Haris

Καλά, ακόμα κρατάει αυτό το θρεντ; Το 'χω ξαναπεί, μην το πολυτραβάμε γιατί θα γίνουμε σαν τους κιθαρίστες και θα κουρδίζουμε τα ξύλα! Φτάνουν οι υπεραναλύσεις. Πηγαίνετε να παίξετε καμιά νότα ράιτ νάου! Είπα και ελάλησα (τρις!) ;D Έλα μωρέ, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς, μια άποψη είπα βάσει εμπειρίας. Σε τιμές μεταξύ 1000 και 2000 ευρώ, παίζει ακόμη η Recording Custom της Yamaha (μεταχειρισμένη, γιατί καινούργια – αν βγαίνει ακόμη – δεν πλησιάζεται), η Ludwig Classic Maple (οριακά στις 2000), η Premier Genista (επίσης μεταχειρισμένη - δεν βγαίνει πια), η Tama Starclassic Performer, η παλιά Tama Superstar και ίσως κανα-δυο άλλες που τώρα δεν θυμάμαι. Υπάρχουν βέβαια και τα vintage (προ 1980 – a.k.a. παλιατζούρες) τα οποία προσωπικά γουστάρω πολύ, αλλά δεν ξέρω αν θες να μπεις σ' αυτό το τριπ. Επιμένω πάντως κοίτα και για μεταχειρισμένα, στην Ελλάδα ή στο eBay. Μπορείς να βρεις πολύ καλά σετ σε προσιτές τιμές, ειδικά αυτή την περίοδο που η αγορά ευνοεί τους αγοραστές.

Ian Paice, Cozy Powell, Ian Paice, Brian Downey, Ian Paice, John Bonham, Ian Paice, Stewart Copeland, Ian Paice, Billy Cobham (ναι, ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς ροκ, και σίγουρα όχι metal, αλλά είναι ο Billy Cobham), και μερικές εκατοντάδες άλλοι που τώρα μου διαφεύγουν. Δεν θυμάμαι, ανέφερα τον Paice; Υ.Γ. Και γιατί ρε παιδιά δεν είναι καλός ο Lars; Μην ξεχνάτε πως o,τι απίστευτο κι αν έχει παιχτεί από την εποχή του μέχρι σήμερα, είναι η πρώτη και βασική επιρροή όλων των σύγχρονων δίκασων που πάνε με χίλια...

Μωρέ ούτε εγώ θα τα πουλούσα ούτε για πάρω ολόκληρο το Σινικό Τείχος, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι στα ποσοστά mojo/hype/κόστους που αναφέρεις για τα χαϊλέ μουσικά όργανα. Όσο για την Gretsch που λες, δεν αμφιβάλλω ότι ακούγεται καλύτερα από τα φθηνότερα μοντέλα, απλά αυτό δεν είναι απαραίτητα ο κανόνας, ιδίως στα ακουστικά όργανα. Υπάρχουν κάποια, που ανεξαρτήτως κόστους και κατασκευής βγάζουν μια ανεξιχνίαστη μαγεία (είπε καθώς ατένιζε με μάτια απλανή το άπειρο… ;D). Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι παρά την υπερβολή στην διατύπωση του MD, το τύμπανο είναι το πιο απλό μουσικό όργανο που υπάρχει. Αν το καλοσκεφτείς είναι ένας ξύλινος κύλινδρος (ως επί το πλείστον από κοντραπλακέ) με δύο μεμβράνες, δύο μεταλλικά στεφάνια και μερικές βίδες. Δεν υποτιμώ τη σημασία της ποιότητας κατασκευής και των λεπτομερειών ακόμα και αυτού του απλού οργάνου, αλλά σύγκρινέ το π.χ. με ένα πιάνο, ένα σαξόφωνο ή ένα βιολί, και θα δεις ότι πόσο πιο πολύπλοκα είναι στο σχεδιασμό και στην υλοποίησή τους. Για την ιστορία, δύο από τα καλύτερα ταμπούρα που έχω ακούσει είναι ένα "μαθητικό" Ludwig Acrolite, από ευτελές αλουμίνιο, και ένα μάρκας Suzuki(!), από ποιος-ξέρει-τι ξύλο (πουρνάρι; ;)), κατασκευασμένο στην Ιαπωνία, την εποχή που η στάμπα "Made in Japan" δήλωνε για τους περισσότερους την ίδια έλλειψη ποιότητας που δηλώνει σήμερα το "Made in China". Αυτά για μένα είναι αρκετά για να πάψω να πολυασχολούμαι με τα υλικά κατασκευής -παρά μόνο για λόγους προσωπικού κολλήματος - και να δίνω βάρος σε αυτό που ακούω. Αν το μπάτζετ σου ξεπερνάει το χιλιάρικο, προσωπικά θα σου πρότεινα τη Gretsch Renown, απλά και μόνο γιατί την έχω ακούσει, όμως υπάρχουν πολλά σετ σε αυτή την κατηγορία τιμής, αλλά και φτηνότερα, που είναι εξαιρετικά. Επίσης, ψάξε για μεταχειρισμένα. Αν βρεις κάτι σε καλή κατάσταση, δεν υπάρχει κανένας απολύτως πρακτικός λόγος να αγοράσεις καινούριο σετ.

