Haris

"μουσικός, [<αρχ. μουσικός < Μουσα] ...||ως ουσ. μουσικός (ο, η), ο γνώστης της μουσικής, συνθέτης, καθηγητής ή εκτελεστής" Τεγόπουλος-Φυτράκης, Ελληνικό Λεξικό Εντάξει, το λύσαμε τώρα;

Να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ ψήνομαι, αλλά θα ήθελα να παίξω σε ένα σετ έτσι από περιέργεια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουν πολύ φασαρία. Κατά τα άλλα μοιάζουν με κακοχυμένες καμπάνες, αλλά ταίριαζαν στο γενικό κλίμα μιας εποχής που ήταν στη μόδα και τα παντελόνια καμπάνα (Μόλις θυμήθηκα ότι πάλι είναι στη μόδα οι καμπάνες. Μα γιατί, τι έχουμε φταίξει...?). Βέβαια εκεί που νομίζεις ότι είναι κακόγουστα όσο δεν παίρνει, έρχεται ένας πυρομανής τύπος με αρρωστημένα δημιουργική φαντασία και θέτει νέα standards κακογουστιάς: Του αναγνωρίζω όμως ότι δουλέυει καλά τον αερογράφο... Εδώ είναι και το link για όποιον ενδιαφέρεται. Δυστυχώς δεν τα στέλνει εκτός ΗΠΑ. Τι κρίμα, ένα τόσο ωραίο σετ...

"Επιπλέον να ξέρεις ότι το trigger δεν μπορεί να "πιάσει" 100% το πραγματικό παίξιμο. Γρήγορες κόντρες, breaks και ghost notes πιθανώς να μην trig-άρονται γιατί το plug-in έχει κάποια ελάχιστα ms χρόνο αντίδρασης ανάμεσα σε 2 χτυπήματα που μπορεί να "πιάσει" Συμφωνώ. Η πιο ασφαλής λύση είναι να αντικαταστήσεις τον ήχο του ταμπούρου με ένα καλό δείγμα από το ίδιο take, επάνω στα καθαρά backbeats (2 - 4 του μέτρου). Σε οποιαδήποτε άλλα σημεία - ghost notes, fills κ.λπ. - το πράγμα γίνεται αρκετά περίπλοκο και δύσκολα θα έχεις φυσικό αποτέλεσμα.

Αυτό πώς σου φαίνεται;

Δοκίμασε στο Fagotto (Ιπποκράτους και Βαλτετσίου ή μέσω του site - http://www.fagottobooks.gr). Και αν δεν το έχουν θα μπορούν να το παραγγείλουν.

Eyeprotocol το πρόβλημα με τα posts σου είναι ότι είναι γεμάτα γενικεύσεις. Και για να γίνω πιο σαφής – επειδή δεν θεωρώ ότι βλέπεις μόνο την πλευρά που περιγράφεις – το πρόβλημα είναι ότι μοιάζεις να αγνοείς την άλλη πλευρά, αυτή που αναφέρει ο Gangster, προκειμένου να κάνεις πιο ισχυρή την επιχειρηματολογία σου. Ναι εντάξει, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει τη διάσταση που περιγράφεις, μάλιστα έχει και τρεις τέτοιες διαστάσεις μπορώ να σου πω, και καταλαβαίνω την τσαντίλα σου, αλλά υπάρχει και τέταρτη διάσταση, και μάλιστα είναι τόσο εμφανής που μόνο ηθελημένα μπορείς να την παραβλέψεις. Όχι δεν είναι όλοι οι Έλληνες κενοί, ξενο/αγοραφοβικοί, απαίδευτοι και δήθεν, ούτε όλες οι γυναίκες χαζογκόμενες (Για να μην αναφέρω ότι η ξεχωριστή αναφορά στις γυναίκες είναι ιδιαίτερα σεξιστική – ξέρω, πιθανότητα δεν είχες τέτοια πρόθεση, όμως εμείς θα πρέπει να μυρίσουμε τα νύχια μας για να το καταλάβουμε; Είναι σαφές ότι η εκφραστική ικανότητα δε σου λείπει, γιατί λοιπόν αφήνεις κάτι τέτοια να σου ξεφύγουν;). Ακόμη, χρησιμοποιείς παραδείγματα με βάση τα οποία καταλήγεις σε συμπεράσματα αν όχι απόλυτα λανθασμένα, τουλάχιστον εν μέρει αστήρικτα. Π.χ. επειδή ένας ράπερ ανέφερε σαν επιρροή του το Miles, σημαίνει ότι όλοι ο οι αμερικάνοι ράπερς έχουν γνωρίσει και αναλύσει το μουσικό τους παρελθόν, και έχουν εμβαθύνει στην πολιτιστική τους κληρονομιά? Μην τρελαθούμε… Ένα μεγάλο ποσοστό απ' αυτούς (τους πιο νέους) το πολύ να έχει φτάσει μέχρι τους Public Enemy, άντε και κάποιοι μέχρι τον James Brown, κι αυτό για να πάρουν κάποια samples για λούπες. Και δε λέω ότι είναι κακό αυτό. Οι επιρροές μας είναι αυτές που είναι. Δεν χρειάζεται να έχεις δουλέψει σε βαμβακοφυτία στη Νέα Ορλεάνη και να έχεις πιει τη λάσπη του Μισισιπή για να παίξεις blues. Μπορείς να το κάνεις και με λιγότερο …περιπετειώδες παρελθόν, ακόμα και αν είσαι Έλληνας. Οι Rolling Stones έμαθαν τα blues από τον Muddy Waters, εμείς τα μάθαμε από τους Rolling Stones, τον John Mayall και το Stevie Ray Vaughan, οι πιο πιτσιρικάδες θα τα μάθουν απ τον Johnny Lang και είναι όλοι ευχαριστημένοι (Και κυρίως οι Αμερικάνοι που έχοντας τα φράγκα και την πρόθεση, έχουν καταφέρει να διαδώσουν τον πολιτισμό τους – ναι υπάρχει τέτοιο πράγμα – σε όλο τον πλανήτη. Αυτό που οι κνίτες αποκαλούσαν πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση). Επίσης, δεν χρειάζεται να ξέρεις Αγγλικά για να ακούσεις και να καταλάβεις το ροκ (χρειάζεται όμως για να εμβαθύνεις – αρκεί να βρεις κάτι που αντέχει σε εμβάθυνση, αφού για ένα μεγάλο μέρος των "ροκ" στίχων δεν χρειάζεται να περάσεις το μισό μέτρο…). Και πόσοι είναι αυτοί που – πλέον – δεν ξέρουν Αγγλικά; Και εδώ γενικεύεις αυθαίρετα. Τέλος (γιατί τα δάχτυλά μου έχουν αρχίσει να με βρίζουν), δεν έχουμε κινηματογράφο, κυρίως γιατί είναι ακριβό σπορ και δεν υπάρχουν λεφτά για να το υποστηρίξουν, αλλά γιατί θεωρείς ότι δεν έχουμε μουσική και θέατρο; Εδώ θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση, γιατί εγώ βλέπω μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Αυτά προς το παρόν αλλά θα επανέλθω, και αυτό είναι απειλή!

