Haris

Δεν νομίζω ότι υπάρχει εύκολη λύση στο πρόβλημα. Όπως είπαν και τα παιδιά, τα Muff'l θα περιορίσουν λίγο την ένταση (παρεμπιπτόντως υπάρχουν και για κάσα), αλλά όχι τόσο ώστε να θυσιάσεις τον ήχο των τυμπάνων. Δυστυχώς, θα πρέπει ο ντράμερ σας να παίζει χαμηλότερα στις πρόβες, μέχρι να πάτε στον καλύτερο χώρο. Ούτως ή άλλως καλό θα του κάνει να μπορεί να ελέγχει τις δυναμικές και την έντασή του, κι αυτό το λέει κάποιος που έχει ακούσει αμέτρητες φορές τη φράση "δεν μπορείς να παίζεις πιο σιγά;" ("μπορώ αλλά δεν θέλω" είναι η συνήθης απάντησή μου, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει να προσαρμόζεσαι…).

beeros05, με τις απαιτήσεις που έχεις νομίζω ότι τα Remo Ebony Ambassador είναι η καλύτερη - αν όχι η μόνη - επιλογή για τα τομ και την κάσα.

Μη μου λες εμένα ξύδι! ;D Εξάλλου, δεν μπορείς να βελτιώσεις τη τελειότητα! Και εγώ είμαι ιδεολογικά υπέρ της τεμπελιάς. Είναι η φυσική κλίση του ανθρώπου. Η δουλειά είναι ...παρά φύσει!

Εξαιρετικός ο συνάδελφος, και ως παίκτης και ως συνθέτης. Και ναι, συνθέτουν οι ντράμερς. Γιατί, εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε; ;) Α, και θα σας παρακαλούσα να προσέχετε τι λέτε για το Νέστορα και την μπάντα του. Είμαι φαν τους, και παρεξηγούμαι εύκολα! ;D

Γιατί θέλει να τη βάψει; Για να γίνει σωστή δουλεία, η διαδικασία είναι μεγάλη και χρονοβόρα (πρέπει να τριφτεί, να φύγει τελείως το χρώμα/βερνίκι, να ξανατριφτεί, να περαστεί με χρώμα (αν δεν είναι σε φυσικό ξύλο), sealer, πολλά χέρια βερνίκι κ.λπ. κ.λπ.). Εκτός αν είναι στα μαύρα της τα χάλια, δεν βλέπω το λόγο να μπει σε τέτοιο τριπ. Άσε που ενδεχομένως θα χάσει και μέρος της μεταπωλητικής της αξίας. Άσε επίσης που αν του πεις ότι δεν θέλεις να τη βάψει, μπορείς να επαναδιαπραγματευτείς την τιμή. Όσο για τον ήχο, ναι κατά κανόνα τα χοντρά κελύφη (και ακόμη περισσότερο αν είναι σε power διαστάσεις) διεγείρονται πιο δύσκολα και έχουν ψηλότερο τόνο, αλλά με κατάλληλα δέρματα (π.χ. μονόφυλλα coated) και κούρδισμα μπορείς να το αντισταθμίσεις αυτό, και να έχεις καλύτερη ανταπόκριση στις χαμηλές εντάσεις. Και φυσικά, συμφωνώ κι εγώ στο να την αγοράσεις!

Κώστα, σε καμία περίπτωση δεν είσαι άσχετος. Οι παρατηρήσεις σου είναι σημαντικές και τις σημειώνω. Για το Hammond, με το οποίο έχω κι εγώ κόλλημα, δεν το βλέπω γιατί θέλουμε να κρατήσουμε το χαζοσφύριγμα σε όλο το κομμάτι. Άσε που ο πληκτράς χρησιμοποιεί μόνο ένα κλαβιέ και δεν προλαβαίνει/βαριέται να αλλάζει ήχους μέσα στο ίδιο κομμάτι… Τα τύμπανα όντως ψιλοπέφτουν προς το τέλος, αλλά μάλλον λόγω σχετικής αμηχανίας γιατί ακόμα ψαχνόμαστε ως προς το τι κάνουμε μετά, πώς κλείνουμε, ποιοι είμαστε, που πάμε και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Όταν σταντάρουμε τη φόρμα, θα γίνει πιο συγκροτημένο. Για τη κιθάρα τι εννοείς; Να κάνει σόλο, να είναι πιο δυνατά, να παίζει πιο πυκνά, όλα τα παραπάνω και μερικά άλλα; Evilnye, ευχαριστούμε! Αργύρη του τα μεταβίβασα και ανταποδίδει. Θα χαρούμε να σε δούμε την Τετάρτη.

