Haris

Διαχωρίστηκε γιατί εξελίχθηκε σε γενικότερου ενδιαφέροντος. Ήταν 'judgment call' εκ μέρους μου. Φαίνεται λίγο ασύνδετο όντως. Τα κακά του διαχωρισμού. Αλλά εντάξει μωρέ, τι πειράζει λίγος αυτοθαυμασμός. ;D

Η συνέχεια εδώ: https://www.noiz.gr/index.php?topic=213369.0

Contrary to popular belief (εδώ φαίνονται οι σπουδές μου στις Οξφόρδες και στα Χάρβαρντς), οι μοντς είναι κι αυτοί άνθρωποι και, παρά το γεγονός ότι κατά γενική ομολογία είναι πανέξυπνοι και ενημερωμένοι, δεν γνωρίζουν τα πάντα και δικαιούνται κάποιες στιγμές αμφιβολίας. 8) Προφανώς. Το ερώτημα είναι για ποιους γυρίστηκε, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που θα πάει να δει μία biopic για τον Hendrix ενδιαφέρεται - κυρίως - για τις ρομαντικές του περιπέτειες στις αρχές της καριέρας του. Ναι εντάξει, τον δείχνει να παίζει και λίγο κιθάρα, το σκηνικό με τον Clapton και το Sgt. Peppers. So fucking what? (εδώ μοστράρω το πέρασμά μου απ' τα Μπρούκλιν και τα Σόχα!)

Δεν έχασες και τίποτα. Με αφορμή αυτό το θρεντ θυμήθηκα ότι δεν την είχα δει και την είδα. Βαρέθηκα. Θα μπορούσε να λέγεται "Jimi: Ένα ντοκιμαντέρ για τα γκομενικά του Hendrix πριν παίξει στο Monterey". Καλoγυρισμένη μεν, με καλές ερμηνίες αλλά μέχρι εκεί. Παρεμπιπτόντως, αν σε χάλασαν οι κιθάρες, τα ντραμς να δεις... Power τομ o G. Baker το 67; (Τώρα αυτό το ποστ είναι on ή off; Γιατί μπερδεύτηκα).

Πωπω... Τέλη '60 αρχές '70, όταν είχαν μπλεχτεί τα μπλουζ με την ψυχεδέλεια και τη σόουλ, είχε πρωτοσκάσει και to "hard rock", και γενικά γινόταν αυτός ο υπέροχος αχταρμάς. Παραγωγή και εκτέλεση με πήγαν ακριβώς εκεί (αγέννητος ήμουν, παρεμπιπτόντως! ;D ). Για κάποιο λόγο, τα δύο κομμάτια που μου ήρθαν αυτόματα στο μυαλό ήταν το Just for love των Quicksilver και το Killing my love του Νίκου του Γκραβενίτη :) , χωρίς να έχουν άλλη σχέση, πέρα απ' το ότι το δικό σου θα μπορούσε να έχει βγει τότε και εκεί, και να είναι 100% μέσα στο κλίμα. Και οι "ατέλειες" των τυμπάνων που αναφέρθηκαν 2-3 φορές πιο πάνω, για μένα συνεισφέρουν σε αυτή την εξαιρετική βιντατζίλα. Μπράβο Γιώργο. Ειλικρινά.

Όχι μωρέ δεν είναι για να τρομάζουμε. Ούτως ή άλλως το ποιος μουσικός όρος θα επικρατήσει ειδικά στην ποπ-ροκ-τζαζ, πιο ειδικά στα ντραμς και ακόμα πιο ειδικά στην Ελλάδα είναι συνέχεια work in progress και, να σου πω την αλήθεια, όπως συμβαίνει π.χ. και με τη γλώσσα, είναι κάτι που δεν ελέγχεται απόλυτα. Από τη στιγμή που θα διαδοθεί κάτι, ακόμα και λάθος να είναι, θα χρησιμοποιείται και κάποια στιγμή θα "παγιωθεί" μέχρι νεωτέρας. Και εκεί φυσικά έρχεται ο ρόλος σας (των δασκάλων) για να προσπαθήσετε να το διορθώσετε. οπότε πολύ καλά κάνεις και ποστάρεις τέτοιες διευκρινίσεις, όπως πολύ καλά έκανες που έφτιαξες και το γλωσσάρι. Πάντως τα πράγματα ως προς την ορολογία - μεταξύ άλλων - έχουν βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, λόγω του ότι έχει βελτιωθεί θεαματικά η μουσική εκπαίδευση στο "μοντέρνο" τομέα.

