Μεγάλες κουβέντες λέγονται :P
Θα πω κι εγώ μια:
Μελετώντας (γενικώς), αφενός μαθαίνεις αφετέρου μαθαίνεις να μαθαίνεις και εν τέλει διευρύνονται οι ορίζοντές σου. Σε αυτή την παρατήρηση (ή υπόθεση) βασίζονται πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα. Για παράδειγμα στην ανώτατη εκαπαίδευση, σε προπτυχιακό επίπεδο, τα περισσότερα πράγματα που μαθαίνει κανείς δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να τα χρειαστεί στο κανονικό "πεδίο της μάχης". Όμως, η θεωρία λέει ότι ακόμη κι αν γίνεις πειραματικός φυσικός που ασχολείται με με το μάτι της γαρίδας, κάπου στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι, έχει συνεισφέρει κι εκείνη η βαρετή απόδειξη εκείνου του προφανούς θεωρήματος από το πρώτο έτος.
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ισχύει και ότι είναι και επιθυμητό.
Η μουσική όμως (τουλάχιστον όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι), είναι διαφορετική υπόθεση ... Στη μουσική οφείλεις -σε οποιοδήποτε επίπεδο- να κινηθείς και λίγο πέρα από την πεπατημένη. Οφείλεις (αν γνωρίζεις), η γνώση σου να σε διευκολύνει χωρις όμως να σε καθοδηγεί. Η ένσταση (κατά της εντατικης μουσικής παιδείας) αυτών που λένε ότι δεν χρειάζεται, εστιάζει σε αυτούς τους δύο κινδύνους (τους οποίους προσωπικά έχω διαφύγει :P)
Προσωπικά, δεν ξέρω αν η ένσταση αυτή στέκει. Το σίγουρο είναι ότι η μουσική εκπαίδευση δεν πρέπει να έχει μόνο το χαρακτήρα της προσφοράς πληροφορίας και της τεχνικής (εκτελεστικής) εξέλιξης.
Είπα κι εγώ τώρα..... :)