Ήρθε, και ομολογώ ότι η πρώτη εντύπωση δεν ήταν ιδιαίτερα ...εντυπωσιακή. Άκουσα κάποια διαφορά, αλλά όχι τόση που να δικαιολογεί το ντόρο που έχει γίνει. Από την άλλη, ο χώρος που έχω το σετ έχει μεγάλη αντήχηση και οι χαμηλές τονίζονται ούτως ή άλλως. Είναι πολύ πιθανό η διαφορά να είναι σημαντική σε μικρότερους, περισσότερο "dead" χώρους. Θα δοκιμάσω και αλλού, θα κάνω και εγγραφή και θα επανέλθω με πληρέστερη άποψη.

Σας ευχαριστούμε όλους ανεξαιρέτως και ανυπερβλήτως! Yameth, ναι το ύφος μας γενικά εκεί κινείται (funk, acid jazz και παρόμοια). 'Εχουμε και κομμάτια που κάνουν σόλο όλοι (δυστυχώς, αλλά πώς να γεμίσεις π.χ. το Cantaloupe Island;), αλλά γενικά γουστάρουμε πιο πολύ αυτά που έχουν ένα ή και κανένα σόλο, και βασίζονται κυρίως στο γκρουβ. Όσο για live, η πιο κοντινή ευκαιρία είναι την ερχόμενη Τετάρτη, 10 του μηνού στο Lazy, αλλά θα υπάρξουν κι άλλες. Θα ανεβάσω σχετικά δελτία τύπου. Ορέ Νέστορα, ανταποδίδω τη φιλοφρόνηση! Οι 4WD είναι ο ορισμός της γκρουπάρας! Audiokostas, παρακαλώ να δηλώσεις τις ενστάσεις σου για το κομμάτι πάραυτα, πρώτον γιατί μάλλον θα έχεις δίκιο, και δεύτερον γιατί έχω κι εγώ ενστάσεις και θέλω να δω αν συμπίπτουμε! Blue, ο κιθαρίστας είναι ο εξαίρετος κύριος Αντρέας Ρούπας. Θενκς εγκέν!

Ευχαριστώ για το σχόλιο. Έχεις δίκιο για τη διάρκεια. Παρασυρθήκαμε γιατί την είχαμε καταβρεί, και το τραβήξαμε. Απλά βάλαμε και το Zoom να γράφει, όπως κάνουμε μονίμως στις πρόβες.

Διασκευή σε ένα (χαζο)χαρούμενο κομμάτι του Deodato. Πρώτη φορά που το παίξαμε (σχεδόν όλες οι αλλαγές είναι 'on cue') αλλά είχε πλάκα. Α, και έχουμε επιτέλους όνομα: The Mixed Grill Quartet… (τα σχόλια προς τους άλλους τρεις, εγώ διαφωνούσα!). Whistle_Stop_31_01_10.mp3

Η ιστορία της ζωής μου... (αυτό και μερικά άλλα που ανέφερες). Σόρυ, αλλά δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Πρέπει να στρωθείς, να ιδρώσεις και να εστιάσεις σε κάτι για να έχεις αποτελέσματα. Ή να πάρεις απόφαση ότι η μουσική θα παραμείνει "παραμελημένη ερωμένη" και ότι θα ασχολείσαι μαζί της μόνο όποτε και όσο γουστάρεις. Πάντως σε καμία περίπτωση μην παραμείνεις για πολύ στο τριπ που είσαι τώρα, με το ένα πόδι στο "τα θέλω όλα", και το άλλο στο "πού να τρέχεις τώρα...". Δεν είναι ισορροπημένο και θα σου αφήσει απωθημένα.

Όχι δεν ζηλεύω καθόλου, απλά κάτι έχει πάθει η γραμματοσειρά και βγαίνει πράσινη. Μα τι κάνουν οι μοντερατοαντμινιστράτορες επιτέλους?? ;D Μπάμπη, καλά ψώνια!

Αυτό είναι και το καλύτερο. Βρες ένα καλό μαγαζί με μεγάλη ποικιλία και σοβαρούς πωλητές που ξέρουν τι τους γίνεται (ξέρεις, αυτό το είδος που σπανίζει στην Ελλάδα…) και δοκίμαζε till you drop… Γιατί οι - ενδιαφέρουσες ομολογουμένως - προτάσεις που γίνονται σε ένα φόρουμ είναι συνήθως τόσες πολλές που μάλλον θα πελαγώσεις. Και για να βοηθήσω και εγώ στο πελάγωμα ;D, ξεπέρασε το αντι-signature-ικό σου κόλλημα και άκου και το Omar Hakim της Pearl. Εξαιρετικό για τα λεφτά του και όχι μόνο. Ιδού ένα δείγμα (σόρυ για τη διάρκεια, παρασύρθηκα) :

Αν και δύσκολα κατηγοριοποιούνται, είναι κρίμα κι άδικο να αφήσουμε έξω τους Medeski, Martin & Wood.

Να προσθέσω τους Brand New Heavies…

Μου κάνει εντύπωση, γιατί προσωπικά θεωρώ ότι τα διαφορετικά δέρματα μπορούν να κάνουν το ίδιο σετ να ακούγεται αγνώριστο.

Όχι ότι σημαίνει κάτι (γούστα είναι αυτά), αλλά εγώ ευχαρίστως θα αντάλλαζα το 10αρι Signature με το Myra που έχει το προβάδικο που παίζουμε, κι ας είναι σχεδόν 3 φορές ακριβότερο το Paiste…

Δοκίμασε πρώτα να κουρδίσεις και τα δύο δέρματα το ίδιο. Αν αλλάξεις το σύστημα στήριξης με κάποιο isolation mount (υποθέτω ότι τα mounts των τομ σου πιάνουν επάνω στο κέλυφος) είναι πολύ πιθανό - αν και όχι απόλυτα βέβαιο - ότι θα ακούσεις από μικρή έως σημαντική διαφορά. Αν τελικά αποφασίσεις να αλλάξεις δέρματα, δοκίμασε να βάλεις μονά (G1, Ambassador, τα αντίστοιχα της Aquarian κ.λπ.) και επάνω.

Ευχαριστώ, αν και μάλλον θα περάσει το μπάτζετ μου. Ήδη είναι στα $200-κάτι και μένουν άλλες έξι μέρες… Ένα εξαιρετικό σετ στα χέρια ενός εξαιρετικού παίκτη. Ο συνδυασμός σκοτώνει! Δεν τον ψήνεις να μου τα χαρίσει; Σου υπόσχομαι ότι θα γράφω μ' αυτά συνέχεια! ;D

Break in είναι το αγγλικό ρήμα, αλλά κι εγώ νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να το πολυπαιδεύεις. Κάποια πιατίνια "μαλακώνουν" με τον καιρό, κι αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων και μπίχλα που ανέφερε ο SF, αλλά (πάλι όπως είπε ο SF – μου τη δίνει να συμφωνώ με κιθαρίστες! ;D) είναι βασικό να προσέχεις πώς τα χτυπάς, ανάλογα βέβαια και με το είδος που παίζεις. Δεν εννοώ ότι δεν πρέπει ποτέ να χτυπάς δυνατά, το άγαρμπο χτύπημα είναι αυτό που μπορεί να κάνει τη ζημιά. Π.χ. ένα Rude είναι φτιαγμένο για να το κοπανάς αλύπητα, και θα ήταν κρίμα να το χαïδεύεις, αλλά το Rude ούτως ή άλλως είναι μάλλον απίθανο να μαλακώσει, όσο γλυκά κι αν του φέρεσαι… Παίζει επίσης να συνηθίζει και το αυτί όπως είπες.