Good luck with that! Κιθαρίστες διαβάζετε ή θα πρέπει να σας εκπαιδεύσουμε ξεχωριστά τον καθένα; ;D Πάντως - και χωρίς να θέλω να επαναφέρω τη σύγχυση που μόλις ξεκαθάρισε ο Βαγγέλης - σχεδόν σε οποιοδήποτε αγγλόφωνο βίντεο (εκπαιδευτικό ή μη), forum, clinic κ.λπ., έχω παρακολουθήσει, οι περισσότεροι αναφέρουν μόνο τον όρο fill. Αυτό το λέω μόνο και μόνο για να μην θεωρούμε δεδομένο ότι θα είναι πάντοτε ξεκάθαρος ο διαχωρισμός σε αυτά που βλέπουμε online (ή και off).

Είναι ένα ζήτημα που με απασχολήσει κι εμένα, και πολλούς άλλους φαντάζομαι, γιατί όντως υπάρχει μια μικρή σύγχυση. Για να συνοψίσω αυτά που γράφεις Βαγγέλη και να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα καλά: Ορίζεις το break σαν ένα σχετικά μεγάλο σε διάρκεια σχήμα που συνδέει δύο μέρη ενός κομματιού (Α - Β, κουπλέ-ρεφρέν κ.λπ.), ενώ το fill είναι συνήθως μικρής διάρκειας και γίνεται μέσα στο ίδιο μέρος του κομματιού, π.χ. μετά από ένα 4μετρο, 8μετρο κ.λπ., κυρίως για αισθητικούς λόγους - ας πούμε ως "στολίδι" (δεν μου έρχεται καλύτερη λέξη για το embelishment αυτή τη στιγμή :) ). Σωστά;

Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι το intrerface δεν είναι ιδιαίτερα φιλικό. Ένα τεράστιο σεντόνι με πεντάγραμμα, με μια βασική επισήμανση περί τίνος πρόκειται. Ο χρόνος που θα χρειαστεί για να διαπιστώσει κάποιος αν κάτι τον ενδιαφέρει είναι μεγάλος, και γενικά σήμερα δεν υπάρχει πολλή υπομονή. Μια καλή ομαδοποίηση σε ξεχωριστές σελίδες ανάλογα π.χ. με το στυλ θα βοηθούσε πολύ. Επίσης, τα midi γιατί δεν είναι downloadable; (εκτός αν είναι και μου ξέφυγε). Αν κάποιος θέλει να τα περάσει στο ντραμοπρόγραμμά του και να τα χρησιμοποιήσει με τους ήχους που θα επιλέξει, πώς θα το κάνει; Συγχαρητήρια πάντως για τη προσπάθεια και τη δωρεάν διάθεση του υλικού. Λύστε μερικά πρακτικά θέματα και θα είστε σούπερ.

Ακριβώς αυτό. Η ομαδοποίηση είναι ένας τρόπος για να αντιληφθούμε καλύτερα τον παλμό (τα ισχυρά μέρη ή, γιατί όχι, το "clave") ενός ρυθμού που δεν μας μας είναι οικείος. Στην Ελλάδα έχουμε πολλούς τέτοιους ρυθμούς και έχουμε συνηθίσει π.χ. τον παλμό του καλαματιανού, του καρσιλαμά κ.λπ. Δεν σημαίνει ότι δεν ομαδοποιούμε. Οι αυτοδίδακτοι παραδοσιακοί μουσικοί το κάνουν ασυναίσθητα χωρίς κανένα θεωρητικό υπόβαθρο, απλά επειδή μεγάλωσαν μέσα σ' αυτό. Για τους δυτικούς τώρα, αυτά τα δύο βίντεο δείχνουν αυτό που έγραψα και πριν, ότι δηλαδή ομαδοποιούν και αυτοί - ή τέλος πάντων αρκετοί από αυτούς- ακριβώς γιατί ο τρόπος αυτός τους διευκολύνει. Εδώ ο Minneman γκρουπάρει σε 2-3 τα πέντε τελευταία 16α ενός ρυθμού 13/16: Και εδώ ο τύπος εξηγεί τη χρησιμότητα του grouping:

Από τις αγαπημένες μου φωνές ever. Και θα πω το κλισέ "σίγησε μια σπουδαία φωνή" χωρίς ψήγμα μελοδραματισμού. Θα ήθελα να την ακούω σε καινούργια τραγούδια για χρόνια.

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι (φυσικά) το Blue Rondo à la Turk που ακόμα κι αν ο εκτελεστής δεν θέλει να το γκρουπάρει, απλά δεν μπορεί. Χάνεται εντελώς το ρυθμικό feel. Είναι σαν μη θέλεις να γκρουπάρεις έναν καρσιλαμά! ;D Έχω δει αρκετά βίντεο (εκπαιδευτικά, clinics κ.λπ.) που αναφέρονται στο grouping των μονών ρυθμών, και σε δύο αμερικάνικα ντραμοφόρουμ που έμπαινα παλιότερα, συζητιόταν το θέμα συχνά, ως "εύκολος" τρόπος για να αναλύσεις και να κατανοήσεις ένα μονό ρυθμό. Θα ψάξω λίγο για τα βίντεο και θα επανέλθω. Θα ψάξω λίγο για