Ο κωδικός 5002TD3, που αναφέρεται και στα δύο sites αφορά το Delta 3 Turbo. Μάλλον στο Στόλλα δεν έχουν αλλάξει την περιγραφή. Πάντως αυτό που παρήγγειλες είναι όντως η νεότερη έκδοση της ίδιας σειράς, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς.

"ελληνικη μουσικη, το πρωτο πραγμα που μου ερχεται στο μυαλο εινα οπως ειπε και ο σεβαστος φιλος παραπανω ρεμπετικη, παραδοσιακη, ηπειρωτικη , μουσικη κρητης ,ποντιακη. αρκετα πλουσια ειδη που κουβαλανε ιστορια ετων.. θα ηθελα την εξελιξη της και οχι τη στασιμοτητα της." Εμένα πάλι, μου έρχονται στο μυαλό ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης, ο Σαββόπουλος, ο Μικρούτσικος, το νέο κύμα, ο Σκαλκώτας, ο Χρήστου, ο Ξενάκης και ένα κάρο άλλοι παλιότεροι και μη (μεταξύ των οποίων και οι Socrates, ο Σιδηρόπουλος, οι Τρύπες κ.λπ.) που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη σύγχρονη ελληνική μουσική. Γιατί όλοι οι παραπάνω είναι τμήμα της ελληνικής μουσικής, όσο είναι και η Γερακίνα. Η παραδοσιακή μουσική δεν έχει ανάγκη να εξελίσσεται ούτε να αλλάζει. Είναι αυτή που είναι, όπως πήρε μορφή κάτω από τις συνθήκες που τη δημιούργησαν, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τις σημερινές. Ο κύκλος της εξέλιξής της έχει κλείσει, και το μόνο που χρειάζεται είναι να αναπαράγεται ως έχει για να παραμένει ζωντανή. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει είναι να ενσωματώνεται και να επιδρά στη σημερινή μουσική. Δυστυχώς το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της επίδρασης πηγαίνει χαμένο στις λαϊκοποπ αηδίες - τις οποίες, για να αναφερθώ και στο θέμα του thread, δεν είναι ντροπή να παίζεις, είναι όμως αντιδημιουργικό και κουραστικό, όπως θα ήταν αν ζούσες στο εξωτερικό και έπαιζες με τη Britney...

Θα εκπλαγώ αν υπάρχει έστω και ένα σετ North στην Ελλάδα. Θα έλεγα να ψάξεις λίγο online (eBay, vintage drum shops κ.λπ.).

Τάκη, για αγορές από Αμερική παίζει και το http://www.bidpay.com, που είναι εταιρεία της Western Union, μεσω του οποίου μπορείς να στείλεις εντολή πληρωμής (money order). Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο από τα στοιχεία του πωλητή και μία πιστωτική που να μην είναι Mastercard (δεν ξέρω γιατί αλλά δεν τη δέχονται). Η εντολή θα φτάσει σε καμια δεκαριά μέρες και είσαι καλυμμένος (εν μέρει) από το eBay σε περίπτωση που ο τύπος αποφασίσει να κάνει καμια στραβή (ενώ αντίθετα, με απευθέιας μεταφορά μέσω Western Union δεν σε ξέρει, δεν σε είδε...). Η προμήθεια (που χρεώνεται μόνο στον αγοραστή) είναι φυσιολογική και γενικά το σύστημα είναι αξιόπιστο. Όσο για το να δηλώσει χαμηλότερη αξία πιθανότατα δεν θα δεχτεί (ειδικά αν είναι μαγαζί), αλλά δε χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις να τον πείσεις ότι ξέρεις το ρίσκο και δεν έχεις πρόβλημα.

Κι εγώ ξέρω ότι το Manu Katche (και όχι Chao, ο οποίος τυγχάνει εξαιρετικός καλλτέχνης αλλά ουδόλως drummer) jr. kit βγαίνει μόνο σε συγκεκριμένες διαστάσεις (16x16, 13x13, 7x10 και 5x12). Τώρα αν το χρώμα σε χαλάει πολύ, νομίζω ότι η πρόταση του Superfunk να τα στείλεις πίσω σε δύο δέματα με το ταχυδρομείο είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Αν ανησυχείς μήπως χαθούν, μπορείς να τα ασφαλίσεις, υποθέτω με σχετικά μικρό κόστος.

snare, το έχει ένας γνωστός μου που το πήρε για δεύτερο ride όταν παίζει σε jazz σχήματα. Πολύ καλό αλλά σίγουρα όχι all-around, αφού δεν πρόκειται να ακουστεί ανάμεσα σε Marshall stacks τσιτωμένα στο 11. Για πιο πολιτισμένες καταστάσεις ενδείκνυται. Εγώ πάντως με την πρώτη ευκαιρία (βλ. λεφτά που έχουν περισέψει αφού πληρωθούν οι λογαριασμοί - είδος προς εξαφάνιση) θα πάρω ένα.

