Haris

Αν δεν κάνω λάθος, ο nathan θέλει να γράψει τύμπανα. Θα συμφωνήσω με τον Wow!: Ξεκινάς χωρίς να ξέρεις κολύμπι και θέλεις να αγοράσεις εξοπλισμό για αυτόνομη κατάδυση. Η γνώμη μου είναι να αρχίσεις από τα στοιχειώδη: υπολογιστής, αξιοπρεπής stereo κάρτα ήχου, κανα-δυό βασικά προγράμματα, ένα σετ μικροφώνων για τύμπανα (υπάρχουν pre-packs με 4 ή 5 μικρόφωνα - δεν σου χρειάζονται περισσότερα ακόμα - σε καλές τιμές), και μία μεσαίας τιμής κονσόλα/μίκτη. Αν έχεις ένα τουλάχιστον μέτριο στερεοφωνικό μπορείς σε πρώτη φάση να κάνεις monitoring απ' αυτό μια χαρά. Οτιδήποτε περισσότερο (πολυκάναλη κάρτα, ακριβά εφέ, πολλά προγράμματα ήχου, πανάκριβα μικρόφωνα και monitors κ.λπ.) είναι υπερβολή στη φάση που βρίσκεσαι. Θα πελαγώσεις από τον όγκο των δυνατοτήτων και των πληροφοριών, και θα χάσεις χρόνο άσκοπα. Με ένα βασικό εξοπλισμό - με τον οποίο θα έχεις ήδη πολλά να μάθεις ούτως ή άλλως - θα κάνεις αξιοπρεπέστατες εγγραφές και μπορείς να τον ανανεώνεις όσο προχωρείς και αυξάνονται οι απαιτήσεις σου.

Να δεις που όχι μόνο θα μάθει, αλλά θα είναι και κορίτσι!

"Και τώρα γεννιέται το ερώτημα... πόση ώρα μπορεί να παίξει έτσι ένας ντράμερ που δεν έχει κάνει σε ειδικές δυνάμεις, δεν είναι xmen, δεν έχει διδαχτεί kung fu και είναι ένας μέσος άνθρωπος αλλά δεινός ντράμερ?" Δεν ξέρω για ένα μέσο άνθρωπο, αλλά ο Buddy Rich που είχε κάνει όλα τα παραπάνω (δεν παίρνω όρκο για τους X-Men, αλλά ακούγοντάς τον να παίζει είμαι σίγουρος ότι ήταν μεταλλαγμένος!) το κράτησε μερικά δευτερόλεπτα... "Μήπως βρίσκεται και ο κόπερφιλντ ο μέγας μάγος κάπου έκει;" Όχι, ο μόνος μάγος ήταν ο B. Rich! "Μόνο ένας drumer θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο" Επειδή είμαι καλοπροαίρετος, υποθέτω ότι το λες για καλό... :-)

Ο Buddy Rich, πάντα πρωτοπόρος, έδειξε το δρόμο...

Εκπληκτικοί! Γέλασα πολύ όταν η κάμερα γύρισε στο (λευκό) σαξοφωνίστα όσο τραγουδούσαν "don't call me nigger, whitey, don't call me whitey, nigger..." Απορώ πώς εκείνα τα 'δύσκολα' χρόνια το άφησαν να περάσει σε τηλεοπτική εκπομπή. Όσο για τις 20ετείς χορδές, το'χει πει ο άνθρωπος: "dirt keeps the funk!".

Αν υπάρχει ένας τραγουδιστής που θα μπορούσε να πατήσει στα αχνάρια του Mercury, αυτός είναι ο George Michael. O P. Rodgers είναι φωνάρα που έχει γράψει τη δική του ιστορία, αλλά αυτό το γκρουπ δεν είναι οι Queen. Υπάρχουν μερικά συγκροτήματα που λειτουργούν μόνο σαν σύνολο, και οι Queen ήταν ένα απ' αυτά.

