXC a.D). Αυτά είναι τέχνη, όχι οι χιλιάδες επί χιλιάδων copy/paste σκουπιδο-περιπτώσεις που ταλαιπωρούν καθημερινά τα αυτιά μας. Εκεί παίζουν πολλά και νομίζω δεν υπάρχει κάτι standard για όλες τις χώρες. Η χρονική διάρκεια του δείγματος, πόσο χαρακτηριστικό είναι αυτό το δείγμα και από που προέρχεται είναι κάποια από τα κριτήρια που παίζουν ρόλο. Αν σαμπλάρουμε πχ τις δύο πρώτες νότες του Smoke On The Water μάλλον δεν θα υπάρξει πρόβλημα, αν σαμπλάρουμε όμως ολόκληρο το ριφ άνευ αδείας..."τον ήπιαμε", που θα'λεγε και η Τζάκρη.? Αυτό συνέβαινε τότε, το sampling ήταν κάτι το καινούργιο για την πλειονότητα του κόσμου και επικρατούσε μια χαλαρότητα. Αυτό δεν άργησε να αλλάξει όμως και σε αυτό βοήθησαν οι πρώτες μηνύσεις που -καλώς- έπεσαν. Στις μέρες μας γίνεται "το sampling της αρκούδας", αλλά με άδεια. Αυτό είναι καλό για τους original καλλιτέχνες, αλλά δεν βοηθάει καθόλου τα αυτιά μας. Το sampling σήμερα έχει καταντήσει η χαρά του κάθε ατάλαντου "producer/DJ".

H Αγγλία δεν έχει -ή κάνει- κάτι ιδιαίτερο με το sampling. Στην Αγγλία, όπως και σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, παίρνεις άδεια για να σαμπλάρεις μέρη μιας σύνθεσης, αλλιώς τρως μια ξεγυρισμένη μήνυση και πληρώνεις τα μαλλιοκέφαλα σου σε αυτούς που έχουν τα δικαιώματα της σύνθεσης/ηχογράφησης που έκλεψες. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και ισχύουν για όλο τον κόσμο, και για την Αγγλία. Τώρα, αν έχεις συμβόλαιο στην Virgin και θες να σαμπλάρεις μέρη ενός άλμπουμ που ανήκει στον κατάλογο της Virgin, τα πράγματα είναι εύκολα, αν η εταιρεία έχει όλα τα δικαιώματα του άλμπουμ και δεν εμπλέκονται και άλλοι. Αν εμπλέκονται και τρίτοι εκτός εταιρείας, ζητάς άδεια και από αυτούς. Αν δεν...και σε πάρουν πρέφα, μπορεί να χαλάσεις αρκετά χρόνια απ'τη ζωή σου στα δικαστήρια (αναλόγως τι και από που/ποιους έκλεψες) και στο τέλος να πληρώσεις και ένα ωραιότατο ποσό που θα σε κάνει να ακούς sampling και να σε πιάνει κρύος ιδρώτας. Το είδος του sampling που κάνουν και οι γάτες σήμερα, κατακρεουργώντας ηχογραφήσεις τρίτων και κυκλοφορώντας την dance παπαριά τους, δεν είναι τέχνη, είναι σκουπίδια φτιαγμένα από τραγικά ατάλαντους μη-μουσικούς. Το άλλο sampling, τύπου "Zoolook" πχ (J.M. Jarre), αυτό ναι, είναι τέχνη και μάλιστα με Τ κεφαλαίο. Από τη στιγμή που η τεχνολογία αυτή έγινε πάμφθηνη και προσβάσιμη στους πάντες, έπαψε να είναι τέχνη.

tssssk (Naked Gun).mp4

Αυτό το ποτ-πουρί έγινε για να συνοδεύσει το βίντεο του live. Όποιος θέλει να ακούσει τα κομμάτια ξεχωριστά, ο Πάνος παραπάνω έγραψε από που προέρχονται. Δεν έχω ακούσει το live σκέτο χωρίς την εικόνα, αλλά η εικόνα από μόνη της δεν μου είπε πολλά, πιο πολύ επικεντρώθηκα στη μουσική, οπότε φαντάζομαι αν το ξανακούσω σκέτο θα συνεχίσουν να μου αρέσουν τα κομμάτια που μου άρεσαν και στην αρχή. Θα κοιτάξω αργότερα να το κατεβάσω και να το ακούσω στην πρώτη ευκαιρία.