Το καλύτερο ride που έχω ακούσει τελευταία είναι ένα 20άρι Paiste Signature flat (χωρίς καμπάνα). Όσα crash και αν έχω παίξει, πάντα επιστρέφω στο 16ιντσο Paiste 2002 και στο 18ιντσο Formula 602 thin, αμφότερα αγορασμένα στα μέσα της δεκαετίας του '80. Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλά ή αν εγώ τα έχω συνηθήσει τόσο ώστε οτιδήποτε άλλο να μου φαίνεται "λίγο". Πρόσφατα έπαιξα ένα 14αρι Istanbul και ήταν πολύ καλό. "Γρήγορο" με πολύ ιδιαίτερο ψιλο-"oriental" ήχο και "πολύπλοκους" αρμονικούς. Και γαμώτο, δε θυμάμαι τον τύπο! Τα hi-hats που έχω είναι UFIP Class 14'', και δε νομίζω ότι θα χρειαστώ άλλα για οποιοδήποτε είδος μουσικής (εκτός αν τα σπάσω...). Πάντως η επιλογή πιατινιών είναι πολύ προσωπική υπόθεση - μέχρι και ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο μπορώ να σου πω... - και θέλει ψάξιμο. Τα τύμπανα μπορείς να τα φέρεις κάπως στον ήχο που θέλεις, με διαφορετικά κουρδίσματα και δέρματα. Τα πιατίνια ή σου αρέσουν ή όχι.

Κώστα ρίξε μια ματιά και στο eBay - κατά προτίμηση στο γερμανικό (.de) ή στο αγγλικό (.co.uk), αλλά και στο αμερικάνικο. Πάντα υπάρχουν μεμονωμένα τύμπανα από διάφορες μάρκες, και μπορείς να βρεις αρκετές ευκαιρίες.

Τα τρία πετάλια που ανέφερες - Eliminator, Iron Cobra και Axis (παρεμπιπτόντως, σε ποιο Axis αναφέρεσαι;) - είναι κορυφαία και νομίζω ότι δεν θα έχεις πρόβλημα με κανένα. Το θέμα είναι να τα δοκιμάσεις και να δεις ποιο σου "πάει" καλύτερα. Παίζει επίσης και το DW5000, που θεωρείται πλέον "industry standard". Είναι το μόνο από τα παραπάνω που έχω χρησιμοποιήσει εκτενώς (στη μονή, accelerator έκδοση), και παρότι δεν έχω πλήρες μέτρο σύγκρισης μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ καλό πετάλι. Θα σου έλεγα, αφού τα δοκιμάσεις όλα, και αν δεν βρεις σημαντικές διαφορές, να επιλέξεις με βάση το ποιος αντιπρόσωπος παρέχει το καλύτερο service, ανταλλακτικά κ.λπ. γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τα χρειαστείς.

Όχι ότι είχε ιδιαίτερη ανταπόκριση το thread (μα καλά, τέτοια απαξίωση για "έναν από τους επδραστικότερους..." κ.λπ.; απορώ και εξίσταμαι!), αλλά θεωρώ καθήκον μου να σας ενημερώσω ότι εντός ολίγων (ίσως και ακόμα λιγότερων) ημερών, τα εν λόγω tracks θα κατέβουν, για τους λόγους που εξηγεί ο εξαίρετος νεαρός που τα ανέβασε. Νομίζω ότι η έκφραση "carpe diem" είναι η πλέον αρμόζουσα. Μετά τιμής και φιλικών ασπασμών, Haris K. Doubleparaddidle Τυμπανιστής παρά τω Προθυπουργώ

Για τους fans του Bonzo, εδώ θα βρείτε απομονωμένα τα drum tracks από το In Through The Outdoor των Zeppelin. Ιδιάιτερα ενδιαφέρον για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στο παίξιμο και στον ήχο ενός από τους πιο επιδραστικούς ροκ ντράμερς όλων των εποχών, χωρίς την ενοχλητική φασαρία των Page/Plant! Χρήσιμο επίσης και για drum loops ;-) Προσέξε ιδιαίτερα το to track 22 (νομίζω ότι είναι από το το Fool In The Rain, δεν αναφέρονται τίτλοι και δεν έχω το δίσκο), χαρακτρηριστικό παράδειγμα half time shuffle αλά Bonham, το οποίο έδωσε στον Jeff Porcaro την ιδεά για το κλασικό groove του "Rosanna". Οι ηχολήπτες του forum θα εντοπίσουν την εκτεταμένη χρήση gate στο ταμπούρο και στην κάσα, αφού χωρίς τα υπόλοιπα όργανα ακούγεται αρκετά καθαρά πότε "ανοιγοκλείνει" η θύρα (ιδίως πότε κλείνει). Ίσως τελικά ο περιβόητος φυσικός ήχος του Bonham να μην ήταν και τόσο φυσικός, τουλάχιστον σε αυτό το album, που είναι και λογικό αφού ηχογραφήθηκε το '79 και τότε το gate ήταν το σχετικά καινούριο παιχνίδι των παραγωγών. Αυτά. Απολαύστε!

Συμφωνώ ότι δεν είναι τόσο θέμα πεταλιού αλλά μελέτης και σωστής τεχνικής (αν και το πετάλι παίζει σημαντικό ρόλο). Εκτός από τον Jojo Mayer υπάρχει και ο Gadd με την "heel-toe" (φτέρνα-μύτη σε ελεύθερη μετάφραση) τεχνική του. Κατά τη γνώμη μου πάντως, υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στα τύμπανα στα οποία αξίζει να αφιερώσεις ώρες επί ωρών μελέτης, από το να προσπαθείς να παίξεις δεκατα έκτα στα 300bpm με ένα πετάλι (γι' αυτό υπάρχουν τα διπλοπέταλα...). Καλύτερα π.χ. να δώσεις περισσότερο χρόνο στα rudiments, τα οποία και θα σου λύσουν τα χέρια, και θα κάνουν θαύματα στην τεχνική σου, και έχουν άπειρες εφαρμογές στο σετ. Υ.Γ. Για την ιστορία, το Fireball έχει ηχογραφηθεί με δύο κάσες.

