Haris

Δες κι εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=182549.msg517721#msg517721. Και εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176699.0

Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει να κρατάει ένα βασικό ρυθμό στα τύμπανα μέσα σε κανένα δίωρο το πολύ, ενώ αντίθετα δεν μπορεί να κάνει το αντίστοιχο στον ίδιο χρόνο π.χ. στην κιθάρα (δηλαδή να μάθει να ακομπανιάρει με τρία ακόρντα). Και ας μην συζητήσουμε πόσος χρόνος χρειάζεται μέχρι να καταφέρεις να βγάλεις έστω και αξιοπρεπή ήχο σε κάποια πνευστά όπως η τρομπέτα. Βέβαια, μετά το δίωρο και το βασικό ρυθμό στα τύμπανα αρχίζουν τα ζόρια… Συμφωνώ με τον SF και τον hwept στο ότι όλα τα όργανα έχουν πάνω-κάτω τον ίδιο βαθμό δυσκολίας, αλλά διαφωνώ με τον SF στο ότι ειδικά για τα ντραμς ή "το έχεις ή δεν το έχεις". Όχι ότι το ταλέντο δεν παίζει ρόλο αλλά αν ασχοληθείς αρκετά, όλα τα τεχνικά και μη προβλήματα (ανεξαρτησία, time κ.λπ.) ξεπερνιούνται. Βέβαια αν έχεις και τερατώδες ταλέντο τα έχεις ξεπεράσει από τα 12, και είσαι ο Tony Royster ο Νεώτερος. Παρεμπιπτόντως, η ανεξαρτησία που έχουν οι βιρτουόζοι πιανίστες μεταξύ 10 δαχτύλων μου φαίνεται βουνό σε σχέση με αυτή μεταξύ των τεσσάρων άκρων. Άσε που για να πιάσω σωστά ένα γαμ… ακόρντο στην κιθάρα πρέπει να στραμπουλίξω τα δάχτυλά μου!

Δεν το καθορίζει η DW. Όταν τα κελύφη είναι εντελώς γυμνά (πριν τα βάψουν, τρυπήσουν, βάλουν βασάκια κ.λπ.), τα χτυπάνε με το χέρι για να βρουν τη θεμελιώδη νότα τους σαν αντηχεία (ο John Good διατείνεται ότι αυτή τη δουλειά την κάνει ο ίδιος, για όλα τα τύμπανα των ακριβών σειρών της DW). Έτσι, όταν ταιριάζουν ένα σετ φροντίζουν να αποτελείται από κελύφη με "καλά" μεταξύ τους διαστήματα, δίνοντας κατά προσέγγιση ένα σημείο αναφοράς για το που είναι το sweet spot κάθε τυμπάνου όταν τελικά κουρδιστεί. Βέβαια, όπως λέω και πιο πάνω από τη στιγμή που μπαίνουν τα σιδηρικά, πιθανότατα αυτή η νότα έχει πάει περίπατο, και προσωπικά δεν είμαι σίγουρος αν η διαδικασία έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο λέει η DW… Καλές ρεβεγιόν!

Από παλιότερο θρεντ: Για μένα πάντως, το περιβόητο timbre-matching της DW από μόνο του δεν θα ήταν κριτήριο. Υπάρχουν πάρα πολλοί - πιθανότατα όλοι οι υπόλοιποι - κατασκευαστές που δεν ακολουθούν αυτή τη λογική και τα σετ τους είναι εξαιρετικά.

Μόνο δέκα; Θα αστειεύεσαι! ;D Δεν θα μπω καν στην επίπονη διαδικασία να επιλέξω, απλά θα αναφέρω δύο που πιθανότατα δεν θα αναφερθούν από κανέναν άλλο, αμφότεροι ελληνικοί. Ο ένας είναι το 'Arothymian' του Νίκου Καπηλίδη (κατά τη γνώμη μου από τους καλύτερους jazz/fusion/ethnic κ.λπ. δίσκους της 10ετίας), και ο δεύτερος 'Η Έλλη Πασπαλά στο Μέγαρο Μουσικής', ο οποίος, χωρίς να είναι ακριβώς "ντραμιστικός" περιλαμβάνει εκπληκτικά παιξίματα από το Στέφανο Λογοθέτη. Και φυσικά παραλείπω καμιά χιλιάδα άλλους…

