harilatron

Προσωπικά δεν ξέρω αν χρειάζομαι περισσότερους απο τους συνδυασμούς από αυτούς του 5θέσιου (που στην περίπτωση της δικής μου γίνονται 9 ενεργοποιώντας το κουμπή) αλλά για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω και τι χάνω καθώς ποτέ δεν θα είχα την υπομονή ούτε να παλεύω με το κολητήρι αλλά ούτε και να καθήσω να βγάλω ήχο με 200 διαφορετικούς συνδυασμούς τυλιγμάτων. Νομίζω ότι το σημείο κλειδί είναι εδώ: Σκεπτόμενος τι χρειάζεται για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο κύκλωμα, νομίζω ότι αν η στρατηγική της MM είναι να το κάνει ευρέως διαθέσιμο και ως aftermarket θα έχει τη δυνατότητα να το κάνει πολύ προσιτό. (Ενας μικροελεγκτής και λίγοι analog multiplexers είναι.... σε αυτή την κλίμακα....πιο πολύ κοστίζουν τα βύσματα ;D ) Θα υπάρξουν purists που θα πουν ότι το σημα χάνει ευκρίνεια (ή κάτι άλλο) μέσα απο τα solid state κυκλώματα του routing που κάνει αλλά αυτό απλά θα πρέπει να το ακούσουμε. Σκεπτόμενος την επιχειρηματική διάσταση, νομίζω ότι αν μια καταξιωμένη εταιρεία όπως η MM βγάλει ένα rewiring kit με όλες αυτές τις δυνατότητες και σε τιμή ανταγωνιστική άλλων κιτ τότε μπορεί και να πετύχει. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν 50 ευρώ για έναν πυκνωτή. Σαν προϊόν, δεν νομίζω ότι τοποθετείται στις κιθάρες-πιανόλες του 70, αλλά στη γενική περιοχή των aftermarket upgrade / wiring kits. Γιατη ώρα μάλλον θα είναι ακριβό ώστε να καλυφθεί το κόστος της ανάπτυξης και της προώθησης. Σε λίγα χρόνια όμως? Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν θα έπαιρνα ένα τέτοιο κιτ να το δοκιμάσω π.χ. σε μια strat :)

Το έχω πάθει, και μου πήρε 2 χρόνια να καταλάβω ποιο κομμάτι έχω κλέψει.

Μην αγχώνεσαι, μια χαρά θα είναι και μια χαρά θα παίζει. Δεν είναι κάποια ακριβή ή πολύπλοκη επισκευή.

- Ποτέ δεν έχω περάσει γυαλιστικό/καθαριστικό σώματος. - Ποτέ δεν προσπάθησα να "nail that SRV tone". - Ποτέ δεν σκέπασα με κουβέρτα τον ενισχυτή και μετά να την βγάλω για να ξέρω πως είναι το "σαν να έβγαλα μια κουβέρτα πάνω από τον ενισχυτή μου" ;D - Ποτέ δεν υποτίμησα την χρησιμότητα των ψηφιακών μέσων (π.χ. εφφέ), ακόμα και την εποχή που αυτά ήταν για γέλια.

William Tell - Messing in peoples' back yards. http://www.flickr.com/photos/gionnibravo/5348400947/# http://en.wikipedia.org/wiki/William_Tell_(play) http://www.quotationspage.com/quote/32461.html

Εχω ένα μπουκαλάκι εδώ και 10 χρόνια. Σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιώ. Εδώ έχουμε 70% υγρασία κι έτσι κατά κανόνα τα ξύλα δεν "ξασπρίζουν". Έχοντας διαβάσει κάπου ότι αυτά τα λάδια ενδείκνυνται και για έβενο (ίσως και πάνω στο μπουκαλάκι) , δοκίμασα μια φορά να βάλω σε μια ταστιέρα και αυτή ανέπτυξε μια αντιαισθητική γυαλάδα κάτω από τις χορδές. Σαν να είναι βρώμικη ... με δαχτυλιές. Δεν άλλαξε όμως αίσθηση. Δεν θα ξαναέβαζα στον έβενο. perv >:(

