Haris

Μα πώς τσαντίζομαι όταν με προλαβαίνουν! ;D

Μπάμπη, δοκίμασε την αντίθετη προσέγγιση. Κούρδισε το κάτω δέρμα ψηλότερα από το πάνω, και θα ακούσεις διαφορά. Έτσι όπως το έχεις, η κάτω μεμβράνη δεν διεγείρεται αρκετά και δεν συμβάλλει στον ήχο του βαθιού. Δες κι αυτό: Υ.Γ. Κούκλα είναι η Gretsch!

Με γεια και καλόπαιχτο, αλλά θέλουμε και ηχοclip!

Μπάμπη, το 18άρι δεν "δαμάζεται" εύκολα (και που να δεις ένα 20άρι Ludwig που έχω εγώ...). Αν θέλεις κοντρολαρισμένο ήχο χωρίς ουρές, δεν είναι το βαθύ που σου κάνει. Εγώ θα σου έλεγα να το αντιμετωπίσεις όπως τα timpani. Κούρδισέ το όσο καλύτερα μπορείς και άστο να τραγουδήσει. Μην προσπαθείς να το μαζέψεις πολύ (εντάξει, ένα κομμάτι moongel δεν κάνει κακό), γιατί θα πάει χαμένο. Καλόπαιχτη η Gretsch!

Αν με το 'αυτοδίδακτος' εννοείς χωρίς σπουδές, πτυχία και μεταπτυχιακά, ναι θα μπορούσε. Το έκαναν ο Phil Spector, o Rick Rubin και μερικοί άλλοι... ---------------- Στο θέμα τώρα, όπως είπε και ο bluezlick, το αυτοδίδακτος δεν σημαίνει "αδιάβαστος". Αν έχεις ταλέντο και άποψη θα γίνεις καλός/η, και αν σε ευνοήσουν οι περιστάσεις θα γίνεις και επιτυχημένος/η. Από την άλλη, το ωδείο (ή η σχολή θεάτρου, ζωγραφικής, χορού κ.λπ.) θα κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη, δίνοντάς σου βάσεις και βοηθώντας σε να κερδίσεις χρόνο ξεπερνώντας τα εμπόδια γρηγορότερα (μιλάω για σοβαρές σχολές και δασκάλους και όχι για το γενικό χάλι - με εξαιρέσεις φυσικά - που επικρατεί στην Ελλάδα). Και τα περί στείρας γνώσης και στραγγαλισμού της δημιουργικότητας τα θεωρώ μπούρδες. Αν οι σπουδές (μουσικές ή άλλες) καταφέρουν να εξαφανίσουν τη δημιουργικότητα και την προσωπικότητά σου, πιθανότατα δεν υπήρχε ούτως ή άλλως. Υ.Γ. Τι κάνετε όλοι εδώ πασχαλιάτικα; Δεν έχετε να στολίσετε κανά αρνί, να σουβλίσετε καμιά γαλοπούλα, κάτι; ;D

Ναι, μπορεί και σήμερα, αρκεί να έχει ...ταλέντο και τύχη. Η εποχή δεν έχει καμία σχέση.

Μπορείς, αλλά ο συνδυασμός με τα pinstripes θα κόψει πολύ αντήχηση. Βέβαια, δεν χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις γιατί μπορεί ο ήχος να σου κάνει.

Ο τραγουδιστής το 'χει (που είναι και το βασικότερο), οι κιθάρες πολύ καλές αλλά τις αδικεί λίγο η μείξη, και ο ντράμερ παίζει λίγο σφιγμένα (αλλά όταν ανάβει το "κόκκινο φως" αυτό συχνά συμβαίνει...). Πάντως μου άρεσε - και το ορίτζιναλ το γουστάρω πολύ, άρα είμαι αυστηρός! ;D

ΟΚ, αναμένουμε εναγωνίως!

Το συγκεκριμένο είναι 12άρι. Το θέλεις για δεύτερο ταμπούρο; Κατά τα άλλα, φαίνονται ότι ξέρουν τη δουλειά τους, και το design των τυμπάνων τους είναι ξεχωριστό. Δυστυχώς, ο Nodic έχει δίκιο. Αν δεν ακούσεις ρισκάρεις...

Ναι, υδατοδιαλυτή βαφή (ή υδατοδιαλυτό χρώμα) είναι ο όρος που ψάχνεις, και αν θυμάμαι καλά, οι TransFast είναι βαφές ανιλίνης. Οπότε, αν τη ζητήσεις έτσι (υδατοδιαλυτή βαφή ανιλίνης), ο πωλητής θα καταλάβει τι θέλεις.

Ποιος είναι "καλός, αλλά...", ο Erskine ή το cocktail kit; Γιατί και οι (τα) δύο είναι κλασικότατα και δεν υπάρχει 'αλλά'. ;)

Ευχαριστούμε joh!

