Haris

Κι εδώ, στημένο στο καινούργιο του σπίτι in all its glory.

Ήρθε καιρός να χωρίσουμε με μια μεγάλη αγάπη. We had some great times together but all beautiful things come to an end κ.λπ. κ.λπ. Λεπτομέρειες για τους βινταζοκολλημένους: Ludwig "Rock Duo" αρχών 70's, σε Psychedelic Red wrap. 12 / 13 /16 / 2x20 (ατρύπητες), συν ένα "ορφανό" 10x14'' της ίδιας περιόδου. Παίζει να είναι το μόνο σετ στην Ευρώπη, σε αυτό το χρώμα και αυτό το configuration. Το καλό είναι ότι παραμένει Ελλάδα και θα βλεπόμαστε κάπου-κάπου να θυμόμαστε τα παλιά.

Πριν αλλάξεις δέρματα, δοκίμασε να παίξεις με το κούρδισμα και το muffling στα ήδη υπάρχοντα. Και επειδή είσαι νέος στο άθλημα και κατά πάσα πιθανότητα θα ζοριστείς, βρες κάποιον που ξέρει κάτι περισσότερο (π.χ. το δάσκαλό σου ή κάποιο φίλο ντράμερ με μεγαλύτερη εμπειρία) να σου δείξει. Αν βέβαια έχεις την οικονομική άνεση, και επειδή τα "μαμίσια" δέρματα σε αυτής της κατηγορίας τα σετ είναι συνήθως μέτρια, πάρε καινούργια. Προσωπικά θα επέλεγα Emperor (ή τα αντίστοιχα άλλων εταιρειών - π.χ. τα G2 της Evans ή τα Response 2 της Aquarian) γιατί τα Pinstripe είναι υπερβολικά dead για τα γούστα μου. Αλλά αυτά είναι τα ...γούστα μου. Με γεια και καλόπαιχτη.

Τις ευλογίες μου.

Ωραίο σετ. Και ναι, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά αλλά δεν ξέρεις πότε θα σου βγει να γίνεις πραγματικός κληρικός, οπότε καλό είναι που έχεις τα ράσα καβάτζα. :)

Μερικές φορές λέω και κανά "σάλτα και γ*μήσου" στον κυνισμό/ορθολογισμό μου, έτσι για αλλαγή. Εναλλακτικός τρόπος για να τσεκάρετε αν έχετε σφυγμό.

Cindi Lauper; Γιατί δηλαδή, επειδή κάπου λέει time after time; ;D Για το κομμάτι, ό,τι έγραψαν οι προηγούμενοι. Δεν πιστεύω να είστε ακόμη Ελλάδα; :)

Πωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπω...

@ Spyros Delta: Εντάξει μωρέ δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία το αν οι Police (του πρώτου, άντε και του δεύτερου δίσκου) ήταν πανκ ή όχι. Κατά τη δική μου άποψη ήταν γιατί, παρά το μουσικό τους ύφος, ήταν μέσα στο όλο κλίμα της εποχής - μικρά κομμάτια που κάνουν τη δήλωσή τους και φεύγουν απ' τη μέση, "τα χώνουμε" χωρίς πολλές φιοριτούρες κ.λπ., κόντρα στο μέχρι τότε "δεινοσαυρικό μουσικό κατεστημένο". Κι άλλες μπάντες ήταν εκτός των αυστηρών μουσικών ορίων του είδους (π.χ. η Siouxie, οι Clash απ' το δεύτερο δίσκο και μετά κ.α.) αλλά, ε, πανκ θα τους πεις. Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Οι Police ήταν όντως ένα από τα καλύτερα γκρουπ ever, έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε (πω πω...) και το θέμα του παρόντος θρεντ είναι οι εκπληκτικοί Crack Under Pleasure! ;D @ pipityri: Καλημέρα, όλα καλά; ;D @ alpatman: Ευχαριστούμε!

Η τραγουδίστριά μας είναι contralto (στα όρια της ...τενόρας ;D ) και ήδη τη ζορίζουμε με αυτό το κομμάτι γιατί βγαίνει έξω από την "ωφέλιμη" χροιά της. Οπότε, θέμα ανεβάσματος τόνου δεν τίθεται. Τα κιθαριστικά, λύστε τα μεταξύ σας! ;D

