gkourmoul1

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μάθεις ένα τραγούδι. Καλές οι νότες, καλό το να σου δείξει ο δάσκαλος τα "πατήματα", αλλά ακόμα καλύτερο να ξέρεις σε ποια κλίμακα ανήκει το κομμάτι ώστε να ξέρεις τι παίζεις και γιατί το παίζεις. Δεν χρειάζεται να ξέρεις να διαβάζεις νότες για να μπορεσεις να μάθεις τις βασικές κλίμακες. Έτσι θα μπορέσεις και να αυτοσχεδιάζεις κάποιο σόλο, κάποια σύνθεση κλπ. Ξεκινα με την πολύ απλή πεντατονικη....

Ωραίο το κομματι. Έκανες πολύ κόπο με την βίντεο παραγωγή. Έπρεπε να προσέξεις λίγο παραπάνω και ηχητική παραγωγή. Έστω λίγο room reverb, και λίγο eq το ήθελε, ώστε να είναι πιο "γυαλισμένος" ο ήχος.

Πολύ ωραίο το κομμάτι. Έχει καλό ρυθμό, ωραίες αλλαγές και θα το χαρακτήριζα ως πλήρες. Θα μου άρεσε άλλος ήχος στα τύμπανα, καθώς και οι καθαρές lead κιθάρες να έχουν ήχο όπως εκείνο που χρησιμοποιεί ο superfunk (twang και μπολικο delay). Πολυ θα ήθελα να ακούσω το οριτζιναλ από το 1992. Πάει αυτό...

Επειδή θα έχει και μεγάλη επιφάνεια, να προσέχεις μη στην πάρει ο αέρας...?

Τον bugera αυτόν τον έχω, και τον χρησιμοποιώ κάθε βράδυ για κάμποσες ώρες μέχρι να αποκοιμηθώ, σε πολύ χαμηλή ένταση. Δεν είναι απο εκείνους που μπορεί να "σπρώξει" ένα μεγάφωνο, σε αντίθεση με άλλους 5άρηδες. Δεν θα τον επέλεγα για τέτοιο τεστ. Έχει πολλούς άλλους 5άρηδες που το 'χουν καλύτερα και ακούγονται πιο huge. Ηχητικά είναι μεταξύ vox και fender, και έχει αρκετά σκοτεινό ήχο. Θέλει bright κιθάρα, πετάλια και μεγάφωνο για να ακουστεί ωραία.

Σήμερα, που έχω fender και από τα δυο μοντέλα, ο λαιμός της στρατ μοιάζει ιδανικότερος για lead. Μοιάζει στενότερος και πιο "κοντά" στον παίχτη. Δένει πιο φυσικά στο χέρι, ομολογώ. Με την τέλε έχω περισσότερη άπλα, και δεν νιώθω ποτέ στενάχωρα και περιορισμένος. Ϊδανικες συνθήκες για απαιτητικό ρυθμικό παίξιμο. Τη φωτογραφία του προφίλ είδα, και κατάλαβα για τι μιλάς...?

Με το σχήμα του μανικιού δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις. Μου αρέσει να μην είναι πολύ παχύ, και στενό (ή με στενή αίσθηση). Εκεί που είμαι παράξενος, είναι η ταστιέρα και η αλληλεπίδραση μεταξύ δακτύλων, τάστων και fretboard. Η squier tele είχε λίγο φαρδύτερο λαιμό σχέση με τις squier strat που είχα τότε. Ένιωθα πολύ πιο άνετα, καθώς είχε rosewood ταστιέρα, μεγαλωπά medium jumbo ταστα, και αρκετά φαρδιά αίσθηση. Ήταν ο,τι πρέπει για τα μεγάλα δάκτυλα που έχω. Γενικότερα, οι telecaster μου δίδουν την αίσθηση ότι έχουν φαρδύτερο λαιμό και μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ των χορδών. Σαν να μου δίδεις ένα γρήγορο αμάξι σε ανοικτό δρόμο για να οδηγήσω. Ίδια αίσθηση μου δίδουν και οι slimtaper λαιμοί από gibson/epiphone, σε αντίθεση με 50s λαιμούς. Γενικά δεν έχω θέμα. Χαμηλά τάστα μη μου δώσεις...

Κάθε Παρασκευή είναι η παγκόσμια ημέρα τΕλεκΑστερ

Αυτό λέω. Η τελε είναι η τέλεια γκόμενα...

Αμα είναι καλό το κούτσουρο, κάνει για όλες τις δουλειές. Αλλά κούτσουρα, ούτε για προσάναμμα δεν κάνουν... Τι κουκλάρα είναι τούτη?? Με έφτιαξες λέμε!

Που το κατάλαβες ρε θηρίο?? Από τη βεβαιότητα για αλλαγή ομάδας??

Έτσι ακριβώς. Νομίζω το είχε πει και ο sf το 2020π.Χ ?

