Haris

Προσωπικά δεν μπορώ να χτίσω ούτε ένα μαντρότοιχο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκτιμήσω τα αρχιτεκτονικά τερατουργήματα με τα οποία έχει γεμίσει ο Babis Vovos την Κηφισίας; Παραδέχομαι ωστόσο, ότι ο άνθρωπος (ο Φοίβος, όχι o Babis Vovos) ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του, η οποία είναι να γράφει χαζοχαρούμενα, εύπεπτα και catchy χιτάκια. Μαγκιά του...

Σίγουρα περασμένο από μεταφραστομόμπιλο, αλλά έχω κάνει επιμέλεια σε παρόμοια ή και χειρότερα κείμενα από κανονικούς, δίποδους μεταφραστές (με την τραβηγμένη από τα μαλλιά έννοια του όρου...). Σας λέει τίποτα το "ελεγκτικό όγκου" του ενισχυτή ή οι "συνδετήρες φωνής" RCA; (volume control και RCA phono connectors αντίστοιχα, για όσους δεν πιάνουν τις λεπτές αποχρώσεις...)

Από δω το φέρατε, από κει το φέρατε, και εσύ και ο Superfunk, λίγο πολύ είπατε ότι για το ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, πάλι ο ντράμερ φταιει! Ωραία λοιπόν, ομολογώ: εγώ τρύπησα το όζον! (και το φχαριστήθηκα... αααχ!). ;D Για το - περιβόητο - pocket, το swing, το to groove κ.λπ. θα επανέλθω αλλά σε άλλο θρεντ, γιατί έχει μεν ενδιαφέρον, αλλά πάει αλλού τη συζήτηση. Επιμένω πάντως ότι πολλά ελληνικά γκρουπ το 'χουν το θέμα. ;D

Ναι, στην κλασική και σε πολλές άλλες, παραδοσιακές και μη, μουσικές τα ισχυρά μέρη είναι θεωρητικά και γενικά το 1 και το 3, ενώ στη τζαζ και το ροκ είναι (πάλι γενικά) το 2 και το 4. Έχει να κάνει με το feel ενός κομματιού (αυτό υποθέτω ότι εννοεί ο SF όταν λεει ότι γκρουβάρουν στο 2-4), και είναι αρκετά αόριστο για να περιγραφεί θεωρητικά, τουλάχιστον για τους μη μουσικολόγους. Είναι όμως σαφές στο άκουσμα, ιδίως αν παίζεις και/ή είσαι λίγο υποψιασμένος, και είναι επίσης σαφές στους χορευτές. Διαφωνώ όμως με τον SF στο ότι τα περισσότερα ελληνικά ροκ γκρουπ δεν το έχουν πιάσει. Παρ' όλη τη δυσκολία (τα τελείως διαφορετικά ακούσματα που κυκλοφορούν γύρω μας), σε γενικές γραμμές το' χουν. Το κοινό πάλι, συνεχίζει ακόμα να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια στο 1-3, εκτός αν τους δώσει γραμμή ο frontman... Όσο για το ελληνικό ροκ, μεγάλη συζήτηση και τώρα ψιλοβαριέμαι να γράφω. Για την ιστορία, συμφωνώ και με την ορθολογιστική - έως κυνική - προσέγγιση του Wow!, και με τους "ρομαντικούς". Σας λεει κάτι το '21st Century Schizoid Man'...

