Haris

+1. Από τα κλασικότερα grooves όλων των εποχών (και σου βγάζει την ψυχή για να το παίξεις σωστά...).

Ναι.

Μπορείς να ορίσεις το "άφωνη"; Είναι θεόφαλτση; Δεν πατάει καλά σε κάποιες νότες; Δεν έχει τη φωνάρα π.χ. της Mariah Carey; (της οποίας σημειωτέον, αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι ούτε ένα κομμάτι - μετά από 20τόσα χρόνια καριέρας -ενώ της Μόνικας υπάρχουν 3-4 που μου είναι καρφωμένα στο μυαλό) Κι ο Ντύλαν ήταν άφωνος. Δεν ήταν ταλέντο; (όχι δεν συγκρίνω τη Μόνικα με τον Ντύλαν...) Και εδώ που έχουμε φτάσει, το ότι δεν χρησιμοποιεί Autotune δεν είναι και λίγο…

Όχι ότι εχει μεγάλη σημασία, αλλά κι εμένα μ' αρέσει. Το ότι είναι ταλέντο είναι δεδομένο. Δεν χρειάζεται να εισάγεις κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό και να φέρεις τα πάνω-κάτω για να είσαι ταλέντο, αλλιώς, θα ακούγαμε μόνο ένα-δύο (το πολύ) μουσικούς κάθε δεκαετία (και θα βλέπαμε ένα-δυο σκηνοθέτες, ένα-δυο ζωγράφους κ.λπ.).

Εξαιρετικός. Ωραίο κομμάτι και πολύ καλοί στίχοι. Και το ότι η φωνή και το ύφος θυμίζουν J. Cash, προσωπικά το βρίσκω θετικό.

Μίλτο, όχι μωρέ, τουλάχιστον ένα καλό ταμπούρο και ένα-δυο πιατίνια χρειάζεται να κουβαλάς, αφού είναι αυτά που δίνουν χαρακτήρα στον ήχο. Κατά τα άλλα συμφωνώ. Το σκαμπό (και το πετάλι) είναι πολύ σημαντικό, ειδικά αν πέσεις σε χώρο που δεν έχουν, και σε βάλουν να κάτσεις σε καρέκλα ...σκηνοθέτη (Μου έχει τύχει. Κρίμα που δεν είχα συνεργείο και σενάριο μαζί μου...). Όσο για τη Renown, ναι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρώτο (και μοναδικό) σετ. Την αναφέρω ως δεύτερο μόνο λόγω της τιμής της. Το δικό μου "πρώτο", είναι μια αμερικάνικη Gretsch, αλλά όπως έχω ξαναγράψει παλιότερα, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να ακούσω διαφορά από τις Renown που έχω παίξει. Αν τώρα κατά λάθος χτυπήσω το BIN για τη συγκεκριμένη, ευχαρίστως να στην χαρίσω (απλά θα πρέπει να πληρώσεις κατιτίς - όχι πολλά, κανα διχίλιαρο στη χειρότερη - για τα μικροέξοδα, ξέρεις τώρα... 8))

Εξαιρετικοί όλοι όσοι αναφέρθηκαν (και έμαθα και δυο-τρεις που δεν ήξερα). Να προσθέσω τον απίστευτο Ari Hoenig. Μην δώσετε σημασία στο οπτικό κομμάτι, απλά ακούστε (η τεχνική του θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά γι' αυτόν δουλέυει άψογα).

Βαγγέλη, πολύ καλές συμβουλές. Έχοντας κάνει συχνά το λάθος να μην ζεσταίνομαι πριν παίξω, και έχοντάς το πληρώσει με περιαρθρίτιδα ώμου (ευτυχώς μικρής διάρκειας, αλλά ανυπόφορη όσο κράτησε) δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο στην ανάγκη για ζέσταμα.

Ρίξε μια ματιά εδώ: http://www.mikedrums.com/tuning/shell.html. Από την εμπειρία μου πάντως, αν μιλάμε για ένα καλοκατασκευασμένο σετ, το είδος του ξύλου είναι ο έκτος αξιολογικά παράγοντας που διαμορφώνει τον ήχο των τυμπάνων μετά από το χώρο που παίζεις, τα δέρματα, το κούρδισμα, τις διαστάσεις (συμπεριλαμβανομένου και του πάχους του κελύφους), και φυσικά τον παίκτη.

Πολύ καλό! Και ο ήχος της κιθάρας σκοτώνει.

Μπάμπη, μα γιατί νομίζεις ότι το πόσταρα; Μήπως και δεν κρατηθεί κάποιος άλλος, και μου φύγει η φαγούρα απ' το δάχτυλο να πατήσω το BIN (και να φορτωθώ άλλο ένα σετ που δεν μου χρειάζεται, αφήνοντας απλήρωτους 3-4 λογαριασμούς…) ;D Συμφωνώ απόλυτα για το VFM των Renown.

Στα λόγια μου έρχεσαι (αλλά μην κάτσεις πολύ γιατί περιμένω κι άλλους ;D). Από τη στιγμή που έχεις ήδη ένα καλό σετ και θέλεις ένα workhorse μονίμως έτοιμο για …μετακόμιση, δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου κανένας απολύτως λόγος να δώσεις πάνω από ένα – άντε ενάμισι το πολύ – χιλιάρικο. Και πολύ καλά τύμπανα θα πάρεις με αυτά τα λεφτά, και δεν θα σε πιάνει πανικός κάθε φορά που θα στήνεις/ξεστήνεις μην τυχόν και γδάρεις τον πανάκριβο καπλαμά από bubinga… Για παράδειγμα, νομίζω ότι αυτό συναγωνίζεται επάξια σετ με τριπλάσια τιμή.