Στην πρώτη σελίδα του θρεντ έχει λινκ στο βίντεο με όλο το live, υπέθεσα ότι το είχες ήδη δει. Στο 70-80% καλά ακούγεται, παλιό κυρίως stuff remixαρισμένο. Δεν περιμένω και πολλά πλέον απ'τον Jarre, απ'τη στιγμή που άρχισε να ακούγεται σαν ένας τυπικός dance DJ. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει κιόλας.

Πιο εύκολο είναι πλέον να βρεις ποια κομμάτια δεν έχουν σαμπλαριστεί, παρά το αντίθετο. Το έχουν ξεφτιλίσει εντελώς το θέμα. Αν και στις μέρες μας το sampling είναι το λιγότερο, τώρα παίρνουν ολόκληρα κομμάτια, τους προσθέτουν απλά ένα μπιτ από κάτω και τα κυκλοφορούν σαν "remix". Πρέπει να κάνει κανείς τάμα στην Τήνο για να ακούσει κάποιο απείραχτο original κομμάτι σε μπαράκι...

1991, οι Massive Attack κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Blue Lines". Το track "Unfinished Sympathy" έγινε τεράστιο hit σε πολλά μέρη του πλανήτη. 1996, ο Jazz μπασίστας Ralphe Armstrong είναι αραχτός στο σπίτι του στο Ντιτρόιτ, περιμένοντας να δει στην tv την έναρξη της σεζόν της μεγάλης κατηγορίας του μπέιζμπολ. Σε κάποια φάση προβάλλεται ένα διαφημιστικό της Adidas, το οποίο είχε σαν μουσική υπόκρουση το "Unfinished Sympathy". Περιέργως ο Armstrong δεν το είχε ακούσει ποτέ, παρά το γεγονός ότι ήταν mega-hit και παρά του ότι είχαν περάσει 5 χρόνια από την κυκλοφορία του. Του άρεσε όμως, κάτι στο τραγούδι τού ακουγόταν οικείο, και συγκεκριμένα αυτό το "Hey, Hey, Hey" που ακούγεται συνεχώς στο background του κομματιού. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα διαπιστώνει έκπληκτος ότι η φωνή αυτού (και όχι αυτής) που τραγουδάει το "Hey, Hey, Hey" είναι η...φωνή του. Οι Massive Attack είχαν σαμπλάρει το συγκεκριμένο φωνητικό μέρος (καθώς και ένα δεύτερο sample της φράσης "are you ready") από το "Planetary Citizen", ένα κομμάτι που υπάρχει στο άλμπουμ "Inner Worlds" (1976) των Mahavishnu Orchestra. Το κομμάτι αυτό είναι σύνθεση του Ralphe Armstrong που ήταν την εποχή εκείνη μέλος της μπάντας. Στο κομμάτι ο Armstrong έπαιζε μπάσο και κρατούσε επίσης τα lead φωνητικά. Παίρνει ανάποδες λοιπόν και κάνει μήνυση στους Massive Attack και στην εταιρεία τους την Virgin, και εκεί αρχίζει ένα μεγάλο δικαστικό μπέρδεμα με εμπλεκόμενους μουσικούς, τουλάχιστον δύο δισκογραφικές εταιρείες (Virgin & Sony), ένα χολυγουντιανό κινηματογραφικό στούντιο, την Adidas και πολλούς άλλους. Η υπόθεση τελικά λύθηκε με μία εξωδικαστική συμφωνία. Να σημειωθεί ότι στο ίδιο άλμπουμ των Massive Attack υπάρχει και ένα άλλο γνωστό κομμάτι τους, τo "Safe From Harm" στο οποίο ακούγεται η χαρακτηριστική μπασογραμμή του "Stratus" από το άλμπουμ "Spectrum" του Billy Cobham. Δεν ξέρω τι έπαιξε με αυτή την περίπτωση, ίσως ο Cobham να ήταν πιο τυχερός και να είχε ερωτηθεί πριν το σαμπλάρισμα. Εκείνη την εποχή πάντως το παράνομο sampling θέριζε, δεν έπαιρνε κανείς την άδεια κανενός για να σαμπλάρει και να χρησιμοποιήσει samples από δουλειές τρίτων, και φυσικά δεν δίνονταν ποτέ credits. Ώσπου άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες μηνύσεις και οι Hip-Hopάδες με τις εταιρείες τους κατάλαβαν ότι το να κλέβεις τη δουλειά των άλλων βγάζοντας ένα σκασμό λεφτά στην πλάτη τους μπορεί να σου στοιχίσει πολλά, πολλά περισσότερα από αυτά που κέρδισες. Να θυμηθούμε το Unfinished Sympathy (που παρεμπιπτόντως είναι κομματάρα) και το Planetary Citizen Και μια και αναφέρθηκαν:

