Haris

O SF έχει ένα point, αφού τα Pinstripes είναι καλά για "μέτρια" σετ επειδή κόβουν τους ενοχλητικούς αρμονικούς και κάνουν οποιοδήποτε σετ να ακούγεται τουλάχιστον αξιοπρεπές. Από την άλλη εγώ θα επιμείνω στα Emperors γιατί δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά από τα Pinstripes, και αν θες να κόψεις αρμονικούς αρκεί να τα μαφλάρεις με ένα (ή μισό) O-Ring ή με κάποιο άλλο φιμωτήρι. Αντίθετα, στα Pinstripes δεν μπορείς να προσθέσεις αντήχηση και έχεις κολλήσει με το σχετικά μονοδιάστατο ήχο τους (που όμως μπορεί να σου αρέσει – ξέρω σε μπερδέψαμε περισσότερο...). Όσο για Hydraulics της Evans, ναι είναι τα μόνα που έχουν λάδι ανάμεσα στα δύο φύλλα (το ότι τα Pinstripes τα λέγαμε λαδιού κάποτε ήταν αποτέλεσμα παραπληροφόρησης), και ναι παρά είναι dead.

Η επιλογή δερμάτων είναι μεταξύ άλλων και θέμα γούστου, αλλά αφού δεν έχεις μεγάλη εμπειρία και για να μην πολυπαιδεύεσαι ψάχνοντας όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, θα σου πρότεινα για το είδος που παίζετε, Remo Emperor clear επάνω και Ambassador clear κάτω στα τομ, και Pinstripe στην batter πλευρά της κάσας. Για το το ταμπούρο, Ambassador coated και Ambassador snare είναι για μένα η χρυσή ...συνταγή.

Γεια χαρά και καλώς ήρθες. Έχω την εντύπωση ότι το κλασικό, μεγάλο λογότυπο/στάμπα της Zildjian χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του '70 - αρχές '80, οπότε θα εκπλαγώ αν το πιατίνι σου είναι όντως του '62-63. Προσωπικά θα το ξαναέψαχνα για να βεβαιωθώ.

Να πας! Αν κάτσεις να το ψειρίσεις και να ακούς υπεραναλύσεις και αφορισμούς, θα χάσεις κάτι που για σένα είναι ευκαιρία ζωής. Και μετά θα βρίζεις (τις υπεραναλύσεις κι εσένα που τις άκουσες). Α, και μην ξαναπείς "δυστυχώς είμαι μόνο 27". Κάποιοι από μας εκνευριζόμαστε! ;D

Βαγγέλη, ισχύουν αυτά που έχω ξαναγράψει. Πολύ καλή υποστήριξη της μπάντας και εξαιρετικό σουίνγκ, και αυτή τη φορά με το σωστό, παλιομοδίτικο ήχο τυμπάνων. Και τα τρία είναι πολύ καλά, αλλά ειδικά το Cut n Run σκοτώνει. Συγχαρητήρια και keep them coming!

Για τον Ringo, θα σε γελάσω και δεν το θέλω! ;D

Λάκη, από το 5:25 και μετά ο κύριος Ocheltree μιλάει για τα μικρόφωνα. Νικόδημε, σόρυ για το (ημι) οφ-τόπικ

Καλά, είσαστε με τα καλά σας; ;D Δύο και κάτι σελίδες, και δεν έχει αναφερθεί ακόμη ο Iggy;

Έχω φίλο, που είναι επίσης μέγας ιαπωνολάτρης και που έχει κάνει το Αθήνα-Τόκιο, Κυψέλη-Παγκράτι, του οποίου η κοπελιά (Ιαπωνίς, γι' αυτό και το "Κυψέλη-Παγκράτι") είναι καθηγήτρια, και του είπε ότι μετά το σεισμό παρέμειναν στο κτήριο γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να βγουν έξω, και ίσως να ήταν και πιο επικίνδυνο. Ναι, τέτοια εμπιστοσύνη στα κτήριά τους... Σκεφτείτε πόσο γρήγορα θα βγάλει τα παιδιά έξω από το (πιθανότατα, ήδη ετοιμόρροπο) σχολείο ένας Έλληνας δάσκαλος, μετά από ένα απλό τεσσεραμισάρι. Κατά τα άλλα, το 9αρι είναι τρομακτικό (δεν θέλω καν να ξέρω πόσο ισχυρότερο από τα συνήθη ταπεινά εξάρια που έχουμε εδώ το δίνει ο λογάριθμος της κλίμακας), και πραγματικά ελπίζω να είναι τόσο οργανωμένοι όσο δείχνουν και να καταφέρουν να μαζέψουν τους αντιδραστήρες.

