Η παλιά ξύλινη πόρτα έτριξε καθώς ο νεαρός έκανε το πρώτο του βήμα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.
"Ποιός άνεμος σε φέρνει από εδώ?" Μουρμούρισε ο γερο-superfunk μέσα από τα μουστάκια του χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από το μανίκη της tele που καθάριζε με σάλιο.
"Ο άνεμος που ακούω από το ηχείο του ενισχυτή μου" Ψελλισε δειλά ο νέος.
Με μια ξερή κίνηση ο superfunk άφησε την τέλε να πέσει στον πάγκο και γύρισε αργά προς το μέρος του. Με αργές κινήσεις σηκώθηκε και τον πλησίασε, ενώ μια ηλεκτρισμένη σιωπή διαπερνούσε το δωμάτιο. Πλησίασε τον άτυχο νέο σε απόσταση αναπνοής ενώ στη μνήμη του ερχόταν η σάπια οσμή του καμένου μετασχηματιστή.
"...από το ΜΕΓΑΦΩΝΟ ... θέλεις να πεις " είπε ενώ ο άτυχος νέος έσκυβε το κεφάλι.
"Ναι... από το μεγάφωνο εννοούσα" Είπε ενώ με το ζόρι συγκράτησε ένα δάκρυ.
"Δοκίμασα τα πάντα...." βιάστηκε να συμπληρώσει ο νέος.
"Επαιξα με λιγότερο gain, έπαιξα με TELE, έπαιξα ΛΑ, έμαθα να υποστηρίζω το κομμάτι και όχι την πάρτη μου, αλλάζω ΣΥΝΕΧΕΙΑ χορδές.... Το μόνο που θέλω ... είναι λαμπερά πρίμα..." είπε ο ανεμοφερμένος νέος.
"Απλά, κάθε φορά που χτυπώ τη ΛΑ... ακούω έναν ήχο σαν σπασμένο γυαλί..." συμπλήρωσε ενώ ένας κόμπος ανέβαινε από το στομάχι του.
O Superfunk έκανε δυο βήματα πίσω και γύρισε προς την βιβλιοθήκη αφήνοντας τον άτυχο νέο να εκλιπαρεί για μια του λέξη.....
Ο γερο-Superfunk ήξερε ότι δεν έχει να κάνει με καλαμπόρτζη.
"Διάβολε!!! Πρέπει να μιλάμε για μικροφωνική 12AX7 ...." είπε.
Ενα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο του νέου ενώ μουρμούριζε....
"Σ΄ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ πολύ... θα το θυμάμαι για πάντα....."