Oι Weckl & Colaiuta δεν ήταν άμεσα διαθέσιμοι, οπότε αναγκαστικά θα προσλάβει τους παραπάνω...

Ε όι δα... Ναι, δεν ήταν, αλλά μάλλον έχει δικαιώματα στην όλη ιστορία και τρώει από διακιώματα. Η δήλωση που έγραψα παραπάνω είχε γίνει και συμφώνησαν και τα τότε μέλη της μπάντας, το "ξεφτίλα" λοιπόν μια χαρά κολλάει μετά την -Τσίπρια- κωλοτούμπα που έκαναν. Τι τις θέλουν τις βαρύγδουπες δηλώσεις αν δεν μπορούν να κρατήσουν τον λόγο τους...? Σε αντίθεση με τους παραπάνω απίθανους που συζητάμε και για να καταλάβεις την διαφορά ποιότητας χαρακτήρα και ήθους, ο τεράστιος John McLaughlin δεν δέχτηκε να ξανακάνει χρήση του ονόματος Shakti, αν και μπορούσε, μόνο και μόνο γιατί θα έλειπε από την μπάντα το αρχικό -και σημαντικότατο για τους Shakti- μέλος, ο L. Shankar. Κι ο Shankar θα έλειπε από το reunion της μπάντας όχι γιατί δεν ζει ή δεν μπορεί να είναι μέλος, αλλά γιατί -κατά τον McLaughlin- έκανε κάτι το εξαιρετικά σοβαρό και η πολύχρονη φιλία τους τελείωσε οριστικά, aka ο John σούταρε από τη ζωή του οριστικά τον συγκεκριμένο αδελφικό του φίλο. Το τι έγινε με αποτέλεσμα να λήξει αυτή τη μεγάλη φιλία ποτέ δεν μάθαμε, ο ίδιος ο McLaughlin αρνείται να το συζητήσει. Παρ'όλ'αυτά συνεχίζει να λέει τα καλύτερα για τον μουσικό L. Shankar, και να τονίζει ότι Shakti χωρίς αυτόν δεν νοούνται, εξού και η παρόμοιας μουσικής κατεύθυνσης μπάντα που δημιούργησε το 1997 ονομάστηκε "Remember Shakti" και όχι σκέτο Shakti. Αυτό θα πει ήθος και αρχές,? χαρακτηριστικά που απ'ότι φαίνεται λίγοι διαθέτουν.

Μπορεί να τον είχε να "τρέχει" για τις δουλειές της μπάντας, δουλειές δηλαδή που κάνουν συνήθως οι παραγωγοί για τις μπάντες. Ο leader της μπάντας όμως ήταν και παρέμεινε ως το τέλος του ο Edgar Froese. Μετά δε τον θάνατο του, ο γιόκας, αν θυμάμαι καλά, είχε δηλώσει -και σωστά- ότι TD χωρίς τον πατέρα του δεν μπορούν να υφίστανται, και ότι σταματάνε την μπάντα. Όλοι φυσικά συμφωνήσαμε, και όλοι λίγο μετά τα πήραμε στο κρανίο με την κωλοτούμπα που έκανε(αν) και συνέχισαν με αυτό το όνομα. Ξεφτίλα...? Μάλλον διαπίστωσαν ότι με άλλο όνομα δεν θα πήγαιναν να τους δουν live ούτε οι roadies τους.?