Από τους μεγαλύτερους τζαζ ντράμερς όλων των εποχών και εξαιρετικός δάσκαλος. Βάζω το Take Five άμεσα...

Keep It Simple Stupid! Μπράβο ρε Νικόδημε! Ο Glyn Johns το είχε πιάσει το νόημα, κι εσύ το ίδιο, μη σου πω και καλύτερα (και οι Kiss επίσης ;D). Βέβαια, δε λέω, το να έχεις και έναν αστεράτο ντράμερ να κοπανάει, βοηθάει...

Πολύ σωστά. Το "τι να σου πω" το έγραψα γιατί δεν έχω παίξει με συμφωνικό ταμπούρο και δεν ξέρω. Πάντως αν παίζεις π.χ. στη Φιλαρμονική του Βερολίνου, όχι μόνο 1200 αλλά και 12000 δίνεις για να έχεις την απόλυτη ακρίβεια και την ευαισθησία που χρειάζεσαι από ένα ταμπούρο. Μέσα! Υπάρχουν και φίλοι στο Περθ που θα μας φιλοξενήσουν... Οπότε βάζω εγώ το σπίτι και οι υπόλοιποι βάζετε τα φράγκα! ;D Και μια και θα πάμε down under, δεν φέρνουμε και κανένα Brady, Spirit και κανα-δυο άλλα σετ από τους απίστευτους καστομάδες που υπάρχουν εκεί; Για κάποιο λόγο, στην Αυστραλία και στον Καναδά υπάρχουν μερικοί από τους καλύτερους κατασκευαστές τυμπάνων στον κόσμο. Αν το αποφασίσεις, καλή επιτυχία και ανέβασε καμιά φωτογραφία από τη διαδικασία.

Μ' άρεσε η μελωδία της φωνής και η ερμηνεία, αλλά μέχρι εκεί. Η ενορχήστρωση είναι εντελώς διεκπεραιωτική, η δομή και η φόρμα επίσης, το μεσαίο ορχηστρικό τμήμα με το πιάνο κάνει κοιλιά, το ρυθμικό είναι απλοϊκό κ.λπ. Είναι καλό κομμάτι, με καλούς στίχους (που όμως δεν πολυακούγονται λόγω μείξης και ίσως και εκφοράς) αλλά δεν αναδεικνύεται από τη συγκεκριμένη εγγραφή, και είναι κρίμα. Δούλεψέ το κι άλλο. Μην βαριέσαι! ;)

Αναμένω εναγωνίως τη μείξη. Υποψιάζομαι ότι το αποτέλεσμα θα είναι σούπερ! Δυστυχώς το θέμα δεν είναι στα ακούσματα, αφού η big band era είναι η αγαπημένη μου εποχή της τζαζ και έχω λειώσει αμέτρητους δίσκους, DVD κ.λπ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω μελετήσει ποτέ σοβαρά τζαζ (αδικαιολόγητη παράλειψη) και δεν έχω ούτε το ύφος ούτε την τεχνική. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να παίξω κάτι που, εντάξει, μπορεί να "τζαζίζει" αλλά απέχει έτη φωτός από το παίξιμο ενός πραγματικού τζαζ ντράμερ. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα στρωθώ να μελετήσω για να πλησιάσω έστω και λίγο περισσότερο το στυλ...