Μας έχουν κατακλύσει οι κομμουνισταί... Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. ;D Εύη, μπράβο κορίτσι μου. Το 'χεις το θέμα!

Ούτε εγώ κατάλαβα τι είδες να πέφτει (αλλά είμαι νηφάλιος ;)), όμως οι Fisher-Z ήταν γκρουπάρα και το Marliese κομματάρα. ΥΓ. Μην οδηγήσεις!

Αν θέλεις σετ μόνο για live πάρε ένα μεσαίας κατηγορίας (γύρω στο χιλιάρικο) για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και να μην αγχώνεσαι μην τύχει π.χ. και το γδάρεις. Τα μεσαία (αλλά ακόμα και τα πιο φτηνά) σετ σήμερα έχουν πολύ καλύτερη ποιότητα κατασκευής και ήχο από ότι παλιότερα. Τώρα αν αξίζει να πάρεις ένα καλό σετ, κατά τη γνώμη μου αξίζει, αλλά κυρίως για σένα στο σπίτι και για επιλεγμένα live και ηχογραφήσεις. Και τα περί απόσβεσης μην τα σκέφτεσαι καν, εκτός αν είσαι επαγγελματίας με (τακτικό) νυχτοκάματο πάνω από 200 Ευρώ.

Ήμουν μόνο 2 χρονώνε. Με είχε πάει η μάνα μου (μετά το κουκλοθέατρο... ;)). Καλή χρονιά του γιου του!

Χρησιμοποιώ το Sibelius 5, αλλά υποθέτω ότι κάποια βασικά στοιχεία παραμένουν ίδια οπότε ελπίζω ότι μπορώ να σου λύσω τουλάχιστον την πρώτη απορία. Κατ' αρχήν θα προσθέσεις όλα τα όργανα που θέλεις από την αρχή. Στο μενού Layout υπάρχει η επιλογή "Hide Empty Staves" με την οποία κρύβονται τα άδεια πεντάγραμμα/συστήματα. Αν λοιπόν στη σελίδα στην οποία δεν θέλεις να υπάρχει το σύστημα του πιάνου δώσεις αυτή την επιλογή θα φαίνονται μόνο τα όργανα που έχουν νότες (άρα και το βαρύτονο). Για τα σύμβολα των ακόρντων, δεν έχει χρειαστεί να κάνω ακριβώς αυτό που θέλεις, αλλά ένας (ίσως μπακάλικος…) τρόπος που έχω χρησιμοποιήσει για άλλα "μαγνητικά" στοιχεία (δυναμικές, τέμπο κ.λπ.) είναι να τα επιλέγω όλα μαζί κρατώντας πατημένο το shift και κάνοντας κλικ επάνω τους, να τα αντιγράφω και μετά να τα κολλάω στο πεντάγραμμο που θέλω (πρέπει να επιλέξεις μία νότα πριν κάνεις paste). Ίσως να υπάρχει καλύτερος τρόπος, αλλά δεν τον ξέρω. Την τρίτη και την τέταρτη απορία σου δεν είμαι σίγουρος ότι τις κατάλαβα. Στην 4 εννοείς τα Start- και End Repeat; Και για την 3, μήπως σε καλύπτει η απάντηση στην πρώτη; Για την 5, όπως τα λεει ο Νικόλας.

Φοβερή εκτέλεση και εξαιρετικό lineup. Την περίοδο αυτού του live είχε βγει το Parallel Realities του J. Dejohnette (από όπου και το Indigo Dreamscapes), με την ίδια σύνθεση πλην του Holland. Aπό τους καλύτερους fusion δίσκους της 10ετίας του '90. ΥΓ. Αυτή η Sonor Hi-Lite που παίζει ο Dejohnette ήταν το dream kit μου για χρόνια. Δυστυχώς έμεινε όνειρο.

Τι μου θύμησες τώρα… Ο Alex Harvey ήταν το πρώτο live που πήγα, το 1981 στο Σπόρτιγκ, κανά-δυο χρόνια πριν πεθάνει. Για να βγάλω το Framed να το ξανακούσω… Υ.Γ. Ωραία διασκευή!

Το Μ.Η. και το Burn είναι κατά τη γνώμη μου οι δύο καλύτεροι στουντιακοί δίσκοι των Purple. Και στα δύο δεν υπάρχει ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι, πράγμα πολύ σπάνιο για LP.

Όντως ντοκουμέντα. Τώρα, αν σας πω πως σε κάποια από αυτά τα live τους είχα δει, θα με πείτε γέρο... Αλλά δεν τρέχει τίποτα γιατί ξέρω ότι κατά βάθος σκάτε απ' τη ζήλια σας!

Λάκη, Σταύρο, πολύ καλή δουλειά! Λάκη, σκηνοθετικο-κινηματογραφικά πρέπει να είναι το καλύτερο που έχεις ανεβάσει.

Μπαρδόν? Τι ακριβώς δεν κατάλαβες παιδί μου, να στο εξηγήσω; 8) Αυτό ξαναπέστο... Για στρωθείτε λίγο στη μελέτη. Άντε μπράβο!

Ναι ρε Μπάμπη, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με όλα τα όργανα;

Melodic, ξέρω ότι δεν ρώτησες εμένα αλλά μια και το θέμα έχει ξανασυζητηθει, ας (ξανα)παραθέσω τη γνώμη μου: