Haris

Spy, σωστά το έθεσες, και αυτά που είπες ισχύουν και για το blues shuffle. Ντραμιστικά μιλώντας, το feel αλλάζει ανάλογα με το πόσο "σκληρό" είναι το σουίνγκ και πολύ συχνά η θέση της τρίτης νότας του τρίηχου είναι κάπου στη μέση μεταξύ straight και σουίνγκ, ενώ άλλοτε πάει πιο κοντά στην επόμενη νότα, γίνεται δηλαδή το τελευταίο 16ο του τετάρτου. Κι επειδή τα παραπάνω ίσως δεν βγάζουν και πολύ νόημα, σχηματικά είναι κάπως έτσι: Bold είναι οι νότες που παίζονται: "Κανονικό" σουίνγκ (τρίηχα): 1-and-a / 2-and-a / 3-and-a / 4-and-a "Σκληρό" σουίνγκ (16a): 1-e-and-a / 2-e-and-a / 3-e-and-a / 4-e-and-a Όσο πιο up tempo είναι ένα κομμάτι, έχει την τάση να γίνεται straight γιατί στις μεγαλύτερες ταχύτητες οι διαφορές μεταξύ τριήχων και 16ων παύουν να είναι τόσο διακριτές. Όπως αναφέρθηκε, το θέμα είναι ότι όσο κι αν προσπαθούμε να αναλύσουμε τη ρυθμική αγωγή στην τζαζ (και σε άλλα σχετικά είδη), στην πράξη υπάρχουν τόσες παραλλαγές που επηρεάζουν το feel, που μόνο τα πολλά ακούσματα και πολύ παίξιμο μας σώζουν. Προσωπικά, όσες φορές παίζω είναι swing ή shuffle και λέω ότι, εντάξει το 'χω ρε παιδί μου, αρκεί να ακούσω ένα κομμάτι με τον Jo Jones (μεταξύ άλλων) στα ντραμς ή ένα shuffle του SRV για να προσγειωθώ ανώμαλα στην πραγματικότητα. Αυτό οφείλεται εν μέρη στο είμαι τεμπέλης και δεν πολυμελετάω, αλλά και στο ότι δεν γεννήθηκα στη Νέα Ορλεάνη ή στο Σικάγο, ούτως ώστε να έχει περάσει το feel μέσα μου από πιτσιρίκι. Φανταστείτε έναν Αμερικάνο να προσπαθήσει να παίξει ένα ζεϊμπέκικο. Όσο καλός κι αν είναι και όσο εύκολα αν αντιληφθεί το ύφος και το ρυθμό, θα του πάρει χρόνια μέχρι να το παίξει με την αυθεντικότητα ενός Έλληνα. Ελπίζω να μην βγήκα πολύ εκτός θέματος...

Την Πάμελα εννοείς; ;)

Πού είδες ότι ο Tony Williams ήταν "γορίλας"; Εντάξει μπορεί να είχε πάρει τα κιλάκια του με τα χρόνια, αλλά πιο πιτσιρικάς ήταν ψιλοαδυνατος: Κι αν ο σωματότυπος (εννοώντας τον όγκο) παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, πώς εξηγείς το πόσο δυνατά κοπανάει π.χ. ο Travis Barker; Travis Barker Remix Slaughterhouse "The One"

Άσε που είχε και μαύρη ζώνη στο καράτε… Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται να έχεις και αντοχή και γυμνασμένους μύες για να παίξεις ντραμς, μόνο που η αντοχή δεν είναι αυτή που έχουν οι μαραθωνοδρόμοι, ούτε οι γυμνασμένοι μύες αυτοί που θα αποκτήσεις στο γυμναστήριο σπρώχνοντας σίδερα για φουσκώσεις. Το μεγαλύτερο μέρος της "γυμναστικής" είναι αυτό που κάνεις όταν μελετάς σωστά και ασκείς συγκεκριμένες ομάδες μυών, αυτές που χρειάζονται για να παίξεις (π.χ. σε κανένα γυμναστήριο δεν θα βρεις όργανα για τον …αντίχειρα). Βέβαια η καλή φυσική κατάσταση βοηθάει, αφού τα τύμπανα μαζί με κάποια πνευστά (το πίκολο δεν ανήκει σ' αυτά!) είναι από τα πλέον "κουραστικά" όργανα, και δεν κάνει κακό που και που κανά βαράκι ή λίγο τρέξιμο (ξέρετε, μεταξύ πρωινού φραπέ και μεσημεριανού κοντοσουβλιού την Κυριακή, μετά από την κραιπάλη του Σαββάτου…). Τα παραπάνω, μαζί με την – πολύ σημαντική – οικονομία κινήσεων είναι "δε γκόλντεν ρέσιπι".