Αν δεν ήξερα το χάλι που επικρατεί στα low-budget ελληνικά live, θα σου έλεγα να επιμείνεις ο ηχολήπτης να φέρει τρία-τέσσερα μικρόφωνα παραπάνω και να στρώσει τον κώλο του να βγάλει ήχο από τα τύμπανα! Όμως επειδή αυτό δεν είναι πάντα εφικτό (κυρίως γιατί συχνά δεν επιλέγεις εσύ το PΑτζίδικο και αναγκάζεσαι να βολευτείς με ότι σου φέρουν), ένα pre-packed σετ σαν αυτό της Audix που προτείνει ο Vagoum είναι μία καλή προσωρινή λύση. Εγώ πάντως θα αγόραζα ένα Shure SM57 και ένα AKG D112 (ταμπούρο - κάσα αντίστοιχα), που μπορείς να τα δεις και σαν επένδυση αφού θεωρούνται κλασικά, και θα έκανα λίγη υπομονή μέχρι να μπορέσω να πάρω και τρία καλά μικρόφωνα για τα τομ. Όσο για τα δέρματα, ο συνδυασμός clear Emperors/clear Ambassadors στα τομ είναι πολύ καλός, αλλά επειδή δεν έχω παίξει με Rockstar, δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει στα τύμπανά σου. Τα Pinstripes είναι η πιο ασφαλής λύση, αφού κάνουν σχεδόν κάθε τύμπανο να ακούγεται τουλάχιστον υποφερτό, κόβοντας τους ανεπιθύμητους αρμονικούς (ελληνιστί, "κουδούνισμα"), αλλά ανάλογα με τη κατασκευή του τυμπάνου μπορεί και να το κάνουν να ακούγεται τελείως άχρωμο. Αν δεν έχεις την οικονομική πολυτέλεια της "δοκιμής και σφάλματος", και αφού παίζεις ροκ, καλύτερα να ξεκινήσεις με Pinstripes για τα τομ (με διαφανή Ambassadors στην κάτω πλευρά), Powerstroke 3 για την κάσα, και με το all-time-classic Ambassador coated για το ταμπούρο. Ελπίζω να μην σε μπέρδεψα περισσότερο...

Θα συμφωνήσω με τον feather (το ήξερα ότι κάπου θα βρίσκαμε κοινό τόπο!). Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει πληθώρα πληροφοριών. Οι αξιόλογοι μουσικοί και τα σχήματα δεν κρύβονται για να μην τύχει και τους μάθουμε, όπως αναφέρθηκε σε κάποιο post. Απλά, δεν παίρνουν σβάρνα τα κανάλια και τα παρόμοια μέσα πνευματικής αυτοκτονίας, γιατί ούτε τα ανωτέρω μέσα θέλουν να τους προβάλλουν, ούτε οι ίδιοι ενδιαφέρονται να προβληθούν από αυτά, αφού υπάρχουν άλλοι σαφώς αξιοπρεπέστεροι τρόποι για να το κάνουν. Το πραγματικό πρόβλημα είναι γιατί δεν υπάρχουν πολλοί που ψάχνουν λίγο περισσότερο από το να ανοίγουν απλά την τηλεόρασή τους... Και εδώ είναι που θα διαφωνήσω πάλι με τον feather (καλό ήταν όσο κράτησε!), στο ότι το "κοινό διψάει για μουσική, και απλά του στερούν την παιδεία και του σερβίρουν σκατά". Κατά τη γνώμη μου το κοινό είναι ο κύριος υπεύθυνος για το χάλι που επικρατεί στη σύγχρονη μουσική (και όχι μόνο) σκηνή, γιατί σε μία εποχή που οι πληροφορίες είναι προσβάσιμες από ένα εκατομμύριο πηγές, αυτό (το κοινό) επιλέγει ως βασική πηγή το τηλεκοίμιστρο, με αποτέλεσμα όχι μόνο να αρκείται στα σκατά αλλά να μαθαίνει να του αρέσουν κι όλας. Αλλά όπως έχω υποσχεθεί (απειλήσει, θα έσπευδαν να διορθώσουν κάποιοι αντιδραστικοί...), θα επανέλθω στο θέμα εν ευθέτω χρόνω, γιατί έχω αφήσει κάτι στη φωτιά.

"...Αν οι εν λόγω είναι ροκάδες, εγώ είμαι έγκλειστος σε κινέζικες φυλακές..." Αναδιατυπώνω γιατί λέμε ακριβώς το ίδιο πράγμα και η αρχική μου διατύπωση ήταν ίσως παραπλανητική: Αν παίζεις με τους ""Φίλους για πάντα" μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι παίζεις ροκ, πάλι σκυλάδικο παίζεις. Θα επανέλθω στο θέμα με νέες περιπέτειες, μόλις βρω λίγω χρόνο.