Ρε Μπύρο, κούλαρε λίγο. Τη γνώμη του και την εμπειρία του είπε ο άνθρωπος… Όσο για τα χάι-εντ τύμπανα, και η δική μου εμπειρία ότι όντως μας πιάνουν τον κώλο. Μπορεί μία SQ2 να είναι τελικά καλύτερη από μια 3007, όχι όμως 10 φορές καλύτερη για να δικαιολογείται η δεκαπλάσια τιμή. Και μιλάω κυρίως για τον ήχο. Αυτά που κυρίως πληρώνεις παραπάνω είναι τα απίστευτα φινιρίσματα, οι περισσότερες επιλογές μεγεθών, ξύλων κ.λπ., οι διάφορες άλλες καστομιές, τα εργατικά, που υποπτεύομαι ότι είναι λίγο ακριβότερα στη Γερμανία απ' ότι στη μακρινή Ανατολή, και φυσικά το hype… Μάλλον το έχω ξαναναφέρει το παράδειγμα, αλλά οι αμερικάνικες Gretsch είναι φτιαγμένες από maple και gumwood σε ποσοστό 50-50% (το gum είναι ένα φτηνό ξύλο το οποίο χρησιμοποιεί η Gretsch παραδοσιακά εδώ και μισό αιώνα), ενώ οι Renown είναι 100% από το περιβόητο βορειοαμερικάνικο maple. Κατά τα άλλα οι προδιαγραφές είναι ακριβώς ίδιες. Και μία Renown κάνει σχεδόν όσο η κάσα μιας USA Custom… Γιατί; Μα φυσικά γιατί στην Ταϊβάν υπάρχει γραμμή παραγωγής με φτηνούς εργάτες ενώ οι USA Custom φτιάχνονται στο custom shop της Gretsch στη χώρα των ευκαιριών… Και μιλάω μόνο για τα κελύφη. Όλα τα μεταλλικά μέρη φτιάχνονται στην Ταϊβάν. Επίσης, όποιος έχει παίξει με Renown και USA Custom, ξέρει ότι στον ήχο δεν έχουν σχεδόν καμία διαφορά. Και η Gretsch είναι ένα μόνο παράδειγμα... Λοιπόν μας πιάνουν το κώλο με το hype και τα εξωτικά ξύλα, ή όχι;

