Haris

Συμφωνώ. Προτείνω ένα ελαφρύ flat ride, ή ακόμα καλύτερα ένα ελαφρύ crash - 16αρι ή 18αρι - που είναι και φτηνότερο. Προσωπικά όταν χρειάζεται να παίξω σκούπες σε πιατίνι χρησιμοποιώ σχεδόν πάντα ένα Formula 602 thin crash. Πάντως πριν δώσεις χρήματα για πιάτο(α) δοκίμασε τα Whip της Vater. Από τα διάφορα μαραφέτια τύπου rods που έχω παίξει, είναι αυτά που πλησιάζουν περισσότερο τον ήχο της σκούπας και ακούγονται αισθητά δυνατότερα.

Ναι, ουσιαστικά στήνω σαν δίκαση χωρίς τη δεύτερη κάσα. Ξεκίνησα να το κάνω επειδή το πόδι μου "κάθεται" πολύ πιο φυσικά στο πετάλι όταν έχει γωνία προς τα δεξιά, και το πρόσθετο πλεονέκτημα είναι όπως είπες, ότι μπορείς να έχεις το ride όσο κοντά θέλεις. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι αν παίζεις με δύο τομ, δεν βολεύει να τα βάλεις επάνω στην κάσα, αλλά για αυτό υπάρχουν οι βάσεις... H φωτογραφία είναι παλιότερη, αλλά πρέπει να είναι Remo Ambassador στο 10αρι, και Evans G2 στο 12αρι και στο 14αρι, όλα coated. Για όσους πάντως έχουν προβλήματα με τη θέση του hihat σε δίκασα σετ, υπάρχουν πλέον διάφορες φτηνές ή μη λύσεις όπως αυτό το clamp της Pearl, το "ULTRA ADJUST" της Gibraltar, και τα διάφορα remotes, που όμως όπως ανέφερε και ο ippex, αρχίζουν και ξεφεύγουν στις τιμές.

ΟΚ, τώρα σε πιάνω. Γενικά συμφωνώ ότι η …ρυμοτομία του σετ είναι πολύ βασικό στοιχείο στα τύμπανα, που σαν όργανο είναι ευχή και κατάρα σ' αυτόν τον τομέα, γιατί από τη μία μπορείς να τοποθετήσεις τα επιμέρους κομμάτια του εκεί ακριβώς που νομίζεις (αντίθετα π.χ. με το πιάνο που τα πλήκτρα του είναι αυτά που είναι, και δε πα να χεις δάχτυλα σαν γκασμάδες, θα πρέπει να τα στριμώξεις), και από την άλλη μπορείς …να τοποθετήσεις τα επιμέρους κομμάτια του εκεί ακριβώς που νομίζεις, γεγονός που μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα μέχρι να βρεις τις "ιδανικές" θέσεις περνώντας από διάφορες "άβολες" φάσεις, ειδικά όταν ξεκινάς. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να εξηγήσω σε άλλους (κυρίως σε κιθαρίστες – δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο αυτού του είδους ;D), ότι το να παίζω σε ένα σετ στημένο τελείως διαφορετικά από το δικό μου είναι σχεδόν σαν να παίζω άλλο όργανο… Πάντως εκτός από μερικές βασικές αρχές (μεταξύ των οποίων ότι γενικά τα πάντα γύρω σου πρέπει είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμα, π.χ να φτάνεις το γαμ**ένο το china που το' χεις βάλει δυο μέτρα πάνω απ' το κεφάλι σου για εφέ – ναι το ξέρω ότι το κάνει κι ο Thomas Lang… ;)) δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες, και μόνο με συνεχείς δοκιμές με διάφορες διατάξεις του σετ κάποια στιγμή θα βρεις τις κατάλληλες (για σένα) θέσεις. Eγώ τα τελευταία 15 χρόνια έχω καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο setup (βλ. εικόνες), και έχω προσπαθήσει να είμαι αρκετά ευέλικτος (αναγκαστικά, αφού πολύ συχνά παίζω σε σετ που δεν έχω στήσει ο ίδιος), ούτως ώστε αν το ταμπούρο, το hi-hat και η κάσα είναι ακριβώς εκεί που τα θέλω, να μην με ενοχλεί και τόσο αν τα υπόλοιπα είναι αλλού ντ' αλλού. Βέβαια οι περισσότεροι που έχουν κάτσει στο σετ μου το βρίσκουν μάλλον άβολο, αλλά το ίδιο ισχύει και για εμένα και τα δικά τους. Τα τύμπανα είναι πολύ προσωπική υπόθεση, γι' αυτό μην σταματήσετε να ψάχνεστε...