Γεράσιμε, εννοούσα τη δική μου δημοσίευση και όχι το θέμα του thread. Είναι σαφές ότι αναφέρεσαι κυρίως στην εναλλακτική σκηνή, και γι' αυτό θα επανέλθω. Πριν όμως, θα ήθελα να απαντήσω σε κάποιες ενστάσεις, γιατί στο κάτω-κάτω μέσα από το διάλογο θα βγάλουμε κάποια άκρη. Wow!: "...Στον κόσμο της jazz (πάλι, ότι και αν σημαίνει αυτό για την Ελλάδα) δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εκεί, η έννοια της "μπάντας" έχει πολύ διαφορετικό νόημα και δυναμική. τα ονόματα των μουσικών δεν θάβονται κάτω από την ιδέα του "συγκροτήματος", αλλά διατηρούν την ιδιαιτερότητά τους..." Δεν θα διαφωνήσω ότι στη jazz ο μουσικός σημαίνει πολύ περισσότερα από ότι σε άλλα είδη, και αυτό έχει κυρίως να κάνει με τη νοοτροπία και την παιδεία του κοινού αυτής της μουσικής. Όμως για πολλά χρόνια, η jazz ήταν ο παράδεισος των frontmen, αφού από την εποχή των big bands και μέχρι περίπου τα τέλη της δεκαετίας του '60 ο κανόνας ήταν ένα τρανταχτό όνομα και η μπάντα του. Ποιος ξέρει ας πούμε το τρίτο τρομπόνι της μπάντας του Buddy Rich; Έχω την εντύπωση ότι αυτό άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του '70, όταν ξεκίνησαν οι διάφορες επιμιξίες με άλλα είδη (κυρίως με το ροκ), οπότε η έννοια του γκρουπ άρχισε να γίνεται αποδεκτή και στη jazz. Παρ' όλα αυτά, και σήμερα η έννοια του frontman είναι ιδιαίτερα ισχυρή στη jazz (σε κάποιο βαθμό ακόμη και στην Ελλάδα). "...Ειδικά αν τηρήσουμε τις αναλογίες, διαβεβαιώνω ότι η κατάσταση στο εξωτερικό ΕΙΝΑΙ πολύ-πολύ διαφορετική..." (σχετικά με την άποψή μου για το ξεκίνημα των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης, ροκ κ.λπ. σκηνής) Δεν βλέπω πώς η κατάσταση στο εξωτερικό είναι διαφορετική, αν μάλιστα τηρηθούν οι αναλογίες. Δεν πιστεύεις ότι πολλά γκρουπ έξω ξεκινούν ως παρέες που παίζουν τη μουσική που γουστάρουν; Πρόσεξε, μίλησα για το ξεκίνημα. Το τι ευκαιρίες έχουν να αναδειχθούν στη συνέχεια μέσα από live, δισκογραφία κ.λπ. είναι άλλη υπόθεση, και ενδεχομένως θέμα για ένα ξεχωριστό thread (όμως και στην Ελλάδα, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, και αυτό είναι προφανές για όσους θυμούνται τι έπαιζε πριν από καμιά εικοσαετία). "...Η εφηβεία είναι παντού εφηβεία, αλλά αυτό δεν έχει σχέση κατά τη γνώμη μου με το thread. Επειδή κάποτε και εγώ ήμουν μέλος μίας τέτοιας παρέας, έχω υπόψιν μου ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα. Ο υποψήφιος frontman αρχίζει από πολύ νωρίς να σαμποτάρει τους άλλους, επιλέγοντας τις ώρες που θα γίνουν οι πρόβες (ώστε να είναι σίγουρο ότι δεν θα κοιμάται), την ταινία που θα πάει να δει η παρέα όταν πάει σινεμά (ώστε να είναι σίγουρο ότι θα έχει γνώμη), καμακώνοντας επιδεικτικά τις γκόμενες των άλλων (ώστε να είναι σίγουρο ότι η αυτοπεποίθησή τους δεν θα ξεπεράσει ποτέ τη δική του αυτοπεποίθηση) κλπ. Μικροί δικτατορίσκοι υπάρχουν παντού και δεν κρατάνε πάντοτε μικρόφωνο..." Παραδέχομαι ότι προσέγγισα το θέμα λίγο ρομαντικά. Έχω βρεθεί και εγώ σε αντίστοιχη κατάσταση με αυτή που περιέγραψες, όπου το υπερτροφικό εγώ ενός ανυποψίαστου δεκαεπτάχρονου που πίστεψε ότι επειδή έβγαλε το σόλο του Paranoid, έγινε αυτόματα ο γιος του γαμάω (αν όχι ο γαμάω αυτοπροσώπως), προσπαθούσε να επιβληθεί στα λιγότερο υπερτροφικά εγώ των υπόλοιπων ανυποψίαστων δεκαεπτάχρονων του γκρουπ. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ξεκινήσαμε σαν παρέα και θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε συνεχίσει αν δεν υπήρχε το εν λόγω ψώνιο. Η "αμιγής και πηγαία μορφή δημιουργίας" που ανέφερα ήταν παρούσα ούτως ή άλλως. "...¶ρα που να αποδώσουμε το ότι δεν έχουν ποτέ βγεί συγκροτήματα της στάθμης των Stones από τα Γιάννενα; Στο κλίμα; Στις στρατιωτικές υποχρεώσεις; Στον έρωτα; Στο υπόγειο;...είναι φανερό πως κάπου είναι λανθασμένη η λογική σου. Εγώ δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τις πρώτες πρόβες των Stones (οπότε δεν θα προσποιηθώ ότι γνωρίζω τι γινότανε), αλλά έχω παρακολουθήσει αρκετά ελληνικά γκρουπ να παίζουν κάτι σαν το Smoke On The Water. Οι πιο πολλοί από αυτούς σε κάνουν να παρακαλάς να κοπεί (έστω και για λίγο) το ρεύμα..." Το ότι υπάρχουν κακά συγκροτήματα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και καλά. Το γιατί δεν έχουν βγει συγκροτήματα του επιπέδου των Stones από τα Γιάννενα ή από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα είναι ένα άλλο θέμα, που όπως είπα και πιο πάνω χρειάζεται ένα ξεχωριστό thread (νομίζω μάλιστα ότι πήρε το μάτι μου κάποια σχετική συζήτηση στο forum). Θεωρώ όμως ότι δεν οφείλεται σε κανέναν από τους λόγους που αναφέρεις, ούτε (τόσο) στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, ούτε σε γενικότερη έλλειψη ταλέντου. Επιμένω ότι η νοοτροπία που έχουν τα γκρουπ όταν ξεκινούν είναι πάνω-κάτω ίδια, είτε είναι από τα Γιάννενα είτε από το Seattle. Στη συνέχεια είναι που παρουσιάζονται οι διάφοροι ανασταλτικοί παράγοντες που περιορίζουν κάποια γκρουπ στο υπόγειο απ' όπου ξεκίνησαν. feather: "...Στο δίλημμα "πρωινή δουλειά ή σκυλάδικο" οφείλεται η ριζική έλλειψη συντονισμού των μουσικών στην ελλάδα για την διεκδίκηση μιας πιο αξιοπρεπούς ζωής. Διαφωνώ κάθετα και με τη λογική "σκάσε-και-κολύμπα" και με τη λογική "weekend-warrior", γιατί είναι ηττοπαθείς και γιατί καμία από αυτές δεν έχει αποφέρει καρπούς στον έλληνα μουσικό. Καμία από αυτές δεν έχει σώσει τα προσχήματα..." Σε καμία περίπτωση δεν υποστήριξα τη λογική "σκάσε και κολύμπα" για κάποιον που αποφασίζει να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Και φυσικά, συμφωνώ απόλυτα με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων για καλύτερες εργασιακές σχέσεις, ωράρια, αμοιβές κ.λπ. Αναφέρθηκα στο καλλιτεχνικό τέλμα που μπορεί να σε ρίξει η καθημερινή ρουτίνα στους ναούς της διασκέδασης, το οποίο με τη δεδομένη κατάσταση δύσκολα θα το αποφύγεις αν ζεις από τη μουσική. Γιατί η αγορά (το κοινό) είναι αυτή που καθορίζει τη ζήτηση, και αυτή τη στιγμή η αγορά ζητάει σκυλάδικο (με την ευρύτερη έννοια του όρου - αν είσαι ροκάς και παίζεις με τους "Φίλους για πάντα" δεν σημαίνει ότι έχεις βρει τον δημιουργικό σου παράδεισο). Έτσι, ακόμη και με βελτιωμένες εργασιακές σχέσεις, συνδικαλιστική υποστήριξη κ.λπ. (επαναλαμβάνω, αμφότερα απόλυτα θεμιτά και επιβαλλόμενα), οι καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις πάνε περίπατο. Και δεν νομίζω ότι η σημερινή ελληνική μουσική αγορά μπορεί να συντηρήσει επαρκώς πολλά jazz/fusion (ή ότι άλλο θα θέλατε) σχήματα, διαφορετικά τα μαγαζιά της παραλίας θα κυνηγούσαν τους μουσικούς με σφεντόνες. Θα ήθελα ιδιαιτέρως να ακούσω οποιαδήποτε διαφωνία και πρότασή σου (πέρα από τη συνδικαλιστική οργάνωση), καθώς και των άλλων μελών του forum.

