Η κιθάρες παραγωγής (ακόμα και αυτές με την τεχνολογία του '50) είναι τεχνολογικά προϊόντα υπό την έννοια ότι υφίστανται προδιαγραφές, τυποποίηση, σχέδια, στάδια ελέγχων ποιότητας. Όπως υπήρχαν τότε, υπάρχουν και τώρα.
Νομίζω ότι ο trolley, μέμφεται την τεχνοφοβία - ως ένα από τα κακά της μοίρας μας.
Η άποψή μου είναι ότι η τεχνολογική πρόοδος (μετρήσεις, κατεργασίες, αξιολόγηση πρώτων υλών κλπ) έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για καλύτερα (από όλες τις απόψεις) όργανα.
Σε σχέση με τις παλιές κιθάρες κρατήστε κατά νου ένα στοιχείο που μπορεί να επηρεάσει τη σύγκριση με τις σύγχρονες:
Μια strat του ' 57 στις δεκαετίες του 60 και του 70 δεν ήταν vintage. Τα κουπιά της εποχής είναι πολύ πιθανό να χάθηκαν ή να καννιβαλίστηκαν ενώ τα κομμάτια που έπαιζαν καλά είναι πιο πιθανό να περισώθηκαν και να συντηρήθηκαν από κάποιο μουσικό. Δηλαδή νομίζω ότι οι κιθάρες του 60 που φτάνουν στις μέρες μας έχουν περάσει αξιολόγηση και διαλογή, δεν είναι απλά παλιές.
Σε σχέση με τις αποκλίσεις από το πρότυπο (λόγω ανοχών) που δημιουργούσαν "χαρακτήρα" σε κάποιες, έχω κι εγώ μια ιστορία: Ρυθμίζοντας έναν SD SSL-4 (quarter pound) που είχα βιδωμένο απευθείας στο κσύλο σε θέση neck, μου γλίστρησε το κατσαβίδι και τραυμάτισα το coil. Έβγαλα αυτό το ύφασμα, ξετύλιξα καμιά 100στή σπείρες μέχρι να βρω ανέπαφο σύρμα, ξανατύλιξα προσεκτικά όσο ήταν σωστό και το στήριξα στη θέση του με κατακόκκινο βερνίκι νυχιών που δανείστηκα από μια κυρία. Έβαλα και το ύφασμα και τέλος.
Θεωρητικά έχασε λίγο σε output ο μαγνήτης (στο full tap) αλλά μπορώ να σας πω όσες ιστορίες θέλετε για τον "αέρα" που κέρδισε από τη μείωση του inductance και "την ψυχή" που έχει πλέον από το βερνίκι της κυρίας.
Αλλά δεν νομίζω να τα πιστεύετε αυτά.