Πράγματι, η μουσική έδεσε ωραία, δηλαδή σε κάποια σημεία φαίνεται σαν να ήταν γραμμένη ειδικά για αυτή την ταινία. Τα κλισέ που προαναφέρθηκαν με προβλημάτισαν κι εμένα την πρώτη φορά που την είδα - όχι γιατί δεν ανταποκρίνονται επί της ουσίας στην πραγματικότητα αλλά για την (άσκοπα ?) "in your face" οπτικοποίηση. Η πραγματικότητα μπορεί να είναι έτσι και χειρότερη, αλλά συντίθεται με χαμόγελα, φιλοφρονήσεις και δικαιολογίες. (Βέβαια δεν ξέρω αν είναι δυνατό να "περάσει" κανείς αυτή την κατάσταση σε μια ταινία λίγων λεπτών χωρίς να χρησιμοποιήσει τέτοιες σουρεαλιστικές σκηνές/διαλόγους. )
Το συνολικό αποτέλεσμα μου άρεσε, ισχυρά σημεία η μουσική (και ο ήχος γενικά) η φωτογραφία και το μοντάζ. Στα αρνητικά θα έβαζα το "απλοϊκό" σενάριο που περνάει το μήνυμά του "μασημένο" (ενώ και "αμάσητο" μια χαρά θα το καταλάβαινε ο θεατής).
Συγχαρητήρια και από εδώ πάντως. :)
Υ.Γ. Την έχω δει 5 φορές και πάλι δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω το ζεν πρεμιέ.