Εγω ειμαι μια παραξενη περιπτωση. Δεν ακουγα ποτε "μπλουζ". Το πιο μπλουζ που ακουγα μικρος ηταν καποια κομματια του Gary Moore και αυτα τα εβαζα στην γενικη κατηγορια "ροκ". Οτιδηποτε θυμιζε 12μετρο μπλουζ, απλα δεν το αντεχα. Ουτε σημερα το αντεχω, εκτος και εαν εχει ενδιαφερον ηχο και περιεχομενο.
Οταν πριν λιγα χρονια αρχισα να γρατζουνω την ηλεκτρικη, και να προσπαθω να αυτοσχεδιασω σε πεντατονικη, τοτε αυτοματα τα δακτυλα μου επαιζαν μπλουζ, υπακουοντας το υποσυνειδητο μου, στο οποιο υπαρχον χαραγμενοι ηχοι μπλουζ.
Μεχρι και σημερα, σπιτι παιζω μονο μπλουζ. Τα ακουω, πλεον, και τα ψαχνω λιγο παραπανω, αλλα γενικοτερα ακουω αλλες κατηγοριες μουσικης. Και το ανησυχητικο ειναι οτι τα δακτυλα μου ψαχνουν να βρουν τζαζ τροπο να παιξουν μπλουζ, με τη τζαζ να ειναι παντελως αδιαφορη στα αυτια μου. Τα ρημαδια τα backing tracks φταινε.
Εαν θα διαλεγα πρωτο κομματι που ακουσα, γουσταρα, και ηταν μπλουζ, θα ελεγα το still got the blues. Σιγουρα με επηρρεασε πολυ ο moore με την ηχαρα του και τις κομματαρες που ερμηνευει.