Εγώ πάλι νομίζω ότι δεν τα χρειάστηκε καθόλου. Απλά λόγω εμπειρίας (και ηλικίας ;D) ξέρει να κάνει οικονομία κινήσεων, αντίθετα με το μικρό που λόγω έλλειψης εμπειρίας (και έλλειψης ...ηλικίας) κοπανάει αλόγιστα. Άσε που ο νταντ σουινγκάρει καλύτερα (πάλι λόγω ηλικίας και μπλα, μπλα, μπλα...). Πάντως ήταν πολύ καλό. Δύο γενιές που παίζουν μαζί, όπως πρέπει ο καθένας για την ηλικία του και την εμπ... εντάξει σκάω! Πι Ες: Πολύ ωραίες ο σουίνγκ χορεύτριες... 8)

Ναι, ο άνθρωπος είναι από άλλο πλανήτη, όπως και όλοι όσοι έχουν παίξει με το Zappa.

Κι εγώ, καμία ένσταση. Αν ο ηχολήπτης ξέρει πώς και πού να βάλει τα OH και προσέξει τα levels, θα είσαι μια χαρά.

Anti, αν εννοείς ότι στα 270 περιλαμβάνονται τα μεταφορικά και αν σου κάνει το μέγεθος, νομίζω ότι είναι καλή ευκαιρία. Chem, δυστυχώς στην Ευρώπη, τα Acrolite τα χτυπάνε αλύπητα. Δες εδώ τι γίνεται...

Η αλήθεια είναι ότι παρότι έχει επικρατήσει η χορδιέρα να λέγεται σουρντίνα, ουσιαστικά η σουρντίνα είναι αυτό που περιγράφεις, δηλαδή μια συσκευή που "πνίγει" τον ήχο, και χρησιμοποιείται σε διάφορα όργανα όπως η τρομπέτα, το πιάνο κ.λπ. Όσο για τον ξερό ήχο, υπάρχουν αρκετοί τρόποι γα να τον πετύχεις, όπως πολύ ψηλό κούρδισμα και στα δύο δέρματα, περισσότερη τάση στις χορδές (χωρίς όμως να φτάσεις στο σημείο να μην ακούονται καθόλου), ή/και κάποιας μορφής muffling. Δες αυτό το βίντεο, και άκου το ψηλό κούρδισμα προς το τέλος. Αν σου κάνει ο ήχος, είναι χωρίς muffling και με το επάνω δέρμα (coated Ambassador) τσιτωμένο σχεδόν στα όριά του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι κι εγώ σίγουρος αν είναι all-birch ή μισά-μισά με κάποιο filler ξύλο, και ακόμη και αν ισχύει το πρώτο είναι πολύ πιθανό να μην είναι σκανδιναβική σημύδα, αλλά κάποια φτηνότερη ποικιλία της. Το θέμα είναι ότι με 330 Ευρώ παίρνεις ένα σχετικά προσεγμένο σετ, με rims, βάσεις και πετάλια, το οποίο αν κρίνω από τα ηχητικά δείγματα ακούγεται αξιοπρεπέστατα (αν υποθέσουμε ότι τα δείγματα είναι αντιπροσωπευτικά). Το αμέσως επόμενο είναι αυτό, αλλά για να είμαι ειλικρινής υποψιάζομαι ότι το επιπλέον κατοστάρικο το πληρώνεις κυρίως για το όνομα…

Ωραίο, αλλά εγώ θέλω backing track για το Black Page για να κάνω από πάνω το σόλο του Bozzio με τα πεντάηχα μέσα στα επτάηχα και τα δίηχα μέσα στα τρεισημισήηχα. Μπορείτε μέχρι αύριο; 8)

Εγώ νομίζω ότι φταίει και η μείξη. Ναι, ο ντράμερ δεν έχει το "χέρι" αλλά η μίξη θα μπορούσε να το διορθώσει αυτό σε κάποιο βαθμό. Στην εισαγωγή φαίνεται σαν να ακούγονται κυρίως τα overhead και το hihat (αν είχε μικρόφωνο), ενώ τα υπόλοιπα δεν τονίζονται όπως θα έπρεπε, κάτι που για ένα ντράμερ με σχετικά άτονο χτύπημα είναι απαραίτητο. Συμφωνώ στο ότι όταν μπαίνουν και τα άλλα όργανα τα πράγματα κάπως βελτιώνονται, αλλά και εδώ το πρόβλημα παραμένει. Τα μόνα που σώζονται είναι τα τομ. Επειδή μπήκα στην πρίζα σχετικά με το τι φταίει, θα ήθελες να ανεβάσεις κάπου τα ξεχωριστά tracks των τυμπάνων, να κάτσω παρέα με τον κιθαρίστα/ηχολήπτη μας να κάνουμε μια μείξη;