Όλο το προηγούμενο ποστ ήταν μια χαρά, εδώ όμως σ' έχασα. Μπορείς να γίνεις πιο σαφής;

Αυτοί οι τύποι πάντως φαίνονται κατενθουσιασμένοι: http://www.drumforum.org/index.php?/topic/24155-kickport-wow/page__hl__kickport http://www.drumforum.org/index.php?/topic/25659-another-kickport-covert-i-am/ Τόσο, που εγώ παράγγειλα ένα από περιέργεια. Θα σας ενημερώσω μόλις το λάβω.

Το συνημμένο κλιπ (ανεβασμένο και σε άλλο θρεντ) είναι γραμμένο με ένα 57άρι, συνδεδεμένο με καλώδιο xlr-σε-καρφί στη μοναδική είσοδο ήχου της ενσωματωμένης κάρτας του λάπτοπ, και μάλιστα με ανταπτοράκι από μεγάλο σε μικρό καρφί. Είναι όπως γράφτηκε, χωρίς καμία εκ των υστέρων επεξεργασία. Δεν ξέρω τα ακριβή χαρακτηριστικά της εισόδου ή της κάρτας του λάπτοπ (HP Pavilion zd8000), αλλά κάτι μου λέει ότι απέχουν πολύ από το να είναι χάι-εντ… Είναι τέλειο; Όχι. Είναι στουντιακού επιπέδου; Ούτε για αστείο. Νομίζω όμως ότι είναι αξιοπρεπέστατο για τα δεδομένα της εγγραφής και μάλιστα με ένα πολύ δύσκολο ηχογραφητικά όργανο όπως τα τύμπανα. Συμπέρασμα μου (καθαρά εμπειρικό) είναι ότι με μία καλή εξωτερική κάρτα (κι εννοώ καλύτερη από την ον-μπορντ του υπολογιστή μου, όχι Orpheus…) μπορείς να έχεις πολύ καλά αποτελέσματα για home εγγραφές, ανεξάρτητα από τους τύπους εισόδων και συνδέσεων. SuperSensitive.mp3

Συμφωνώ για τα Emperor, αν και τα καινούργια Pιnstripe είναι πολύ πιο "ζωντανά" από τα παλιότερα.

Σόρυ που παρατείνω το οφτόπικ, αλλά επειδή κι εγώ είμαι στο ψάξιμο για πολυκάναλο interface, το 2488 δεν είναι "όλα-σε-ένα", δηλαδή 8 κανάλια ταυτόχρονης εγγραφής, εσωτερικός σκληρός, κονσόλα, καυτήρι CD κ.λπ. κ.λπ. Γιατί έπρεπε να μεσολαβήσει ξεχωριστή κονσόλα πρώτα; Γουάτ αμ άι μίσινγκ;

