Για πολλούς λόγους, και κυρίως γι αυτούς που επισημαίνει ο trolley, νομίζω ότι σήμερα το "The Wall" δεν μπορεί να εκλαμβάνεται -στη σημερινή του εκδοχή- ως πολιτικό statement (γιατί με αξιοσέβαστη ειλικρίνεια και ο ίδιος ο Waters παραδέχεται ότι σήμερα δεν μπορεί πλέον να μπει στη θέση του Pink).
Παράλληλα ως μουσική παράσταση σήμερα "χάνει" ένα μέρος από την αίγλη του λόγω της απουσίας των υπόλοιπων 3 από τους αρχικούς δημιουργούς. Ιδιαίτερα δε, "χάνει" από την απουσία του Gilmour τον οποίο παλιότερα ο Waters ήθελε να εμφανίζει λίγο-πολύ ως session μουσικό παρά ως συν-δημιουργό.
Σήμερα, αυτό που προσφέρει ο waters είναι μια ωραία παράσταση με καλό ήχο και ιδιαίτερα συγχρονισμένες προβολές (το κάθε τούβλο μπαίνει στην ώρα του ώστε να αρχίσει η προβολή πάνω του, ο waters "σκύβει" την κατάλληλη στιγμή για να περάσουν από πάνω του τα γραφικά κλπ).
Ασφαλώς και όλα αυτά συγχρονίζονται με τη βοήθεια κατάλληλων προηχογραφημένων track και ασφαλώς ανάμεσα στα προηχογραφημένα μέρη είναι και κάποια από τα φωνητικά του Waters. Αυτό δεν το αρνείται σχεδόν κανείς. Το κάνει εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα αν ψάξετε λίγο στο youtube θα βρείτε και διάφορες "γκάφες" που έχουν γίνει.
Προσωπικά δεν έχω μεγάλη αντίρρηση όταν μιλάμε για τέτοιου είδους έργο. (Εξάλλου, τα εύκολα μέρη όντως τα τραγουδάει ζωντανά.)
Έχουν αλλάξει οι εποχές και οι απαιτήσεις.
Να θυμίσω μόνο ότι στο (περιβόητο) Earls Court ο Gilmour ακούγεται παίζει άκυρα ανάμεσα στα κομμάτια, να κουρδίζει και τελικά να "μπαίνει" μισοξεκούρδιστος και με ψόφιο ήχο. ;D (Σήμερα, αυτά δεν γίνονται ούτε στο πανηγύρι στην κάτω Παναγιά ;D).
Εδώ, στην αρχή του Young Lust.
Pink Floyd: The Wall LIVE 6/16