Haris

Οι Level 42 ήταν στα φόρτε τους τη δεκαετία του '80, και οι δίσκοι τους πρέπει να βρίσκονται εύκολα. Για τους Cream ρωτάς σοβαρά ή αστειεύεσαι; Alpatman, όντως έχουν ξαναφτιαχτεί οι Raw Silk? Νόμιζα ότι μόνο εγώ κι άλλοι 5-6 (συμεπριλαμβανομένων και των μελών τους!) τους θυμόμαστε ακόμα...

"θα συμφωνησω απολυτα.Ο Wonder παιζει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ντραμς στις ηχογραφησεις του (δεν νομιζω οτι ακομα και ο καλυτερος ντραμμερ θα μπορουσε να παιξει με τετοιο τρομερο feel)" Και εγώ γι' αυτό τον ανέφερα - με λίγη διάθεση πλάκας επίσης. Όντας πολυ-οργανοπαίκτης (αν κάποιος έχει να προτείνει καλύτερη μετάφραση για το multi-isntrumenalist, θα ήθελα να την ακούσω), και φυσικά τερατώδες ταλέντο, έχει πολύ πιο σφαιρική αντίληψη για το κάθε όργανο ξεχωριστά και για το τελικό άκουσμα συνολικά, πράγμα που κάνει το παίξιμό του μοναδικό, ακόμα και αν τεχνικά δεν είναι άψογος. Η προσέγγισή του στα τύμπανα είναι πολύ περισσότερο μουσική από πολλούς ντράμερς, και αυτό δεν μπορεί κανένας Donati, Chambers, Lang κ.λπ. να το πετύχει, παρά τα εξωπραγματικά chops τους (όχι ότι οι πιο πάνω δεν μ' αρέσουν, απλά είναι τελείως διαφορετικό είδος μουσικών...).

Αυτό είναι που λέμε, "κάνεις τη κιθάρα να μιλάει"!

"Μπορείτε να μου προτείνετε μερικά τέτοια ωδεία?Εγώ μόνο το Νάκα ξέρω... Να ρωτήσω και πουθενά αλλού, μπορεί να ξέρετε κάτι καλύτερο." Υπάρχει η σχολή του Μεταλληνού στα Εξάρχεια, του Φακανά στο Μοσχάτο (που αν δεν κάνω λάθος στεγάζει και τη σχολή του Τουλιάτου), αλλά και πολλά άλλα ωδεία που έχουν τμήμα κρουστών, διαθέτουν το χώρο και για μελέτη. Εννοείται ότι πρέπει να έχεις γραφτεί και να παρακολουθείς εκεί για να στον διαθέσουν...

Είπα: Ο STEVIE WONDER.

Διαφωνώ κάθετα! Κανείς δεν θα μου απαγορέψει εμένα να του ζαλίζω το κεφάλι τουλάχιστον 5 ώρες την ημέρα. Αν δεν μπορούν να εκτιμήσουν το αρχέγονο ηχητικό μεγαλείο που μπορεί να αποδώσει ένα καλο-κοπανημένο ντραμσετ, είναι άμουσοι, ακαλλιέργητοι και ανοργασμικοί! Υ.Γ. Μήπως μπορεί κάποιος να με φιλοξενήσει για καμιά βδομάδα, άντε κανά χρόνο το πολύ, μέχρι να βρω σπίτι; Δεν θέλω πολύ χώρο, ίσα ίσα ένα δωμάτιο που να χωράει το σετ μου (δεν είναι πολύ μεγάλο, αυτό του Bozzio είναι μεγαλύτερο). Ούτε που θα το καταλάβει ότι είμαι εκεί...

Ο Stevie Wonder.

Ούτε στη δική μου... Αλλά μπορείς να πάρεις ένα σετ mesh heads ("δέρματα" / σίτες) τα οποία είναι σχετικά αθόρυβα, και να τα περάσεις στο σετ σου. Ένα practice σετ είναι επίσης καλή λύση, αλλά ακόμα και αυτό κάνει πολύ φασαρία για πολυκατοικία. Δεν χρειάζεται να μελετάς συνέχεια σε κανονικό σετ, και ούτως ή άλλως δεν αντέχεται, αφού μετά από λίγο ο θόρυβος θα σου σπάσει και εσένα τα νεύρα (φαντάζεσαι να παίζεις 1 ώρα rudiments σε κανονικό ταμπούρο; είναι σαν να μελετάς κλίμακες με τον ενισχυτή στο 11 και το αυτί σου κολλημένο στο μεγάφωνο...) Πάντως τα περισσότερα σοβαρά ωδεία διαθέτουν χώρο και χρόνο για μελέτη, έτσι ώστε να μπορείς να παίζεις σε σετ - και να εξοικειώνεσαι με τον ήχο και την αίσθηση των κανονικών δερμάτων - αυτά που έχεις μελετήσει από πριν στα mesh ή στο practice.

Είναι αυτό. Μικρά λαστιχένια παραλληλόγραμμα (μοιάζουν με ζελέ, εξ ου και το όνομα) που τα κολλάς επάνω στο δέρμα - το υλικό τους είναι τέτοιο που χωρίς να είναι ακριβώς αυτοκόλλητα μένουν στη θέση τους - και παρά το μικρό τους μέγεθος κάνουν πολύ καλή δουλειά. Πρέπει να υπάρχουν στο Drum Shop στη Σουλτάνη, ή και στο Διαμαντόπουλο.

Το καλύτερο "muffler" που έχω δοκιμάσει είναι το moongel. Τα O-rings μερικές φορές κάνουν φασαρία (buzz), κυρίως στα τομ, ενώ και τα εσωτερικά μάφλερς συχνά τρίζουν αν δεν είναι ιδιαίτερα καλής κατασκευής (αν όμως το σετ σου τα έχει ήδη, δεν χάνεις τίποτα να τα δοκιμάσεις, αρκεί να μην τα πιέσεις πολύ επάνω στο δέρμα). Νομίζω ότι με διπλά δέρματα (Remo Emperor ή Pinstripe, Evans G2, Aquarian Response 2, κ.λπ) στην επάνω πλευρά, μονά στην κάτω (Ambassador, G1 κ.λπ.), σωστό κούρδισμα, και αν χρειάζεται κανένα moongel, μπορείς να κάνεις ένα φτηνό σετ να ακούγεται αξιοπρεπέστατα.

Ψιλοτσιμπημένο μου φαίνεται, ιδίως σε σχέση με αυτό, το οποίο όμως (από ότι λεει στην περιγραφή) θα είναι διαθέσιμο από 1/12.

Όχι μωρέ, και κουρδίζονται, και με τα κατάλληλα δέρματα μπορούν να βγάλουν πολύ καλό ήχο. Κατά τη γνώμη μου, το 50% του ήχου ενός τυμπάνου οφείλεται στα δέρματα και στο κούρδισμα και όχι στο ξύλο. Δε λέω ότι το hype σχετικά με το maple, birch ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλα εξωτικά ξύλα από την ανατολική Ζανζιβάρη είναι ανυπόστατο, απλά είναι hype, δηλαδή υπερβολική ανάδειξη των πλεονεκτημάτων τους για λόγους marketing. Έχω παίξει με παλιά Pearl Export, και έχω μείνει άφωνος. Ειδικά το βαθύ ήταν από τα καλύτερα που έχω ακούσει. Τα καινούργια τύμπανα είναι σχεδόν όλα καλά κατασκευασμένα, ανεξάρτητα από κατηγορία τιμής, και αν ασχοληθείς λίγο με το κούρδισμα μπορείς να κάνεις θαύματα.

Αν και δεν έχει νόημα για τη συγκεκριμένη δουλειά, ο χρυσός κανόνας είναι ότι πρέπει να ξεκινάς με τον καλύτερο δυνατό ήχο κατά την εγγραφή. Αν δεν έχεις καλά tracks να δουλέψεις, μπορείς να κάνεις κάποιες βελτιώσεις εκ των υστέρων, αλλά πέρα απ' το ότι η επεξεργασία μπορεί να είναι μανίκι (όπως διαπίστωσες) υπάρχει ενδεχόμενο να μην έχεις και το επιθυμητό αποτέλεσμα, ειδικά αν δουλεύεις σε συνθήκες home studio. Σε μια εγγραφή, το παραμικρό λάθος χτύπημα, peak μικροφώνου κ.λπ., που live θα πέρναγε στο ντούκου, μπορεί να γίνει βουνό. Υπάρχει δυνατότητα να ανεβάσεις κάπου ένα μικρό mp3 (3 - 4 μέτρα, μόνο με το drum track) για να πάρουμε μια ιδέα? Υποψιάζομαι τι ήχο ακούς - το "κλανγκ" μπορεί να μην είναι επιστημονικός όρος αλλά είναι περιγραφικότατος! - αλλά μια ακρόαση θα βοηθούσε.

"παντως&κατα την ταπεινη μου γνωμη τα καινουργια τυμπανα ειναι ΠΟΛΥ καλυτερα κατασκευασμενα απο τα παλια....(& εχουν & καλυτερο ηχο) & π.χ. βαλε διπλα-διπλα μια ολοκαινουργια Gretsch & μια του 50 & η καινουργια ειναι σαφως ανωτερη..." Είναι όντως καλύτερα κατασκευασμένα (ανθεκτικότερα κελύφη που δεν χάνουν το σχήμα τους, σαφώς καλύτερο hardware), και σίγουρα ο ποιοτικός έλεγχος – κυρίως χάρη στα standards που έθεσαν οι Ιάπωνες, όταν κυριάρχησαν στην αγορά τη δεκαετία του 80 – είναι πολύ πιο λεπτομερής από ότι ήταν πριν από 30-και χρόνια, με αποτέλεσμα ακόμη και οι πιο φτηνές σειρές να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς. Όσο για τον ήχο, εκεί μπαίνει ο υποκειμενικός παράγοντας, αλλά θεωρώ ότι τα καινούργια τύμπανα δεν είναι καλύτερα (ή χειρότερα), είναι απλά διαφορετικά. Προσωπικά, δεν έχω ακούσει κάτι που να μου αρέσει περισσότερο από τη Ludwig του '71 (και έχω μία σύγχρονη Gretsch USA Maple), αλλά όπως είπα το ζήτημα είναι υποκειμενικό… Και επειδή βγήκαμε εκτός θέματος, εδώ παίζει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη Superstar των 80s.

Παλιό αλλά κλασικό: Ένας ντράμερ θέλει να μάθει και ένα "μελωδικό" όργανο, αλλά δεν έχει αποφασίσει ακόμα ποιο και μπαίνει σε ένα μαγαζί να πάρει μια ιδέα. Αφού ρίχνει μια ματιά, λεει στον καταστηματάρχη: "Θέλω αυτή την κόκκινη τρομπέτα εκεί δεξιά, και το ακορντεόν που έχετε στον τοίχο". Ο καταστηματάρχης κοιτάει τα όργανα που τού δείχνει, και του απαντάει: " - Συγγνώμη φίλε να σου κάνω μια ερώτηση;" " - Παρακαλώ..." λεει ο άλλος. " - Ντράμερ είσαι;" " - Ναι, πώς το κατάλαβες;" " - Ε, η εμπειρία τόσα χρόνια στην πιάτσα... Λοιπόν, μπορώ να σου πουλήσω τον πυροσβεστήρα, αλλά το καλοριφέρ το χρειάζομαι."

Παρακαλώ!

"άλλος λέει ότι με το παίξιμο στρώνουν και ωριμάζουν(δεν το πιστέυω)" Ούτε εγώ, αλλά υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν… "άλλος ότι μετά από μερικά χρόνια παιξίματος, ειδικά αν μιλάμε για crash, splash η china γίνονται πολυ ευαίσθητα και μπορεί εκεί που όλα φαίνονται καλά, μια μέρα, έτσι απλά, να σπάσουν." Θεωρητικά μπορεί να συμβεί (λέγεται κορεσμός μετάλλου), αλλά είναι τόσο σπάνιο που σε καμία περίπτωση δεν αξίζει να χάσεις τον ύπνο σου... "άλλος λέει ότι κάθε 4χρόνια πρέπει να αλλάζουμε πιατίνια γιατί χάνουν τον πλούσιο ήχο και όλο το "χρώμα" τους.(μάλλον πωλητής θα ήταν)" Ούτε για αστείο! "το παράδοξο: λέτε άμα περιμένω καμία 30χρόνια το σετ μου να θεωριθεί vintage και να βγώ και κερδισμένος;" Αν έχεις καμιά DW με "εξωτικό" φινίρισμα, είναι πιθανό. Αν όμως μιλάμε για κάτι σε Pearl Export/Forum ή Tama Swingstar, προσωπικά δεν θα περίμενα να εξασφαλίσω τα γεράματά μου απ' αυτήν! Superfunk, συμφωνώ ότι η αγορά των vintage drums δεν έχει τρελαθεί όπως η αντίστοιχη των κιθάρων, αλλά έχει κι αυτή τρελαθεί αρκούντως. Για παράδειγμα τα Black Beauties των 10ετιών '20, '30 (και σε μικρότερο βαθμό, αυτά του τέλους της δεκαετίας του 70), πωλούνται (στο eBay και αλλού) σε τιμές που ξεπερνούν κατά πολύ αυτές των καινούργιων. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τα παλιά Zildjian K, τα προαναφερθέντα Paiste black label, κ.λπ. Και ας μη μιλήσουμε για οτιδήποτε της Ludwig που με κάποιο τρόπο συνδέεται με το Ringo Starr ή τον Bonham... Εξάλλου, αυτό που εννοούσα είναι ότι ένα συλλεκτικό/vintage σετ διατηρεί την αγοραστική του αξία ακριβώς επειδή είναι συλλεκτικό, αντίθετα με ένα σύγχρονο που αν περάσει στην κατηγορία του μεταχειρισμένου, αυτόματα χάνει μέρος της αξίας του, αφού ο αγοραστής έχει την επιλογή να πάρει το ίδιο καινούργιο.

Σωστά! Γι' αυτό κι εγώ ξεκίνησα από το 40, όπου σημειωτέον - αν έχω ζεσταθεί καλά - παίζω πλέον και όγδοα! Μαλιστα, καλά διαβάσατε, όγδοα στα 40 bpm! Με αυτό το ρυθμό πιστεύω ότι σε μια πενταετία, άντε δεκαετία το πολύ, θα παίζω blasts με χαρακτηριστική άνεση. Τρέμετε Donati και Lang!

Τα 602 και τα 2002 έβγαιναν αρχικά με μαύρο λογότυπο το οποίο κάποια στιγμή προς το τέλος της δεκαετίας του 70 άλλαξε σε κόκκινο για τα 2002, και μπλε για τα 602. Σχετικά πρόσφατα, η Paiste κυκλοφόρησε για λίγο μία reissue σειρά 2002 black label, κυρίως ως tribute στον Bonham, αλλά και αυτή έχει διακοπεί. Όπως ανέφερα και πιο πάνω τα black label και των δύο σειρών (αλλά και τα blue label 602)- εκτός του ότι είναι πολύ καλά πιατίνια - θεωρούνται συλλεκτικά και πωλούνται σε υψηλές τιμές (π.χ. αυτά). Όσο για την αξία των παλιών σετ, αυξάνεται όταν αρχίσουν να θεωρούνται vintage (κάτι που ισχύει φυσικά για όλα τα μουσικά όργανα). Βέβαια, 20κάτι χρόνια είναι λίγα για να θεωρηθεί vintage η εν λόγω Superstar, αλλά το συγκεκριμένο μοντέλο έχει και ένα επιπλέον 'ειδικό βάρος' λόγω Copeland.