Νομίζω ότι ο κύριος Rich, που μάλλον έχει καλά διαπιστευτήρια…, θα διαφωνούσε μαζί σου: http://www.youtube.com/watch?v=LDhKty0gz6Q Γενικά συμφωνώ με την άποψή σου ότι ο ντράμερ, όπως εξάλλου και όλοι οι μουσικοί, πρέπει να μπορεί να ελέγχει τις δυναμικές του από ppp μέχρι fff. Εκεί που διαφωνώ είναι στο ότι "…Πρέπει να εξασκηθούμε στο πολύ χαλαρό και απαλό παίξιμο με μια ευαισθησία που ταιριάζει σε ένα μουσικό όργανο…". Δεν είναι όλα τα μουσικά όργανα και όλες οι μουσικές "ευαίσθητες". Κάποια είδη ή/και κομμάτια έχουν δύο επίπεδα δυναμικών: forte και περισσότερο forte. Και δεν εννοώ μόνο το ροκ και το μέταλ. Υπάρχουν κομμάτια funk, jazz, blues κ.λπ. που ο ντράμερ πρέπει να κοπανάει (με το σωστό τρόπο, τεχνική κ.λπ κ.λπ, αλλά να κοπανάει παρ' όλα αυτά…), αλλιώς το feel και το γκρουβ πάνε περίπατο. Φυσικά ο κάθε ένας επιλέγει το ύφος του και το στυλ του, και αν το δικό σου είναι "πολύ χαλαρό και απαλό", κανένα πρόβλημα. Όμως μην γενικεύεις θεωρώντας ότι έτσι μόνο πρέπει να παίζουμε, κυρίως για ένα όργανο όπως τα τύμπανα, που όπως και να το κάνουμε δεν είναι άρπα…

Das war wunderbar!

Κι εγώ είμαι της σχολής που λέει ότι είναι τύμπανα και όχι σακιά και τα αφήνουμε ελεύθερα να κουδουνίζουν, ρίχνοντας το βάρος στο κούρδισμα για να βγάλουμε καλό ήχο. Στον πραγματικό κόσμο όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που ένα σχετικό φίμωμα όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται. Ο χώρος και οι γενικότερες συνθήκες είναι αυτές που θα καθορίσουν αν πρέπει να μαφλάρουμε (με φειδώ) κάποια ή όλα τα τύμπανα του σετ, προκειμένου να ακουστούν καλύτερα στον κόσμο ή στην ταινία (εντάξει, στο σκληρό…). Επίσης, στον πραγματικό κόσμο πολύ λίγοι ντράμερς κουρδίζουν σε συγκεκριμένες νότες, και οι περισσότεροι χρησιμοποιούν κάποιας μορφής muffling, ιδίως στην κάσα. ------------------------------- Χρήστο, υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιορίσεις την ένταση (πιο μουντά δέρματα, rods ή σκούπες αντί για μπαγκέτες, κ.λπ.), αλλά ο καλύτερος είναι να μπορείς να παίζεις και χαμηλότερα όταν χρειάζεται χωρίς να χάνεις την ουσιαστική ένταση του οργάνου. Πάντως κάπου που τα τύμπανα είναι πιο δυνατό όργανο και δεν μπορούν να ανεβάσουν καθόλου οι υπόλοιποι, νομίζω ότι το πρόβλημα είναι του χώρου και όχι δικό σας.

Meddle, τι εννοείς θα το βάψεις; Με πινέλο, σπρέι, αερογράφο κ.λπ.; Οι τύποι στα links που αναφέρθηκαν πιο πάνω, τυπώνουν και απ' ευθείας επάνω στο δέρμα, οτιδήποτε σχέδιο τους στείλεις. Εκτός αν το κόστος είναι απαγορευτικό, μια επαγγελματική εκτύπωση θα έχει πολύ καλύτερο αποτέλεσμα.

Μarathon, αν μιλάς για το λογότυπο/σχέδιο, συνήθως είναι βινύλιο (κάποια ...ποικιλία του τέλος πάντων). Τώρα για το πώς βγαίνει και ξαναμπαίνει, θα σε γελάσω και δεν το θέλω... meddle13, για ακόμα περισσότερες επιλογές υπάρχουν και αυτοί: http://www.vintagelogos.com/.

Ναι, τα Remo έχουν τη φήμη (και μάλλον δικαιολογημένα…) ότι κάποιες παρτίδες δεν τους βγαίνουν καλές. Από την εμπειρία μου όμως, το ίδιο συμβαίνει και με τα Evans και τα Aquarian, απλά επειδή ίσως πουλάνε κατά τι λιγότερο το φαινόμενο δεν είναι τόσο συχνό. Πάντως τα Aquarian έχουν από τα καλύτερα customer services που μου έχουν τύχει. Σε email μου για την επίστρωση ενός Regulator, από την οποία έφυγε ολόκληρο κομμάτι την ώρα που το κούρδιζα χτυπώντας το (σιγά) με ένα mallet, μου απάντησε ο ίδιος ο Κος Aquarian (a.k.a. Roy Burns) και μου ζήτησε τη διεύθυνσή μου για να μου στείλει εντελώς δωρεάν (ούτε μεταφορικά) ένα καινούργιο, χωρίς καν να ρωτήσει λεπτομέρειες ή να ζητήσει φωτογραφίες. Με υποχρέωσε τόσο, που του είπα "ευχαριστώ αλλά δεν πειράζει". Εξαιρετικός τύπος...

