Haris

Ωραίο θέμα και συμφωνώ με τους περισσότερους καταρριφθέντες μύθους. Να προσθέσω έναν που τον έχω καταρρίψει μόνος μου… ;) : Δεν έχεις δυνατό χτύπημα παίζοντας heel-down στην κάσα. Παίζω κυρίως heel down, και αν αφεθώ πέφτουν οι σοβάδες του απέναντι σπιτιού! ;D Βέβαια θα πρέπει να παραδεχτώ ότι για δυνατό χτύπημα και μεγάλες ταχύτητες, το heel-down όντως δεν λειτουργεί, κι αυτή είναι μία από τις βασικές ελλείψεις μου.

Κώστα, να 'σαι καλά. Σόρυ που δεν φαίνεσαι πολύ (κι ο Γιώργος το ίδιο, αυτή είναι η κατάρα της …οπισθοφυλακής), αλλά από εκεί που καθόμουν δεν είχα και πολλές επιλογές. Ο Νικόλας έχει δίκιο, σε τέτοιους χώρους πρέπει να έχεις ή δίμετρο εικονολήπτη ή δίμετρο τρίποδο. Νικόλα, την επόμενη φορά θα σε χρειαστώ! ;D

Τα τελευταία 20 χρόνια έχουν εμφανιστεί πάρα πολλές μικρές εταιρείες που φτιάχνουν "custom" τύμπανα. Ειδικά στην Αμερική, πρέπει να υπάρχει σε κάθε στενό κι από μία. Οι πιo πολλοί από αυτούς ουσιαστικά "συναρμολογούν". Δηλαδή αγοράζουν τα κελύφη έτοιμα (κυρίως από την Keller), τα βάφουν, περνάνε τα σιδηρικά (επίσης αγορασμένα από τρίτους, κατά 99%) και τα πουλάνε. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια τίποτα. Τα τύμπανά τους μπορεί να είναι πολύ καλά, και υπάρχουν και μεγάλες εταιρείες όπως η Gretsch (και η DW μέχρι τα τέλη του '90) που δεν κατασκευάζουν τα κελύφη οι ίδιες. Το θετικό με τα custom σετ είναι ότι έχεις ουσιαστικά αμέτρητες επιλογές ως προς το χρώμα, τις διαστάσεις κ.λπ. Το αρνητικό είναι ότι παρότι πιθανότατα δεν ακούγονται καλύτερα από τα κορυφαία επώνυμα σετ, κοστίζουν το ίδιο και έχουν πολύ μικρότερη μεταπωλητική αξία, αφού ελάχιστοι ξέρουν π.χ. τα Markley, και δεν πρόκειται να ρισκάρουν να τα αγοράσουν, αν με τα ίδια λεφτά μπορούν να πάρουν μία μεταχειρισμένη DW.

Δεν είμαι κιθαρίστας, οπότε δεν μπορώ να σου δώσω καμία συμβουλή, αλλά και ο ήχος και το παίξιμό σου μου άρεσαν. Μόνη παρατήρηση, ότι το σόλο μου ακούγεται λίγο σφιγμένο, αλλά νομίζω ότι είναι απλά θέμα χρόνου και εξοικείωσης για να μπορέσεις να αφεθείς. Ωραία δουλειά!

Πολύ καλή εκτέλεση του Suicide των Thin Lizzy από την πρόσφατη εμφάνιση των 4W5 στο Lazy. Οι κάμερες για άλλη μια φορά ήταν εκεί! (αν και έχω δει και καλύτερους cameramen… ;)).

Μπύρο, πίνεις πολλούς καφέδες. Chill out. ;D Έγραψε "διαφωτίστε με" και "προσωπικό γούστο" o pandev. Είναι σαφές τι εννοεί.

Κι εγώ προσωπικές προτιμήσεις θα αναφέρω, μια και απόλυτη έννοια του "καλύτερος" όταν μιλάμε για μουσικούς (μεταξύ άλλων) δεν υπάρχει. Χωρίς αξιολογική σειρά, οι παρακάτω είναι οι μερικοί από τους αγαπημένους μου ντράμερς, οι οποίοι με έχουν επηρεάσει όσο και οι αντίστοιχοι …αλλοδαποί: - Πάνος Τόλιος (Blues Gang, Σιδηρόπουλος, Ξύλινα Σπαθιά και ένα κάρο άλλοι) - Νίκος Καπηλίδης (δεν χρειάζονται συστάσεις) - Νίκος Σιδηροκαστρίτης (επίσης άνευ συστάσεων) - Τάσος Φωτοδήμος (Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται. Ντράμερ των S.O.S. με το Βατικιώτη και το Χήρα, και είναι αυτός που τα χώνει στο "Που να Γυρίζεις" από το Φλου) - Γιώργος Τρανταλίδης (άνευ συστάσεων τρις) - Νίκος Αντύπας (άνευ συστάσεων τετράκις) Και όπως συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες λίστες, αφήνω έξω καμιά διακοσαριά ακόμα…