Σημείωση του συγγραφέως: Πριν συνεχίσω την εμπεριστατωμένη (και ιδιαίτερα ψαγμένη θα προσέθετα!) επιχειρηματολογία μου στο φλέγον θέμα αυτής της θεματικής ενότητας θα ήθελα να αναφέρω ένα-δυο πραγματάκια. 1ον: Θα περιορίσω τη συλλογιστική μου στο χώρο που νομίζω ότι κινούνται τα περισσότερα μέλη αυτού του forum, δηλαδή αυτόν της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, που αυθαίρετα θα οριοθετήσω μεταξύ των δύο άκρων που ανέφερα στο προηγούμενο post (alternative – σκυλοπόπ), ο οποίος καλύπτει και όλα τα ενδιάμεσα είδη (jazz/fusion, ethnic, έντεχνο, λαϊκά, τα μεταξύ τους υβρίδια κ.λπ). Όπως ανέφερε και ο Wow! πιο πάνω, η κατάσταση στην κλασική ή στην παραδοσιακή μουσική είναι ίσως διαφορετική, και για χωροταξικούς λόγους δεν θα επεκταθώ. 2ον: Είμαι διατεθειμένος να συζητήσω οποιεσδήποτε ενστάσεις, αφού όμως πρώτα ολοκληρώσω τις βαθυστόχαστες σκέψεις μου, παραμένοντας στο θέμα του thread όπως το έθεσε ο Γεράσιμος. Λοιπόν για να μην γίνω κουραστικός (από τώρα...), περνάω αμέσως στο ψητό, τουτέστιν: ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ - ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ (;) ΙΣΤΟΡΙΑ – ΜΕΡΟΣ Β΄ Αναρωτήθηκα λοιπόν στον (πολυαναμενόμενο) επίλογο του προηγούμενου post, ποια ακριβώς είναι η θέση του μουσικού ο οποίος μπορεί να έχει περάσει το ένα τρίτο της ζωής του ανεβοκατεβαίνοντας κλίμακες ή μελετώντας paraddidles προκειμένου να φτάσει σε ένα υψηλό επαγγελματικό επίπεδο, όταν διαπιστώνει - αν δεν το ήξερε από πριν - ότι τη στιγμή που θα μπει στον επαγγελματικό χώρο, ουδείς από το κοινό δίνει μισό Ευρώ για τη γνώση του οργάνου που με τόσο κόπο κατέκτησε, για τον απλούστατο λόγο ότι βρίσκεται πίσω δεξιά σ' ένα σκοτεινό σημείο του stage (ο μουσικός, όχι το μισό Ευρώ), καλά κρυμμένος για να μην τύχει και τον δει κάποιος από κάτω, ο οποίος κάποιος δεν έχει καμία πρόθεση να τον δει ούτως ή άλλως από τη στιγμή που έχει πληρώσει για να δει την Καλομοίρα και τι τον νοιάζει τώρα αυτόν/ήν τι κάνει εκείνος ο τύπος με ...αυτό το όργανο τέλος πάντων που δεν ξέρει τι είναι αλλά σίγουρα δεν είναι μπουζούκι. Τώρα, αν αναρωτιέστε πότε εγώ αναρωτήθηκα όλα αυτά τα πράγματα στο προηγούμενο post, λυπάμαι αλλά χάσατε το δεύτερο επίπεδο πίσω από τα γραπτά μου. Αυτό λοιπόν που απασχόλησε τον υποφαινόμενο, απασχολεί πιθανότατα και όλους τους μουσικούς που επέλεξαν να κάνουν επάγγελμα αυτό που γουστάρουν, και εκεί είναι που έρχονται οι υπαρξιακές αγωνίες του τύπου "ποιος είμαι; που πάω; εγώ γι' αυτό ξεπατώθηκα τόσα χρόνια να μελετάω; και τι θα το κάνω εγώ τώρα αυτό το πολυρυθμικό σχήμα '13 over 16' με τα μικροδιαστήματα, που μου βγήκε η ψυχή για να βγάλω (και σημειωτέον παίζω κιθάρα και όχι σιτάρ); μήπως να δοκιμάσω να το βάλω στο επόμενο τσιφτετέλι; (δοκίμασε, και είναι βέβαιο ότι ο μαέστρος θα σου προτείνει τουλάχιστον ένα ακόμη μέρος όπου θα μπορούσες να το βάλεις...). Όπως καταλαβαίνετε οι απαντήσεις σε τέτοιου είδος ουσιώδη ερωτήματα σχετικά με την ύπαρξη δεν είναι πάντοτε "42" όπως θα πρότεινε o Douglas Adams, και δεν είναι απλές. Είναι όλα θέμα επιλογών. Αν επιλέξεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική για να βγάλεις κάτι παραπάνω από τον άρτον τον επιούσιον (και θέλεις ας πούμε