Πράγματι. Αυτό "ό,τι κάτσει" δεν θα μπορουσε να είναι ουσιαστικότερο? Δεν θα ήταν προς το συνολικό όφελος των μουσικών και των ακροατών η εκπαίδευση/καλιέργεια του οτικατσεικοινού? Κάποτε αυτοί άκουγαν (κάποια) κομμάτια του Χατζηδάκι. Σήμερα ένα Χατζηδάκις θα μπλέξει με την εγχώρια μουσική σκηνή ή θα γίνει λογιστής για να ζήσει? Απλά και χιλιοειπωμένα πράγματα (ξανα)λέω αλλά δεν είναι έτσι?

Επειδή ίσως παρεξηγήθηκε η ελαφρότητα των μαρκετίστικων υπερβολών που έγραψα με αποτέλεσμα να περάσει ως η ουσία της άποψής μου, ας διευκρινίσω: Είμαστε μπροστά σε μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από χαμηλή ζήτηση παρά από ανεπάρκεια προσφοράς νέας μουσικής. Αναφέρομαι στην στάση (από την πλευρά του ακροατή) που περιγράφει και ο Νικόδημος. Η δημιουργία της σκηνής και η προσέλκυση ακροατηρίου σε αυτήν είναι αυτό που ήθελα να περιγράψω. (Και ναι, αυτό προϋποθέτει ΒΑΣΙΚΑ την προβολή). Δεν είπα (ούτε άφησα να εννοηθεί) ότι θα σέρβιρα σκατά ούτε ότι απλά θα παρουσίαζα τις νέες hi-five (με λιγότερα ρούχα). Αλλά από την άλλη, δεν θα έβαζα λεφτά σε ακραία πράγματα και βέβαια εννοείται ότι αν είχα να διαχειριστώ τόσα χρήματα, (πήρα στα σοβαρά το νούμερο :P), θα είχα στο νου μου και το ενδεχόμενο κάποια μπάντα να ανταποδώσει. Υ.Γ. Θεωρώ ότι δισκογραφικές προσπάθειες σαν αυτές του Νικόδημου ή κινήσεις σαν αυτές που περιγράφει ο blue για τα μαγαζιά/δισκοπωλεία δεν είναι κινήσεις που κάνει ένας επιχειρηματίας για να βγάλει χρήματα αλλά κινήσεις που γίνονται από μεράκι και αγάπη για το αντικείμενο. Ασφαλώς και "στηρίζουν" και είναι θετικότατες, αλλά δεν νομίζω να περιμένουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Οι δουλειές αυτές όμως στοιχίζουν χιλιάρικα (ή σχεδόν τίποτα αν είσαι δισκοπωλείο) με αποτέλεσμα και η ενδεχόμενη (δηλαδή η σίγουρη) χασούρα να κινείται στα ίδια χαμηλά επίπεδα.

Χμμμμ.... Ίσως η υποστήριξη της "στρατηγικής" ( :P) μου είναι off topic μια και -απ ότι καταλαβαίνω- το θέμα συζήτησης δεν είναι το τι θα κάναμε για να σιγουρέψουμε την επένδυση αλλά πιο καλλιτεχνικό..... ;D

Πάντως πραγματικά, το τι θα έκανα αν ήμουν "δισκογραφική" δεν έχει μεγάλη σχέση με την αναζήτηση της υπερφανταστικής μοναδικοτεράστιας μπάντας. Νομίζω ότι έχει περισσότερη σχέση με την δημιουργία των συνθηκών για να απευθυνθεί η μπάντα σ' εσένα. ;D

Πράγματι. Αλλά αν ο Οικονομάκης λέει ότι είναι ψηλό το nut αποκλείεις να υπάρχει κατασκευαστική ατέλεια στο "slot" που έχει τοποθετηθεί?. (Ειδικά τον συγκεκριμένο, προσωπικά θα τον εμπιστευόμουν να "φέρει" το nut στο σωστό ύψος. )

Αντί να ψάχνεις στην τύχη να βρεις χαμηλότερο FR nut (και πόσο χαμηλότερο? και υπάρχει χαμηλότερο?) γιατί δεν πας στο μάστορα να τρίψει λίγο την εγκοπή και να το φέρει στο σωστό ύψος? Τα ίδια λεφτά θα πληρώσεις και θα είναι και πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα.

Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, για να πετύχει μια δισκογραφική, πρέπει πλέον να κάνει κάτι διαφορετικό. :P Και όταν λέμε "διαφορετικό" εννοούμε κάτι με ευρύτερους ορίζοντες ως μπίζνα (δηλαδή δεν πουλάω μονο δίσκους, αλλα πουλάω και υπηρεσίες παραγωγής, ηχοληψίας, προβάδικων, live, αργοτερα franchise (λαιβάδικων? προβάδικων?), ραδιόφωνο και internet. Δεν είμαι κατ ανάγκη μια εταιρεία, αλλά ενδεχομένως 2-3. Οχι ότι όλα αυτά δεν τα έχει σκεφτεί (πανω - κατω) ο κάθε επαγγελματίας του χώρους, αλλά... πάμε μεταξύ σοβαρού και αστείου: ;) Στη θεωρητική περίπτωση που είχα προυπολογισμό 2.000.000 και ήμουν υποχρεωμένος να τα ξοδέψω στην Ελλάδα, θα έκανα τα ακόλουθα: Πρώτος και βασικός στόχος, θα ήταν να δημιουργήσω το κοινό για κάτι το οποίο μπορώ να ελέγξω. Η πρώτη ύλη θα ήταν νέοι μουσικοί με μη-παραδοσιακό ήχο (όχι metal, όχι blues, όχι 80ς, όχι hard rock, όχι ελληνική ροκ μπαλάντα, όχι -πολλές δισκευές). Ελληνικό ή Αγγλικό στίχο. Για να πετύχω αυτό τον βασικό στόχο, (δηλαδή να πουλήσει ο blue) θα έκανα στρατηγικές συμμαχίες με ραδιοφωνικούς σταθμούς (δηλαδή θα τους πλήρωνα), μαγαζιά, λαιβάδικα. Επίσης θα πλήρωνα κόσμο να ασχολείται με την κοινωνική δικτύωση και θα πλήρωνα για να παίζουν οι μπάντες αυτές σε τοπ μαγαζιά (τα οποία επίσης θα πλήρωνα). Γενικώς θα ξοδευα το 80% του προϋπολογισμού σε ενέργειες για να καταστήσω το "προϊόν μου" mainstream. Αν χρειαζόταν, (που θα χρειαζόταν) θα έστηνα και 2-3 λαιβάδικα (φτηνό ποτό/είσοδος, κάποιας μορφής "πόρτα", δεκάδες όμορφα κορίτσια και 1500 like στο facebook μετά από κάθε live). Θα προχωρούσα με περίπου 40 μπάντες. Τα μέλη τους (όλα) θα έπρεπε 1)Να ξέρουν να μιλάνε και να φέρονται. 2)Να έχουν 20-30 ευχάριστα κομμάτια και 2-3 "δυνατά". 3)Να γνωρίζονται καλά μεταξύ τους και να τους συνδεουν περισσότερα απο την τρέχουσα επαγγελματική ευκαιρία. 4)Να είναι εμφανίσιμοι/ες και να έχουν καλλιεργημένη αισθητική. 5)Να ξέρουν να παίζουν. Θα προσελάμβανα ενδυματολόγο και personal trainer για τον blue και θα πλήρωνα τον marathon να μου βρεί τρόπο να κλαίνε μπροστά του (του blue) τουλάχιστον 30 κόρες σε κάθε του εμφάνιση. Σε όρίζοντα 2ετίας, θα περίμενα να αρχίσουν να μου αποδίδουν τα συμβόλαια με τους 3 από τους 40 ενώ κάμποσοι ακόμα απο τους 40 θα συνέχιζαν να βγάζουν το μεροκάματο αξιοπρεπώς και να συντηρούν την συγκεριμένη αγορά. Μέσα σε όλο αυτό το μπούγιο, οι άλλες μου εταιρείες (καταστήματα με μουσικά είδη, μοντέρνα ωδεία, διαφημιστική κλπ) θα αντιστάθμιζαν τη χασούρα της προωθητικής επένδυσης.