Ομάδα θα αλλάξει, χώρα θα αλλάξει, θρησκεία θα αλλάξει, γυναίκα θα άλλαξει. Μέχρι και φύλο θα αλλάξει. Την τελεκαστερ δεν την αλλάζει....

Παραφρασμενο πάει ως εξης: "Το μέγεθος (του ήχου) δεν έχει καμία σημασια, αρκεί να έχεις telecaster", άρα, "Ικανοποίηση μόνο εάν έχεις telecaster"

Άρα το θεωρείς πρόκληση, καθώς κανείς σώφρων και νοήμων νους δεν θα αποχωριζόταν μια telecaster. Σύμφωνω μαζι σου...

Αφού πάλι για τελε θα συζητάμε, τι άνοιξες νέο θέμα?? ? Μου αρέσει να γράφω σε χαμηλή ένταση (για να μην ενοχλώ και να μην ενοχλούμαι). Άρα, προτιμώ τα λίγα watt ώστε να μπορέσω να τσιτωνω το master. Στα καθαρά δεν έχω θέμα και με μέτριες εντάσεις. Σε high gain, θέλει τσιτωμα ο ενισχυτης ώστε να "σπρώχνουν" αέρα τα μεγάφωνα. Δεν θα είχα θέμα και με μεγαλύτερους ενισχυτες, εφόσον βρισκόμουν σε αλλο δωμάτιο... Επειδή όλα αυτά, σε διαμέρισμα είναι πολύ δύσκολα, έχω καταλήξει να ηχογραφώ 99% μέσω emulated output.

Μιας και το θεμα είναι για τελε (η πλειοψηφία των θεμάτων είναι τελε-κεντρικα), να πω και εγώ για τη δικιά μου σχέση με τις τελε. Οι πρώτες μου κιθάρες ήταν lp like και στρατ like. Μετά από καιρό, γύρω στο 2018, είπα να αγοράσω για δοκιμή μια τελε. Πήρα μια squier standard, και πρωτες μέρες την έβλεπα και σχεδόν αηδιαζα με το σχήμα του σωματος της. Δεν το χωνευα, γενικότερα, και απορούσα πως ο κόσμος αγοράζει τόσο άσχημη κιθάρα. Μάλλον θα ήταν κολλημένοι με τα ρετρό μοντέλα, σκεφτόμουν. Δεν ήξερα, βέβαια. Έμαθα λιγο καιρό μετά, καθώς είχε τον καλύτερο ήχο απ' ολες τις άλλες που είχα, και -κυριως- με κέρδισε η απλότητα της. Ηταν (και είναι) ή grab n' play κιθαρα, όπου αισθανομουν πιο άνετα και την ένιωθα ως προέκταση του σώματος μου, ακριβώς λόγω της απλότητα στη σχεδίαση και στη χρήση. ?

Σωστή επισήμανση!

Πριν 42 μέρες δηλωσε ότι η στρατ είναι πιο όμορφη από την τελε, και ο γιατρός του ξεκινησε θεραπεία, και του έκοψε τα τσίπουρα (μη γίνει καμία αλλεργική αντίδραση και μετά θα του αρέσουν και οι gretcsh) Άσε, το εξήγησα εγώ...

19.28 Πάλι τσιπούρα πίνεις?

Να 'στε καλά βρε παλικάρια!

Να 'σαι καλά. Το ψάχνω και το προσπαθώ, γενικά. Εάν δεν χάνω τη αυτοσυγκέντρωση μου, είμαι ξεκούραστος (μυϊκά), και παίζω με βολικό και καλοσεταρισμενο μανίκι, τότε το ψιλοπετυχαινω. Κυνηγώ τη σταθερότητα...

Περνώ ως δείγμα τον ήχο του μετά το 2ο λεπτό, όπου έχει παραπάνω gain, και όχι την αρχή που παίζει πιο καθαρά. Το δημιουργούσε με το αριστερό και το αργό βιμπρατο, αλλά και με το feedback από τον ενισχυτή που παίζει. Κυρίως το δεύτερο νομίζω. Όντως, ήταν Μάστερ σε αυτά. Παίζω με T-type (t-top δλδ) μαγνήτες. Ο,τι πιο low output έχω σε διπλούς και με μεγαλύτερη ευκρίνεια.

Και εδώ μια δεύτερη εκδοχή με RAT για βασικό ήχο. Λίγο πιο κοντά στο επιθυμητό ηχόχρωμα, λίγο πιο "φτωχός" ήχος. stillgotheblues2.mp3

Είπαμε, εγκυκλοπαιδικά τα κάνω. Φτάνω στα "όρια" τον εξοπλισμό και τις δυνατότητες tweaking μου. Την μία ώρα αυτή που ασχολουμαι, γίνομαι πολύ σοφότερος, από κάθε αποψη.