και το χαβιάρι και τη σαμπάνια), ο χώρος με τα χοντρά φράγκα είναι αυτός στον οποίο θα παραμείνεις ουσιαστικά ανώνυμος για το ευρύ κοινό, που φυσικά είναι ο χώρος όπου κυριαρχούν οι φίρμες οι οποίες φέρνουν αρκετά λεφτά στην εταιρία και στο μαγαζί ώστε να καλοπληρώνονται και οι μουσικοί. Σε αυτή την περίπτωση καλό είναι να αποδεχτείς την κατάσταση ως έχει, και να λειτουργείς σαν αυτό που επέλεξες να είσαι: επαγγελματίας. Δεν πρόκειται να πετύχεις τίποτα με το να βρίζεις κάθε φορά που βάζεις το βύσμα στον ενισχυτή, για το λακαμά τον τραγουδιστή που πάλι θα σας πετάξει έξω σε εκείνο το 9άρι (μα είναι δυνατόν "λαϊκός" βάρδος και να μην μπορεί να πει ένα καρσιλαμά;;), γιατί το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να καταλήξεις με σπασμένα νεύρα και να προσθέσεις και κανά ψιλο-έλκος στον ήδη ταλαιπωρημένο από τα ξενύχτια οργανισμό σου. Όσο για τις μουσικές σου αναζητήσεις, μπορείς κάλλιστα να τις διοχετεύσεις σε ένα σχήμα που θα παίζει αυτά που σε αντιπροσωπεύουν, μέσω του οποίου θα ακουστείς στο (εκ των πραγμάτων) περιορισμένο κοινό που θα εκτιμήσει εκείνο το 13-over-16 που λέγαμε πιο πάνω, όπου αν μη τι άλλο θα νιώθεις ότι είσαι μουσικός και όχι βιομηχανικός εργάτης. Η άλλη λύση είναι να μην επιλέξεις τη μουσική σαν κύριο βιοποριστικό επάγγελμα. Μπορείς να έχεις μία πρωινή δουλειά (παραδίδοντας αν χρειάζεται μαθήματα για να συμπληρώσεις το εισόδημά σου) και να παίζεις μουσική απαλλαγμένος/η από το βιοποριστικό άγχος. Όσοι ανατριχιάσατε στη σκέψη της πρωινής δουλείας, για σκεφτείτε το λίγο. Είναι καλύτερα να περνάς 6 ώρες κάθε βράδυ, 6 μέρες τη βδομάδα, μεταξύ κάπνας και ανθέων που αθρόα πέφτουν επάνω στον καλλιτέχνη από τους αφιονισμένους μουσικόφιλους (εντάξει, εδώ μπορείτε να γελάσετε...), από το να δουλεύεις οκτάωρο σε μια δουλειά που μπορεί να είναι στείρα και βαρετή αλλά δεν προσβάλλει τη μουσική σου αισθητική, και δεν σε υποβάλλει στο μαρτύριο της καθημερινής επαφής με τους ανωτέρω αφιονισμένους; Επιλέγοντας αυτόν το δρόμο, στη χειρότερη περίπτωση θα γίνεις αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν weekend warrior, παίζοντας με τους φίλους σου κάθε Σαββατοκύριακο σε μέρη όπου ο κόσμος θα έρθει για να σε ακούσει και όχι για σου πετάξει πιάτα και λουλούδια, και στην καλύτερη, είτε θα γνωρίσεις την "επιτυχία", με δισκογραφία, sold out Ρόδα κ.λπ. (βλ. Τρύπες και Σπαθιά), είτε - αν είσαι αρκετά καλός/η - θα γίνεις ένας/μία καταξιωμένος/η sessionman/woman (παιδιά δεν μπορούμε να βρούμε μια άλλη φόρμουλα για να αποφεύγουμε το σεξισμό στη γλώσσα, αυτά τα ος/η καταντούν κουραστικά... κύριε Μπαμπινιώτη, παρακαλώ τη συνδρομή σας), που όμως θα επιλέγει τα sessions που θα κάνει, και δεν θα χρειάζεται να ανέχεται το νυχτερινό σκυλολόι. Ξέφυγα από το θέμα; Δεν νομίζω, αν όμως ξέφυγα ζητώ συγγνώμη. Θα επανέλθω όμως με το τρίτο μέρος (σταματήστε αμέσως να σπάτε τις πανάκριβες TFT οθόνες σας, και βοηθήστε την κοπέλα που λιποθύμησε στο βάθος!), όπου θα διευκρινίσω γιατί θεωρώ ότι η κατάσταση δεν διαφέρει κατ' ουσίαν (παρά μόνο αριθμητικά) από αυτή που επικρατεί στο εξωτερικό, και θα ασχοληθώ και με τα γκρουπ της εναλλακτικής (και όχι μόνο) σκηνής, αφού αυτό το post εστίασε κυρίως στους επαγγελματίες μουσικούς.