Η μονωτική ταινία δεν θωρακίζει και δεν επηρρεάζε τον θόρυβο. Ο mastor την έβαλε για άλλο λόγο, πιθανώς για να σουλουπώσει τα καλώδια και να μην είναι "μακαρονάδα" ή γιατί υπήρχε κάποια κόλληση (κάπου το καλώδιο ήταν γυμνό) και ήθελε να αποφύγει το ενδεχόμενο αυτό το σημείο να ακουμπήσει σε κάποιο συμείο και να βραχυκυκλώσει το σήμα.

Παιχταράς. :) (Και η σειρά... καλούτσικη ήταν ;D )

Ο classic 30 έχει σε σειρά.

Εγώ παίρνω λίιιιγο περισσότερο (ίσως είχες πολύ σφιγμένες τις 6 βίδες), αλλά πάνω από ένα ημιτόνιο όντως δεν είναι λειτουργικό. Πάντως, μην το φοβάσαι.. τράβα το και δεν χαλάνε οι βίδες. ;D (Το αδύνατο σημείο είναι το σπείρωμα του tremolo arm).

Μάλλον είναι ψηλό το nut σου. Το κάνει σε όλες τις χορδές το ίδιο?

Α ναι, τώρα την είδα τη λύση. Ναι, αυτό κάνε. Πρόσεχε όμως... όταν σφίγγεις τις βίδες, το κούρδισμα θα "ανεβαίνει". Φρόντισε να ξανακουρδίζεις σωστά (ουσιαστικά να ξεκουρδίζεις λίγο) και να ελέγχεις τη θέση του τρέμολο καθώς η τάση των χορδών (δηλαδή το κούρδισμα) είναι το σωστό. Κάνε το σε 2-3 βήματα για να μη σου "φύγει" το τρέμολο από την ανάποδη και τελικά είναι πιο χαμηλά από ότι πρέπει.

Ε.. αφού είναι 2πλάσιο από αυτό που προτείνει η fender.... πολύ δεν είναι?

Μπορείς να σηκώσεις λίγο τον τόνο. Όχι όσο με ένα floyd rose ή με ένα μοντέρνο 2-βιδο, αλλά μπορείς να σηκώσεις λίγο. (Εγώ έχω 2 strat με vintage τρεμολο σεταρισμένες έτσι). Από την άλλη, ούτε dives (σαν αυτά που γίνονται με το floyd rose ή με τα μοντέρνα μπορείς να κάνεις με το vintage). Γενικά η λογική του vintage tremolo είναι να κάνεις βιμπράτο και όχι να αλλάζεις πολύ την τονικότητα.

Ναι, τα 0.6 cm είναι πολλά. (Δεν είναι ευκολόπαικτη έτσι και δεν χρειάζεται να είναι τόσο ψηλά. Εσύ δεν ήθελες χαμηλό action? :) ). Μπορείς να αρχίσεις να κατεβάζεις μια μια τις χορδές απο τις 2 μικρές allen βίδες που έχει το κάθε σαμαράκι. Μην για την καμπυλότητα των τάστων. Εκεί που θα τις φέρεις με το μάτι (βλέπεις καλά ε? ;D ) θα είναι καλύτερα από εκεί που είναι αυτή τη στιγμή -δηλαδή μισό πόντο απο την ταστιέρα.... (Μπορείς πάντα να μετρήσεις "στροφές" που έκανες στην πρώτη βίδα και να κάνεις σε όλες τον ίδιο αριθμό στροφών. Ετσι θα έρθουν όλες μαζί προς τα κάτω χωρίς να διαφοροποιηθεί το σχήμα που ακολουθούν.). Αν τις κατεβάσεις περισσότερο από όσο πρέπει θα αρχίσει να τρίζει. Σε αυτή την περίπτωση, (αν είναι ακόμα ψηλά) βλέπουμε τι χρειάζεται (ενδεχομένως το trussrod).