Ναι αυτό εννοώ, αν και ξέρω ότι είναι πολύ δουλειά, ειδικά στην κάσα που έχει πολλά χτυπήματα μέσα στο κομμάτι. Υπάρχει ενδεχόμενο, αν έχεις χρησιμοποιήσει κάποιο αποτελεσματικό τρόπο να απομονώσεις το μικρόφωνο, να μην χρειάζεται "καθάρισμα". Επίσης, για να μην αφορίζω τελείως το gate, μπορεί το ανάλογα με το είδος της μουσικής να μην δημιουργεί πρόβλημα. Π.χ. σε ένα ροκ κομμάτι, με στακάτη κάσα που παίζει σε δύο επίπεδα δυναμικών, δυνατά και δυνατότερα, μπορεί το gate να δουλέψει μια χαρά. Τέλος, έχεις την επιλογή να το βάλεις μετά την εγγραφή, ούτως ώστε να μπορείς να πειραματιστείς και να μην κολλήσεις με κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις. Όπως είπα, δεν είμαι ηχολήπτης, και όλα τα παραπάνω είναι καθαρά εμπειρικά. Είμαι σίγουρος ότι αν παρέμβουν οι πιο αρμόδιοι του noiz θα πάρεις σαφέστερες και πιο εμπεριστατωμένες απαντήσεις. Προς το παρόν ρίξε μια ματιά και σε αυτά τα βίντεο. Θα πάρεις μια ιδέα για το τι παίζει. Drum Clean up Part 1 - RecordBetterAudio.com Drum Clean up Part 2 - RecordBetterAudio.com

Λίγο εκτός θέματος, αλλά μια και η συζήτηση είναι για τα ξύλα και σε βρήκα εύκαιρο, θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιο είναι το πιο σκληρό ξύλο σύμφωνα με την κλίμακα Janka, που υπάρχει στην Ελλάδα. Έχω ακούσει ότι πρίνος είναι από τα σκληρότερα, αλλά δεν έχω καταφέρει να το διασταυρώσω. Ευχαριστώ.

Δεν είμαι ηχολήπτης, αλλά έχω δύο παρατηρήσεις: Απόφυγε αν μπορείς το gate και καθάρισε το σήμα μετά. Είναι μανούρα, αλλά ανάλογα με το είδος της μουσικής και το πώς παίζει ο ντράμερ μπορεί με το gate να χάσεις και χρήσιμη πληροφορία - π.χ. ghost notes ή τους αρμονικούς ("ουρά") του τυμπάνου - και να αλλοιώσεις το τελικό feel. Μπορείς να απομονώσεις όσο γίνεται το μικρόφωνο της κάσας φτιάχνοντας μία εξωτερική μπάφλα μπροστά της. Αν θυμάμαι καλά, σε ένα από τα άρθρα του, ο Νικόδημος αναφέρει ότι γι' αυτό το σκοπό έχει χρησιμοποιήσει το κέλυφος μιας δεύτερης κάσας (χωρίς δέρματα) μπροστά από την κανονική, σκεπασμένο με μία κουβέρτα. Είναι μία καλή και δοκιμασμένη τεχνική για να περιορίσεις τις διαρροές. Επίσης, χρησιμοποίησε με φειδώ το panning. Έχω ακούσει εγγραφές που είναι τελείως αφύσικες με το hard panning δεξιά και αριστερά. Το σετ δεν ακούγεται τόσο διαχωρισμένο στην πραγματικότητα.

Καλά, δεν θα κάτσουμε τώρα να το ψειρίσουμε, για το ποιος είναι μία ή μισή κλάση παραπάνω. Και οι δύο ήταν τεράστιοι μουσικοί, έφεραν τα πάνω-κάτω στο χώρο τους και άφησαν πίσω τους αριστουργήματα. Δεν είναι διαγωνισμός…

Πολύ καλό για jam και όχι μόνο. Πολύ καλά σολίδια (και έξω από το ύφος που μας έχεις συνηθίσει), αστέρι ντράμερ και καλή εγγραφή. Ως προς τη μίξη, νομίζω ότι τα τύμπανα θα έπρεπε να είναι μια ιδέα πιο χαμηλά και το μπάσο πιο πάνω. Γενικά χάνει λίγο σε χαμηλές. Γούσταρα πολύ παρ' όλα αυτά! Ανέβασε και κανένα άλλο…

Πολύ μεγάλος. Κρίμα που στην Αμερική δεν γνώρισε την επιτυχία που του άξιζε. Οι περισσότεροι Αμερικάνοι ούτε που τον έχουν ακούσει, αντίθετα π.χ. με τον S. R. Vaughan που είναι θρύλος (όχι ότι δεν το αξίζει). Θα έπρεπε να μοιράζεται το "θρόνο" με τον Rory.