Τώρα εσύ υποθέτω ότι είσαι ο stax που ξεκίνησε το θρεντ, και ξέχασες το password… ;) Κάτι που καλό είναι να λάβεις υπόψη σου πριν ξεκινήσεις πάλι, είναι ότι τα σύγχρονα κελύφη έχουν διάμετρο μικρότερη από την ονομαστική κατά 1/8 περίπου της ίντσας (γύρω στα 3 με 4 χιλιοστά) για να δέχονται καλύτερα τα δέρματα. Επίσης αφού επέλεξες τη μέθοδο με τις δρούγες, φρόντισε να κολλήσουν όσο πιο καλά γίνεται μεταξύ τους (δηλ. μην τσιγκουνευτείς την ποιότητα της κόλλας και δώσε μεγάλη προσοχή στη διαδικασία), γιατί οι αρμοί είναι το πιο ευαίσθητο σημείο αυτού του τύπου κατασκευής, και δεν θέλεις να μαζεύεις τα κομμάτια του ωραίου σου ταμπούρου… Από ότι διαβάζω στα ντραμοσάιτ που ανέφερα σε άλλο ποστ, η δημοφιλέστερη κόλλα για όσους χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο είναι (φυσικά) η Titebond 3. Και μια και θα φτιάξεις ξύλινα στεφάνια ρίξε μια ματιά κι εδώ μήπως πάρεις καμιά ιδέα. Ξαναμανά καλή επιτυχία και μην ξεχάσεις τις φωτογραφίες!

Πολύ καλή απόδοση ενός "rock standard" με δύσκολο feel και ήχο. Η lead ίσως έπρεπε να να είναι λίγο πιο πάνω στη μείξη. Όσο για τη φωνή.. εεε, ναι… Ανέφερα ότι η κιθάρα είναι πολύ καλή; ;D

Ναι, πλέον θεωρείται ξεπερασμένο, αν και παραμένει εκπληκτικό πετάλι. Ακόμα και το τρίξιμό του είναι ωραίο... Μπα, έχω ένα 20 χρόνια και δεν έχει πάθει τίποτα. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια δεν το πολυχρησιμοποιώ γιατί φοβάμαι μην το σπάσω! ;D

Σύμφωνα με τη Remo, είναι η χρυσή τομή μεταξύ coated και clear. Πιο "ζωντανά" από τα coated, πιο ζεστά από τα clear. Έχω παίξει μόνο μια φορά την Emperor έκδοσή τους σε τομ, και για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα και μεγάλη διαφορά από τα clear, αλλά ήταν στο σετ ενός γνωστού και δεν είχα χρόνο να τα πολυψάξω. Πάντως γενικά καλά μου ακούστηκαν...

Σοβαρά πάντως, αφού έχεις δοκιμάσει το demon και σου κάνει σε όλα, δεν υπάρχει λόγος να το ψάχνεις άλλο. Ότι και να σου πούμε εμείς, τα πόδια σου θα κρίνουν...

Το καλύτερο ξέχασες... http://www.thomann.de/gr/ludwig_l201_speed_king_pedal.htm ;D

Συμφωνώ απόλυτα. Η άμεση επαφή με ένα καλό δάσκαλο, ειδικά όταν ξεκινάς, δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Μόνο όταν είναι από πάνω σου και σε διορθώνει κάποιος μπορείς να αποφύγεις τις παγίδες και τις "κακιές συνήθειες", που διαφορετικά μπορεί να σου πάρει χρόνια να τις ξεφορτωθείς. Αφού αποκτήσεις καλές βάσεις και φτάσεις σε κάποιο επίπεδο, μπορείς – και ίσως σήμερα επιβάλλεται – μετά να αντλήσεις όσες πληροφορίες θέλεις από το Internet ή από οπουδήποτε αλλού. Παρεμπιπτόντως, ο M. Johnston είναι εκτός από παίκτης, και εξαιρετικός δάσκαλος αλλά δεν είναι δίπλα σου… Edit: Όχι δεν κόπιαρα την απάντηση του Αλεχάντρο, απλά πληκτρολογεί πιο γρήγορα από μένα και είνα λιγότερο φλύαρος. ;D