- Το βιβλίο ξεκινάει από την αρχή. Κούρδισμα, δέρματα, μικρόφωνα, μίκτες/κονσόλες, επεξεργαστές σήματος, εφέ κ.λπ. Είναι σχετικά απλά γραμμένο, και ένα μέτριο επίπεδο Αγγλικών αρκεί. Θα το βρεις πιθανότατα στο Drum Shop στη Σουλτάνη, στο Fagotto (Διδότου ή Βαλτετσίου, δεν θυμάμαι), ή μέσω Amazon. - Μπορείς να γράψεις τύμπανα με οποιασδήποτε κονσόλα/μίκτη, αρκεί να έχει αρκετά κανάλια. - Χαλάρωσε και μην βιάζεσαι γιατί αν δεν έχεις καθόλου εμπειρία, είναι πολλή ύλη! :-)

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά όση εμπειρία και διάθεση να έχει κάποιος, δεν είναι δυνατό μέσα από ένα forum να σου μεταδώσει γνώσεις που φτάνουν για γεμίσουν ένα βιβλίο. Μια καλή αρχή για να πάρεις μια ιδέα για τα βασικά θα ήταν το "The Drummer's Studio Survival Guide" του Mark Parsons - και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και πολλά άλλα παρόμοια. Από κει κι ύστερα, μπορείς να ζητήσεις βοήθεια στην πράξη από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το αντικείμενο.

Παιδιά συγγνώμη, αλλά όλα αυτά τα νοσταλγικά του τύπου "τι ωραία που ήταν στα χρόνια μας και τι χάλι επικρατεί σήμερα" τα θεωρώ μπούρδες ολκής. Το μόνο που νοσταλγούν όλοι όσοι αναφέρονται μ' αυτό το ύφος στα χρόνια εκείνα τα παλιά, είναι τα νιάτα τους και η ομορφιά τους, και επειδή αυτά παρήλθαν, θεωρούν ότι ο κόσμος φταιει που έχει στραβώσει γύρω τους και όχι αυτοί που "γέρασαν". Το εν λόγω κείμενο μου θύμισε τις δακρύβρεχτες ιστορίες για την Αθήνα που ήταν "γεμάτη αυλές και αλάνες, και τι ωραία που ήταν που ο κόσμος έβγαινε στην αυλή και μιλούσε, και επικοινωνούσε, και όλοι είμαστε αγαπημένοι και μονιασμένοι και νοιαζόμαστε για τους γύρω μας, και μπλα μπλα μπλα…" Εντάξει, καλά όλα αυτά, αλλά κάθε εποχή είναι διαφορετική, απλά όσοι από τους μεγαλύτερους δεν την καταλαβαίνουν, ψάχνουν να βρουν το γιατί και καταλήγουν σε τέτοια ξανθοπουλομαρθαβουρτσικά συμπεράσματα. "Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα."!! Έλεος, τις ίδιες παπαριές άκουγα και για τη "δική μας γενιά", και έχω γεννηθεί πολύ πριν το '85.

Κοίτα, ότι θα ακούγονται, θα ακούγονται. Αλλά αφού μεσολαβεί πιλοτή, μπορεί να γλιτώσεις την έξωση αν παίζεις φυσιολογικές ώρες, και κάνεις και μία ψιλομόνωση στο χώρο για να κόβεις τις αντηχήσεις (κανένα χαλί, λίγο ρικοφόν κ.λπ.).

Συμφωνώ.

Και μένα μου φαίνεται δύσκολο να τα περάσεις απ' το τελωνείο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Τώρα ως προς την επιλογή Export ή Masters Custom, γιατί αναρωτιέσαι; Η Export είναι η entry level και η MMX η "high-end" σειρά της Pearl. Αφού διαθέτεις 4 χιλιάρικα, δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα... Πάντως αφού θα είσαι στον Καναδά, ρίξε μια ματιά και στα ντόπια προϊόντα. Ορισμένοι Καναδοί κατασκευαστές (π.χ. Ayotte, Dunnett, Tempus, Epek κ.λπ.) θεωρούνται από τους καλύτερους στον πλανήτη. Κρίμα να πας εκεί πάνω και να μη φέρεις τουλάχιστον ένα ταμπούρο Dunnett...

Εντάξει, δεν ήταν και DYI ακριβώς από το 0... Αν δεν πάρεις το τσεκούρι αγόρι μου (πρόσεξε, τσεκούρι όχι αλυσοπρίονο), να βγεις στην αφρικανική σαβάνα, να διαλέξεις το σωστό κορμό, να κόψεις με τα χεράκια σου το μαόνι (αφού ενδεχομένως έχεις απωθήσει με τόλμη περισσή κανα-δυο ορεξάτα αιλουροειδή...), να το καθαρίσεις, να το περάσεις απ' την πλάνη, να το ξηράνεις, κ.λπ, κ.λπ. δεν μπορείς να μιλάς για ιδιοκατασκευή από το μηδέν! :-) Πέραν της πλάκας, πολύ καλή δουλειά! Και θα συμφωνήσω με την ομήγυρη: ηχητικό ντοκουμέντο επειγόντως!