Kap, αυτό που είδα στα βίντεό σου είναι ότι 'μιλάς' μέσα από τα τύμπανα. Και αν η μουσική (και η τέχνη γενικότερα) είναι τρόπος έκφρασης – που είναι – αυτό είναι το απόλυτο ζητούμενο. Να μιλάς και με άλλα μέσα, εκτός από τη φωνή. Και για να μην ξεφύγουμε (πολύ) απ' το θέμα, αν ένας δάσκαλος καταφέρει να στο περάσει αυτό, έχει πετύχει.

Ο δάσκαλος θα σου μάθει να διαβάζεις, θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις τεχνική, θα σε μάθει να αντιγράφεις (απαραίτητο), και, αν το 'χει - και το 'χεις - θα σε εμπνεύσει και θα σε βάλει στην πρίζα. Μετά όμως είσαι μόνος/η σου, και αυτό θα πρέπει να στο πει. Κανένας δάσκαλος δεν θα σε κάνει Copeland, Bonham ή Elvin ή, ή, ή… Θα σου δείξει το δρόμο (μεγάλη ευθύνη), αλλά δεν θα σε πάρει κι απ' το χερι. Ωραίο θρεντ!

Από τους ανθρώπους που πέρασαν μέσα μου (μας) και με (μας) διαμόρφωσαν / κοινωνικοποίησαν.

Αυτό σου κάνει; ;D Σοβαρά τώρα, το μπεντίρ είναι όντως καλή λύση και έχει εκπληκτικό ηχόχρωμα, αλλά και το νταούλι μπορεί να είναι πολύ μπάσο, ανάλογα και με τον τρόπο που παίζεις (μπορείς π.χ. να μην χρησιμοποιήσεις τη βίτσα).

Λάκη, στο συγκεκριμένο δεν παίζω εγώ αλλά ο Β. Τσόνογλου, που θεώρησε ότι "έλα μωρέ, κρουστά είναι, σιγά το δύσκολο" (αν και ομολογώ ότι ψιλοκαλά τα κατάφερε... ;)). Επίσης, φυσικά και σου δίνω σημασία. Το ότι δεν πολυακούς αυτό το στυλ δεν σημαίνει ότι δεν έχεις μουσικό κριτήριο και άποψη.

Έπαιξα πρόσφατα στο CD του φίλου μου Βασίλη Τσόνογλου, που έχει τίτλο ' Ας γεννιόσουνα σκύλος' (από όπου έχω ξανανεβάσει κομμάτια) και σκέφτηκα να ανεβάσω δύο από τα αγαπημένα μου του δίσκου. Δεν έχει να κάνει ούτε με το ότι παίζω στο δίσκο, ούτε με το ότι ο Βασίλης είναι φίλος μου, και σε καμία περίπτωση δεν κάνω διαφήμιση. Απλά είναι δύο τραγούδια που μου αρέσουν πολύ και είπα να τα μοιραστώ με την Νοϊζική ομήγυρη. Πώς σ' αγαπώ Η ιστορία τους

Ως (άλλος ένας) φαν της κέλτικης μουσικής, έχω να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. Κρίμα που δεν παίζω bodhran για να συμμετάσχω στο σχήμα που ετοιμάζεις (όχι ότι μου το ζήτησες δηλαδή... ;)). Παραδέξου ότι τα σνιφ τα κάνεις για να βάλεις συναίσθημα! :D

Ωραία εκτέλεση, και δεν είναι κι εύκολο κομμάτι. Κι εντάξει, το σόλο στο τέλος περνάει. Γιατί δηλαδή, ο Buck καλύτερος ήταν; ;) Και μια και το 'φερε η κουβέντα, εκείνο το Joan Crawford που έχω παραγγείλει αργεί; ;D

:) Παρομοίως!

Δεν κάνω λάθος, γιατί δεν αναφέρθηκα σε αυτούς που είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους (που φυσικά και υπάρχουν και είναι γνωστοί στο χώρο που κινούνται και έχουν δώσει εκπληκτικά έργα). Η ζωή είναι μεταξύ άλλων και εύπεπτη και απλή. Επαναλαμβάνω ότι το εύπεπτο, ή μάλλον το εύληπτο, γιατί το 'εύπεπτο' ακούγεται περισσότερο υποτιμητικό, δεν σημαίνει απαραίτητα ούτε κακό ούτε απλοϊκό ούτε ηλίθιο. Διαφωνώ σχεδόν σε όλα (αλλά δεν έχω χρόνο τώρα να επιχειρηματολογήσω...), γεγονός βέβαια που δεν έχει καμία σημασία γιατί οι δημιουργικές διαφωνίες είναι απόλυτα υγιείς και μπορούν να μας δώσουν και μία άλλη οπτική. Μπορούμε να συνεχίσουμε να διαφωνούμε λοιπόν. Καλό μας κάνει...

Επίσης, κάνε μια σχετική αναζήτηση. Το θέμα έχει συζητηθεί εκτενέστατα.

Μπορεί και να έχεις δίκιο. Αφού το προτιμούσε και ο Nτι... :D Αν και εμένα μου κάνει καλύτερα στην κοπελιά: Ναι, απίστευτη (κυριολεκτικά) σειρά τα colorsound. Πιο 80's δεν γίνεται...