Χρήστο, η μέθοδος που διάλεξες - χαρτοπετσέτες και ταινία πάνω και κάτω, είναι ο καλύτερος τρόπος να κόψεις τους ενοχλητικούς αρμονικούς του ταμπούρου, αλλά και να φιμώσεις εντελώς τον ήχο του. Τα φτηνά μεταλλικά ταμπούρα (συνήθως ατσάλινα) έχουν αυτό το πρόβλημα των πολλών αρμονικών (βλ. κουδούνισμα), αλλά υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να το περιορίσεις, και με λίγη προσπάθεια μπορείς να έχεις πολύ καλό ήχο με λίγα λεφτά. Ο λόγος που σου ακούγεται καλύτερα είναι ότι δεν έχεις πια τους αρμονικούς, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος - χωρίς να παίρνω και όρκο - ότι δεν έχεις και αξιοπρεπή ήχο ταμπούρου (αυτόν δηλαδή που ακούγεται η χορδιέρα, το τύμπανο "αναπνέει", έχει όγκο και γενικά δεν μοιάζει με καφάσι...) ¶κου τη συμβουλή του rockdrum και πάρε ένα σετ καινούργια δέρματα (Για μένα ο συνδυασμός ενός μονόφυλλου medium coated - Remo Ambassador, Evans G1 κ.λπ. - επάνω, και ενός αντίστοιχου medium snare side κάτω είναι αλάθητος. Το κακό με τα pre-muffled δέρματα είναι ότι αν ακούγονται ξερά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ενώ αν ένα "ανοιχτό" δέρμα σου ακούγεται πολύ ...ανοιχτό, μπορείς να πάντα να προθέσεις muffling), κούρδισέ τα - μόνος σου ή με τη βοήθεια κάποιου που έχει εμπειρία - με το κάτω δέρμα αρκετά έως πολύ σφιχτό και το επάνω ξεκινώντας από μέτρια τάση και δοκιμάζοντας διάφορα κουρδίσματα, και ψάξε λίγο και την τάση των χορδών (δεν χρειάζεται να είναι τσίτα…). Αν θεωρείς ότι συνεχίζει να χρειάζεται muffling, δοκίμασε να βάλεις ένα κομμάτι moongel (ένα διαφανές μπλε 'ζελέ' σε μικρά κομμάτια, που κολλάει στο δέρμα και κάνει πολύ καλή δουλειά - κυκλοφορεί στα μουσικομάγαζα και στο Internet), ή ένα (ή μισό) O-ring σαν αυτά της Remo. Βέβαια, όλα τα παραπάνω είναι γενικές "αρχές", και αν εσύ είσαι ευχαριστημένος με τον ήχο σου, οι όποιες συμβουλές περισσεύουν. Μην φοβάσαι όμως να πειραματιστείς, και μπορεί να εκπλαγείς από το αποτέλεσμα. Όσο για το δίλημμα ξύλινο ή μεταλλικό, προσωπικά προτιμώ τα ξύλινα, αλλά ένα από τα καλύτερα ταμπούρα που έχω είναι ένα φτηνό αλουμινένιο Ludwig Acrolite του '69 (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει δέρμα Genera dry, οπότε πάει περίπατο το απόλυτο της επιλoγής ανοιχτών δερμάτων!) και θα συμφωνήσω με όσους πρότειναν τη λύση "ένα-από-το-καθ'-ένα".

Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιώ Emperor ή G2 στα τομ, και για να είμαι ειλικρινής δεν ακούω σημαντική διαφορά. Και τα δύο είναι διπλά δέρματα ίδιου πάχους, καλής κατασκευής και μου φαίνονται πάνω κάτω ίδια. Ότι πρέπει για ροκ και γενικά power ήχο. Για πιο light καταστάσεις, συμφωνώ ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με τα coated Ambassadors, αν και θέλουν λίγο περισσότερο ψάξιμο στο κούρδισμα και ενδεχομένως λίγο muffling. Παρ' όλα αυτά σε οτιδήποτε μεγαλύτερο από 14", προτιμώ συνήθως διπλά δέρματα. Ειδικά σε βαθιά 16x16 ή 16x18 δεν είχα ποτέ τύχη με τα μονά γιατί τα κάνουν να ακούγονται κάπως σαν timpani. Αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Πολύ καλά είναι επίσης τα Fiberskyn της Remo, για πιο μουντό, jazzy ήχο. Στο ταμπούρο, οποιοδήποτε μονό coated δέρμα (Ambassador, G1, Aquarian Texture Coated) είναι μια χαρά, ενώ για την κάσα - αν θέλεις να αποφύγεις το "γέμισμα" - ο συνδυασμός SuperKick I (πίσω) / Regulator με τρύπα (μπροστά) σκοτώνει, κυρίως live. Σε εγγραφές, το καλύτερο αποτέλεσμα το είχα με Emperor πίσω και Ambassador μπροστά, με λίγο muffling μέσα στην κάσα. Γενικά δε νομίζω ότι υπάρχουν καλοί και κακοί κατασκευαστές. Όλοι οι "μεγάλοι" (Remo, Evans, Aquarian) έχουν πλέον πολύ υψηλή τεχνογνωσία, και μπορείς να βρεις το συνδυασμό που σου κάνει από οποιαδήποτε μάρκα Το μόνο "πρόβλημα" είναι η πληθώρα επιλογών που μπερδεύει λίγο, ενώ π.χ. στα 80's έβαζες ένα σετ pinstripes και είχες καθαρίσει.

Τι μου θύμησες τώρα... Όταν είχα πρωτοακούσει Motorhead (πολλά φεγγάρια πριν...) ήμουν σίγουρος ότι τραγουδούσε γυναίκα! Μιλάμε για μεγάλη απογοήτευση όταν είδα την αγριόφατσα του Lemmy... :-) Και για να χαρείτε λίγο που ζούμε στην Ευρώπη (και να κόψετε τις τζανκφουντιές) :

Συμφωνώ. Για δώσε μερικά στοιχεία για την εν λόγω κάσα (διαστάσεις, δέρματα κ.λπ.). Έχει μπροστινό δέρμα, και αν ναι, με τρύπα ή όχι; Χρησιμοποιείς muffling, και πόσο; Αν η κάσα δεν βγάζει χαμηλές από μόνη της, ότι ισοστάθμιση κι αν κάνεις και όσο βάθος και αν βάλεις, το αποτέλεσμα δεν θα είναι τόσο καλό με αυτό που θα είχες από ένα τύμπανο με καλό φυσικό ήχο. Χωρίς να ξέρω πως είναι "σεταρισμένη" η κάσα, θα πρότεινα τα εξής: Κούρδισε το δέρμα που χτυπάει ο κόπανος (πρέπει να βρεθεί μία καλύτερη μετάφραση για το beater!) όσο πιο χαμηλά γίνεται, τόσο ώστε να φύγουν απλά οι ζάρες. Το μπροστινό δέρμα κούρδισέ το λίγο πιο ψηλά - μία, δύο πλήρεις στροφές των κλειδιών (αν δεν υπάρχει μπροστινό δέρμα, βάλε!). Αν θέλεις γενικά πιο στακάτο και εστιασμένο ήχο, καλό είναι το μπροστινό δέρμα να έχει μια μικρή τρύπα (με 10-15 εκ. διάμετρο, όχι κεντραρισμένη). Αν έχεις "παραγεμίσει" την κάσα με μόνωση, άδειασέ τη τελείως και ξεκίνησε από το μηδέν. Πιθανότατα ο ήχος θα γίνει μουντός και με υπερβολικό sustain, οπότε άρχισε να βάζεις μόνωση αλλά με φειδώ. Λίγο κάθε φορά, μέχρι να αρχίσει να σ' αρέσει. Συνήθως ένα κομμάτι αφρολέξ, ρικοφόν ή κάτι αντίστοιχο, που μόλις ακουμπάει τα δύο δέρματα χαμηλά, είναι αρκετό. Και μια κουβέρτα κάνει δουλειά. Επίσης μία πετσέτα τυλιγμένη και κολλημένη στο πίσω δέρμα, είναι παλιά και δοκιμασμένη τεχνική. Ο τρόπος που χρησιμοποιώ συνήθως εγώ σε ηχογραφήσεις (για ροκ ήχο) περιλαμβάνει διπλό πίσω δέρμα (Remo emperor, Evans G2 κ.λπ.), και μονό μπροστά, με τρύπα στο πλάι, κουρδισμένα με τον τρόπο που περιγράφω πιο πάνω. Μέσα στην κάσα υπάρχει ένα ...οτιδήποτε (από κουβέρτα, μέχρι μπουφάν) που ακουμπάει τη βάση του πίσω δέρματος (σε ύψος 5-10 εκ. το πολύ), και καλύπτει όλη την κάτω πλευρά της κάσας, αλλά δεν αγγίζει το μπροστινό. Το πιθανότερο είναι ότι αν ο φυσικός ήχος της κάσας είναι γεμάτος και έχει χαμηλές, αυτό θα περάσει και στην εγγραφή, και από κει μπορείς να κάνεις ότι επεξεργασία θέλεις, ξεκινώντας με καλό αρχικό δείγμα.

Βλέπω είσαι του δόγματος vivere pericolosamente. Εύγε νέε μου! Γιατί όμως βρε παιδί μου δεν επέλεγες κάτι λιγότερο extreme, όπως η ελεύθερη πτώση για παράδειγμα... Την είδες καλά; :-)

Τούτο είναι η Μεγάλη Γάτα. Και προσωπικά θα απέφευγα να της πω ότι δε μ' αρέσει! http://www.greatkat.com/

Και για να σπάσει η ... κιθαροκρατία, πάρτε και λίγο από Sheila E. (όχι, στην πρώτη φωτογραφία δεν είναι η Βανδή...).

Δεν το πιστεύω ότι σ' αυτό το κιθαροκρατούμενο forum, δεν ανέβηκε ούτε μία φωτογραφία της απόλυτης γυναίκας shredder. Η μήπως σας τρομάζει τόσο πολύ... :-)

Κι όμως σε αυτή την ομιλία δείχνει να έχει κάποιες ρεαλιστικές και υγιείς απόψεις σχετικά με τη μουσική βιομηχανία.

Φώτη, μία ενδιάμεση λύση - αν θέλεις μόνο κάτι για μελέτη και όχι σώνει και καλά ηλεκτρονικό σετ - είναι το Rhythm Traveler της Pearl. Είναι ακριβότερο από ένα απλό practice, αλλά φθηνότερο από ένα μέτριο ηλεκτρονικό σετ, μπορείς να βάλεις mesh heads ή δέρματα, και πιάνει σαφώς λiγότερο χώρο από ένα πλήρες κανονικό σετ. Παρόμοια σετ υπάρχουν και από άλλους κατασκευαστές, αλλά δεν θυμάμαι μοντέλα και μάρκες. Πάντως, όσο και αν μελετάς-παίζεις σε κάποιο practice/ηλεκτρονικό/mesh σετ, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να αφιερώνεις κάποιο χρόνο (π.χ. το 1/4 του συνολικού χρόνου κοπανήματος...) σε κανονικό σετ, χωρίς περιορισμούς θορύβου. Τα τύμπανα είναι ένα δυνατό ακουστικό όργανο, με τον ήχο του, τις δυναμικές του, την εργονομία του κ.λπ, και πρέπει να συνηθίσεις σε όλα αυτά.

Δοκίμασε WD40. Δεν είναι ακριβώς λιπαντικό, αλλά πιθανότατα θα κάνει δουλειά. Μην βάλεις πάρα πολύ από την αρχή. Ρίχνε λίγο σταδιακά και δοκίμαζε, μέχρι να σταματήσει το τρίξιμο. Αν πέσει περισσότερο από όσο χρειάζεται, ή σε σημεία που δεν θέλεις σκούπισέ το.

Ωραίος! Tο λάδι είναι εύκολο και δίνει καλά αποτελέσματα. Μπόλικα χέρια με ένα καλό Tung ή Danish νομίζω ότι φτάνουν, και δεν θα χρειαστείς διαφανές βερνίκι. Αν δεν βαριέσαι, πάρε μερικές φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας - τρύπημα, φινίρισμα, συναρμολόγηση κ.λπ. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον (και θα ήθελα να το είχα κάνει και εγώ, αλλά όταν έφτιαξα τα δικά μου δεν είχα ψηφιακή μηχανή...). Καλή επιτυχία.

Με γεια, και καλόπαιχτο! (μάλλον πρώτα, "καλόφτιαχτο"). Για πες τις διαστάσεις, και τι φινίρισμα σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις...

...και επιπλέον από το Γαβρίλο έχεις κανονικό service για οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει. Αντίθετα, αν πας σε κάποιο αντιπρόσωπο με ένα πρόβλημα π.χ. στο μηχανισμό του ταμπούρου, και τους ζητήσεις να στο φτιάξουν, θα πέσει πολύ γέλιο (ή κλάμα, ανάλογα με τη στάση ζωής σου!), ειδικά αν είναι εκτός εγγύησης.

