Haris

Όχι, μιλάω για καθημερινές αν και θα έπρεπε να διευκρινίσω ότι όλοι οι γνωστοί και φίλοι που έχω στο εξωτερικό είναι σε ζωντανές, πολυπολιτισμικές πόλεις, NY, Λονδίνο, Βρυξέλλες (ναι και όμως, οι Βέλγοι που τους θεωρούμε ξενέρωτους) κ.λπ.

Αυτή είναι η ουσία. Και όχι για όλα τα είδη μουσικής. Ένα ρεσιτάλ πιάνου π.χ., ο κόσμος θεωρεί δεδομένο ότι θα ξεκινήσει νωρίς. Τα πιο 'λαϊκά' είδη, ροκ-εντεχνο-σκυλάδικο κ.λπ. τα έχουμε συνδυάσει με τη νύχτα, και είναι στην ίδια κατηγορία με το μπαρ. Ακούω φίλους στο εξωτερικό που λένε ότι μετά τη δουλειά πάνε για κανά ποτό (που μπορεί να είναι και σε χώρους με ζωντανή μουσική) πριν μαζευτούν σπίτι τους, και μου φαίνεται παράξενο. Και όντως δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλες μορφές ψυχαγωγίας (με πιο χαρακτηριστικές το σινεμά και το θέατρο). Ούτε εγώ πάντως βλέπω να αλλάζει αυτή η νοοτροπία σύντομα. Και το περίεργο είναι ότι ισχύει για όλο το φάσμα των ηλικιών - από πιτσιρικάδες φοιτητές, που είναι και αναμενόμενο, μέχρι 30-40-50-φεύγα.

Textbook στιχουργικής. Αναμενόμενο βέβαια, όταν ο στιχουργός είναι ποιητής και όχι ατάλαντος εξυπνάκιας.

Κλεμμένο από κάπου online: "Έχει γεμίσει ο τόπος με αυτούς που λένε ότι δεν έχουν δει ποτέ ή ότι δεν γουστάρουν Star Wars. Λοιπόν, για μαζευτείτε λίγο. Είπαμε, είμαστε ανεκτικοί αλλά το έχετε παραχέσει, εντάξει; Στο σινεμά σας με τα φώτα σβηστά, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε αλλά δεν χρειάζεται να το διατυμπανίζετε κιόλας. Διαβάζουν και μικρά παιδιά. Άντε πια με την ανωμαλία του καθένα!" ?

Έτσι ακριβώς. Η απόλυτη δημοκρατία σε ένα μουσικό σχήμα, τις περισσότερες φορές δεν λειτουργεί. Καλές οι ιδέες και η συμμετοχή όλων αλλά κάποιος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο, διαφορετικά θα γίνεται μπάχαλο. Αντίθετα η απόλυτη 'μοναρχία' λειτουργεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, με την προϋπόθεση φυσικά φυσικά ότι ο ...μονάρχης έχει πραγματική έμπνευση, άποψη και ξέρει τι θέλει και τι του γίνεται. Για τη φωνή, θα επιμείνω ότι είναι για τον απλό ακροατή το σημαντικότερο όργανο, από τη στιγμή που παίζεις τραγούδια. Και ναι, εξαιρέσεις υπάρχουν για όλα τα παραπάνω.

Αν δεν υπήρχε το μικρό κωλόπαιδο (Άρια), το 'σύμπαν' της Night's Watch, η εξαιρετική ερμηνεία του Charles Dance και, κυρίως, το βασικό μουσικό θέμα, το GOT θα μου ήταν μάλλον εντελώς αδιάφορο. Συγχαρητήρια αγαπητέ για την εξαιρετική διασκευή.

Μπα, κανένα κόμπλεξ. Είναι μια ακόμα τοπική διάλεκτος, από τις δεκάδες που υπάρχουν στην Ελλάδα. Τα θεμέλια της γλώσσας έχουν μπει πριν πάμε σχολείο.

Τουλάχιστον το δικό σου έχει μια λογική. Δεν πα να βγαίνει το μπάντεστ φάκινγκ φεγγάρι όλων των εποχών. If you got to go, you got to go. Εγώ, πώς στο διάλο έβαλα τον άστεγο μέσα στο πιλοτήριο;

Όταν παίζεις τραγούδια, η φωνή είναι εξ ορισμού το σημαντικότερο όργανο. Αυτό σημαίνει ότι έχει τη μεγαλύτερη "ευθύνη", όχι ότι πρέπει να την ψωνίσει.

Σε τρυφερή ηλικία νόμιζα για καιρό ότι ο πρώτος στίχος του Aqualung - Sitting on a park bench - ήταν "Sitting in the cockpit". Μην ρωτάτε, δεν έχω απάντηση...

Λέω. Ξέρουν αυτές. Το 79 που γράφτηκε το βιβλίο, δεν ήταν ακόμη γνωστό ότι οι άνθρωποι είναι το τέταρτο (και όχι το τρίτο) πιο ευφυές είδος στον πλανήτη. Ετοιμάσου.

Ύμνος, ομολογουμένως. Και ναι, κερδάς την εύνοιά μου! Πράισλες λέμε!

@vagelism Όχι μωρέ, εντάξει. Το ξεκίνησα με λίγο ανάλαφρο ύφος αλλά δεν είναι δικό μου για να το κρατήσω όπως θέλω. Ας πάει όπως είναι να πάει. @Jazzjoker Ο μόνος λόγος που δεν σε βρίζω είναι ότι έχεις δίκιο. Θα μου πεις, "και είναι λόγος αυτός τώρα;" Και πάλι θα 'χεις δίκιο. Μπερδεύτηκα. Θα το εξετάσω σφαιρικά και θα δω αν θα σε βρίσω. Και συνεχίζω: "You know I'm born..."

