Haris

Νικόλα, το τελικό (ή αυτό που νομίζω ότι είναι το τελικό, βάλε κι εσύ ένα απ' ευθείας λινκ εδώ μέσα βρε παιδί μου, μια ώρα έκανα να το βρω μεταξύ συζητήσεων και επεξηγήσεων στο Northern Sounds ;)) δεν ανοίγει από τον Media Player. Είμαι με δανεικό υπολογιστή*, οπότε δεν ξέρω αν φταίει το δικό μου σύστημα, η μετατροπή σε 96 kbit/s ή κάτι άλλο, αλλά μήπως μπορείς να το δεις; *Σε ευχαριστώ μεγάλη, γνωστή και παλιά αμερικάνικη εταιρεία που δεν (παρα)δέχεσαι τα κατασκευαστικά σφάλματα στις οθόνες / κάρτες γραφικών των λαπτοπ σου, και μας αφήνεις να τρέχουμε και να μην φτάνουμε...

Κανονικά θα σου έλεγα ότι ο ασφαλέστερος τρόπος να έχεις 70's ήχο είναι να πάρεις 70's σετ, που και μέσα στο μπάτζετ σου θα είναι, και τη μεταπωλητική του αξία θα διατηρήσει, και θα έχει και το vibe. Αλλά, αφού μιλάς για σετ ηχογραφήσεων, είσαι σίγουρος ότι δεν θα χρειαστείς κάποια στιγμή και κάτι διαφορετικό; Γιατί παρά το κόλλημα που έχω με τα vintage τύμπανα, το σίγουρο ότι δεν είναι τόσο ευέλικτα όσο τα καινούργια, τα οποία μπορείς να τα κάνεις να ακουστούν "παλιά", με κατάλληλα δέρματα, κούρδισμα και τρόπο ηχογράφησης. Το αντίθετο, δηλαδή να βγάλεις πιο μοντέρνο ήχο από ένα παλιό σετ, δεν είναι εύκολο. Τα αντίστοιχα με τα παραπάνω ισχύουν και για τις 24αρες κάσες (τις οποίες προσωπικά γουστάρω πολύ). Μπορείς να έχεις ένα καλό ήχο με χαμηλά που ξεκολλάνε τα πλακάκια από μία 22άρα, αλλά όπως είπε και ο Thronos, αν θέλεις πιο ψηλό, στακάτο ήχο (π.χ. 70s funk, Tower of Power κ.λπ.), η 24αρα είναι λίγο έξω από την περιοχή της. Βέβαια, αν όλα αυτά δεν σε πτοούν, ξέρεις ακριβώς τι θέλεις και είσαι αποφασισμένος, πάρε μία Ludwig/Rogers/Premier/Gretsch της δεκαετίας του 70 (κατά προτίμηση πριν το ΄75) εντ μπι νταν γουιδ ιτ! Υ.Γ. Superfunk, την επόμενη φορά που θα πλέξεις το εγκώμιο των Kirchhoff θα με κάνεις να τα παραγγείλω (ήδη τα ζαχαρώνω εδώ και καιρό, και τα' χει και σχετικά φτηνά ο Thomann...). Αλλά επειδή είναι εποχή οικονομικών σφιχτοκωλιασμάτων, για να το κάνω αυτό θα πρέπει να πουλήσω ένα άλλο σετ, και θα μου λείψει. Το κρίμα στο λαιμό σου! ;D

Ξαναλέω, δεν είναι ότι το κόστος του ξύλου δεν παίζει ρόλο στην τελική τιμή, αλλά ότι το μεγαλύτερο ρόλο τον παίζουν τα φτηνά εργατικά της χώρας κατασκευής. Δεν ξέρω ακριβώς τις τιμές των ξύλων στην αγορά, αλλά για δες αυτά τα παραδείγματα: Η καινούργια, σούπερ high-end σειρά της Ludwig, η Legacy, έχει τρίφυλλα κελύφη με δύο λεπτά φύλλα maple εσωτερικά και εξωτερικά, και ένα παχύτερο φύλλο poplar στο κέντρο (κατασκευάζεται έτσι, σαν φόρος τιμής στον παραδοσιακό τρόπο κατασκευής των τυμπάνων της Ludwig, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70). Το poplar (είδος λεύκας) θεωρείται γενικά φτηνό ξύλο, και σίγουρα είναι φτηνότερο από το βορειοαμερικάνικο σφεντάμι. Η τιμή καταλόγου ενός μέσου σετ είναι γύρω στα 6000 δολάρια, δηλαδή γύρω στα δύο χιλιάρικα υψηλότερη από αυτή της δεύτερης χάι-εντ σειράς, της Custom Maple (η οποία φυσικά είναι all-maple και επίσης αμερικάνικης κατασκευής), και γύρω στις 10 φορές ψηλότερη από την "ταπεινή" Pearl Forum που είναι all poplar, και αν δεν κάνω λάθος είναι ταïβανέζικη. Άλλο παράδειγμα: Η αμερικάνικη τοπ σειρά της Gretsch είναι εξάφυλλη, από maple/gumwood (επίσης φτηνότερο ξύλο - δεν ξέρω πώς λέγεται στα ελληνικά, τσιχλόξυλο; ;)), νομίζω σε αναλογία 50/50. Η σειρά αυτή έχει διπλάσια και παραπάνω τιμή από τη Renown, που είναι all-north-american-και-δε-συμαζεύεται-maple. Σημειωτέον, έχουν καταφέρει να κρατήσουν την τιμή της Renown σε αυτό το επίπεδο, παρά το κόστος των μεταφορικών του ξύλου απ' το Αμέρικα στην Ταϊβάν. Σημειωτέον πάλι, τα εργατικά στην Ταïβάν είναι ψηλότερα από αυτά της Κίνας. Σημειωτέον τρις, όλα τα μεταλλικά μέρη (από τις βάσεις μέχρι τις ροδέλες) όλων των πιο πάνω αμερικάνικων και μη σετ είναι ταϊβανέζικα ή κινέζικα. Το συμπέρασμα που καταλήγω εγώ είναι ότι αυτό που σου πουλάνε ακριβά δεν είναι τόσο το ξύλο ή η ποιότητα κατασκευής, όσο το hype του maple, του made in America, του ονόματος, και των "παραδοσιακών συνταγών" (ένα hype το οποίο έχω φάει κι εγώ, και συχνά εν γνώσει μου…). Και βέβαια αυτή είναι μια παμπάλαια μαρκετινίστικη τακτική που δεν ισχύει μόνο για τα τύμπανα, ούτε μόνο για τα μουσικά όργανα, αλλά για σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί. Το άλλο συμπέρασμα που έχω καταλήξει είναι ότι καλό είναι να μην ασχολούμαστε τόσο με το πού, πώς και από τι είναι φτιαγμένα τα τύμπανα, όσο με το να τα παίζουμε, αλλιώς σε λίγο θα γίνουμε σαν τους κιθαρίστες και θα μιλάμε για …κουρδισμένα ξύλα ;D (μα τι λέω, η DW μιλάει ήδη για κουρδισμένα ξύλα εδώ και 20 χρόνια…). Το γεγονός ότι πιο πάνω παραληρώ εκτενώς για φύλλα, ποσοστά gumwood/maple και άλλες μπούρδες, δείχνει 1ον το σχιζοειδές της προσωπικότητάς μου (όπως έχει πει και ο Ian Hunter, you're never alone with a schizophrenic...), και 2ον ότι σήμερα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτά. Πάω τώρα να αξιοποιήσω το χρόνο αυτό δημιουργικότερα, κοπανώντας μία Ludwig (του 197-λίγο, από maple/poplar/mahogany, σε χρώμα blue sparkle, και με μασίφ maple reinforcement rings ;)).

Συμφωνώ σε σχέση με το πώς ρίχνουν το κόστος, αλλά διαφωνώ ως προς το βασικότερο παράγοντα, που θεωρώ ότι είναι η χώρα κατασκευής, δηλ. το κόστος ανά εργάτη/σκλάβο. Πάντως όπως συνηθίζω να λέω, πολύ συχνά η μόνη ουσιαστική διαφορά μεταξύ ενός σετ 1000 και ενός 2000 Ευρώ, είναι ότι για το δεύτερο πληρώνεις ένα χιλιάρικο παραπάνω... Γι' αυτό κι εγώ παίζω κυρίως vintage, με ξύλα που έχουν γεράσει με χάρη. Some age, others mature... ;)

Συμφωνώ απόλυτα. Τα ηλεκτρονικά τύμπανα έχουν όλα τα πλεονεκτήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να παίζεις/μελετάς και σε ακουστικό σετ, έστω κι αν αυτός είναι να κλείνεις ένα δίωρο την εβδομάδα σε ένα προβάδικο.

SF, ευχαριστώ για την απάντηση. Μου 'δωσες και μια ιδέα με το μικροφώνιασμα του ride, το οποίο σπανίως φχαριστιέμαι στις (ομολογουμένως ερασιτεχνικές) εγγραφές που κάνω...

SF, πολύ καλό tutorial. Με τη προσέγγισή σου σαν ηχολήπτης / παραγωγός είσαι η χαρά του ντράμερ. Μία απορία. Δεν αναφέρεις πουθενά overheads αλλά μόνο μικρόφωνο χώρου. Στο μυαλό μου αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα, το ένα (τα overheads) για να πιάνουν το σύνολο του σετ, και κυρίως τα πιατίνια, τοποθετημένα από πάνω και σχετικά κοντά, και το άλλο - το (τα) χώρου - για να πιάνει πάλι το σύνολο του σετ, αλλά τοποθετημένο σε μεγαλύτερη απόσταση και σε προσεκτικά επιλεγμένο σημείο όπου ο χώρος "κελαηδάει" καλύτερα. Για διευκρίνισε σε παρακαλώ παιδί μου, διότι επειδή έχω την τύχη να μπορώ να γράφω σε ένα χώρο όπως περίπου τον περιέγραψες (σχετικά μεγάλο, ψηλοτάβανο και όχι παραλληλόγραμμο), σκεφτόμουν να τα σκάσω σε ένα καλό ρουμ-μικ, και τώρα αναρωτιέμαι αν θα αρκούσε να χρησιμοποιήσω τα overhead που ήδη έχω (SM81), βάζοντάς τα σε άλλη θέση. Να προσθέσω ότι ειδικά για την κάσα, έχω διαπιστώσει πολύ καλά αποτελέσματα με ένα dedicated μικρόφωνο μπροστά (έχω το D112), σε τρύπιο ή κλειστό δέρμα, και ένα παλιό καλό (και σχετικά φτηνό) SM57 στο πίσω. Πολύ καλή ισορροπία ατάκας και σπηλαιώδους "μπουμπουνητού", την οποία ισορροπία μπορείς φυσικά να πειράξεις. Όχι ότι αυτό αναιρεί τη μέθοδο του SF, απλά είναι μια ακόμη επιλογή που για μένα δούλεψε. Υ.Γ. Def, τώρα που ξαναβλέπω το ποστ σου, μιλάς για "vst ντραμσετ". Μήπως αδίκως ασχολούμαστε με κουρδίσματα και θέσεις/μοντέλα μικροφώνων;

Η άποψη περί έλλειψης βιωμάτων και αυθεντικότητας παραβλέπει το γεγονός ότι το ροκ, η τζαζ, η dance κ.λπ. δηλαδή η αμερικανο-προερχόμενη ποπ, έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να είναι η λαϊκή μουσική μόνο των ΗΠΑ και έχει γίνει τμήμα της λαϊκής μουσικής όλου σχεδόν του πλανήτη. Και ο λόγος είναι απλός: οι Αμερικάνοι έχουν τα φράγκα και τη διάθεση να εξάγουν τον πολιτισμό τους, και το κάνουν με μεγάλη επιτυχία. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, και για να είμαι ειλικρινής δε με νοιάζει κιόλας. Το αποτέλεσμα είναι ότι για κάθε εκατό πιτσιρίκια που κουνιούνται λάγνα επάνω στα τραπέζια των σκυλάδικων, ή που χορεύουν χορούς κυκλωτικούς στα πανηγύρια, υπάρχουν άλλα τριάντα που κοπανιούνται με Nirvana, μιζεριάζουν με Joy Division και ιδρώνουν με James Brown, και δεν τους λένε απολύτως τίποτα ο Καζαντζίδης, ο Χιώτης, ο Σαλέας ή η Δόμνα Σαμίου. Και αυτό παίζει εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες. Και ναι, αυτό είναι βίωμα, και μάλιστα τόσο ισχυρό που αν κάποιο από αυτά τα πιτσιρίκια αποφασίσει να παίξει μουσική, θα έχει χεσμένη τη "μουσική της πατρίδας του", θα παίξει τη μουσική με την οποία μεγάλωσε, φιλτραρισμένη - φυσικά - μέσα από τα υπόλοιπα βιώματά του, και θα το κάνει με την απαιτούμενη πολυπόθητη και χιλιοδοξασμένη αυθεντικότητα. Ξεκολλήστε λοιπόν με την ελληνική μας παράδοση - εξαιρετική χωρίς αμφιβολία - και δεχτείτε τα πράγματα όπως είναι. Η παράδοση εξελίσσεται, επηρεάζεται και αλλάζει, και αν τελικά δεν καταφέρει να επιβιώσει, θα πει ότι δεν ήταν αρκετά ισχυρή ούτως ή άλλως. Και Wow!, ο Ξενάκης και ο Χρήστου κομμάτι της μουσικής μας παράδοσης; Μήπως αφήνεις το προσωπικό σου γούστο να επηρεάσει την κρίση σου; Δεν σε πειράζει να συμπεριλάβω και τους Olympians, τους Socrates, το Σιδηρόπουλο, τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, και κανά-δυο άλλους που τώρα μου διαφεύγουν… Όσο για το αρχικό ερώτημα περί επιτυχίας στο Γιου Κέι, ζόρικα τα πράγματα παιδιά. Είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο για τα γιουκεϊστικα γκρουπ, πόσο μάλλον για τα αλλοδαπά. Όμως, δεν θα μάθετε αν δε δοκιμάσετε. Δυστυχώς δεν μπορείτε να δοκιμάσετε από την Κυψέλη, γι' αυτό αρχίστε να πακετάρετε. Υ.Γ. Η φωτογραφία της Shakira είναι ικανή να με κάνει να πιστέψω ότι υπάρχει θεός!

Νομίζω ότι για όλα αυτά η τιμή είναι καλή. Τώρα μεταξύ Cabria και Forum, προσωπικά θα διάλεγα την Cabria - παρότι έχω παίξει με Forum και μ' άρεσε - γιατί είναι φτηνότερη και γιατί έχω και ένα προσωπικό κόλλημα με την Premier, ακόμη και αν πρόκειται για τα κινεζο-ταϊβανέζικα μοντέλα της... Άσε που το white pearl χρωματάκι της Cabria της δίνει και ένα βίνταζ βάιμπ (άλλο δικό μου κόλλημα... ;)).

Κρίμα ρε γαμώτο. Κι όσο σκέφτομαι ότι τόσοι άλλοι, και μάλιστα λιγότερο ταλαντούχοι, stand-up comedians έκαναν αργότερα καριέρα στο Χόλυγουντ και τώρα δεν ξέρουν τι έχουν. Άτιμη show biz...

Αν μιλάς μόνο για τα τύμπανα (και όχι και για τα triggers, τις σήτες και τα B8), 800 Ευρώ είναι πάρα πολλά για entry level σετ - που αυτό ουσιαστικά είναι και η Forum και η Cabria. Ψάξε και αλλού, συμπεριλαμβάνοντας και το eBay (κυρίως το γερμανικό και το αγγλικό) και τα εγχώρια μαγαζιά.

Παρότι η πάγια άποψή μου είναι ότι 25 γκαζωμένοι κιθαρίστες να σρεντάρουν ασταμάτητα, είναι 25 περισσότεροι από όσοι χρειάζονται ;D, ομολογώ ότι κι εγώ έπαθα ένα σοκ με το πόσο (και πόσα) καλά παιξίματα άκουσα σ' αυτά τα κλιπς. Μπράβο παλικάρια και μπράβο Playloud για την πρωτοβουλία!

Εγώ πολύ συχνά χτυπάω πλαγιαστά τα hihats, κυρίως επειδή στο ύψος που με βολεύουν η μπαγκέτα βρίσκει πιο εύκολα στην κόγχη παρά στο σώμα, και ενώ δεν κοπανάω αλύπητα, δεν μπορώ να πω ότι τα χαϊδεύω κιόλας. Παρ' όλα αυτά δεν έχω παρατηρήσει ποτέ κλειδαρότρυπα (με το που διάβασα το θρεντ, με έπιασε ένας ψιλοπανικός και έβγαλα το επάνω να το δω...). Πάντως, από τη στιγμή που συμβαίνει στα άλλα πιατίνια δεν το θεωρώ απίθανο να συμβεί και στα χάι-χατ, ειδικά αφού για το επάνω δεν υπάρχει προστατευτικό πλαστικό (sleeve) αλλά ακουμπάει απευθείας επάνω στο σπείρωμα του clutch. Επειδή η κλειδαρότρυπα θα έχει την τάση να μεγαλώνει, δες μήπως μπορείς να βάλεις κάτι ενδιάμεσα που να το προστατεύει, αλλά αν το clutch σου έχει το ίδιο πάχος με το δικό μου μάλλον θα χωράει οριακά (αυτό το τελευταίο ακούστηκε κάπως περίεργα - σας διαβεβαιώ ότι δεν είχα καμία πρόθεση να υπονοήσω τίποτα... ;D).

Καλό είναι να μη γενικεύεις, και επίσης να ξεκαθαρίσεις μέσα στο μυαλό σου τι σημαίνει μουσική θεωρία και πόσο καλά την ξέρεις εσύ. Π.χ. ξέρεις σε πόσα μέτρα ολοκληρώνεται ο κύκλος ενός πολυρυθμικού σχήματος 5 against 4; - και μην πάρεις σβάρνα τα γκουγκλ για να το βρεις, το θέμα είναι αν το ξέρεις. Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο ντράμερ - έτσι όπως τον περιγράφεις - είναι ότι παίζει σαν κάφρος. Και ναι, εδώ μπορείς να γενικεύσεις. Οι κάφροι είναι ενοχλητικοί ακόμη και αν παίζουν κέλτικη άρπα... Σ'αυτό συμφωνούμε.

Η γνώμη μου είναι να βρεις κάποιον να σου κάνει μερικά ιδιαίτερα για να σου δείξει τα βασικά, κυρίως ως προς την τεχνική, για να μην ξεκινήσεις εντελώς λάθος. Αφού υπάρχει οικονομικό πρόβλημα, μπορείς να κάνεις 4-5 μαθήματα για αρχή, ούτως ώστε να ξέρεις τουλάχιστον πώς πρέπει να μελετάς, να συνεχίσεις μόνος σου, και να επανέλθεις όταν τα οικονομικά σου θα είναι καλύτερα. Άλλη επιλογή είναι να κάνεις δύο αντί για τέσσερα μαθήματα το μήνα. Γενικά, τα ιδιαίτερα είναι πιο ευέλικτα και, παρότι δεν ξέρω τι παίζει σήμερα από τιμές, υπάρχει ενδεχόμενο να σου κοστίζουν λιγότερο ανά μάθημα από ότι το ωδείο, αφού θα πληρώνεις μόνο το δάσκαλο. Το βασικό είναι να βρεις ένα δάσκαλο που ξέρει τι ακριβώς κάνει και δεν βλέπει το μάθημα σαν αγγαρεία (όπου το κόβεις με τη μία). Αλλά υπάρχουν αρκετοί καλοί δάσκαλοι πλέον, οπότε δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτείς. Πάντως αν θέλεις να μάθεις, θα μάθεις όποιο τρόπο και να επιλέξεις.

Μπα, η μόνη λύση είναι να παίζετε σε διαφορετικά δωμάτια. Εσείς στο ισόγειο κι αυτός στο ρετιρέ της απέναντι πολυκατοικίας.

'Ρυθμολογία και Ανάλυση', Αντώνης Γαρίνης. Δεν είναι μόνο για κρουστά αλλά για ρυθμική αγωγή γενικότερα. Μάλλον το καλύτερο ελληνικό βιβλίο στο συγκεκριμένο τομέα.

Α όχι συγγνώμη, στο τσάμικο, επειδή είναι τριάρι, τονίζουμε μόνο το 1. ;D Όσο για την Αφρική, φυσικά και έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη σύγχρονη δυτική μουσική (κυρίως στη σύγχρονη δυτική ποπ) και γι' αυτό η δύση, από ευγνωμοσύνη, αποφάσισε ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται άλλο μαζί της - είχε εκπολιτίσει ότι ήταν να εκπολιτίσει - και την άφησε ελεύθερη να ακολουθήσει το δρόμο της. Που σημαίνει: οι αποικιοκράτες την έκαναν αλά γαλλικά (βρετανικά, ισπανικά, βελγικά κ.λπ.) και οι απόγονοί τους την έχουν γενικώς χεσμένη και την αφήνουν να ψωμολυσσάει και να αλληλοσφάζεται. Σόρυ, αλλά δε βλέπω κανένα θρίαμβο...

Πολύ καλό! (Και μ' άρεσε και ο ντράμερ...).

Επειδή η ενορχήστρωση των πνευστών δεν είναι απλό πράγμα, βλέπω να έχεις δύο επιλογές: ή βρίσκεις ένα ωραίο brass section από ένα soft synth και χρησιμοποιείς αυτό, οπότε δεν χρειάζεται να σκεφτείς για εκτάσεις, διαστήματα κ.λπ., αφού τα έχεις όλα σε ένα, ή βρίσκεις έναν πνευστό που ξέρει που παν' τα ενορχηστρωτικά του 4 και σου κάνει τη δουλειά. Το πρόβλημα είναι ότι το πρώτο - το καλό ψηφιακό brass section - είναι σπάνιο είδος (τόσο που εγώ δεν έχω ακούσει κανένα...) και ότι το δεύτερο - ο πνευστός - αν δεν είναι φίλος σου, μάλλον θα θέλει να πληρωθεί...

Μετά από απόλυτα δικαιολογημένη απορία του Jasemeister, που διαπίστωσε ότι το drum track που άκουγε δεν αντιστοιχούσε ακριβώς στο κομμάτι με τα υπόλοιπα όργανα (τόσες φορές που τα ανέβασα…), ξαναδίνω τα links: Μόνο τύμπανα: http://www.box.net/shared/616it2szej (αρχείο: weckl_shuffle_dr_3.mp3) Μαζί με τα υπόλοιπα όργανα: http://www.box.net/shared/ju04hjjki3 (αρχείο: weckl_shuffle_mix1.mp3).

Δεν έχω παίξει με το Μιλένιουμ, αλλά δείχνει καλοφτιαγμένο, και σε αυτή την τιμή ο φίλος σου δεν ρισκάρει και τίποτα, ειδικά αφού δεν ασχολείται σοβαρά. Τα G1 είναι μονά δέρματα με πολύ ανοιχτό ήχο. Αν θέλει κάτι σε πιο "ροκ", ίσως τα G2 που είναι διπλά να του ακουστούν καλύτερα. Κατά τη γνώμη μου τα δαχτυλίδια ("O-rings") δεν χρειάζονται, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

Όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα home studio που σέβεται τον εαυτό του! Και πολύ καλά κάνετε, και λίγα του δίνετε! Τι τις θέλετε τις δύο κιθάρες...? ;D Πέραν της πλάκας, η ηχογράφηση είναι πολύ καλή για πλήρη μπάντα σε οικιακές συνθήκες, και προσωπικά βρίσκω τη μίξη εξαιρετικά ισορροπημένη (που σημαίνει ότι, όχι τα τύμπανα δεν είναι πολύ μπροστά!). Πότε θα ανεβάσεις το επόμενο; ;)

Δεν θα μπορούσα να το έχω θέσει καλύτερα! Για δώσε καμιά λεπτομέρεια για τον εξοπλισμό εγγραφής...

Αμπσολούτλι! Και έχε υπόψη σου ότι πολύ συχνά η διαφορά στην τιμή δεν αντιστοιχεί σε εξίσου μεγάλη διαφορά στον ήχο, γι' αυτό μην απορρίψεις με τη μία τα φτηνότερα σετ. Έτσι μπορεί να σου περισσέψει κανά φράγκο να πάρεις και ένα σοβαρό σετ πιατίνια, αν δεν έχεις.