Βαγγέλη, πολύ καλή υποστήριξη της μπάντας και εξαιρετικό σουίνγκ. Δεν είναι καθόλου εύκολο να υποστηρίξεις σωστά μια big band, κι εσύ το έχεις. Μόνη παρατήρηση, όταν κάνεις την τελική μίξη προσπάθησε να δώσεις ένα λίγο πιο παλιομοδίτικο ήχο στα τύμπανα, γιατί ακούγονται πολύ μοντέρνα για το συγκεκριμένο στυλ. Δεν ξέρω πώς και αν γίνεται, από τη στιγμή που έχει γίνει το tracking, αλλά υποθέτω ότι κάπως μπορείς να τον πλησιάσεις (ανεβάζοντας ίσως περισσότερο τα overhead από ότι τα κοντινά μικρόφωνα; ). Επίσης, θενκς για την ενημέρωση σχετικά με τα play alongs που δίνει η BFB. Θα αρχίσω να κατεβάζω άμεσα (αν και δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς θα τα κάνω, αφού είναι λίγο out of my league... ;)).

Εννοεί το τυπικό solid. Μία σχετικά χοντρή σανίδα, λυγισμένη με ατμό.

Βαγγέλη δεν διαφωνώ για τη θεωρία. Απλά θεωρώ ότι πλέον έχει παραγίνει hype το ζήτημα της αντήχησης. Νομίζω ότι τα καλά σύγχρονα τύμπανα έχουν όλη την αντήχηση που χρειάζονται, και λίγη ακόμα. Σχετικά με τα solid, πάλι δεν θα διαφωνήσω. Εκπληκτικά όργανα (έχω ένα Spirit - εντελώς solid, κομμένο με τόρνο απ' ευθείας από τον κορμό - και ένα Noble & Cooley SS, και είναι από τα καλύτερα ταμπούρα που έχω παίξει/ακούσει), αλλά έχω παίξει και με εξίσου εξαιρετικά ταμπούρα από το κλασικό κόντρα πλακέ. Όπως και να το κάνουμε τα τύμπανα είναι απλά όργανα στο σχεδιασμό τους, και αν ο κατασκευαστής ξέρει τι κάνει μπορεί να έχει πολύ καλά αποτελέσματα όποια μέθοδο κι αν επιλέξει. ---------------------- Ιppex, η διαφορά στο ταμπούρο της Pearl βρίσκεται κυρίως στο ότι είναι μασιφ, μια διαδικασία κατασκευής πιο δύσκολη από τα ...πολύφυλλα κελύφη, αλλά και στο μηχανισμό των χορδών που είναι περισσότερο πολύπλοκος και ακριβής από τους συνηθισμένους, γιατί εναλλάσσει τις διαφορετικού τύπου χορδές που έχουν τα ορχηστρικά ταμπούρα. Τώρα αν αυτή η διαφορά αξίζει τα 6 παραπάνω κατοστάρικα, τι να σου πω...

Δηλώνω κι εγώ φαν. Εκείνη η εποχή έβγαλε καταπληκτικά κομμάτια. Κι όσο σκέφτομαι ότι πιτσιρικάδες τα φτύναμε, και τη λέγαμε στους καρεκλάδες και στους γκιράπηδες! Τόσο ξέραμε...