Κατ' αρχήν, σας ευχαριστούμε πολύ που ασχοληθήκατε με το πόνημά μας (κι αυτό είναι το μόνο σοβαρό που θα γράψω!). Θα ήθελα να απαντήσω στον καθένα σας προσωπικά αλλά ο χρόνος δεν μου το επιτρέπει. Δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει να απαντάς σε χιλιάδες fan mails καθημερινά. Πίκρα μεγάλη... Λοιπόν, το κομμάτι είναι πανκ λέμε, και όποιος διαφωνεί να μου στείλει το λαρύγγι του να του το δαγκώσω! Υπάρχει μια συνήθης παρανόηση ότι οι αρχικοί Police - ειδικά του πρώτου δίσκου - δεν ήταν πανκ. Ήταν. Άσχετα με το μουσικό ύφος. Δεν σηκώνω αντιρρήσεις! Το πλήκτρο είναι ομολογουμένως ατυχές. Υποτίθεται ότι υποκαθιστά το "Roxaaanne", που σε πολλούς (και σε εμάς) έλειψε. Είναι ακόμα work in progress. Θα δούμε. Για τα θέματα της αρμονίας, ας απαντήσει ο αρμόδιος. Προσωπικά δεν δίνω ούτε μια ιπτάμενη συνουσία. Είναι πανκ είπαμε! Οι άλλοι δεν τραγουδάνε το ρεφρέν λόγω άποψης (δικής μου). Ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε. Ο ντράμερ είναι όντως αστέρι, if I may say so myself. ;D Η μπάντα είναι οι θρυλικοί (in their own minds) Crack Under Pleasure, που απαρτίζονται από τους: Σπύρο Χατζηαντωνίου (a.k.a. Jazzjoker) - κιθάρα, Γίτσα Φιλιπποπολίτου - φωνή, Ζωή Ζιώγα - μπάσο, Κοσμά Νικολαΐδη - πλήκτρα και τον γράφοντα - ντραμς. Μόλις κυκλοφόρησε το μπεστ οφ μας με τίτλο "Tin exete psonisei ligo h mou fainetai?". Θα το βρείτε σε επιλεγμένα mini markets, σε όλο το νομό Βοιωτίας. Σας ασπάζομαι σταυρωτά.

Θα ήθελα να απαντήσω σε όλα αλλά δεν προκάμω, οπότε προς το παρόν θα περιοριστώ σε 3: 1. Όποιος (κιθαρίστας) θέλει, μπορεί να μου κάνει δώρο ένα ζευγάρι μόνιτορ, που κάθομαι και μιξάρω - άκουσον, άκουσον - με ακουστικά! 2. Η πιο εποικοδομητική κριτική που γράφτηκε! ;D 3. Είναι πανκ λέμε. Τι δεν καταλάβατε; :D Ες αύριον τα σπουδαία νεότερα.

https://app.box.com/s/3v0222jwpjz2hbb9ez6eoyd219ccxn65 Πείτε ό,τι θέλετε. Είναι γρήγορο, έχει λάθη, η μίξη είναι ΓΤΠ κ.λπ... Είναι punk κυρίες και κύριοι. End of story. Punk, γιου νόου; Και μην πει κανείς ότι οι (πρώιμοι) Police δεν έπαιζαν πανκ, θα του δαγκώσω το λαρύγγι! ;D

Μην ακούς τον LK. Είναι κιθαρίστας και δε νιώθει από ντραμοτέτοια! Εμένα να ακούσεις. Τα πιάτα κάνουν μόνο για σερβίρισμα. Επειδή είμαι μεγαλόψυχος (και θέλω κι ένα σερβίτσιο) μπορώ να έρθω να τα πάρω απ' το χώρο σου χωρίς να σε χρεώσω. Ναι τέτοιος άνθρωπος είμαι... ;D Και σοβαρά, όπως είπε και ο αγαπητός συνάδελφος, το eBay είναι ένα πολύ καλό σημείο αναφοράς. Και αν δεν τα βρεις όλα εκεί, ρίξε μια ματιά και σε διάφορα μουσικομάγαζα, εγχώρια (π.χ. Drumstore, Νάκας) ή αλλοδαπά (π.χ. Thomann) για να μάθεις πόσο κάνουν καινούργια και να ρυθμίσεις ανάλογα τις τιμές σου.