Χωρίς πολλές επεξηγήσεις, γιατί υπάρχουν αρκετά σχετικά θρεντς: Κούρδισμα, ξανακούρδισμα και ακόμη περισσότερο (και καλύτερο) κούρδισμα.

Το αρχικό σου ερώτημα περιλαμβάνει ήδη την απάντηση. Αν είσαι υβριδικός ηχολάγνος, φυσικά και αξίζει. Επειδή όμως από τα επόμενα posts σου μπερδεύτηκα λίγο (δεν είμαι σίγουρος αν σε ενδιαφέρει να μην ενοχλείς τους γείτονες, αν θέλεις οπωσδήποτε ένα καλό υβριδικό σετ, αν θέλεις ένα καλό ακουστικό και ένα της πλάκας για υβριδικό, όλα τα παραπάνω συν ένα ηλεκτρονικό να σου βρίσκεται...), έχω την εντύπωση ότι η πιο λογική/πρακτική λύση είναι ένα καλό ακουστικό και ένα καλό ηλεκτρονικό σετ. Τα έχεις όλα και τα χρησιμοποιείς για διαφορετικές εφαρμογές.

Θα συμφωνήσω. Ο βασικότερος παράγοντας είναι τα εργατικά, και μια χαρά βολεύει τους δυτικούς να φτιάχνουν τα προϊόντα τους σε μια χώρα που ουσιαστικά χρησιμοποιεί σκλάβους (άντε γιατί τώρα τελευταία τα 'χω πάρει άσχημα με την Κίνα…). Από την άλλη, όλες οι δυτικές εταιρίες που έχουν παραγωγή στην Κίνα βάζουν τις δικές τους προδιαγραφές κατασκευής και ποιοτικού ελέγχου, και γι' αυτό π.χ. οι Καταλίνες και τα New Classics της Gretsch είναι πολύ καλύτερες από τα …ΚΑΤΣΙΜΟΡΟΥ (Αν όντως υπάρχει τέτοια μάρκα, θα παραγγείλω δύο σετ αύριο. Από το όνομα και μόνο είναι cult!). Η τεράστια διαφορά στην τιμή όμως δεν δικαιολογείται, ακόμη και με τα καλύτερα φινιρίσματα, υλικά κ.λπ. (τα σιδηρικά π.χ. προέρχονται κατά 99% από την Ταϊβάν, ακόμη και στις ακριβές δυτικοκατασκευασμένες σειρές), αν λάβουμε υπόψη ότι και τις Κατσιμόρου() και τις Catalina τις φτιάχνουν τελικά οι ίδιοι υποπληρωμένοι εργάτες-σκλάβοι.

Αν και αυτά που παίζει ο Νίκος είναι North, είναι της ίδιας 70's-στικης λογικής με τα Staccato (δεν θυμάμαι ποιος αντέγραψε ποιόν) που έλεγε ότι τα κάνουμε όλα μεγάλα, πλαστικά και φλασάτα (και να ταιριάζουν και με τα παντελόνια καμπάνες!). Πάντως μου φαίνεται ψιλοαστείο σε συναυλία του Μούτση στη 10ετία του '80 να εμφανίζεται τέτοιο σετ. Ωραία η παρουσίαση των παικτών.