Ναι λογικό είναι, αλλά τελικά πόση πια περισσότερη αντήχηση χρειάζονται τα κελύφη των τυμπάνων του ντράμσετ; Το σετ στο βίντεο όντως ακούγεται εξαιρετικά, αλλά έχω την εντύπωση ότι το ίδιο καλά θα ακουγόταν και ένα οποιοδήποτε σύγχρονο καλο-κουρδισμένο, καλο-ηχογραφημένο high-end σετ, με συμβατικά βασάκια (Bέβαια αυτό το συμπέρασμα βγαίνει μόνο με βάση το συγκεκριμένο βίντεο. Αν είχα τη δυνατότητα να παίξω το σετ μπορεί να άκουγα τη διαφορά). Ένα από τα, κατά γενική ομολογία, καλύτερα σετ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, η Recording Custom της Yamaha, είχε τεράστια βασάκια που κάλυπταν το κέλυφος σχεδόν σε όλο του το ύψος. Ομολογουμένως βέβαια, ο "μαζεμένος", στουντιακός ήχος της ανήκει σε μια άλλη εποχή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός. Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται. Η ιδέα πάντως ενός κελύφους χωρίς σιδηρικά δεν είναι καινούργια. Tο πιο κάτω ταμπούρο είναι της δεκαετίας του '30: Υπάρχουν επίσης και τα Arbiter Autotunes, που πρωτοεμφανίστηκαν τη δεκαετία το '70, Αν σας θυμίζουν τη σειρά Radial που είχε βγάλει η Peavey πριν από καμιά εικοσαετία (επίσης της ίδιας φιλοσοφίας), έχετε απόλυτο δίκιο: Τελικά, πολύ λίγες ιδέες στην ντραμιστική βιομηχανία είναι πραγματικά καινούργιες, και υποψιάζομαι ότι η τελευταία πραγματικά ριζοσπαστική επινόηση ήταν τα πλαστικά δέρματα, άντε και τα RIMS... Πόσες φορές να ανακαλύψει κανείς τον τροχό; Παρά τα παραπάνω, πολύ θα ήθελα να παίξω σε ένα Sleishman (δεν προβλέπεται όμως, για ευνόητους λόγους...), γιατί δεν αποκλείω καθόλου την πιθανότητα να καταπιώ τις αμφιβολίες μου. Παρά τα παραπάνω δις, ο Don Sleishman είναι ένας εξαιρετικά επινοητικός άνθρωπος, που μεταξύ άλλων έφτιαξε το πρώτο λειτουργικό διπλό πετάλι πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια ...του οποίου υπάρχει και σύγχρονη έκδοση: Υ.Γ. Κοίτα όρεξη για γράψιμο που είχα πρωί-πρωί... ;D

Δεν ξέρω αν είναι μέσα στο τοπ 3 τους - είναι δύσκολο να διαλέξεις - αλλά αυτά που έχω ακούσει μ' άρεσαν. Θα αποφανθώ μόλις μου 'ρθει το βινύλιο που προπαρήγγειλα.

Πώς γίνεται βρε παιδί μου κάθε φορά που ανεβάζεις ένα κομμάτι εσύ ή ο Λάκης, η συζήτηση κάποια στιγμή να φτάνει να περιστρέφεται γύρω από τις γυναίκες. Παιδιά, παραδεχτείτε το: Είστε σε αυτή την ιστορία για τις γκόμενες! ;D Υ.Γ. Πολύ καλό κομμάτι με δυνατό, πιασάρικο (με την καλή έννοια) ρεφρέν.

Ό,τι και από ένα ξένο.

Εύη ευχαριστούμε για το ριβιού. Μόλις βγει σε paperback θα το χτυπήσω πάραυτα. Έβλεπα προχθές ένα ντοκιμαντέρ για τον Strummer, και όλοι οι συνεντευξιαζόμενοι - μεταξύ των οποίων ο M. Jones και ο T. Headon - έλεγαν ακριβώς το ίδιο και για την άλλη "μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη": 4 σωστοί άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί τη σωστή στιγμή. Φυσικά, όπως φαντάζομαι συνέβη και με τους Stones, τότε δεν είχαν ιδέα τι τους συνέβαινε, αφού δεν ήταν παρά μια παρέα από πιτσιρικάδες που απλά έπαιζαν μουσική. Αν και βρίσκω μελό την περιβόητη φράση του Κοέλο, μερικές φορές το σύμπαν όντως μοιάζει να συνωμοτεί… Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Μπορείς να γίνεις πιο σαφής; ;D

Θα έλεγα να ξεκινήσεις με τη μικρή τρύπα και να δεις. Κατά τη γνώμη μου η 7ιντση παρά είναι μεγάλη. Υπάρχουν και 5ιντσα dynamos.

Όντως, από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους της τελυταίας 15ετίας. Η Αρβανιτάκη ανήκει στους ελάχιστους (δυστυχώς) μουσικούς που κρατάνε την ταμπέλα "έντεχνο" από το μην θεωρείται προσβολή...