Χθες διαπίστωσα από κοντά ότι πράγματι μιλάμε για ένα event υψηλού τεχνικού επιπέδου.
Δεν με ενόχλησαν ούτε οι θεατρινισμοί του waters, ούτε τα προηχογραφημένα φωνητικά του, ούτε τα φτηνά "μασημένα" μηνύματα στον τοίχο. Το μυστικό είναι να μην το παίρνεις όλο αυτό πιο σοβαρά από ότι του αρμόζει. :)
Στα "καλλιτεχνικά", αλλάζω γνώμη για τον τραγουδιστή. Νομίζω ότι τα μέρη του Gilmour "αδικήθηκαν" ενώ θα μπορούσαν να σταθούν καλύτερα με κάποιον με περισσότερο "χαρακτήρα" στη φωνή.
Για τον δε Kilminster, παρόλο που ο ήχος του ήταν λίγο πιο γκαζωμένος από αυτό που θα ήθελα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι έπαιξε αυτό που έπρεπε να παίξει χωρίς να το κάνει τσίρκο.
Κατά τα άλλα, το δαιμόνιο της φυλής αναβίωσε και τους Pink Floyd και μάλιστα τους έστειλε και σε World Tour το 2011 ;D