Ξέχνα τα ξύλα και πες μέχρι πόσα προτίθεσαι να δώσεις. Αν είναι μέχρι 329, πάρε το Millenium, μια χαρά είναι (και δυο και τρεις...). Αν είναι περισσότερα, show me the money και το συζητάμε.

Παρότι το φωνακλάδικο '80s metal δεν είναι (πλέον) πολύ του γούστου μου, το είδος το κατέχεις και συνθετικά και φωνητικά και κιθαριστικά, και το αποδίδεις με απόλυτη αυθεντικότητα. Επίσης, πολύ καλό programming στα ντραμς.

Συγγνώμη… δεν ήξερα… είμαι αδικαιολόγητος. Το να αποκαλέσεις ένα κιθαρίστα …κιθαρίστα έχει μια λογική (τους αρέσει κιόλας, δεν καταλαβαίνουν ότι τους βρίζουμε!), αλλά να το πεις σε undercover συνάδελφο είναι βλασφημία. ;D Melodic drummer, έτσι είμαστε εδώ στο Noiz. Έχουμε λύσεις για κάθε κλάδο. Αυτό όμως με την παροχέτευση των αποστημάτων τι ήθελες και το ανέφερες; Άντε τώρα εγώ να διασωληνώσω τη βάση… ;D

Ρε θηρίο που τα ξέρεις αυτά τα κόλπα; ;D Αυτό με το χειρουργικό σωλήνα μου το είχε αναφέρει ένας γνωστός σεσιονάς από το Nashville, ως κλασική στουντιακή πρακτική, πριν από καμιά δεκαετία. Για κιθαρίστας είσαι πολύ καλά ενημερωμένος ως προς τα ντραμιστικά …δρώμενα. Μήπως you have missed you call; ;) Πάντως - χωρίς όμως να έχω δοκιμάσει τα σωληνάκια - ακόμα και με χαλαρό το καλάθι αν η βάση είναι "βαρέως τύπου" κόβει sustain, και αυτό το έχω διαπιστώσει πάρα πολλές φορές, μέχρι που άρχισα να χρησιμοποιώ τις πιο λόου-μπάτζετ. Και για να απαντήσω και στην ερώτηση του Μπάμπη, χρησιμοποιώ σχεδόν πάντα βάσεις (και ίσως rack) για τα τομ, γιατί έτσι όπως στήνω είναι "χωροταξικά" αδύνατο να τα έχω εκεί που θέλω αν είναι επάνω στην κάσα. Για το βαθύ πάλι προτιμώ τα κλασικά ποδαράκια λόγω μεγαλύτερης ευκολίας στην τοποθέτηση, αν και η βάση κάνει τη δουλειά της.

Είναι μασίφ χυτά, νομίζω από αλουμίνιο, σε αντίθεση με τα στρατζαριστά (flanged) που είναι ατσάλινα και τα λυγίζουν για τους δώσουν το κυκλικό σχήμα. Επειδή τα χυτά είναι πιο άκαμπτα κόβουν περισσότερο τους αρμονικούς και κάνουν το τύμπανο πιο στακάτο, γι' αυτό και χρησιμοποιούνται πολύ συχνά στα ταμπούρα (όπου το rimshot σε χυτό στεφάνι θα σε ξεκουφάνει!). Επίσης κρατάνε καλύτερα το κούρδισμα. Πάντως, ότι και να λένε οι κατασκευαστές, τα χυτά δεν είναι καλύτερα από τα flanged, είναι απλά διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί ντράμερς που προτιμούν την ευκαμψία και τον πιο ανοιχτό ήχο των απλών στεφανιών. Edit: Chem, θα μ' αφήσεις μια φορά να απαντήσω πρώτος; ;D

Το θέμα με το τομ σε βάση ταμπούρου, είναι ότι αν η βάση είναι καλής ποιότητας, χεβυ-ντιούτι κ.λπ. πνίγει αισθητά τον ήχο και κόβει το sustain. Από τη δική μου εμπειρία, οι πιο φτηνές ελαφριές βάσεις (βλ. φωτογραφία) είναι ιδανικές για αυτό το σκοπό.

Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει, αλλά αυτό το DVD του Ocheltree είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό για την εγγραφή (και όχι μόνο) των τυμπάνων. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. 8)