Θαυμάσια ανάλυση! Θα διαφωνήσω μόνο στο εξής: "Στο δυτικό τρόπο ανάλυσης της μουσικής ξέρω ότι δεν δέχονται καθόλου τα groopings με τον τρόπο που εμείς αλλά και αρκετές άλλες χώρες τουλάχιστον τα εφαρμόζουμε. Για αυτούς 7/8 είναι απο το 1 στο 7 όχι 3-2-2 π.χ" Στα ποπ-ροκ-φιούζιον-τζαζ-κ.λπ. ιδιώματα (δεν ξέρω τι γίνεται στην κλασική μουσική), οι δυτικοί γκρουπάρουν τους μονούς ρυθμούς, τουλάχιστον στην πράξη.

Δηλαδή αν θέλει και κάποιος άλλος να απαντήσει, όχι;

Ο τελευταίος απ' τους υπέροχους τρεις.

Ε, μια συγκίνηση σε πιάνει...

Που ακόμα και σ' αυτό (το αριστουργηματικό κατά τη γνώμη μου) live, όταν το απαιτησε το κομμάτι - π.χ. το Blanket με την I. Heap - έπαιξε πάναπλα. -------------------------------- Το post αυτό μου θύμισε μια φράση του Thomas Lang που πήγαινε περίπου ως εξής: "Το να προσπαθώ να παίξω τα 'άπαικτα' (unplayable ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε) είναι το χόμπυ μου. Η δουλειά μου είναι παίζω ένα solid backbeat. Αν έπαιζα στο στούντιο όλα αυτά που μελετάω, θα έμενα άνεργος!" Επίσης, την πρώτη φορά που χρειάστηκε να παίξω το I don't need no doctor από Scofield/Mayer, διαπίστωσα στην πράξη τη δυσκολία που αναφέρει ο Βαγγέλης σχετικά με το less. O Jordan είναι ζήτημα αν κάνει ένα fill σε όλο το κομμάτι. Ήμουν αποφασισμένος να ακολουθήσω την προσέγγισή του και εξεπλάγην που δεν τα κατάφερα. Μου έβγαινε να κάνω fills συνέχεια. Μπορεί να φαίνεται περίεργο αλλά το less is more είναι όντως μια δεξιότητα που πρέπει να προσπαθήσεις για να την αποκτήσεις.

Αυτό. Τέτοια βιντατζίλα δεν ματαείδα! Ειδικά οι old-school διακόπτες για τους μαγνήτες είναι όλα τα λεφτά. Βέβαια, μη όντας κιθαρίστας, δεν έχω ιδέα πώς συνεργάζονται 4 μαγνήτες και αν έχει νόημα, αλλά, πάλι μη όντας κιθαρίστας, εγώ θα την αγόραζα!

Μωρέ όχι μόνο την Brit pop, όλη την αγγλοσαξωνική ποπ/ροκ/και-δεν-ξέρω-τι-άλλο απ' το 60κάτι και μετά, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, βρίσκεις. Το βίντεο του τύπου πάντως με κούρασε. Ωραίος παίκτης αλλά ένα δευτερόλεπτο κάθε κομμάτι; Παίξε λίγο παραπάνω ρε μούχλα.

Το τρομπόνι και το βαρύτονο σαξόφωνο είναι τα αγαπημένα μου (δυτικά) πνευστά. Ο τύπος το 'χει in spades. Και η μπάντα το ίδιο.

Μάλιστα. Δεν ήξερα ότι έχουν ακόμα διαβαθμίσεις οι τίτλοι ευγενείας τους. Νόμιζα ότι ή είσαι Sir (όπως ο Νέστορας 8) ) ή δεν είσαι.

Δεν είχαν γίνει και οι τέσσερις παλιά; Πάντως αν οι τιτλο-ευγενειο-δότες του Γιου Κέι είχαν χιούμορ, θα έκαναν ιππότη και τον Keef! ;D

Ε, ναι... Μεσολαβεί ένα σχετικά μεγάλο κομμάτι μιας ηπείρου και ένας μαγαλούτσικος ωκεανός ανάμεσα στον επίδοξο Έλληνα ενοικιαστή και τα ντραμς, οπότε το κόβω κομμάτι δύσκολο. Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι είδες "28 ίντσες Ludwig" και πήγε το μυαλό σου στον Μπετόβεν; Μην απαντήσεις, δεν θέλω να ξέρω! ;D

Μέχρι να τον ακούσεις να παίζει... :)

28 ίντσες κάσα αρχών 10ετίας '70, σε εξαιρετικά διατηρημένο psychedelic red wrap. Που ανήκε στον Bun E. Carlos (αυτό είναι απλά το κερασάκι). Θέλω να το παντρευτώ αυτό το σετ. Σοβαρά, θέλω να κάνει τα παιδιά μου...