Κατ' αρχήν θα έλεγα να ξεκαθαρίσουμε για ποιον ακριβώς χώρο μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στην ανεξάρτητη-ροκ-underground-και-δε-συμμαζεύεται σκηνή, νομίζω ότι τηρουμένων των αναλογιών η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από το εξωτερικό. Τα συγκροτήματα δημιουργούνται κατά κανόνα από παρέες που γουστάρουν να παίξουν τη μουσική με την οποία μεγάλωσαν, και κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν χωρίς να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε έχει να κάνει με προώθηση, προβολή, προσεγμένο image κ.λπ. Πρόκειται για την πιο αμιγή και πηγαία μορφή δημιουργίας, και όσο κι αν ακούγεται παράξενο, με την ίδια ακριβώς νοοτροπία που ξεκίνησαν οι Stones, ξεκινάει και ένα γκρουπ που αυτή τη στιγμή παίζει το Smoke On The Water, σ' ένα υπόγειο κάπου στα Γιάννενα. Βέβαια είναι πιθανό αν ένα συγκρότημα επιβιώσει, κάποιο από τα μέλη του να φανεί περισσότερο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται απαραίτητα ηθελημένα. Γιατί μπορεί π.χ. στις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά να είναι μπροστά ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης αντίστοιχα, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα του ρόλου τους ως frontmen και της συμβολής τους στη μουσική και στο στίχο, και όχι οποιασδήποτε διάθεσης (αυτο)προβολής. Γιατί είναι δεδομένο ότι και τα δύο γκρουπ δεν θα ήταν αυτά που είναι χωρίς τους προαναφερθέντες κυρίους, ενώ πιθανότατα θα διατηρούσαν την ταυτότητά τους αν αντικαθιστούσαν οποιοδήποτε άλλο μέλος τους. Αν τώρα πιάσουμε την "εμπορική" σκηνή (σκυλο-ποπ-τσιφτετελορούμπες-κοκκινουμαζωνάκηδες-βισσοκαρβέλες-famestorοπαίδια και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), τα πράγματα πάλι δεν διαφέρουν και τόσο από την κατάσταση που επικρατεί στο εξωτερικό. Εδώ πλέον το παιχνίδι παίζεται στην εικόνα του "καλλιτέχνη", η οποία είναι συνήθως σημαντικότερη από τη μουσική του προσφορά (όποιος γέλασε με τη "μουσική προσφορά" είναι κακοπροαίρετος, κακεντρεχής και ζηλιάρης...), και η οποία πρέπει να προωθηθεί με κάθε τρόπο. Αν η εικόνα πιάσει, τότε οποιαδήποτε ακουστική φούσκα ηχογραφηθεί, διανεμηθεί στα δισκάδικα, υποστηριχτεί με μακροχρόνιες εμφανίσεις στις αίθουσες τέχνης της παραλιακής ή/και περιστασιακές εμφανίσεις στα απανταχού πρωϊνάδικα, και με ένα σπηντάτο, προκλητικό βίντεο (όπως το εννοούν αυτοί το προκλητικό), θα πουλήσει σαν ζεστή - αλλά ακριβοπληρωμένη - τυρόπιτα, σε ένα κοινό που αντιμετωπίζει τη μουσική ως τέτοια (τυρόπιτα εννοώ, μα κανείς δεν παρακολουθεί;). Όπως πιθανότατα καταλαβαίνετε (αν πάλι κάπου στο δρόμο με χάσατε, σας δικαιολογώ απόλυτα), σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι κανείς δεν δίνει δεκάρα για το συνθέτη, τον ενορχηστρωτή, τους μουσικούς κ.λπ. που βρίσκονται πίσω από τη φίρμα, για τον ίδιο λόγο που κανείς δε δίνει δεκάρα για τον παραγωγό, το διευθυντή marketing και το παιδί για τις εξωτερικές δουλειές της δισκογραφικής εταιρείας. Όλοι οι παραπάνω είναι τα μέσα δημιουργίας του προϊόντος και προώθησής του στον τελικό αποδέκτη, και το μόνο που έχει σημασία είναι το ίδιο το προϊόν. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις είναι ορισμένοι συνθέτες (δεν ξέρω γιατί, αλλά στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου η λέξη "πληνθέτης") που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ισχυρό όνομα στη συγκεκριμένη πιάτσα (δεν θα τους κατονομάσω για να μην χαρακτηριστώ συκοφάντης, αλλά και οι δύο συνεργάζονται με γνωστές καλλίγραμμες και ταυτόχρονα καλλίφωνες καλλιτέχνιδες - πάλι κάποιος γέλασε, μα δεν σέβεστε τίποτα πια;; - των οποίων το όνομα αρχίζει από "Β"). Τι θέση έχει λοιπόν ο μουσικός στο χώρο αυτό; Τι διαφορετικό συμβαίνει εις την αλλοδαπήν; Πόσο θα φτάσουν το κιλό τα ραπανάκια; Οι απαντήσεις είναι αντίστοιχα, "δύσκολη", "ουσιαστικά τίποτα" και "μην τα ρωτάτε", αλλά περισσότερες (ζουμερές) λεπτομέρειες θα διαβάσετε στο δεύτερο μέρος αυτής της μοναδικής έρευνας (εσένα που είπες "ωχ, όχι κι άλλο!" σ' έχω σταμπάρει...).

Πιθανότατα στο Στόλλα, αφού τα Pacific είναι τα "μεσαίας κατηγορίας τιμής" τύμπανα της DW.