Βλέπω ότι δεν κρατιέστε και το σοβαρεύετε το θέμα. "Δικό σας!" ...το θρεντ και κάντε ό,τι θέτε. ? Θα συνεχίσω στο αρχικό πνεύμα. - "Σιγά μη..." - "We all came..." (clue: δεν είναι πορνογραφικού περιεχομένου) - "Όταν η νύχτα..."

Έτσι!

Ρε σεις, κάντε το λίγο πιο δύσκολο. "200 στη στροφή και με ρωτάνε..." λέει ο ένας, (@fusiongtr), ολόκληρο μεταμοντέρνο ποίημα βάζει ο άλλος (@Jazzjoker). Γράψτε ρε παλικάρια μόνο "200..." και "Άιντι μάλε..." αντίστοιχα για να μας κάνετε να το ψάξουμε. Και συνεχίζω: Mamaa...

Ναι. Στυλ "Δικό σας..." αλλά στο πολύ διαδεδομένο. Όχι για κολλημένους που ξέρουν απ' έξω όλο π.χ. το Thick as a Brick. Αυτό το Αη Καντγκέτνο πάντως δεν το 'πιασα. Καθολικός άγιος;

Α γεια σου. Παλιά φωτογραφία βέβαια. Τώρα είμαι πολύ πιο ευλύγιστος.

Μην αρχίσετε να ψάχνετε τη δισκογραφία του Dylan ή του Hamill. Δεν εννοώ, στίχοι που μας έχουν σημαδέψει/διαμορφώσει συναισθηματικά, ιδεολογικά ή άλλως πως. Αυτά είναι βαριά θέματα κυριακάτικα. Μιλάω για στίχους που να ακούς τον πρώτο και να μην υπάρχει περίπτωση να σκεφτείς τίποτα άλλο εκτός απ' τον επόμενο. Βλ. "Ποια Ελένη;" αλλά στο πιο ...στιχουργικό του. Π.χ. αναρωτιέμαι αν θα υπάρξει κάποια εποχή που θα βλέπουμε "She loves you" και δεν θα σκεφτόμαστε "Yeah, yeah, yeah".

Α εντάξει τότε, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, με μόνη διαφορά ότι εγώ κάνω καλλιτεχνική κολύμβηση, δεν τη βλέπω στην τηλεόραση. Παρεμπιπτόντως, πλησιάζει η 25/5. Ελπίζω να ξέρεις πού έχεις την πετσέτα σου...

@Nestoras One night stand ups κάνουμε εμείς (πληθυντικός μεγαλοπρέπειας) αγαπητέ. Αν και τώρα τελευταία ψιλοκουραζόμαστε, οπότε καθόμαστε και λίγο να ανασάνουμε. Άμα πατήσεις τα 30...

6-pack, speedo και D. Adams. Τι είπες τώρα...Μου θυμίζεις εμένα αλλά χωρίς 6-pack και speedo.

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον "εκμοντερνισμό" της παραδοσιακής μουσικής. Αν είναι καλόγουστος, μπορεί να είναι εξαιρετικός. Αλλά (μεγάλο αλλά) δεν είναι παραδοσιακή μουσική αλλά κάτι άλλο. Όσο για το ερώτημα "Είναι ένας τρόπος έκφρασης του χθες, είναι ένα απαρχαιωμένο έθιμο η είναι κάτι ζωντανό;" οι δικές μου απαντήσεις είναι ναι, όχι και ναι. Επίσης, δεν έχει να κάνει μόνο το πότε (χθες) αλλά και με το πού και το πώς. Δηλαδή 'στο χωριό' και σε άλλες κοινωνικές συνθήκες. Θα ήταν ενδιαφέρον πάντως να κάνουμε το ίδιο ερώτημα και για τη δυτική κλασική μουσική. Αν ζει και έχει λόγο ύπαρξης, το ίδιο ισχύει και για την παραδοσιακή μουσική οποιασδήποτε χώρας.

Εντελώς συμπτωματικά, μόλις προχθές έπεσα τυχαία επάνω σε restoration μιας παλιάς μέγγενης. Κόλλησα τόσο πολύ που είδα στο καπάκι αντίστοιχα βίντεο για ένα λαδωτήρι του χίλια εννιακόσια-λίγο και για έναν, επίσης αρχαίο, μύλο για καφέ. Είναι σαν κάθαρση αυτά τα βίντεο ρε παιδί μου. Πολύ θα ήθελα να έχω το χρόνο και τον εξοπλισμό να κάνω κάτι τέτοιο. Αν βρω πάντως ένα μεταλλικό ταμπούρο που έχει μείνει στο βυθό της θάλασσας καμιά 60 χρόνια, θα βρω και χρόνο και εξοπλισμό. Μου έχει μείνει αξέχαστο αυτό το Dynasonic που είχε ξαναζωντανέψει ένας παλιός ιντερνετικός φίλος: Σχετικά με το θέμα του θρεντ τώρα, τελευταία έχω (ξανα)φάει χοντρό κόλλημα με βρετανικό χιούμορ σε οποιαδήποτε μορφή - ταινίες, βιβλία, σειρές, stand up κ.λπ.

Τώρα με πλήγωσες βαθύτατα...?