Ευχαριστώ και πάλι για τα νέα θετικά σχόλια. Παραμένω κατασυγκινημένος… :) Trigga, δεν υπάρχει λόγος να εξηγείς. Η κριτική σου ήταν εποικοδομητική, και όπως είπα και πιο πάνω σε γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνο. Συμφωνώ. Η jazz έχει ξεφύγει από τα όρια της Αμερικής και έχει γίνει παγκόσμια μουσική εδώ και χρόνια. Αναφερόμουν κυρίως στη "μαύρικη γκρούβα" του Trigga, που την συνδέω κυρίως με το funk, το hip-hop, τη reggae και κανα-δυό άλλα είδη με έντονο βιωματικό/τοπικό/πολιτισμικό/φυλετικό χαρακτήρα (όπως ήταν και η τζαζ στα πρώτα της βήματα, πριν βγει παρά έξω). Προσωπικά έχω δει ελάχιστους λευκούς (Αμερικάνων συμπεριλαμβανομένων) που το' χουν όπως οι brothers, και δεν τίποτα δεν μου λέει ότι θα γίνω ένας απ' αυτούς… Playloud, έχω την υποψία ότι όταν παίζει slap ο Hughes, δεν σε χαλάει καθόλου! ;D Θενκς, ουάνς μορ!

Ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια! Με κατασυγκινήσατε χριστουγεννιάτικα… Συμφωνώ για τα πνευστά και τη ντιστορσιασμένη κιθάρα, αλλά για τον τραγουδιστή έπεσες τελείως εκτός. Είναι Ρωσίδα, οπότε αποκλείεται να ακούγεται σαν Έλληνας! Το όνομα δεν το λέω ακόμα, γιατί διαφωνώ με τους άλλους τρεις και έχω ασκήσει βέτο. Αν δεν υποχωρήσουν, θα φύγουν κι οι 3 από το συγκρότημα και εγώ θα κάνω σόλο καριέρα. 8) --------------------- Trigga, δεν είπα ότι μόνο οι διθυραμβικές κριτικές είναι καλοδεχούμενες; Γιατί δεν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες του θρεντ; Ε, γιατί; ;D Χωρίς πλάκα πάντως σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο. Παρότι όλοι έχουμε ακούσει και ακούμε πολλή μαύρη μουσική, η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε κάτασπροι και μάλιστα Έλληνες, και εγώ τουλάχιστον έχω αποδεχτεί το γεγονός δεν πρόκειται να ακουστώ σαν μαύρος Αμερικάνος, όσο κι αν προσπαθήσω να πλησιάσω το feel. Αλλιώς είναι να έχεις μεγαλώσει στο Μπρονξ κι αλλιώς στην Αθήνα. Δε με χαλάει ιδιαίτερα πάντως. Είμαστε αυτό που είμαστε και παίζουμε αυτό που μας βγαίνει, όσο καλύτερα μπορουμε. Συμφωνώ για τα ψιλοπερα-δώθε του γκρουβ και για το σουίνγκ, και παίρνω αποκλειστικά την ευθύνη πάνω μου. Δεν ξέρω αν κουνιούνται οι άλλοι, αλλά η δική μου δουλειά είναι να τους κρατάω βράχους. Ευχαριστώ για την εποικοδομητική κριτική, αλλά να μην ξαναγίνει! Μόνο επαίνους δεχόμαστε μέρες πού 'ναι! ;)

Τις προάλλες που πήγαμε για πρόβα, βρήκαμε το στούντιο στημένο για ηχογράφηση που έκαναν οι προηγούμενοι από μας, οπότε είπαμε στο Γιώργο (πολύ καλό παιδί και εξαιρετικός ηχολήπτης!) "keep the hard drive rolling όσο θα κάνουμε πρόβα" (όλο στα ελληνικά το είπαμε, αλλά ήθελα να πουλήσω μούρη… 8)). Το κομμάτι έχει τα ψιλολαθάκια του, αλλά νομίζω ότι περνάει. Κάθε διθυραμβική κριτική είναι καλοδεχούμενη! so_what_mix2a.mp3