Ναι, γενικά σε όλα τα ταμπούρα τσιτώνω πολύ το κάτω δέρμα και "κουρδίζω" μόνο το επάνω. Τα δέρματα που έχω τώρα στο Supraphonic είναι Amabassador coated / Ambassador snare. Έχω πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω άλλο συνδυασμό δερμάτων στο ταμπούρο, πέρα από μονόφυλλο coated επάνω και ανάλογο snare-side (κυρίως Ambassador, αλλά και τα αντίστοιχα Evans ή Aquarian μια χαρά είναι). Έχεις κάποιο συγκεκριμένο ήχο στο μυαλό σου (π.χ. του Bonham, μια και το 402 ήταν αναπόσπαστο μέρος του ήχου του) που θα ήθελες να πλησιάσεις;

Ο Νάκας έχει την αντιπροσωπεία, αλλά προσωπικά δεν έχω δει τίποτε άλλο στα μαγαζιά του, εκτός από την entry-level Accent (βέβαια έχω καιρό να πάω στο κεντρικό...). Θεωρητικά πάντως μπορείς να παραγγείλεις μέσω του Νάκα ότι θέλεις.

Δηλαδή κερνάς; Τότε να πάρω το tribute σετάκι του Cozy για το σπίτι και το ατσάλινο τέρας με τα brass βασάκια για το εξοχικό. Μην τα τυλίξετε, θα τα πάρω έτσι. ;D

Που και που ρίχνε στα μεταλλικά μέρη και κυρίως στα κινούμενα (μηχανισμός ταμπούρου, πετάλια, τηλεσκοπικές βάσεις, βίδες κ.λπ.) κανένα λιπαντικό ή WD40. Αν δεις ότι τα χρωμιωμένα μέρη έχουν πετάξει σκουριές (κατά 99% θα είναι επιφανειακές), πέρασέ τα με λεπτό ατσαλόμαλο και κάποιο γυαλιστικό χρωμίου. Τώρα για τα ξύλα, αν θέλουν καθάρισμα, ένα ελαφρά νωπό πανί και μετά ένα καλό στέγνωμα αρκεί. Αν σου αρέσει ο ήχος των πιατινιών σου, μην τα καθαρίσεις.

Αμ' σου 'χω και το φετινό: http://www.ludwig-drums.com/pdf/2011-Ludwig-Catalog-Web.pdf Θα έπρεπε να δίνουν και μια σαλιάρα μαζί! ;D

Μπάμπη το δικό σου πρέπει να είναι μεταγενέστερο μοντέλο. Κάποια στιγμή (τέλη '80s, αρχές 90s, κάπου εκεί) κατάργησαν τα εσωτερικά mufflers. Δεν τρέχει τίποτα όμως, μπορείς να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα με ένα (ή μισό) κομμάτι moongel, λίγη ταινία, κ.λπ. Τα γνωστά μαφλαροκόλπα...

Nordic, με τη σειρά που ρώτησες: - Όχι. Είναι διαφορετικές τεχνικές: - Είναι και αυτός ένας τρόπος, αλλά καλό είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν οι διάφορες τεχνικές και να τις αξιοποιήσεις, στην περίπτωση που χτυπήσεις limit-up. - Γεγονός. - Όχι αν δεν θέλουμε.

Unpisteftable!

Δεν μ' αρέσει καθόλου να γίνομαι εριστικός, αλλά πέφτεις σε όλες (μα όλες) τις αντιφάσεις που πέφτουν όλοι όσοι νομίζουν ότι είναι περισσότερο έξυπνοι από όσο είναι. Η γραμμή μεταξύ ενός έξυπνου ανθρώπου και ενός εξυπνάκια είναι λεπτή (αλλά διακριτή), και εσύ δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να ισορροπήσεις. Μπάσο τύμπανο; υψίπηλο; Αφρικάνικη Αμερική, Ευρώπη, Αφρική, Αρχαία Ελλάδα; Έχεις υπόψη σου ότι μιλάμε για ένα αμιγώς αμερικάνικο μουσικό όργανο, για μετρονόμους και για ντράμερς; Η παρέμβασή σου στο θέμα – το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον και θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής και εποικοδομητικής κουβέντας – ήταν εντελώς αποπροσανατολιστική. Επιχειρηματολογείς με σοφιστείες, οδηγώντας τη συζήτηση αλλού ντ' αλλού. Δεν είναι κρίμα να πάει χαμένο το θρεντ; Α, και σε ευχαριστούμε όλοι που μας σέβεσαι επειδή δεν γράφουμε greeklish. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εθνικά υπερήφανους μας κάνεις...

+1. Δεν είναι απαγορευτικό. Ένα καλό take είναι ένα καλό take, ακόμα κι αν το τέμπο φεύγει λίγο (κάποιες φορές ίσως και λόγω του ότι φεύγει λίγο...).