και για τις δύο, αν και με χαλάνε λίγο τα μοντέρνα σιδηρικά στη Sling, και ιδίως το mount της Pearl. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι πολύ πιο αξιόπιστο και πρακτικό από τα παλιά. Αυτό το παλιό σκούρο μπλε sparkle της Slingerland είναι από τα αγαπημένα μου χρώματα στα ντραμοπλαστικοκαλύμματα. Κρίμα που δεν υπάρχει πια, ούτε το χρώμα ούτε η Slingerland (Αλλά τι να περιμένει κανείς από τότε που την αγόρασε η Gibson; Τι θέλουν οι κιθαροκατασκευαστές και ανακατεύονται με τα τύμπανα, αφού δεν νιώθουν... Ελπίζω η Fender μην επιφυλάσσει την ίδια τύχη στην Gretsch). Και μια και το θρεντ ξεκίνησε για τα Rogers (α), εδώ μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για το πώς ακούγονται: http://www.maxwelldrums.com/rogers-blue-sparkle-12141620-drum-p-1422.html. Και μια και το θρεντ ξεκίνησε για τα Rogers (β), σκέφτομαι πολύ σοβαρά να χτυπήσω αυτό το αριστούργημα αν η τιμή δεν ξεπεράσει τα 300-350 δολάρια, πράγμα μάλλον δύσκολο.

Έτσι! Dirt keeps the funk που είχε πει και ο τρισμέγιστος! ;D Πάντως, για να σοβαρευτώ και λίγο (όχι ότι υπάρχει λόγος, έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ), παρότι υπάρχουν κάποια πιατίνια που θα καθάριζα θα προτιμούσα το μανίκι της χειρονακτικής εργασίας, για τους λόγους που ανέφερε ο pan12. Δεν ξέρω αν είναι αδικαιολόγητη εμμονή ή όχι, αλλά δεν θα το ρίσκαρα. Σε αυτή την περίπτωση, πρκειμένου να δείχνουν ολοκαίνουργια και γκλαμουράτα στις φωτογραφίες, ακόμη και σε πλυντήριο ...πιάτων θα τα έβαζα.

Ωριμάζουν, ωριμάζουν... Ειδικά αν η κόλλα είναι ψαρόκολλα, που είναι οργανικό προϊόν, ωριμάζει μαζί με το ξύλο και του δίνει μια ...ζωώδη ποιότητα. Άσε που το κουρδίζει κιόλας. ;D Σοβαρά πάντως, δεν ξέρω αν ωριμάζουν τα ξύλα (αλλά πιθανότατα δεν μένουν ανεπηρέαστα από το χρόνο, παρά την κόλλα) αλλά όσον αφορά το πλαστικό wrap, δεν πνίγει και τόσο τον ήχο, παρά την άποψη που έχει επικρατήσει. Τουλάχιστον όχι πολύ περισσότερο από το συνδυασμό grain filler, sealer και 45 χεριών νίτρου ή πολυουρεθάνης που χρειάζονται για ένα καλό φινίρισμα. kapdrums, όντως συμφωνούμε απόλυτα (αλλά μην ξεχνάς την Premier!). Καμιά φωτογραφία της Sling παίζει; (γιατί με πρίζωσες!)

Καλά, υπάρχουν άνθρωποι που καθαρίζουν τα πιατίνια τους; ;D ;)

Το αγαπημένο μου κομμάτι από το JCS. Εξαιρετική ερμηνεία, αν και προσωπικά συνεχίζω να θεωρώ αυτή του Gillan αξεπέραστη.