Πολύ ευχαρίστως, αν και τώρα έχω στημένη τη Gretsch. Σε κανα-δυο βδομάδες θα την ξεστήσω για κάποια live, και θα επανέλθει στο ντραμ ρουμ (βλ. σαλόνι) μία από τις Ludwig, οπότε είσαι καλοδεχούμενος! Προς το παρόν πάρε ένα teaser... Σόρυ για το οφτόπικ. Παρακαλώ συνεχίστε...

Και όποιος ντράμερ δεν έχει καλό feet control και καλή ανεξαρτησία στα πόδια, να μάθει εκκλησιαστικό όργανο μήπως και αποκτήσει!

Πολύ πιθανό, μια και οι τεχνικές κατασκευής των κελυφών έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Πάντως με έβαλες στην πρίζα, και θα ήθελα να ακούσω ένα σετ. Για να αγοράσω ούτε λόγος βέβαια, αφού, όπως διαπίστωσα την τελευταία φορά που κοίταξα το υπόλοιπο του λογαρισμού μου, ούτε εγώ είμαι ο B. Gates. ;D

Ναι, αλλά τα κελύφη της Classics σειράς είναι φτιαγμένα από τα ίδια ξύλα (μαόνι/polar και re-rings από κελεμπέκι) και με την ίδια "φιλοσοφία" που έφτιαχναν τα τύμπανα πριν από 40 χρόνια, πριν γίνει της μόδας το all-maple… Δεν εκπλήσσομαι λοιπόν που σου άρεσε το συγκεκριμένο σετ. ;)

;D

Ωραίος! Αν και δεν είμαι των ηλεκτρονικών, αν έπαιρνα ποτέ ένα σετ θα ήταν αυτό (και με δεδομένη την τιμή τους, μάλλον δεν θα πάρω ποτέ...).

Mίλτο, είναι ένα από τα κλασικότερα βιβλία για τύμπανα, και από τότε που βγήκε (193-κάτι) δεν έχει σταματήσει να διδάσκεται (κάτι σαν τα Ομηρικά έπη... ;)). Η πρώτη σελίδα μόνο, αν μελετηθεί σωστά και με όλους τους δυνατούς τρόπους σε πάει στο επόμενο επίπεδο τεχνικής και ανεξαρτησίας. Βαγγέλη, θενκς για τις προτάσεις.

Εκτός υπόλοιπου μουσικού context δεν είναι εύκολο να κρίνει κανείς αλλά έτσι σκέτη, η τρίτη δεν μ' άρεσε. Η πρώτη είναι η καλύτερη με διαφορά.

Μήπως σου βρίσκεται κανένα υπογλώσσιο; ;D

Α, εδώ θα συμφωνήσω. Όσο κι αν είμαι ακουστικο-vintage-λάγνος, έχω μεγαλώσει στα 80's (κανείς δεν είναι τέλειος...) κι ένα-δυο pads με εφετζίδικους ήχους δεν με χαλάνε καθόλου, ειδικά για τα ασιντοτζαζοελεκτρονικοφάνκια που παίζουμε. SF, πολύ καλά έκανες και του άλλαξες τα δέρματα! Άκου μαύρα pinstripes στα Sling...

...όπως επίσης ότι συνεχίζουν να υπάρχουν συμφωνικές ορχήστρες παρά τα εξαιρετικά VST string (και άλλα) sections που κυκλοφορούν. Μπορούμε να συνεχίσουμε να συμφωνούμε όλη μέρα! ;)

Ακριβώς. Αν τα δεις έτσι έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν πρόκειται να αντικαταστήσουν τα ακουστικά, για τους ίδιους λόγους που ένα Clavinova δεν θα αντικαταστήσει ένα Steinway... Edit: Ο SF γράφει πιο γρήγορα από μένα, γι' αυτό φάνηκε ότι τον κόπιαρα. Παρακαλώ να μην ξαναγίνει! ;D

Τα φυσικά Traps σίγουρα δεν είναι ήσυχα. Η εύκολη μεταφορά και όχι η χαμηλή ένταση, είναι μάλλον το βασικό τους ατού. Δεν ξέρω τι αν(τ)οχές έχουν οι γείτονές σου, αλλά αν είναι κοντά στο μηδέν, δε θα σε σώσουν τα Traps. Για τα ηλεκτρονικά δεν ξέρω. Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να βεβαιωθείς αν είναι καλύτερα από τα Millenium πριν τα αγοράσεις. Δες κι εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=182558.0.