Έχοντας περάσει σχετικά βαριάς μορφής κατάθλιψη - πριν από 23 χρόνια αλλά θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια - μπορώ να επιβεβαιώσω τα λεγόμενα των JJ και SF. Η διάγνωση και η ίαση της συγκεκριμένης ασθένειας/διαταραχής, πολύ συχνά δεν είναι ούτε γρήγορη ούτε εύκολη. Προσωπικά μου πήρε ένα χρόνο - κατά τον οποίο έμεινα κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι (εντελώς όμως, έβγαινα μόνο για τσιγάρα) κοιτώντας το ταβάνι ή βλέποντας τηλεόραση - για να συνειδητοποιήσω ότι είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ μόνος μου και να απευθυνθώ σε ειδικό. Και είχα όλη την υποστήριξη του κόσμου, από γονείς, φίλους κ.λπ., ενώ δεν υπήρχε οικονομικό θέμα. Αυτό που θυμάμαι ιδιαίτερα έντονα ήταν ότι ο "πόνος" του λεγόμενου ψυχικού οργάνου έμοιαζε εντυπωσιακά με έντονο σωματικό πόνο, κάτι που όταν το είπα στην ψυχίατρο/ψυχαναλύτρια που - τελικά - πήγα, έλαβα την απάντηση, "ναι, φυσικά, γιατί σου κάνει εντύπωση;". Η όλη διαδικασία της "ίάσης" πήρε μια 4ετία. Ίσως να διαρκούσε λιγότερο αν ξεκόλλαγα από την έπαρση και την ξερολίαση της, τότε, ηλικίας και διευκόλυνα τη γιατρό να κάνει τη δουλειά της. Δεν ξέρω αν συνεισέφερα καθόλου στη συζήτηση, απλά ήθελα να δώσω και την άποψη της άλλης πλευράς, αυτής του καταθλιπτικού.

Μην μας μπερδεύεις. :) Δεν μιλάμε για ηχογράφηση συμφωνικής ορχήστρας αλλά για ηχογράφηση drum set. Και η πρόταση "τα πολλά μικρόφωνα είναι anti hi end" είναι πολύ γενική και σίγουρα δεν αφορά όλες τις εγγραφές. Π.χ. το Dark Side of the Moon (ένας από τους δίσκους αναφοράς ως προς την παραγωγή) δεν είναι high-end; Ή μέσα σε μισό αιώνα πολυκάναλων εγγραφών δεν έχουν βγει high end παραγωγές;

Όντως; Κι αυτό έχει γίνει κανόνας και μάλιστα είναι συνυφασμένο με το high-end; Κύριοι ηχομηχανικοί του forum, παρακαλούμε τα φώτα σας.

Δες επίσης αυτό το βιντεάκι και ψάξε και για άλλα που αναφέρονται στις τεχνικές "recorderman" και "Glyn Johns".

Jojo, θεός. Απίστευτη τεχνική και από τους λίγους ντράμερς που έκαναν βασική τους επιρροή το drum machine, παίζοντας τα άπαιχτα (ένας άλλος είναι ο Johnny Rabb, τσεκάρετέ τον). Ελβετική. Λες κι είναι άλλη γλώσσα! Ευτυχώς που είχε υπότιτλους γιατί και εγώ μόνο Hochdeutsch πιάνω κι αυτά με δυσκολία!

Εξαιρετικό.

Δεν γίνεται, κάτι πρέπει να 'χει το νερό της λίμνης (το πνεύμα της Κυρά Φροσύνης;), αλλιώς δεν εξηγείται το πώς βγαίνουν τόσες και τόσο καλές μπάντες απ' τα Γιάννενα. Συγχαρητήρια κύριοι.

Γεώργιε, επίσης πολλά + για όλα όσα έγραψες. Τους Band Of Friends έχω καταφέρει (ο μαλάκας) να τους χάσω και τις 2 (3; ) φορές που ήρθαν. Την επόμενη δεν θα γίνει. Και φυσικά θα πάμε μαζί. Αλλά μην νομίζεις ότι θα τη βγάλεις καθαρή με μπύρες. Είμαι τύπος single malt και άνω! ;D socratis: Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία αν είναι καλύτερος απ'τον Peart - και τελικά τι θα πει καλύτερος; Για μουσική μιλάμε όχι για πρωταθλητισμό. Για το ότι είναι υποτιμημένος θα συμφωνήσω.

Γενικά δεν τρελλαίνομαι για τις tribute bands. Πρέπει να έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο για να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Ειδικά αυτές που κοπιάρουν και το look και το στήσιμο, τις θεωρώ λίγο καρικατούρες. Αλλά αυτούς εδώ - όπως και τους Band Of Friends του Gerry McAvoy - ευχαρίστως θα τους έβλεπα αν δινόταν η ευκαιρία. Κυρίως γιατί είναι πίσω τους ο τεράστιος Brian Downey, και αν υπάρχει κάποιος που δικαιούται να κάνει tribute στους Lizzy είναι αυτός. Εντάξει ο τραγουδομπασίστας, "είναι" λίγο παραπάνω Lynott για τα γούστα μου, αλλά (μου) δίνει την εντύπωση ότι του βγαίνει φυσικά και δεν προσπαθεί ντε και καλά να τον μιμηθεί. Ένιγουέι, οι Alive and Dangerous του Brian Downey: