Haris

Η διαδικασία είναι λίγο-πολύ αυτή που περιέγραψε ο chem, αλλά πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι κάνεις, γιατί ιδίως η περιοχή επαφής με το δέρμα (bearing edges) και η εσοχή της χορδιέρας είναι αυτά που κάνουν την (ηχητική) διαφορά μεταξύ ενός ταμπούρου και ενός κουβά. Επίσης θα πρέπει να μετρήσεις πολύ προσεκτικά πριν τρυπήσεις για να βάλεις βασάκια, μηχανισμό χορδών κ.λπ., γιατί παρότι υπάρχει μία μικρή ανοχή, αν έχεις μεγάλη απόκλιση θα καταλήξεις με ένα ωραίο ξύλινο πορτατίφ… Πάντως αν πιάνουν τα χέρια σου και έχεις αποφασίσει να κάνεις τη μετατροπή, είτε γιατί χρειάζεσαι το ταμπούρο είτε για χαβαλέ, ρίξε μια ματιά και στα διάφορα καστομ-ντραμο-κατασκευαστικά sites (ghostnote.net, drumshed.org κ.λπ.) για να πάρεις καμιά ιδέα, και ξεκίνα ακάθεκτος. Υ.Γ. Όταν λες ότι το σετ είναι αρχαίο, πόσο αρχαίο εννοείς; Μήπως τόσο, που έχει συλλεκτική αξία την οποία θα χάσει αν αρχίσεις να πριονιάζεις τα τομ; Για πες καμιά λεπτομέρεια, η ανέβασε καμιά φωτογραφία…

Ούτε εγώ έχω ακούσει τα hyperdrive, αλλά η μόνη διαφορά που έχουν από τα "απλά" είναι τα ρηχότερα τομ (τα Superstar είναι "fast" - 9x12, 10x13'' κ.λπ., ενώ τα hd είναi δυο-τρεις ίντσες πιο ρηχά). Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος λόγος ύπαρξης των hyperdrive είναι να καλύψουν το σύγχρονο trend που θέλει πολύ ρηχά τομ και τεράστιες (σε βάθος) κάσες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλά τύμπανα. Αν τα είχες ακούσει και σ' άρεσαν, θα σου έλεγα να τα πάρεις χωρίς να το σκεφτείς καθόλου, αλλά αφού δεν τα έχεις ακούσει πάρε τα απλά Superstar. Οι ουρές, με κατάλληλο κούρδισμα, δέρματα και/ή muffling μπορούν να κοπούν, αλλά δεν μπορείς να τις προσθέσεις σε τύμπανα που δεν έχουν. Όσο για το χρώμα, εγώ θα περίμενα. Αφού παίρνεις ένα καινούργιο σετ, γιατί να μην είναι όπως ακριβώς το θέλεις; Κι αυτό περί μεταπωλητικής αξίας του μαύρου σε σχέση με τα άλλα (ελπίζω να μην στο είπε πωλητής...), δεν ισχύει σε καμία περίπτωση (εκτός αν τα παραγγείλεις σε φούξια κραγιονί ;)).

Εξαιρετικό εκτελεστικά και ηχοληπτικά! Το είδος το κατέχετε και το αποδίδετε απόλυτα πειστικά. Μια παρατήρηση μόνο: Έχοντας ακούσει αρκετά από τα κλιπς που έχεις ανεβάσει πρόσεξα ότι κάνετε σχεδόν πάντα "σκληρό" panning δεξιά και αριστερά στις κιθάρες. Παρότι σε κάποια κομμάτια κολλάει και δίνει άποψη, σε κάποια άλλα – π.χ. στο συγκεκριμένο – δεν πολυδένει. Είναι ουσιαστικά ένα ακόμα εφέ, που η συνεχής χρήση το εξαντλεί γρήγορα. Όχι ότι αυτό αναιρεί την ποιότητα των εγγραφών σας, απλά το αναφέρω σαν άποψη (α, και αν ποτέ φύγει ο - πολύ καλός είναι η αλήθεια - ντράμερ σας στείλε μου π.μ. πάραυτα! ;)).

Δεν υπάρχει απόλυτος κανόνας για το τι ακριβώς σημαίνει χαμηλό, μεσαίο και ψηλό κούρδισμα, δεν ψάχνεις δηλαδή συγκεκριμένες νότες. Έχει να κάνει με το πώς ακούγεται το τύμπανο στα διάφορα κουρδίσματα. Π.χ. για μένα, το "χαμηλό" κούρδισμα είναι το χαμηλότερο δυνατό στο οποίο το τύμπανο έχει καλό – για τα δικά μου δεδομένα – ήχο. Αυτό σημαίνει ότι σε κάποια τύμπανα μπορεί αυτό που εγώ θεωρώ χαμηλό να είναι για κάποιον άλλο μεσαίο ή το αντίστροφο. Από κει και μετά, ανεβαίνοντας, μπορείς να περάσεις όλες τις διαβαθμίσεις, με βασικό κριτήριο το πόσο καλά σου ακούγεται εσένα. Γενικά για κάθε τύμπανο υπάρχει ένα εύρος κουρδίσματος το οποίο λειτουργεί καλύτερα. Κάτω ή επάνω απ' αυτό, απλά δεν… Αυτό το εύρος σχετίζεται με το μέγεθος, την ποιότητα κατασκευής, το υλικό κ.λπ., και μπορεί να είναι μικρό ή μεγάλο, αλλά σίγουρα υπάρχει, ακόμη και στα πιο φτηνά σετ.

Όχι ρε hampi μη μασάς! Πήγαινε να σου κόψουν τη ραγισμένη άκρη (ή κόψε τη μόνος σου με ένα dremel αν πιάνουν τα χέρια σου), όπως στη φωτογραφία του SF. Αν την αφήσεις και συνεχίσεις να παιζεις, η σχισμή θα μεγαλώσει κι άλλο (και αν δεν είναι πολύ μεγάλη και κόψεις όσο λιγότερο μέταλλο γίνεται, δεν θα αλλάξει και τόσο δραστικά ο ήχος...).

Γύρω στα 300 δολάρια μεταχειρισμένο (δεκαετίας '70) από eBay, πριν από 7-8 χρόνια. Καινούργιο, το έχει Thomann 660 Eυρώ. Ναι, και εμένα αυτό μ' άρεσε περισσότερο, παρότι γενικά είμαι των μεσαιοψηλών κουρδισμάτων στο ταμπούρο. Το συγκεκριμένο όμως δείχνει να λαλάει καλύτερα χαμηλά. Το καλό είναι ότι είναι ευέλικτο και σου δίνει επιλογές. Ένα μικρόφωνο (SM57), τοποθετημένο πίσω και δεξιά (όπως κάθομαι) σε ύψος περίπου 1.20, να βλέπει το κέντρο του δέρματος (σε απόσταση γύρω στα 80 εκ.), συνδεδεμένο απευθείας στην κάρτα ήχου του λάπτοπ. Ευχαριστώ για τα θετικά σχόλια. Ένα καλό ταμπούρο/σετ μπορεί κάποιες φορές να κάνει ένα μέτριο παίκτη να ακούγεται καλύτερος. ;)

Μια δοκιμαστική εγγραφή με ένα Ludwig Supersensitive 6,5x14. Το Supersensitive έχει ακριβώς το ίδιο αλουμινένιο κέλυφος με το Supraphonic, και η μόνη διαφορά τους είναι στο μηχανισμό των χορδών, ο οποίος στο s.s. είναι διπλός, "παράλληλου" τύπου, έτσι ώστε οι χορδές να τεντώνονται και από τις δύο πλευρές. Θεωρητικά, με τον τρόπο αυτό, το ταμπούρο μπορεί να έχει περισσότερη ευαισθησία, το οποίο θα το έκανε ιδανικό για ορχηστρική χρήση, που ήταν και ο κύριος στόχος της Ludwig όταν το σχεδίαζε. Προσωπικά το βρίσκω μια χαρά και για ροκ, φανκ, τζαζ και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας… Στο κλιπ είναι γραμμένο με τρία κουρδίσματα, σχετικά χαμηλό, μεσαίο (ξεκινάει στο 1:10) και ψηλό (από το 2:26). Η εγγραφή είναι χωρίς EQ ή εφέ. Το reverb που ακούγεται είναι η φυσική αντήχηση του χώρου. Coated Ambassador επάνω, Ambassador snare κάτω. http://www.box.net/shared/p6k83jx9jo Κολλάω και μία φωτογραφία του τέρατος…

Κάναμε πρόσφατα μία εγγραφή με το Zoom, και θυμήθηκα αυτό το θρεντ, όποτε είπα να την ανεβάσω ως δείγμα... Μπάσο, κιθάρα, τύμπανα, πλήκτρα και ένα pre-recorded που έβγαινε απ' τα μονιτορς. September_13_c.mp3

Αν θες γενικά στακάτο ήχο, ίσως είναι καλύτερα - αλλά χωρίς να είναι απόλυτο - να πάρεις 5αρι. Προσωπικά θα σου πρότεινα το Ο. Hakim της Pearl, το οποίο είναι 5x13, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το χαρακτηρίζεις piccolo, γιατί έχει μεγάλο εύρος κουρδίσματος, και γίνεται από εντελώς ξερό και φανκιάρικο μέχρι ανοιχτό και μπλουζοροκάδικο. Υπάρχει φυσικά και το κλασικό Supraphonic της Ludwig, αλλά, καινούργιο, είναι μάλλον λίγο έξω από το μπάτζετ σου. Και βέβαια, υπάρχουν και άλλα πολλά που θα μπορούσες να ακούσεις για να δεις αν σου κάνουν. Για τη σειρά Black Panther τέλος, έχω ακούσει πολύ καλά λόγια από πολύ κόσμο, αλλά δεν έχω παίξει κάποιο για να έχω προσωπική γνώμη.

Σπανίως λέω καλά λόγια για κιθαρίστες (παιδικά τραύματα ;)), αλλά μ' άρεσε. Ήχος, παίξιμο, δυναμικές, δομή, εξέλιξη, τα 'χεις όλα. 6 λεπτά κομμάτι με κυρίαρχη την κιθάρα και λόγο ύπαρξης δεν είναι κάτι που ακούς συχνά. Υποκλίνομαι...

Συμφωνώ, για να μη σου πω ότι επαυξάνω κιόλας! Οι JT ήταν μια σχολή από μόνοι τους.

Με 'πιασε πρωί-πρωί κι άκουγα το Minstrel in the Gallery των Tull και θυμήθηκα αυτό το θρεντ, θεωρώντας μέγιστη αδικία να μην περιλαμβάνει τον Barriemore Barlow. Εκπληκτικός παίκτης του οποίου το όνομα δεν ακούγεται δυστυχώς τόσο συχνά σε σχέση με άλλους προγκροκ "τεχνίτες". http://www.youtube.com/watch?v=Q1TDN67ibdo&feature=related

Συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν ιερά (Γαρδέλης & Co) και όσια (Beatles, Stones κ.λπ.) που δεν τα αγγίζουμε. Και επίσης, παίζεται αυτό το κομμάτι χωρίς ούτε ένας (και ξαναλέω, ούτε ένας... τους μέτρησα) να φοράει μπλε μαγιό Speedo; Πού πα ρε Καραμήτρο;

Για δες εδώ. Ψάχνεις για συγκεκριμένα κομμάτια;

Στο τμήμα master πρέπει να υπάρχει διακοπτάκι με ένδειξη "48V", το πάτησες;

Ο Andy Ward των Camel, όχι τόσο για την τεχνική του - που δεν ήταν στο επίπεδο άλλων progressive τεράτων όπως ο Bruford ή ο Peart - αλλά επειδή οι Camel είναι το αγαπημένο μου γκρουπ στο είδος, και ο Ward o ιδανικός ντράμερ γι' αυτούς.

Όχι υπερβολικές. Κυρίως με ενδιαφέρει η δυνατότητα ταυτόχρονης εγγραφής τυμπάνων ή μπάντας σε διαφορετικά κανάλια. Η 2626 ήταν όντως ή άλλη σκέψη, και από ότι φαίνεται σ' αυτή θα καταλήξω, ακόμη και αν τελικά χρειαστεί να αναβαθμιστώ υπολογιστικά. Το ενδεχόμενο και μόνο να μπλέξω με ένα (πολυ)μηχάνημα που κολλάει ή χάνει δεδομένα λειτουργεί αποτρεπτικά, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει ήδη μία (σχετικά παλιά αλλά αξιόπιστη) 16άρα Allen & Heath. Ευχαριστώ και πάλι για τις απαντήσεις.

Haryy, ευχαριστώ για το λινκ. Δεν τους βλέπω ιδιαίτερα τρελαμένους απ' τη χαρά τους τούς περισσότερους, ειδικά ως προς την αξιοπιστία του...

Τι από τα δύο θέλεις να κάνεις, αφού βγάλεις το πλαστικό περίβλημα; Να τα περάσεις βερνίκι ή να τα ντύσεις με άλλο περίβλημα; Το πρώτο μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε καλός λουστραδόρος, αλλά ένας οργανοποιός ίσως τους δώσει περισσότερη προσοχή. Για το δεύτερο δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα, χωρίς όμως να παίρνω και όρκο. Ίσως ο Γαβρήλος (Gabriel drums) αλλά θα πρέπει να ρωτήσεις. Βέβαια αν πιάνουν λίγο τα χέρια σου και πιστεύεις ότι θα έχεις καλό αποτέλεσμα, μπορείς να δοκιμάσεις και μόνος σου.

Και μ' ένα εντυπωσιακό bump, περνάει πάλι στην πρώτη θέση...

Θέλω να στήσω ένα πολυκάναλο σύστημα εγγραφής και σκέφτομαι, αντί να τα χώσω σε πολυκάναλη κάρτα ήχου - που πιθανότατα προϋποθέτει και αλλαγή υπολογιστή γιατί ο υπάρχον είναι πενταετίας και βάλε - να αγοράσω ένα πολυκάναλο ηχογραφητήρι. Το 2488 της Tascam, παρά την όλα-σε-ένα λογική του και τα 44.1 ως μόνη επιλογή, δείχνει να έχει όλα όσα θα ήθελα, και κυρίως έρχεται φτηνότερα από την πλήρη αναβάθμιση του συστήματος + νέα κάρτα. Ας πει καμιά γνώμη όποιος το έχει ή το έχει χρησιμοποιήσει. Αν υπάρχει καμία αντιπρόταση, το μπάτζετ είναι γύρω στα 1000 Ευρώ. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Δεν νομίζω. Εκείνη την περίοδο ήταν τέρας στα live, απλά επειδή τύγχανε να συν-τραγουδάει με ένα άλλο τέρας (σημειωτέον, δεν είχε αφεθεί ο ρόλος των φωνητικών στην υπόλοιπη μπάντα, αφού μόνο ο Hughes λαλούσε), κάνοντας κατά τη γνώμη μου το καλύτερο φωνητικό δίδυμο που έχει βγάλει το hard rock, οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες. Προσωπικά γουστάρω την 70s-αρχές 80s περίοδο των Snake (με προτίμηση στο ψιλοαδικημένο Saints & Sinners), αν και το '1987' δεν ήταν κακό.

Σωστά αλλά τα ονόματα που γράφω δίπλα είναι οι παίκτες, όχι οι συνθέτες (αν και σε κάποια συμπίπτουν).

Με όπως-μου-ήρθαν-στο-μυαλό σειρά: - Joy Division - Transmission (Peter Hook) - B. Cobham - Stratus (Lee Sklar ή Ron Carter, δεν παίρνω όρκο...) - M. Jackson - Billie Jean (Louis Johnson) - H. Hancock - Chameleon (H. Hancock, στο συνθ) - J. Pastorius - The Chicken (ο ίδιος αυτοπροσώπως) - J. DeJohnette - Nine Over Reggae (J. DeJohnette, στο συνθ) - Iron Maiden - Wrathchild (ο Harry) - Stranglers - Nice 'n' Sleazy (J.J. Burnel) - Αμέτρητες φανκ μπασογραμμές, από την περίοδο των Stax/Motown μέχρι τους Tower of Power και τους Parliament. - Καμιά 200 άλλες που τώρα μου διαφεύγουν...