Ναι, αλλά κι απ' το Θωμά δεν θα πλήρωνες το 20άρικο για έξοδα αποστολής;

Γεια χαρά, Εδώ έχει μερικά, αλλά καλύτερα να πας σε κάποιο μουσικομάγαζο (Drum Store, Γαβρήλος, Τριμης κ.λπ., αν είσαι Αθήνα) με το ελατήριο που έχεις και να ζητήσεις ένα αντίστοιχο αλλά πιο ελαφρύ. Όσο για την τιμή, φυσιολογική μου φαίνεται αφού πήρες και πιατίνια. Για τα λάστιχα του σκαμπό τώρα που "δεν του τα έστειλαν", ας μη βρίσω γιατί δεν μου το επιτρέπει το επίπεδό μου…

Αυτή η εσοχή λέγεται snare bed και την έχουν όλα τα ταμπούρα. Χρησιμεύει στο να ακουμπούν οι χορδές στο κάτω δέρμα σε όλο το μήκος τους, και χωρίς αυτή θα βούιζαν σαν τρελές. Είναι από τα σημαντικότερα σημεία στην κατασκευή ενός ταμπούρου, και ανάλογα με το πώς και το πόσο καλά είναι κομμένη μπορεί να το κάνει να ακούγεται από χάλια έως εκπληκτικά. Όσο για τις βίδες – υποθέτω ότι μιλάς για αυτές που κρατάνε τα βασάκια, το μηχανισμό των χορδών κ.λπ. – καλά έκανες και τι έσφιξες αφού σου φάνηκαν χαλαρές, και ακόμη καλύτερα που δεν το παράκανες! Με γειά το Reference! Γράψε εντυπώσεις όταν το φέρεις στα ίσια του και στα μέτρα σου.

Αυτό μάλιστα! Κάνει και μια καλή πράξη και πιάνουν τόπο τα νεύρα! Καλύτερο τρόπο διαχείρισης θυμού δεν θα μπορούσα να φανταστώ... ;D

Νικόλα είσαι εξαιρετικός πιανίστας (αλλά αυτό το ξέρεις!) και η διασκευή είναι πολύ καλή. Η κοπελιά έχει φυσικά εκπληκτική φωνή, αλλά θα συμφωνήσω με όσους είπαν ότι το κλασικό ύφος δεν πάει με όλα. Ίσως αν η διασκευή ήταν περισσότερο "κλασικίζουσα" να έδενε, όμως σε αυτό το ζωντανό, τριηχάτο, με κάτι λίγο από τζαζ/μπλουζ κλίμα, προσωπικά νομίζω ότι η φωνή είναι εκτός. Απ' την άλλη πάλι, μπορεί κάποιος να γουστάρει αυτή την αντίθεση και να την βρίσκει πρωτότυπη και γοητευτική. Δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες… Και Νέστορα, κάτω τα χέρια απ' το Νικόλα! Εγώ τον είδα πρώτος και θέλω να κάνω ένα organ τρίο! ;D

WrTsXxx, από ότι κατάλαβα δεν διαφωνείς στο ότι τα ντραμς μπορούν να είναι και εκτόνωση, αλλά στο ότι ανέφερα πως στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησαν έτσι για εμένα (και δεν ήταν απολογητικός ο τρόπος που το είπα, απλά το βίντεο μου φάνηκε ψιλοαστείο και είπα να το ανεβάσω). Έχω την εντύπωση ότι οι στενόμυαλοι που δεν θεωρούν τα τύμπανα μουσικό όργανο, δεν πρόκειται να αλλάξουν άποψη, είτε το πω εγώ είτε όχι. Εξ άλλου, όλα τα όργανα μπορούν να γίνουν μέσο εκτόνωσης, αφού όπως είπες η μουσική εκφράζει - μεταξύ άλλων - συναισθήματα, και ο θυμός είναι ένα απ' αυτά. Καταλαβαίνω την άποψή σου και έχω εισπράξει τη στάση που περιγράφεις, αλλά δεν έχω καμία διάθεση να προσπαθήσω να πείσω τους προαναφερθέντες κολλημένους… ;) Nordic, δεν το ξέρω νομίζεις; Πράσινοι έχουν γίνει απ' τη ζήλεια τους! ;D

Αυτό περίμενα ;D Μπράβο ρε! Ο ένας ήθελε να σπάσω το πιατίνι, κι ο άλλος την κάμερα! Καλά, δεν έχετε ακούσει ότι είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης; ;D 14x5. To Supraphonic πάντοτε έβγαινε σε 14x5 ή σε 14x6,5.