Εκ πρώτης όψεως η τιμή μου φαίνεται φυσιολογική, λαμβάνοντας υπόψη ότι και το ταμπούρο και τα πιατίνια είναι καλά μοντέλα. Τα Formula 602 θεωρούνται όντως συλλεκτικά και είναι πολύ καλά (αν και νομίζω ότι 400-500 Ευρώ είναι λίγο υπερβολικά, εκτός αν είναι τα παλιότερα μοντέλα με το μαύρο και όχι το μπλε λογότυπο. Το ίδιο ισχύει και για το 2002). Η 24άρα κάσα είναι ένα ακόμη συν, γιατί είναι σχετικά σπάνια (και επίσης το αγαπημένο μου μέγεθος...) Αν μου δώσεις περισσότερα στοιχεία, όπως ο αριθμός και οι διαστάσεις των τυμπάνων, αν το πακέτο περιλαμβάνει πετάλι και βάσεις, αν υπάρχουν όλα τα μεταλλικά μέρη - στεφάνια, υποδοχές για τις βίδες (lugs) κ.λπ., θα μπορέσω να σου απαντήσω με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Αν γίνεται, καλό θα ήταν να εξετάσεις και αυτά που λεει ο fleamail, και κυρίως αν τα τύμπανα έχουν διατηρήσει το σχήμα τους (ο πιο απλός τρόπος είναι να δοκιμάσεις ένα καινούργιο δέρμα και να δεις αν εφαρμόζει καλά και αν μπορείς να το περιστρέψεις με σχετική άνεση επάνω στο κέλυφος). Κάτι άλλο που αξίζει να ελέγξεις είναι το άκρο του κελύφους, δηλαδή το σημείο που το δέρμα έρχεται σε επαφή με το ξύλο. Θα πρέπει να είναι σχετικά λείο και χωρίς πολλά ή/και βαθιά χτυπήματα, σκασίματα κ.λπ. Πάντως, αν έχεις τα λεφτά - και ακόμη καλύτερα αν ψήσεις τον τύπο να κόψει κανα-δυο κατοστάρικα - θα σου πρότεινα να την αγοράσεις, αφού και πολύ καλό σετ είναι και θα διατηρήσει την αξία του αν θελήσεις να το πουλήσεις, αντίθετα με ένα αντίστοιχο καινούργιο που μόλις το παίξεις μια-δυο φορές έχει ήδη χάσει ένα 10 με 20%.

Είναι το λεγόμενο proxy bidding. Δηλαδή, βάζεις το υψηλότερο ποσό που θέλεις να διαθέσεις, και το σύστημα "αναλαμβάνει" να κάνει νέα προσφορά αυτόματα κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να ξεπεράσει την προσφορά σου. Παράδειγμα: Έστω ότι το ποσό που έχεις δώσει είναι 100 Ευρώ. Αν ο αμέσως προηγούμενος από εσένα έχει προσφέρει 50 Ευρώ, η δική σου προσφορά δεν ανεβάζει την τιμή στα 100 αλλά στα 51, που γίνεται η τρέχουσα προσφορά σου. Αν τώρα κάποιος προσφέρει 60, το σύστημα θα ανεβάσει την προσφορά σου αυτόματα στα 61, και αυτό θα συνεχιστεί μέχρι κάποιος άλλος να ξεπεράσει τα 100 που είναι το δικό σου μέγιστο, οπότε θα περάσει μπροστά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο τρέχων πλειοδότης (highest bidder) έχει κάνει υψηλότερη μέγιστη προσφορά - την οποία δεν ξέρεις - από τα ποσά που έχεις βάλει εσύ, και θα πρέπει να συνεχίσεις να αυξάνεις τις προσφορές σου μέχρι να τον ξεπεράσεις. Ελπίζω τα παραπάνω να βγάζουν νόημα. Αν όχι (δεν θα εκπλαγώ!), είμαστε στη διάθεσή σας για περαιτέρω διευκρινίσεις...