Δώσε "drums play along" ή κάτι σχετικό στο Amazon και θα σου βγάλει πολλά αποτελέσματα. Για αρχή θα συνιστούσα τα δύο πρώτα του Weckl και το Conundrum του Cobham (εκπληκτικό - όχι πολύ εύκολο, αλλά παίζεται). Αυτή τη στιγμή παίζουν επίσης και αυτά στο γερμανικό eBay, ενώ υπάρχει και η πολύ καλή σειρά της Tunesday Records.

Τα εξαρτήματα της Pearl και των περισσότερων επώνυμων κατασκευαστών είναι πανάκριβα. Αν κάνεις μία σύγκριση με τις τιμές της st drums ή του drum supply house θα δεις σημαντική διαφορά. Και η ποιότητα δεν διαφέρει ιδιαίτερα, αφού όλα σχεδόν είναι ταϊβανέζικα. Τα δύο ταμπούρα που έφτιαξα στοίχισαν συνολικά (μαζί με τα μεταφορικά και τον εκτελωνισμό) γύρω στα 350 δολάρια, πριν από 3 χρόνια.

Έχω "φτιάξει" (τα εισαγωγικά γιατί από τη στιγμή που δεν φτιάχνεις τα κελύφη μόνος/η σου είναι ίσως περισσότερο συναρμολόγηση και φινίρισμα, παρά κατασκευή) δύο ταμπούρα με υλικά από το drum supply house (drummaker.com), και παρά την απειρία μου σε τέτοιου είδους κατασκευές βγήκαν πολύ καλά. Και η αίσθηση που έχεις παίζοντας ένα όργανο που έχεις φτιάξει εσύ είναι μοναδική. Η κατασκευή ενός τυμπάνου είναι ευκολότερη σε σχέση με άλλα όργανα, και αν έχεις όρεξη και πιάνουν λίγο τα χέρια σου, μπορείς να έχεις ένα high-end maple ή birch σετ, σε ότι μεγέθη και χρώμα θέλεις, με σχεδόν τα μισά λεφτά από όσα θα έδινες για να αγοράσεις ένα καινούργιο, από επώνυμο κατασκευαστή. Τα κελύφη που πουλάνε οι περισσότεροι προμηθευτές είναι Keller, της εταιρίας που προμηθεύει και τις περισσότερες αμερικάνικες εταιρίες, μεταξύ των οποίων η DW, η Gretsch και η OCDP. Αν μάλιστα αγοράσεις από την st drums θα γλιτώσεις τα υψηλά έξοδα αποστολής και την πίκρα του εκτελωνισμού.

Δεν ξέρω για τα άλλα, αλλά με το Sibelius θέλουν πολλή δουλειά. Σίγουρα είναι ευκολότερο από το να γράψεις την παρτιτούρα από την αρχή (ή να κάνεις μετεγγραφή ενός κομματιού), αλλά συχνά η αρχική μετατροπή σχεδόν δεν διαβάζεται.

Edit: Θα σου έλεγα να την ξαναθυμηθείς (έσβησα το "μην"...), γιατί αν είναι σε αξιοπρεπή κατάσταση και κάνεις πως την βγάζεις στο ebay, μην εκπλαγείς αν φτάσει κοντά στα 2 με 3 χιλιάρικα. Το K, το 14άρι βαθύ και ειδικά το μπρούτζινο Supraphonic - τα περισσότερα είναι από κράμα αλουμινίου - θεωρούνται εξαιρετικά συλλεκτικά (είδες πόσο το πουλάει ο Ned στο vintage drum center...).

http://drumbum.com/drumtabs/, http://rdeneau.free.fr/en/index.php3 Αυτά τα δύο τα ήξερα, αλλά και το Google μου έβγαλε αρκετά αποτελέσματα. Μην δίνεις σημασία στον Fleamail, ζηλεύει επειδή τα δικά μας όργανα κάνουν πιο πολύ φασαρία απ' το δικό του. Και ας μη μιλήσω για το μέγεθος, γιατί θα εκληφθεί ως σεξουαλικό υπονοούμενο, και δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου. :-)