Ian ποιος; ;) Και που να τις αφήσω ρε κουμπάρε; ;D Και δεν τις άφησα, τις πέταξα! Με τα νεύρα που είχα δεν θα την έβγαζε καθαρή αν το ξανακοπάναγα! Ludwig Supraphonic.

Ο Copeland, αν και είναι πολύ καλός παίκτης και από τους αγαπημένους μου, δεν είναι και ο πιο τεχνικός ντράμερ στον κόσμο. Ειδικά στην πρώτη περίοδο των Police, μπορείς να δεις ότι κοπανάει αλύπητα, χωρίς καμία προσοχή, και δεν είναι περίεργο που την έπαθε. Πιο μελετημένοι (τεχνικά) ντράμερς που χρησιμοποιούν την παραδοσιακή λαβή - μεταξύ άλλων ο Tony Williams, ο Weckl και o Thomas Lang - έχουν εξαιρετικά δυνατό χτύπημα όταν θέλουν.

Έστησα προχθές μετά από καιρό μία ψυχεδελιάρικη Ludwig (το χρώμα λέγεται psychedelic red) των αρχών της δεκαετίας του 70, και είπα να κάνω μια δοκιμαστική εγγραφή/βίντεο. Ήταν μια ψιλοδύσκολη μέρα, και νομίζω ότι τα νεύρα φαίνονται!

Εγώ πάλι είμαι της άποψης ότι αν είναι καλό είναι καλό… Από τις μονοφωνικές εγγραφές σε τζαζ δίσκους από το 50 και πίσω (που ότι πέρασε στην ταινία πέρασε κι αν σας αρέσει), τα ψηλά κουρδισμένα τομ με τα …σεμέν επάνω - μην τύχει και ακουστούν έστω και λίγο σαν τύμπανα - στα τέλη των 60's (βλ. Beatles), τα τομ και τις κάσες χωρίς τα κάτω/μπροστά δέρματα του '70, τα υπερ-επεξεργασμένα τύμπανα του '80, την επιστροφή στη "φυσικότητα" του '90, όπου τα pinstripes και τα hydraulics αντικαταστάθηκαν από μονά δέρματα, και το τύμπανο έπρεπε να έχει sustain για μέρες (από κει που ακουγόταν σαν άδεια θερμοφόρα…), κ.λπ. κ.λπ. Επίσης, μ' αρέσει ο ήχος του Gadd με τα pinstripes, την ατακαριστή κάσα και το μαφλαρισμένο Supraphonic, του Bonham με την άδεια 26άρα κάσα και το αμαφλάριστο Supraphonic, των ντράμερς του James Brown (αν είσαι τόσο funky, ο ήχος σου είναι εξ ορισμού καλός!), του Paice (γιατί είναι ο Paice, τελεία), του Collins, με τα "τεράστια" concert toms του In the Air Tonight, του Stanton Moore με τα "ανοιχτά" νεο-ορλεανέζικα second-line του, του Omar Hakim με το (πίκολο!) ταμπούρο να σου τρυπάει τ' αυτιά, καθώς και ο ήχος μερικών χιλιάδων ακόμα τυμπανιστών που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν… Τέλος, μου αρέσουν ακόμη και μερικοί από τους χειρότερους ήχων τυμπάνων που έχουν καταγραφεί στην ιστορία - αυτοί των δίσκων του πρώιμου new wave - για τον ένα και μοναδικό λόγο ότι κάποιοι από αυτούς τους δίσκους (π.χ. ο πρώτος των Cure και το Unknown Pleasures των Joy Division) ήταν αριστουργήματα, και δεν μπορώ να τους φανταστώ με την παραμικρή αλλαγή. Και για να τελειώνω, μου αρέσει ο ήχος των τυμπάνων γενικά, αρκεί να έχουν παιχτεί και ηχογραφηθεί καλά, και κυρίως να αποτελούν μέρος ενός καλού κομματιού, δίσκου, γκρουπ κ.λπ. Και ναι, έχω και κάποιες πολύ συγκεκριμένες προτιμήσεις για το δικό μου ήχο, αλλά και σε αυτές αφήνω περιθώρια… Παραλήρημα τέλος! ;) Σόρυ αν βγήκα εκτός θέματος.