Η Keller σίγουρα δεν είναι μούφα. Είναι παλιά αμερικάνικη εταιρεία που φτιάχνει (μεταξύ άλλων) κελύφη για τύμπανα από τη δεκαετία του '60, και ίσως και παλιότερα. Ο Ιταλός στον οποίο σε παρέπεμψε ο Gerd ίσως είναι κάποιος διανομέας της Keller στην Ευρώπη, ή κάποιος προμηθευτής για τα άλλα κελύφη που έχει η ST. Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί μικρότεροι κατασκευαστές, μεταξύ των οποίων η Joshua Tree (εδώ μπορείς να πάρεις ιδέες και για τα ξύλα) και η Highwood, που είναι στην Αγγλία. Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα σου στοιχίσει φτηνά, και ούτως ή άλλως γιατί συζητάμε, αφού είπαμε ότι όλη η πλάκα είναι στο να φτιάξες το τύμπανο από το μηδέν! Μακάρι να είχα τις γνώσεις και τη δυνατότητα να κάνω κι εγώ ο ίδιο... Αν το ταμπούρο σου βγει καλό, βλέπεις πώς θα συνεχίσεις και με το (τα) υπόλοιπο(α) σετ. Θα επιμείνω πάντως στο να ψάξεις αρκετά πριν ξεκινήσεις, γιατί παρά το ότι ένα τύμπανο είναι το πιο απλό όργανο που υπάρχει (εκτός ίσως από το καζού.. ;)), υπάρχουν φαινομενικά μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός καλού τυμπάνου και ενός καφασιού…

Η Rogers, όταν υπήρχε, χρησιμοποιούσε Keller. H DW επίσης, μέχρι τις αρχές της 10ετίας του 90. Η Gretsch ακόμη (στις χάι-φλάι σειρές της). Φυσικά όλοι οι πιο πάνω με τις ακριβείς δικές τους προδιαγραφές. Από τους πιο μικρούς custom κατασκευαστές, μεταξύ των οποίων και η OCDP, το 90% αγοράζει τα κελύφη έτοιμα από την, μαντέψτε, Keller. Ο Γαβρήλος από όσο ξέρω φτιάχνει τα κελύφη ο ίδιος, αλλά έχει εμπειρία 30 χρόνων Stax, όπως προείπε και ο pan, το να φτιάξεις ο ίδιος το κέλυφος είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία, αλλά εκεί είναι και όλη η πλάκα. Σε βλέπω γκαζωμένο και αποφασισμένο, οπότε γκόου φορ ιτ χωρίς να το σκεφτείς και ενημέρωνέ μας συχνά-πυκνά!

Έτσι μάλιστα. Τώρα μιλάς λογικά, πολιτισμένα και όχι δογματικά, οπότε μπορούμε να συζητήσουμε. ;) Θα σου έλεγα λοιπόν ποτέ να μη λες ποτέ. Δεν ξέρεις αν κάποια στιγμή θα ακούσεις ένα μεταλλικό ταμπούρο που θα σε στείλει αδιάβαστο και θα πεις "το θέλω τώρα!" (σημειωτέον, το πιο πολυ-ηχογραφημένο ταμπούρο όλων των εποχών είναι το Supraphonic της Ludwig, και είναι από απλό, φτωχό αλουμίνιο...). Έχε τα αυτιά σου ανοιχτά και μην ασχολείσαι τόσο με τα υλικά κατασκευής και άλλες μικρολεπτομέρειες, αλλά κυρίως με τον ήχο.