Για να μην ξεφύγει λοιπόν το θέμα, εγώ παίζω εξάηχα 16ων στα 240 bpm, και σε καλή μέρα μπορεί και 32α. Ωπ, sorry μια στιγμή γιατί μπερδεύτηκα... Δεν είμαι σίγουρος αν το κάνω εγώ αυτό ή ο Donati. Κάτσε να με ξαναμετρήσω... Λοιπόν, βάζω το μετρονόμο στο 40, ξεκινάω με τέταρτα, και επανέρχομαι σε λίγο με το σκορ...

Οι Superstars της 10ετίας του '80 είναι πολύ καλά σετ, θεωρούνται ήδη συλλεκτικές (εν μέρει λόγω Stewart Copeland), και αν είναι σε καλή κατάσταση μπορουν να πουληθούν μέχρι και 1000 Ευρώ (και να τα αξίζουν). Για την καινούργια, αυτά που ακούω είναι ότι είναι μόνο κατ' όνομα Superstar, κατασκευασμένη από basswood και σημύδα (birch) - ενώ οι αρχικές ήταν all birch - και κυκλοφόρησε προς αντικατάσταση της Rockstar, ως το νέο entry/mid-level σετ της Tama. Βέβαια πιθανότατα είναι πολύ καλή (δεν την έχω ακούσει), αλλά αν η τιμή είναι λογική, προσωπικά θα επέλεγα το σετ του '83.

Κοίτα, η περιγραφή είναι ακριβώς αυτή, και επειδή ο πωλητής είναι κατάστημα και με καλό feedback, είναι θεωρητικά αξιόπιστος. Μπορείς να του κάνεις μια ερώτηση στα Αγγλικά για να επιβεβαιώσεις όσα λεει. Προσωπικά δεν θα περίμενα ένα σετ επιπέδου DW, Gretsch κ.λπ., αλλά ένα αξιοπρεπές maple σετ, το οποίο δεν θα θελήσεις να πουλήσεις μετά από κανένα χρόνο, που το επίπεδό σου θα έχει βελτιωθεί. Βέβαια όλα αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις και η απόφαση είναι δική σου. Παίζει επίσης και αυτό, που είναι λίγο ακριβότερο και χωρίς πιατίνια (αλλά με καλύτερο hardware, και έχει και δείγματα ήχου για να πάρεις μια ιδέα). Και όχι δεν παίρνω μίζα από το συγκεκριμένο πωλητή... :-)

Oblitron, για ρίξε μια ματιά και σε αυτό. Αν τα Γερμανικά σου είναι χειρότερα από τα δικά μου, περιλαμβάνει: - κάσα 18x22 - τομ 8x10, 9x12, 12x14 - ταμπούρο 5,5x14 - βάσεις hihat/πιατινιών(2)/ταμπούρου, σκαμπό, πετάλι με διπλή αλυσίδα - σετ πιατίνια Solar (φτηνά, αλλά της Sabian οπότε κάτι θα λένε) Η Platin δεν είναι μεγάλο όνομα, αλλά είναι ψιλο-γνωστή (κατά πάσα πιθανότητα ταϊβανο-κορεάτικο-κινεζικο-κάτι προέλευσης). Το δελεαστικό είναι ότι (σύμφωνα με τον πωλητή) είναι all-maple, δείχνει να έχει καλό φινίρισμα και με περίπου 600 Ευρώ (υποθέτω) θα έρθει στην πόρτα σου (ή έστω στο ταχυδρομείο της γειτονιάς σου) ένα πλήρες σετ για να ξεκινήσεις, που πιθανότατα θα είναι καλύτερο από τη Forum και τη Swingstar.