Από που τους το έδωσε, απ'τον...άλλο κόσμο?? Ως τον θάνατο του (2015) ήταν μέλος των TD, δεν έφυγε ποτέ, δίνοντας την άδεια σε κάποιους να περιφέρονται κάτω από το όνομα Tangerine Dream. Αυτό πάλι από που προέκυψε? Άλλο πάλι κι αυτό...? Οι "original" ήταν ένα και μόνο άτομο, ο Edgar Froese. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν περαστικοί.

Υπάρχουν και -πολύ- χειρότερα, trust me...? Αυτό γίνεται γιατί ο καθένας μπορεί να δει τη history list. Χωρίς αυτή, τα μισά από τα μέλη θα αρχίσουν το βρισίδι και μετά θα το παίζουν "δεν άκουσα/δεν είδα" μέσω της δυνατότητας ανεξέλεγτης διόρθωσης των posts τους. Ή δεν θα υπάρχει καθόλου η δυνατότητα διόρθωσης των απαντήσεων από τα ίδια τα μέλη που τις έγραψαν, ή θα υπάρχει υπό όρους για να μην χάνεται η μπάλα και να αποφεύγονται τα μαλλιοτραβήγματα.

Αρκεί να υπάρχει και μια history list των διορθωμένων μηνυμάτων, όπως πχ στο Facebook, έτσι ώστε να βλέπουμε τι άλλαξε, και κυρίως, πότε άλλαξε, και αυτό για ευνόητους λόγους. Δεν μπορεί κάποιος να κάνει διόρθωση σε απάντηση του μετά από 5 χρόνια, να αλλάζει εντελώς το νόημα της και οι υπόλοιποι που διαβάζουν να μην ξέρουν το είδος της διόρθωσης και τον λόγο που έγινε.

Τι θα πει "επίσημη cover band"? Ή είσαι cover band ή ή ίδια η band. Και από αυτή την band έχει περάσει κόσμος και ντουνιάς. Καλώς ή κακώς, η ιστορία κάποιων συγκροτημάτων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον frontman/founder τους, στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά από αυτόν και όταν για κάποιον λόγο αυτός αποχωρεί από το γκρουπ, το γκρουπ παύει να υφίσταται. Σκέψου λέει να φύγει ο Coverdale από τους Whitesnake και αυτοί να συνεχίσουν να παίζουν με το ίδιο όνομα. Θα γελάνε και τα μικρόφωνα.? Ο μόνος ίσως που θα μπορούσε να κρατήσει το όνομα Tangerine Dream είναι ο γιος του Edgar Froese, Jerome, ο οποίος ήταν και μακροχρόνιο μέλος της μπάντας. Αλλά από το 2006 είναι εκτός. Οπότε, χωρίς Jerome, και κυρίως χωρίς τον μεγάλο Edgar Froese, Tangerine Dream δεν υφίστανται, παρά μόνο ίσως για κάποιους που τους ανακάλυψαν την τελευταία δεκαετία και τους ακούνε αποσπασματικά. Τα τρία τωρινά μέλη της μπάντας δεν αμφιβάλω ότι "τα σπάνε", αλλά δεν μπορούν να κυκλοφορούν με αυτό το όνομα. Ας φτιάξουν ένα δικό τους trio που να βασίζεται αποκλειστικά σε δικές τους συνθέσεις, να τους ακούσουμε, να τους αξιολογήσουμε και αν αξίζουν να τους υποστηρίξουμε. Αυτό που κάνουν τώρα λέγεται Καπηλεία.

Ας πει κάποιος σ'αυτούς τους τρεις απίθανους να αλλάξουν όνομα...?

Δεν καταλαβαίνω τι γράφεις φίλος, και το Google Translate δεν βοηθάει ιδιαίτερα...

Μπορώ και μόνος μου...

Έλα ρε άγιε...?

Στα 10 επεξεργασμένα σχόλια πέφτει ban δύο ημερών.

To παραπάνω σχέδιο απ'το νέο Montage είναι ή απ'το original?