Οι βασικοί τρόποι κατασκευής του κελύφους είναι με κολλημένα φύλλα ξύλου (κόντρα πλακέ), με μασίφ σανίδα που έχει λυγιστεί με ατμό, και με κολλημένες μεταξύ τους δρούγες (staves), όπως περίπου τα βαρέλια. Οι δύο πρώτοι τρόποι χρειάζονται εξειδικευμένο (και ακριβό) εξοπλισμό (καλούπια, σύστημα ατμού – steam bender, δεν ξέρω πώς λέγεται στα ελληνικά – κ.α.), και ο τρίτος καλό μάτι/χέρι, κόλλα, σφιγκτήρες και μερικά άλλα βασικά εργαλεία/μηχανήματα, όπως τόρνος, επιτραπέζιο πριόνι, ρούτερ για τα φαλτσοκοψίματα στο σημείο επαφής του δέρματος με το ξύλο, δράπανο κ.λπ. Δεν είναι τόσο εύκολη διαδικασία όσο μπορεί να φαίνεται, και υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να λάβεις υπόψη, αλλά αφού έχεις εμπειρία με ξυλοκατασκευές πιθανότατα θα τα καταφέρεις (αφού κάνεις τα αναπόφευκτα λάθη… ;)). Θα σου έλεγα πριν ξεκινήσεις να κάνεις μια μικρή έρευνα, για να πάρεις μία ιδέα του τι παίζει. Αν τα αγγλικά σου είναι έστω και μέτρια, αυτά τα τρία sites είναι θησαυρός γνώσεων στο συγκεκριμένο τομέα: http://www.drumshed.org/forum/ http://www.ghostnote.net/vbforum/ https://www.drumfoundry.com/Default.aspx? Η εναλλακτική λύση, είναι να πάρεις τα κελύφη έτοιμα και να κάνεις όλα τα υπόλοιπα. Τα πλέον διαδεδομένα κελύφη είναι αυτά της εταιρείας Keller, και υπάρχουν αρκετές πηγές στο internet, η πιο προσιτή από τις οποίες για εμάς (λόγω απόστασης) είναι η www.stdrums.de στη Γερμανία. Πάντως, μην περιμένεις πολύ χαμηλό κόστος. Tα μεταλλικά μέρη μόνο (βασάκια, στεφάνια, συστήματα ανάρτησης κ.λπ.) ανεβάζουν αρκετά το μπάτζετ. Καλή επιτυχία και ανέβασε φωτογραφίες! :)

Έλα τώρα ρε Superfunk, το γεγονός ότι 4 από τους μεγαλύτερους τζαζ ντράμερς όλων των εποχών παίζουν με μεταλλικά ταμπούρα, δε σημαίνει και ότι ξέρουν τι τους γίνεται… ;D lazlo, ειλικρινά σε παρακαλώ μην επιμείνεις άλλο στην άποψή σου. Πίστεψέ με, κάνει κακό στο image σου. ;)

Υπάρχουν πολλές παράμετροι που παίζουν ρόλο, όπως ο υπόλοιπος εξοπλισμός, ο χώρος, ο ήχος που ψάχνεις κ.λπ. Για μία αξιοπρεπή ερασιτεχνική εγγραφή, ένα προσεκτικά τοποθετημένο δυναμικό μικρόφωνο μπορεί να σου δώσει ανεκτά έως καλά αποτελέσματα. Για παράδειγμα αυτό είναι γραμμένο μόνο με ένα SM57. Επίσης ένα ψηφιακό ηχογραφητήρι όπως το Zoom Η2 (γύρω στα 200 Ευρώ) ή το H4 (γύρω στα 300) κάνει μια χαρά, και γράφεις και ολόκληρη μπάντα. Edit: Tο συνημμένο clip (κάτω) είναι γραμμένο με το H4. H4_drums_test.mp3

Σόρυ, αλλά όχι. Όλα τα ταμπούρα κάνουν σχεδόν για οτιδήποτε, αρκεί να έχουν ένα τουλάχιστον αξιοπρεπή ήχο. Ο παίκτης είναι αυτός που θα βγάλει το jazz, metal, funk κ.λπ. feel.