Ναι, το ξέρω. Και να θέλαμε να το ξεχάσουμε, δεν μας αφήνουν! :-)

...και τον David Garibaldi, τον Mike Clark και κανά-δύο άλλους από τα 70's που έπαιζαν τόσο in the pocket όσο (σχεδόν...) και και οι ντράμερς του James Brown. Για το δίσκο των Peppers, συμφωνώ ότι είναι πολύ καλός, και - όπως με τους περισσότερους δίσκους τους - προσωπικά μου άρεσαν κυρίως τα funk(ίζοντα) κομμάτια. Τι κόλλημα όμως κι αυτά τα παιδιά με την Καλιφόρνια...

"Θα είναι ικανοποιητικά για κάποιν που απλά θα τα έχει για να τα κοπανάει...." Μια χαρά θα είναι... "By the way η προσφορά αυτή όταν λέει Crash/ride και hardwware εννοέι και τα δύο πιατίνια γιατί στην εικόνα έχουν μόνο ένα..." Εννοεί μόνο ένα και για τις δύο χρήσεις.

Αυτούς τους τύπους ευχαρίστως θα τους γιαούρτωνα, ακόμα και τη δεκαετία του ΄80 που ήμουν τόσο μέταλλο που άντεχα έως και φόλες τύπου Twisted Sister και Manowar...

Κατ' αρχήν με γεια! Λοιπόν, επειδή υποθέτω ότι τα δέρματα που ήρθαν με το σετ σου δεν είναι και τα καλύτερα, αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα το πρώτο που μπορείς να κάνεις είναι να τα αλλάξεις. Το δεύτερο είναι να βρεις κάποιον με εμπειρία να σου δείξει μερικά πράγματα σχετικά με το κούρδισμα, γιατί είναι το βασικότερο στον ήχο των τυμπάνων, και με τον καιρό θα διαπιστώσεις ότι όσο περισσότερη εμπειρία αποκτάς στο κούρδισμα, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να καταφεύγεις σε λύσεις όπως μαξιλάρια, O-rings κ.λπ. Εδώ μπορείς να βρεις όλες τις πληροφορίες που μπορείς να φανταστείς - ίσως και περισσότερες από όσες χρειάζεσαι - αλλά έχε υπόψη σου ότι δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες. Το θέμα είναι να είσαι ικανοποιημένος εσύ από τον ήχο σου, και κυρίως από τον ήχο που βγαίνει μπροστά από τα τύμπανα (ή που παίρνουν τα μικρόφωνα).

¶σε που είπε και παρακαλώ ο άνθρωπος...

"αν επρεπε να διαλεξω μια & μοναδικη μαρκα θα επειρνα με κλειστα τα ματια μια ολοκαινουργια GRETSCH (με ταμπουρο NΟOBLEY & COOLEY φυσικα τα οποια ΕΙΝΑΙ τα καλυτερα ταμπουρα στον πλανητη γη!!)" Δεν πολυγουστάρω να κάνω επίδειξη, αλλά μετά απ' αυτη τη δήλωση θα έσκαγα! Gretsch Usa Maple 10, 12, 14 16 (δεν υπάρχει στις φωτογραφίες), 20, N&C 5x14. Είναι από την πρώτη φουρνιά των USA Maples, που κυκλοφόρησε με πρεσαριστά στεφάνια, το οποία τώρα έχω αλλάξει με χυτά. Και, δεν φαίνεται καλά, αλλά πίσω αριστερά στην πρώτη φωτογραφία υπάρχει και ένα Supraphonic. Δεν είναι τόσο καλό όσο το Noble & Cooley αλλά το πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, και στοιχίζει λιγότερο από τα μισά...