Στις συμφωνικές ορχήστρες ο μετρονόμος είναι ο μαέστρος. Και όπως έγραψα και πιο πάνω, δεν μπορείς να φανταστείς πόσες ώρες έχουν περάσει όλοι αυτοί οι μουσικοί αγκαλιά με το μετρονόμο, για να φτάσουν στο επίπεδο που είναι. Συμφωνώ πάντως με το παράδειγμά σου για το Stairway to Heaven. Δεν υπάρχει λόγος όλα τα κομμάτια να είναι 99,9% quantized. Καλό όμως είναι αν χρειάστεί να μπορείς να το κάνεις .

Παρότι δεν έχω πολλά να προσθέσω, αφού το αρχικό ποστ του Βαγγέλη, και οι απαντήσεις του SF και του kap λένε πάνω-κάτω αυτά που θα έλεγα κι εγώ, θα ήθελα να ρωτήσω όσους έχουν την άποψη ότι ο μετρονόμος είναι κακό-πράγμα-που- ρουφάει-τη-ζωντάνια-και-την-ανθρώπινη-διάσταση-της-μουσικής, τι ακριβώς τους χαλάει στο να έχουν και αυτή τη δυνατότητα στο μουσικό τους "οπλοστάσιο"; Δηλαδή πού είναι το κακό στο να μπορείς να παίξεις και με το "ρουφιάνο" και χωρίς αυτόν; Οι μεγαλύτεροι κλασικοί (π.χ.) σολίστ στον κόσμο έχουν ξεπατωθεί να μελετούν με μετρονόμο, και όταν βγαίνουν να δώσουν ένα ρεσιτάλ, βγάζουν και ψυχή και τεχνική. Ειλικρινά, εκτός από το ότι "το μετρονόμο τον βαριέμαι και μου τη σπάει" (άποψη σεβαστή φυσικά), μην ψάχνετε για άλλα επιχειρήματα γιατί δεν υπάρχουν. Και Παρείσακτε, ναι τα ντραμς είναι κατ' εξοχήν συνοδευτικό, ρυθμικό όργανο, κι αυτό δεν είναι άποψη, είναι η πραγματικότητα.

Πολύ καλή μελοποίηση και εκτέλεση. Η μόνη μου "ένσταση" (αν και ντράμερ) είναι στη χρήση ντράμσετ. Νομίζω ότι μόνο με κρουστά η ατμόσφαιρα θα ήταν καλύτερη και περισσότερο αυθεντική. Εξαιρετικό παρ' όλα αυτά.

Σωστά. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 βγήκαν τα Classic Maple, και πρόσφατα, πριν από κανα-δυο χρόνια, βγήκε η σειρά Legacy, με την παλιά κλασική τρίφυλλη "φόρμουλα". Μάλιστα στο φετινό NAMM παρουσίασαν ένα σετ, "φόρο τιμής" στο ιστορικό σετ του Cozy Powell, της εποχής J. Beck, και Rainbow (σημειωτέον, για όποιον – γκουχ, SF, γκουχ – ενδιαφέρεται, οι κάσες είναι 26άρες… ;)).

Λοιπόν, πόσα θέλεις για να με αφήσεις μία ώρα μόνο μου με το σετ σου; Σου υπόσχομαι ότι ούτε καν θα τα χτυπήσω. Μου αρκεί να βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζι τους (το πολύ-πολύ να τα χαϊδέψω λίγο... ;D).

Συμφωνώ με ότι είπαν τα παιδιά, με έμφαση στην απάντηση του hwept. Μην τρελαίνεσαι. Ο συντονισμός των χορδών είναι μέρος του ήχου του σετ. Μάλιστα, εμένα ο ήχος της κάσας μου αρέσει περισσότερο όταν αρπάζει και λίγο από το ταμπούρο.

Θα έπεφτα και στα γόνατα, αλλά δεν έχει χαλί εδώ που είμαι. ;D

Ναι τέτοιο είναι, μόνο που τα 6-φυλλα κελύφη της Ludwig ήταν maple/poplar (άχρηστη πληροφορία, μόνο για λόγους ηθικής τάξεως ;)). Πάντως, όπως είπε κι ο Βαγγέλης, οποιοδήποτε σετ, ο Μ. Lee θα το έκανε να τραγουδάει. SF, σου έχω ξαναπεί ότι για κιθαρίστας ξέρεις πολλά για τα τύμπανα (Και αν θυμάμαι καλά μου είχες απαντήσει "ποιον είπες κιθαρίστα ρε;", σου είχα ζητήσει συγγνώμη που σ' έβρισα κ.λπ. Ας μην τον ξανακάνουμε το διάλογο… ;D). mns, σόρυ για τα οφτόπικ. Που και που ξεφεύγουμε λίγο... Μπύρο, όταν έρθει το τέρας που παρήγγειλες, μην διανοηθείς να μην ανεβάσεις φωτογραφίες! :)