Άρα δεν μπορείς να ρυθμίσεις το ύψος των χορδών από τις "2 βίδες που κρατάνε την γέφυρα". Για την ώρα (εφόσον την έχει δει και μάστορας, θα υποθέσουμε ότι αυτές είναι βιδωμένες σωστά. Το ότι είναι τερματισμένα δεν πειράζει... αφού θα πρέπει να τα κατεβάσουμε. Ελα ντε.... Απλά, πολλοί μάστορες όταν βλέπουν ότι ο ιδιοκτήτης του οργάνου δεν έχει πολλή εμπειρία (σε θέματα συντήρησης) προτείνουν (και εφαρμόζουν) τη λύση της σταθερής γέφυρας για να γλυτώσουν τον πελάτη (και τον εαυτό τους) από θέματα που σχετίζονται με το ξεκούρδισμα. Βέβαια, κάποιο παίχτες προτιμούν έτσι την αίσθηση και τον ήχο της κιθάρας τους. Σε κάθε περίπτωση, η σταθερή γέφυρα πρέπει να είναι θέμα επιλογής και όχι λύση ανάγκης για να μην μας ξεκουρδίζεται η κιθάρα. Ασε μόνο 3 ελατήρια (για την ώρα). Σφίξε (ή χαλάρωσε) τις 2 βίδες που κρατάνε τα ελατήρια (αυτές που δείχνω στη φωτογραφία) έτσι ώστε το τρέμολο να γίνει σχεδόν οριζόντιο. Όταν θα πειράζεις τις βίδες, διόρθωνε και το κούρδισμα. Εναλλάξ, (κουρδισμα-βίδες) θα το πετύχεις. Όταν έρθει αυτό περίπου οριζόντιο (λίγο "σηκωμένο") θα φέρεις και τις χορδές στο σωστό ύψος από τα σαμαράκια. Ναι έτσι είναι, αλλά από το να είναι η κιθάρα σου ξεκούρδιστη, ρύθμισέ το έτσι όπως είναι και όταν αλλάξεις χορδές το ξανατσεκάρεις. (Ετσι κι αλλιώς, όταν μάθεις να το κάνεις θα διαπιστώσεις ότι είναι περίπου όσο απλό και γρήγορο είναι το να κουρδίζεις. )

@timos, πες μας τι κιθάρα έχεις και ποια γέφυρα έχει. Όπως είπε και ο skantzos, η κιθάρα μπορεί να λειτουργήσει σωστά είτε με "κολλημένο" τρέμολο είτε με ελεύθερο να κινείται και προς τις 2 μεριές (floating). Ο ήχος (και η συμπεριφορά) αλλάζει αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό που λέμε "stratocaster" είναι αυτό που προκύπτει όταν το tremolo είναι floating. Το τρέμολο μπορεί να είναι "κολλημένο" ή floating ανεξαρτήτως του αριθμού και της διάταξης των ελατηρίων (γι αυτό υπάρχουν εκείνες οι δύο βίδες που κρατάνε το "χτένι" πάνω στο οποίο αγκιστρώνονται τα ελατήρια (= spring claw)). Δες και το άρθρο του superfunk. http://www.noiz.gr/index.php?action=articles;sa=view;article=39

Βασικά, νομίζω ότι έχει δίκιο σε όλα με την παρατήρηση ότι αφενός υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις σε όλη αυτή τη βλακεία που περιγράφει αφετέρου σε κάποια σημεία -ισως- υπερβάλλει (λίγο). Κατά τα άλλα, θα παρομοίαζα το Ελληνικό Πανεπιστήμιο με κάτι ξεχασμένες μονάδες στο στρατό, όπου όλοι -από τον διοικητή μέχρι τον πιο φρέσκο φαντάρο- βαριούνται, ξύνονται ομαδικώς και -το βασκότερο- αρνούνται να πάρουν το ρόλο τους (και τον εαυτό τους μαζί) στα σοβαρά.