Την πιο καλοδιατηρημένη Gretsch από τη δεκαετία του 50 που θα μπορούσα να βρω, και τα υπόλοιπα... 15.000 θα τα έδινα σε vintage Κ Zildjians μέχρι να βρω το τέλειο ride. Και μην μου πει κανείς ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο... Το ακούω συνέχεια μέσ' το κεφάλι μου! ή αυτό (θυμάστε το εσώφυλλο του On Stage;)... ...και τα υπόλοιπα 5.000 στα προαναφερθέντα vintage Ks.

Χωρίς αξιολογική σειρά: - Gilmour - Shine on you Crazy Diamond - Knopfler - γενικά (κυρίως όμως στους τέσσερις πρώτους δίσκους) - Γ. Σπάθας - γενικά - J. Pass - γενικά - Fripp - εε... γενικά - SRV - χωρίς σχόλια! - J. Hendrix - επισης χωρίς σχόλια... Και μερικά αργυρά... - Metheny - Bright Size Life (μεταξύ άλλων) - G. Moore - J. McLaughlin - Β. Ρακόπουλος - Robert Smith (ναι, αυτός ο Robert Smith, μη γελάτε!) - Edge - Mick Jones (των Clash, όχι των Foreigner) - T. Morello (Rage Against the Machine, Audioslave) - Donald 'Buck' Dharma - Last days of May, live - M. Schenker - C. Santana

Τι να σου πω, μετά απ' αυτό δεν με εκπλήσσει τίποτα. Rory Gallagher tribute Stratocaster:

Και τα τρία σετ είναι entry-level, κατασκευασμένα κάπου στη μακρινή Ανατολή, και για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι θα έχουν σημαντικές διαφορές (προσωπικά θα διάλεγα τη Ludwig, αλλά μόνο για συναισθηματικούς λόγους). Το καλύτερο είναι να τα ακούσεις και να επιλέξεις. Συμφωνώ με τον chickittypok στο ότι πιθανότατα θα πρέπει να αλλάξεις τα επάνω δέρματα με το που θα τα πάρεις - δοκίμασε όμως πρώτα τα αρχικά, μπορεί αν ψάξεις λίγο το κούρδισμα να διαπιστώσεις ότι σε πρώτη φάση αντέχουν. Αν όχι, τα pinstripes για τα τομ είναι η πιο ασφαλής λύση, αφού λόγω κατασκευής (διπλά, με τα δύο φύλλα κολλημένα μεταξύ τους στην άκρη) κάνουν σχεδόν οποιοδήποτε τύμπανο να ακούγεται τουλάχιστον αξιοπρεπές - όμως με το "κόστος" ότι κόβουν πολλούς από τους αρμονικούς, κάνοντάς το σχετικά ξερό. Για το ταμπούρο, ένα καλό, μονό coated δέρμα (Remo Ambassador, Evans G1, Aquarian SatinFinish κ.λπ.) είναι ιδανικό, ενώ για την κάσα θα σου συνιστούσα το Superkick I της Aquarian. Τώρα, γιατί αν θυμάμαι δεν ρώτησες για δέρματα αλλά για σετ, :-) για ρίξε μια ματιά και σ'αυτό. Δεν περιλαμβάνει πιατίνια, αλλά έχει πλήρες σετ hardware (κι απ' ότι φαίνεται πολύ καλύτερο από τα τρία σετ που ανέφερες), είναι λακαρισμένο και όχι ντυτό, και από ότι λεει ο τύπος είναι all maple. Βέβαια, θα σου έρθει λίγο πιο ακριβά (υπολόγισε και τα μεταφορικά), αλλά ίσως να αξίζει τον κόπο.

elire, τα μόνα που θα χρειαστείς αρχικά είναι ένα practice pad (επιφάνεια που πλησιάζει τη φυσική αίσθηση του τυμπάνου αλλά δεν κάνει τόσο θόρυβο, βρίσκεται σε όλα σχεδόν τα μουσικά μαγαζιά), ένα ζευγάρι μπαγκέτες και ένας μετρονόμος. Αν αποφασίσεις να προχωρήσεις, τα περισσότερα ωδεία διαθέτουν χώρο και χρόνο για μελέτη, οπότε μπορείς να συνδυάσεις την εξάσκηση στο σπίτι (στο pad) με αυτή στο σετ του ωδείου. Νομίζω ότι για τουλάχιστον ένα χρόνο αυτά είναι υπεραρκετά, και μετά το ξαναβλέπεις.