Haris

Για να θυμούνται οι παρόντες και να πάρουν μια γεύση οι απόντες. :)

Συνολικά μου άρεσε. Ωραία μουσικά σχήματα και προσεγμένη φόρμα. Λίγο βιαστικό το φινάλε. Με καλύτερη ηχογράφηση θα αναδεικνυόταν πολύ περισσότερο (σώωπα... :)). Συμφωνώ ότι ο ντράμερ παίζει λίγο "νωχελικά" αλλά σε σημεία - π.χ. στην εισαγωγή - αυτό συμβάλλει θετικά στο ύφος του κομματιού. Όταν ανεβαίνουν οι εντάσεις, όντως θα χρειαζόταν περισσότερο νεύρο και καλύτερο time. Ιν ένι κέις, μπράβο.

Αν είσαι σίγουρος για τα παρακάτω... ...τότε

Ότι το 'λεγες, το 'λεγες. Το σωστό να ..λέγεται! Απατεώνα! ;D :-*

Δύο βίντεο των Driver's Hit από το θρυλικό event του περασμένου Σαββάτου (το πρώτο σε vintage sepia, που τόσο τους αρέσει! :)) :

Θαυμάσιο από όλες τις απόψεις, αν και καταλληλότερο για μικρότερες ώρες. Θα το απολαύσω πάλι μεταμεσονυχτίως, με ένα σκατς.

Πολύ καλή επιλογή κομματιού και διασκευή. Αρχικά με ξένισε λίγο η φωνή, όχι γιατί δεν είναι καλή αλλά λόγω του προσωπικού μου κολλήματος με τον Dio. Στο δεύτερο άκουσμα, ξεκόλλησα. :) Συγχαρητήρια.

Μα τι λες τώρα; Το πρώτο πράγμα που ζήτησα απελπισμένα, ήταν να αποκτήσει ταλέντο ο μπασίστας μου. "Δεν γίνονται αυτά αγόρι μου", ήταν η απάντηση. "Τι λες για 500 χρονάκια ζωής παραπάνω;" Τι να κάνω; Αυτό μου δώσανε, αυτό πήρα... ;D

Δυστυχώς, truer words have rarely been spoken... Ευτυχώς, εγώ έχω υπογράψει σύμβαση με τον οξαποδώ...

Με τη συνεχή μελέτη/τριβή θα βρεις και την ισορροπία σου και το κατάλληλο για σένα στήσιμο του σετ. Θυμήσου πόσο ...ανισόρροπος ήσουν όταν μάθαινες ποδήλατο. Αν δεν έχεις ξεκινήσει, και αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, κάνε μαθήματα.

Μη σου πω και αβασάνιστα και αβάδιστα... ;D Εγώ πάντως είμαι με το Μεσσαλίωνα. Τους αντιπαθώ όλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου! ;D

Συμφωνώ απόλυτα. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι φανερό ότι το είδος και την τεχνική που απαιτεί, τα κατέχεις. Thumbs up!

Αν είναι το Granstar, το έχω ακούσει και παίξει, και όντως σκοτώνει. Μάλιστα, είχα προτείνει στον Περικλή να μου το χαρίσει, αλλά αυτός - τρέχα γύρευε γιατί - επέμενε να το πουλήσει. Φραγκοφονιάς παιδί μου! ;D Έλα ρε Τέρυ... Εσύ; Πέφτω απ' τα σύννεφα... ;D

Μια - συχνή και μάλλον δικαιολογημένη - αδικία είναι ότι η σύνθεση του Chicken αποδίδεται στον Pastorius, ενώ είναι του Alfred Ellis, σαξοφωνίστα του James Brown (μεταξύ άλλων). Πολύ ωραία, γκρουβάτη εκτέλεση και εξαιρετικός ήχος.

@Waterfall-K: Δηλαδή, έτσι όπως το θέτεις, ο βασικός υπεύθυνος για το μεγαλείο των Purple είναι ο Paice. Οι άλλοι ήταν απλά αναλώσιμοι. ;D Φυσικά δεν πρόκειται να διαφωνήσω! :D

Δεν ακούγονται καθόλου περίεργα και με πρίζωσες! Θα το δοκιμάσω με την πρώτη ευκαιρία (βλ. να έχω την απαραίτητη ψυχική ηρεμία για να κάνω κάτι που αγγίζει τα όρια του υπερβατικού διαλογισμού :)). Θενκς.

Αν θυμάμαι καλά, το έχουμε ξανασυζητήσει. 10 bpm; Το έχεις δοκιμάσει; Δεν στη λέω, ρωτάω από καθαρή περιέργεια γιατί μου φαίνεται τερατωδώς δύσκολο να κρατήσω οποιοδήποτε ρυθμό τόσο αργά, εκτός αν ακούγονται ενδιάμεσα και οι υποδιαιρέσεις. Δηλαδή ναι μεν τα 4α να είναι στο 10 αλλά να ακούγονται και τα ενδιάμεσα 16α ή 32α. Βέβαια, το ότι εμένα μου φαίνεται δύσκολο, δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατο... Με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα που γράφεις συμφωνώ. schizm, εκτός από τις πολύ χρήσιμες συμβουλές που γράφτηκαν πιο πάνω, θα σου πρότεινα αν έχεις τη δυνατότητα, να ξαναξεκινήσεις μαθήματα. Θα βάλουν τη μελέτη σου σε μία σειρά και θα σου λυθούν πολλές απορίες.

Παρότι δεν ακούω πλέον το είδος (τόσο πολύ), δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τους κυρίους από πάνω. Εξαιρετικό και αυθεντικό. Αν είμαστε στα '80s θα γραφόμουν στο fan club σας!

