Haris

Υπάρχουν πλέον τόσες επιλογές σε βάσεις, racks, adapters, διπέταλα, remote-hats κ.λπ., που μπορείς να στήσεις οτιδήποτε, οπουδήποτε. Νομίζω όμως ότι χωρίς ο ντράμερ σας να αγοράσει τίποτα, μπορεί να στήσει το σετ του πολύ απλά όπως στην εικόνα. Ίσως να έχει ένα μικρό πρόβλημα αν χρησιμοποιεί δύο τομ τοποθετημένα επάνω στην κάσα, και γενικότερα ίσως χρειαστεί να αναπροσαρμόσει λίγο το set-up (και το παίξιμο του hihat), αλλά αν ξεκινήσει στήνοντας το ταμπούρο, την κάσα και το hi-hat εκεί ακριβώς που τον βολεύουν, και προσθέσει στη συνέχεια τα υπόλοιπα, θα βρεθούν λύσεις για όλα. Πάντως, αφού έχει την έφεση να παίζει καλά με το αριστερό, καλό θα ήταν αν έχει την υπομονή, να εξασκήσει εξίσου και τα δύο πόδια. Έτσι με ένα διπλοπέταλο θα έχει λύσει το άπαξ δια παντός το πρόβλημα, δεν θα χρειάζεται να στήνει και να ξεστήνει όταν θα παίζετε με άλλα γκρουπ, και θα γίνει εξαιρετικός δίκασος... Σημ. Τα πιατίνια στην εικόνα είναι τοποθετημένα τυχαία (ή μάλλον, όπως θα βόλευαν εμένα...).

Μπράβο παλικάρια, πολύ ωραία σετ. Άντε, γιατί οι κιθαροτέτοιοι έχουν πάρει πολύ αέρα! ;) WrT, μην σου κάνει εντύπωση. Μπορεί να είναι ταϊβανέζικα αλλά είναι high-end τύμπανα, με τις ακριβείς προδιαγραφές της Gretsch και την τεράστια κατασκευαστική εμπειρία και τον ποιοτικό έλεγχο των άπω-ανατολικών. Παρεμπιπτόντως, τα Renown είναι μόνο maple ενώ τα αμερικάνικα είναι συνδυασμός maple και gumwood. Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία - το all-maple hype έχει παραγίνει τα τελευταία χρόνια, και η Gretsch φτιάχνει εκπληκτικά τύμπανα με αυτή τη "συνταγή" (maple/gumwood) εδώ και μισό αιώνα… Να και ένα από τα βίντεο του McLaughlin με τον Colaiuta και τη Renown (ναι, ξέρω… κι εγώ κάθε φορά που ακούω κάτι τέτοιους τύπους να παίζουν νοσταλγώ τους White Stripes…). http://www.youtube.com/watch?v=ywqUjFFjJBc&hl=en&rel=0 Όσον αφορά στα δύο σετ, η Gretsch είναι χαμαιλέοντας. Κάνει για οποιοδήποτε στυλ και ανάλογα με το κούρδισμα (κουρδίζεται πολύ εύκολα) και τα δέρματα, μπορεί να ακουστεί σχεδόν vintage ή εντελώς σύγχρονη. Η Ludwig είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενε κάποιος. Το απόλυτο, νόου-μπούλσιτ ροκ (και μπλουζ και φανκ…) σετ. Με μονά coated δέρματα έχει τον κλασικό vintage ήχο που ακούς σε δίσκους '60s και '70s (πριν αρχίσουν να βγάζουν τις κάτω μεμβράνες και να γεμίζουν τις κάσες με είδη προικός). Είναι λίγο δύσκολη στο κούρδισμα και δεν έχει τόσο μεγάλο εύρος όσο η Gretsch, αλλά το sweet spot της είναι πολύ sweet…

KID, ναι ρε γαμώτο έχεις δίκιο, πιάνουν πολύ χώρο. Σίγουρα το χιλιάρικο που θα μου δώσεις (φιλική τιμή και για τα δύο!) θα πιάνει λιγότερο (και όχι δεν το θέλω σε κέρματα!). Nemo, άσε τις ντροπές και ανέβασε φωτογραφία της Sonor! Μια χαρά είναι τα 505, και δεν είναι το όργανο που κάνει τον παίκτη. Φωτογραφία λοιπόν, τώρα! ;) WrTsXxx, τα Renown είναι εξαιρετικά τύμπανα, και για να είμαι ειλικρινής όταν τα έπαιξα δεν άκουσα καμία ουσιαστική διαφορά από τα δικά μου που είναι αμερικάνικα. Μάλιστα είδα πρόσφατα ένα βίντεο του McLaughlin με τον Colaiuta στα ντραμς, ο οποίος έπαιζε με Renown που ακουγόταν εκπληκτικά. Και αν είναι καλή για τον Colaiuta... Αν κάποια στιγμή έχεις τα λεφτά (κοστίζει λιγότερο από τα μισά από την αμερικάνικη σειρά) πάρ' τη χωρίς δεύτερη σκέψη.

Παρότι υπάρχουν πολλά βιβλία και DVD, τίποτα δεν είναι καλύτερο από μερικά μαθήματα με ένα καλό δάσκαλο. Ειδικά τώρα που ξεκινάς, όσο σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά κι αν θέλεις να ασχοληθείς, καλό είναι να έχεις κάποιον από δίπλα να σου δείξει τα βασικά και να σου διορθώνει λάθη που μπορεί να εξελιχθούν σε "κακές συνήθειες" τις οποίες αργότερα δύσκολα θα μπορέσεις να αποβάλλεις. Μετά από κάποιο διάστημα, ανάλογα με το αν και πόσο θα συνεχίσεις να ενδιαφέρεσαι μπορείς να προχωρήσεις και μόνος σου. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικοί αυτοδίδακτοι μουσικοί (αν και το "αυτοδίδακτοι" είναι σχετικό - κάποια στιγμή, κάποιος τους έδειξε μερικά πράγματα), αλλά δεν έγιναν εξαιρετικοί επειδή, αλλά παρά το ότι ήταν αυτοδίδακτοι. Παρ' όλα αυτά, αν θέλεις οπωσδήποτε να ξεκινήσεις μόνος σου, τα δύο πρώτα βίντεο (DVD) του Weckl (Back to the Basics και The Next Step), καθώς και το Everything Is Timekeeping του Peter Erskine (επίσης βίντεο) είναι πολύ καλά για αρχή, αν και υπάρχουν και εκατοντάδες άλλα.

Να και άλλα δύο. Gretsch USA Maple 10/12/14/20/Noble&Cooley5x14 Ludwig 70's 13/16/22/5x14 Supraphonic KID, στο έχω ξαναπεί, αλλά η Tama έγινε κούκλα. drummerd, αστέρι το Jungle. Η κάσα τι λέει;

Το μόνο πρόβλημα - που μόλις πρόσεξα - στα σετ που έχει ο Τhomann είναι ότι όλες οι κάσες, ανεξαρτήτως διαμέτρου, έχουν βάθος 20 ίντσες, το οποίο προσωπικά το βρίσκω υπερβολικό, τόσο ως προς την ικανότητα να βγάλουν ήχο, αφού πρέπει να χτυπήσεις δυνατότερα για να διεγερθεί το μπροστινό δέρμα, όσο και ως προς την εργονομία/μεταφορά γιατί είναι ολόκληρα γαϊδούρια! Βέβαια αυτά ισχύουν για μένα που έχω συνηθίσει το πολύ μέχρι 18άρες, και συνήθως παίζω με 14άρες ή 16άρες (συνεχίζω να μιλάω για κάσες, για εσάς με τα βρώμικα μυαλά... ξέρετε ποιοι είστε!).

Συμφωνώ με τον chem για τα Κirchhoff. Οι άνθρωποι φαίνεται πως ξέρουν τι κάνουν και οι τιμές είναι λογικές. Θα μπορούσες βέβαια να παραγγείλεις Ludwig (Vistalite) απ' το Νάκα, ή Sonor (X-Ray) από το Στόλλα, αλλά κάτι μου λεει ότι η τιμή θα πονέσει. Υπάρχουν επίσης και αρκετοί άλλοι custom κατασκευαστές στην Ευρώπη που φτιάχνουν (μάλλον συναρμολογούν...) ακρυλικά τύμπανα, και υπάρχει πάντα και το eBay (τα Ευρωπαϊκά παρακλάδια του, γιατί αν πεις ότι φέρνεις απ' την Αμερική, τα μεταφορικά και τα εκτελωνιστικά θα είναι ίσως όσα και η τιμή αγοράς...).

Βαγγέλης Κολλίρης. Αντικατέστησε τον Κιουρτσόγλου στους Ίασις. Εκπληκτικός παίκτης αλλά μας άφησε νωρίς... Edit: Μα κανείς να μην αναφέρει το Βαβούρα... Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο πια; 8)

Θα είχε ενδιαφέρον να ανοίξει και ένα μουσείο με όλα τα διαφορετικά είδη παρανόμων και μη ουσιών που έχει καταναλώσει (και με μαγαζάκι με δείγματα...).

Γι' αυτό είπα ότι δεν παίρνω και όρκο (και καλά θα είχα κάνει να μην εκφέρω γνώμη για ένα σετ που δεν έχω ακούσει...). Είναι πολύ πιθανό να άνοιξε ο ήχος, απλά ήθελα να κάνω μια αναφορά στο γεγονός ότι αυτή η ιστορία με τα βερνικωμένα-βέρσους-ντυτά τύμπανα, και το πόσο περισσότερο ζωντανά είναι τα πρώτα, είναι λίγο υπερβολική (και μπορεί να σε αυθυποβάλλει). Αλλά αφού έχεις το σετ 5 χρόνια είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις καλά, και παίρνω πίσω τις αμφιβολίες μου πάραυτα! Και τώρα θέλουμε κι άλλες, πιο πανοραμικές φωτογραφίες, με το σετ στημένο, και με καλύτερη μηχανή, και ει δυνατόν όχι στην κουζίνα αλλά σε stage με φώτα και marshall stacks από πίσω και άλλα τέτοια ωραία! ;)

Μπράβο, μπράβο και ΞΑΝΑ-ΜΠΡΑΒΟ! Όταν ξεκίνησες το θέμα, είπα να σου προτείνω (αλλά είχες ήδη αρχίσει το ριστόρινγκ...) sealer, και grain filler, και τρίψιμο με βρεγμένο ντουκόχαρτο, και κόντρα-τρίψιμο με ξανα-βρεγμένο ντουκόχαρτο, και μετά βερνίκι και πάλι βερνίκι, και δε συμαζέυεται, γιατί το ξύλο αυτό είναι πορώδες και πρέπει να πρώτα "γεμίσει" για να γίνει καθρέφτης, και τέλος πάντων εγώ έτσι έκανα με μια παλιά Ludwig και μου βγήκε αστέρι, και τελικά... ΜΠΟΥΡΔΕΣ! (μπούλσιτ, επί το αγγλοσαξωνικότερον) Μια χαρά έγινε η ροκστάρ σου, γήινη, όπως είπε κι ο simow, χωρίς πολλά-πολλά, ένα σετ που σου λεει 'κοπάνα με' και μην την πολυψάχνεις. Μόνο για το αν άνοιξε ο ήχος διατηρώ τις αμφιβολίες μου (το 'χουν παρακάνει με το hype για τα λουστραρισμένα τύμπανα, μια χαρά ακούγονται τα ντυτά, και να 'ρθει να μου πει κάποιος ότι δεν του αρέσει ο 70's ήχος του Paice ή του Bonham και o - οποιασδήποτε δεκαετίας - ήχος του Buddy Rich... όχι, να 'ρθει!), αλλά δεν παίρνω και όρκο στα ιερά νερά της Στύγας... Δεν θυμάμαι, σου είπα μπράβο; ;)

Αυτό ακριβώς είναι. Αφορά κυρίως τονισμούς σε γρήγορη ταχύτητα, χωρίς να ζορίζεις καρπούς ή δάκτυλα, αφού ουσιαστικά έχεις τρία χτυπήματα με μία κίνηση. Εδώ είναι το βίντεο που είχα στο link. Υπάρχουν και πολλά άλλα βέβαια, αλλά αυτό εξηγεί την τεχνική πολύ καλά. <object width="425" height="355"><param name="movie" value=" name="wmode" value="transparent"></param><embed src=" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object> Edit: Δεν ξέρω γιατί βγήκε διπλό το βίντεο, και δεν μπορώ να το αλλάξω. Πάντως δουλεύει...

Λοιπόν, έτυχε να δοκιμάσω ένα πρόσφατα, υπό τις κανονικότερες δυνατές συνθήκες. Δηλαδή σε δικό μου σετ, στο χώρο που είναι συνήθως στημένο, και κουρδισμένο από πριν (με το αυτί). Διαπίστωσα ότι, παρά το ότι ο τόνος (pitch) ανάμεσα στα κλειδιά ήταν όσο πιο κοντά ήταν δυνατό, και ότι τα τύμπανα ακούγονταν μια χαρά, οι ενδείξεις του tension watch ήταν διαφορετικές από βίδα σε βίδα. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι εγώ είμαι tone deaf (εξάλλου ντράμερ είμαι... για να σας προλάβω), ή ότι η μετρήσιμη τάση του δέρματος δεν έχει καμία σχέση με την τονική ομοιομορφία σε όλη την περιφέρειά του. Κατά τη γνώμη μου, η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Ούτε εγώ είμαι τελείως τονοκουφός, ούτε η τάση είναι άσχετη με το pitch. Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία, εκτός από την τάση που καθορίζουν το pitch. Π.χ. δεν είναι όλα τα κελύφη τέλεια, ούτε ως προς το σημείο επαφής με το δέρμα (bearing edge) ούτε ως προς το σχήμα. Μία μικρή απόκλιση μπορεί να κάνει ένα ακριβές μηχανάκι όπως το tension watch να δείξει άλλα αντ' άλλων. Για να καταλήξω, η βασική του χρησιμότητα για μένα θα ήταν, αφού κουρδίσω τα δέρματα με το αυτί εκεί που ακούγονται καλά, να καταγράψω τις ενδείξεις για να τις χρησιμοποιήσω μελλοντικά σαν σημείο αναφοράς, ειδικά όταν δεν υπάρχει χρόνος, ή έχει πολύ βαβούρα. Πάντως, ακόμη κι έτσι, ένα τελικό fine tuning δεν το αποφεύγεις, αφού υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν τον ήχο (χώρος, θερμοκρασία κ.λπ.). Επιφυλάσσομαι πάντως για περισσότερα, μετά από δοκιμή και σε άλλα σετ, χώρους κ.λπ.

Είναι παλιό ποστ, και τα links δεν ισχύουν. Θα ψάξω μήπως τα βρω κάπου αλλού.

Έχω την εντύπωση πως ανέκαθεν ήταν ...αλάδωτα. Πρέπει να έχω κάπου μερικά παλιά (μπορεί και δεκαετίας '80). Θα ψάξω να τα βρω, και θα κάνω ένα ακριβές πείραμα με ένα κοπίδι . Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν σε όλα τα έγκυρα επιστημονικά περιοδικά...

Τα pinstripes είναι λίγο μονοδιάστατα, αλλά αρέσουν σε πολλούς ντράμερς και ακόμη περισσότερους ηχολήπτες. Ο λόγος είναι ότι κόβουν αρκετά τους αρμονικούς και "γράφουν" καλά. Έχουν πολύ κλασικό ήχο (η μισή 10ετία του 70 και ολόκληρη του 80 πέρασε με pinstripes...), και έχουν το πλεονέκτημα ότι κάνουν τα μέτρια ή "ταλαιπωρημένα" σετ να ακούγονται καλύτερα - ακριβώς γιατί ακούς πιο πολύ το δέρμα από το κέλυφος. Προσωπικά, πλέον προτιμώ πιο ανοικτό ήχο, και νομίζω ότι με τα Emperor θα έχεις πολύ καλό αποτέλεσμα (και έχεις την επιλογή να τα "μαφλάρεις" περισσότερο αν θέλεις, ενώ δεν μπορείς να "προσθέσεις" αρμονικούς στα pinstripes).

Λίγο πρόχειρα και από μνήμης (γιατί δεν ξέρω πώς, κατάφερα και δεν έχω πουθενά το original...) το τελευταίο μέρος. Για όποιον θυμάται το Wayne's World, είναι ιδανικό για headbanging στο αυτοκίνητο.

Εεε... Όλα; Και μην στεναχωριέστε, νόμιμο είναι. Το' χω ψάξει ;)

Λοιπόν, ξεκίνησα να ξεσκαρτάρω τα tracks και πελάγωσα. 100 κιθάρες και 1000 φωνές (εντάξει, το ξέραμε...). Μωρέ θα στο κάνω εγώ αγνώριστο! Πολύ χάρηκα μ' αυτό το ποστ. Ξανα-μπράβο!

Μπράβο παιδί μου! Bohemian Rhapsody, ετοιμάσου για extreme makeover. Κανένα άλλο δεν έχουμε; Ευχαρίστως θα άλλαζα τα φώτα και στο Death On Two Legs!

Φχαριστώ chem!

Παιδιά, αν έχετε παίξει με Powerstroke 3, διαφέρει πολύ ηχητικά από το Powersonic, και πώς;

Όντως, εξαιρετικός παίκτης με μοναδικό ήχο (παρεμπιπτόντως, έπαιζε με 26αρα κάσα), αν και χαίρομαι που έχει περάσει η εποχή των μισάωρων σόλο. Πάντως, από αυτή τη φουρνιά των ροκ ντράμερς, προσωπικά προτιμώ τον Paice και τον Powell, αλλά αυτά είναι γούστα. Εδώ υπάρχουν τα περιβόητα "23 Bonham files", με μόνο τα drum tracks από το In Through The Out Door.

Εμένα πάλι μου άρεσε ο ήχος των κιθάρων. Συμφωνώ ότι τα ντραμς παραείναι χαμηλών τόνων γι' αυτό το κομμάτι. Θα προτιμούσα το ριφ να θύμιζε λιγότερο Love In An Elevator, και η δομή να ήταν λίγο πιο προσεγμένη, με αρχή, μέση και τέλος.

Θα σου πρότεινα το SM57 (Shure), που παίζει γύρω στα 100 Ευρώ. Είναι το πλέον κλασικό μικρόφωνο για ντραμς εδώ και χρόνια, και θα σου μείνει ακόμη αν αποφασίσεις να αναβαθμίσεις τον εξοπλισμό σου. Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, τα τύμπανα, και ειδικά το ταμπούρο, στις εγγραφές που ακούς είναι γραμμένα με 57.