Διαφωνώ ως προς το "απαραίτητα" matched ή traditional. Πάρα πολλοί κορυφαίοι ντράμερς έχουν αποδείξει στην πράξη ότι μπορείς να παίξεις οποιοδήποτε είδος με όποια λαβή κι αν επιλέξεις. Κατά τ' άλλα, σμφωνούμε. Η απάντηση στο θέμα σου υπάρχει ήδη σ' αυτά που έγραψες.

Σχετικά με το πτυχίο: δεν έχει καμία σημασία. Το πόσο καλά παίζεις είναι αυτό που μετράει. Αν η προοπτική του πτυχίου λειτουργήσει σαν κίνητρο για να μελετήσεις, γκόου φορ ιτ. Αλλά κανείς δεν θα στο ζητήσει σαν τυπικό προσόν. Δεν είμαι βέβαιος ότι κατάλαβα τι εννοείς σχετικά με τα σκυλάδικα. Κανείς δεν το θεωρεί δεδομένο, εκτός από τους μπουζουκτζήδες και τις "φίρμες". "Αναγκαίο κακό" (πολύ κακό) είναι μάλλον πιο δόκιμος όρος.

. Τι ρωτάς, πες την. Όποιος βαριέται ας μη την διαβάσει.

1) Διαφωνώ. Κι εγώ 2) Επαυξάνω. Κι εγώ 3) Συμφωνώ. Διαφωνώ 4) Ας μη διαρρήξουμε και τα ιμάτιά μας. :D. Συμφωνώ

Όχι, αναφερόμουν στην επιτυχία της σε σχέση με τις "ώρες πτήσεις" της.

Με γλίτωσες από το να γράψω ολόκληρο κατεβατό, αφού με εξαίρεση τα "έκανα καριέρα σαν επαγγελματίας μουσικός για περίπου 20 χρόνια" και "…αυτά τα γράφει ένας άνθρωπος που για 25 χρόνια έζησε με τα χρήματα που έβγαλε απο αυτή την δουλειά...", θα έγραφα πάνω-κάτω τα ίδια. Λόγω κάποιας ανεξήγητης θείας (ή ξαδέρφης ή κουνιάδας, θα σας γελάσω) φώτισης από πολύ νωρίς αποφάσισα να μην ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική για τους λόγους ακριβώς που αναφέρεις (το ότι δεν έστρωσα το κώλο μου να μελετήσω τόσο ώστε να έχω έστω και μία πιθανότητα να το κάνω, είναι παράπλευρη απώλεια). Και για να απαντήσω και στο αρχικό ερώτημα, θα έλεγα σε όσους θέλουν να γίνουν επαγγελματίες, να φτάσουν στο μουσικό επίπεδο να μπορούν να γίνουν, αλλά να φροντίσουν να έχουν και μια "πρωινή" δουλειά, έτσι ώστε να μπορούν να επιλέξουν. Η περίπτωση που περιγράφεις ανήκει στα best case scenarios, τα οποία δυστυχώς δεν είναι ο κανόνας. Για το Νάκα ξέρω ότι για ομαδικό μάθημα πληρώνει 5 με 8 Ευρώ το μαθητή, το μήνα, που σημαίνει ότι με 10 μαθητές θα έχεις ένα 80άρι. Σε καλή μεριά... Όσο για την Tal, δυστυχώς δεν έχουν όλοι το ταλέντο της...

Δεν είναι ακριβώς μπασο. Είναι μία παραλλαγή του Chapman Stick Εκπληκτικό όργανο.