Το φυσικό κοντραμπάσο το ζητάει - διακριτικά παιγμένο και χωρίς πολλά στολίδια. Διαμάντι. Στράτο, υποκλίνομαι... Υ.Γ. Στο φίλο μας στη Γλυφάδα το έστειλες; ;)

Είχα δοκιμάσει το συνδυασμό coated Emperor / coated Ambassador σε μια Ludwig του 70-λίγο, της ίδιας εποχής δηλαδή με αυτή του Bonham (την πράσινη, όχι τη Vistalite), αλλά σε μικρότερες διαστάσεις - τις κλασικές 12/13/16/22. Παρότι αυτό το "σκοτείνιασμα" που αναφέρει ο kap ήταν σαφές, δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι περιορίστηκε το sustain, και επειδή αυτά τα παλιά τρίφυλλα Ludwig δεν έχουν πολύ sustain ούτως ή άλλως, άλλαξα πάλι τα κάτω δέρματα σε clear. Βέβαια δεν είχα αλλάξει τον τρόπο που κουρδίζω, και ακολούθησα τη συνήθη τακτική μου να κουρδίζω τα κάτω δέρματα πιο ψηλά από τα επάνω. Ίσως αν τα είχα φέρει στην ίδια τάση, να είχα καλύτερο αποτέλεσμα... Δεν ξέρω αν βοήθησα, αλλά είναι η μόνη μου εμπειρία με αυτό το συνδυασμό. Τελικά μάλλον δεν την γλιτώνεις την δοκιμή αλλά μπορείς να την κάνεις πρώτα σε ένα μόνο τομ κι αν σου αρέσει, παίρνεις δέρματα και για τα υπόλοιπα.

Πέρα από τις πιο πάνω παρατηρήσεις, με τις περισσότερες από τις οποίες συμφωνώ, θα προσέθετα ότι δεν γκρουβάρει το γκρουπ συνολικά - δεν είσαι μόνο εσύ. Ο τρόπος που παίζει και, όσο παράξενο κι αν σου φανεί, τραγουδάει ο κιθαρο/τραγουδιστής, δεν βοηθάει. Δεν βοηθάει επίσης, η απουσία ενός (καλού) μπασίστα, και μπορεί να είναι και ο λόγος που προσπαθείς να καλύψεις το κενό με τα fills (που για να είμαι ειλικρινής, δεν τα βρήκα και τόσο πολλά, αλλά θα μπορούσαν να είναι λιγότερα) και τα πιατίνια. Μην φανταστείς ότι με τα παραπάνω ξεφορτώνεσαι την ...ευθύνη. ;) Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν υπάρχουν προβλήματα στο γκρουβ και στο τέμπο, φταίει ο ντράμερ ακόμα κι όταν δεν φταίει... Πολλές πρόβες και προσωπική μελέτη είναι ο μόνος τρόπος. Καλή συνέχεια και καλώς ήρθες.

Ε ναι, αν μιλάμε για τόσο μεγάλα σκασίματα, η επιχρωμίωση επιβάλλεται. Σου είπε ο φίλος σου πώς θα αφαιρέσει το παλιό χρώμιο (με αμμοβολή/υαλοβολή ίσως) ; Υποθέτω ότι ένα μεγάλο μέρος του καφέ χρώματος που φαίνεται στη φωτογραφία είναι αντανακλάσεις και όχι σκουριά, αλλιώς πρέπει να έχει ανασυρθεί από ναυάγιο...:D Αναμένουμε φωτογραφίες εναγωνίως!

Break a leg! :) Επίσης, αφού τα καθαρίσεις, δες μήπως δεν χρειαστεί το βερνίκι γιατί, άλφον) μπορεί να αστράφτουν, και βήτον) το χρώμιο των (ατσάλινων) στεφανιών είναι ανθεκτικό στη διάβρωση, και δεν αντιδρά άσχημα όπως με το αλουμίνιο του κελύφους.

Έτσι, μάλιστα! ;)

Ξέρω ότι είναι μια μόντα που κάνουν αρκετοί, λόγω του ότι ο P-85 είναι πιο απλός μηχανισμός από τον P-70 του Supersensitive, όπως και ξέρω ότι το ταμπούρο είναι δικό σου και το κάνεις ότι θέλεις. Θα προσπαθήσω να σε αποτρέψω, ούτως ή άλλως! ;) Κατ' αρχήν, ακούγεται καλά; Αν ναι γιατί να το πειράξεις; Αν όχι, ψάξ' το λίγο με το κούρδισμα και την τάση των χορδών. Μπορεί να εκπλαγείς ευχάριστα. Αν οι χορδές είναι σκουριασμένες, σπασμένες κ.λπ. μπορείς εύκολα να τις αλλάξεις, είτε με ορίτζιναλ Ludwig είτε με τις "Super Sensitive 1968-present" της Puresound. Το super είναι πολύ καλό ταμπούρο και δεν είναι μόνο για "συμφωνική" χρήση, όπως διαφημίστηκε όταν πρωτοβγήκε. Για του λόγου το αληθές, εγώ με τέτοιο παίζω blues rock, ανάμεσα σε δύο γκαζωμένες κιθάρες. Αν είναι μοντέλο του 70-κάτι, θεωρείται ήδη vintage και με οποιαδήποτε μετατροπή, χάνει μέρος της αξίας του, οικονομικής και mojo-ικής. Και εν τέλει, γιατί να μην το πουλήσεις και να πάρεις ένα Supraphonic; Μην θεωρήσεις τα παραπάνω εξυπνακίστικη μομφή ή πατρονάρισμα, είναι απλά η γνώμη μου και όπως ξαναείπα, δικό σου το ταμπούρο, δικά σου και τα χτένια! :) Γκουντ λακ σε ότι αποφασίσεις (και +1 για τις φωτογραφίες).