Ali Barout

Για "από το πουθενά" είναι τέλειο! Αν θες να κάνεις ένα δεύτερο πέρασμα στις συνοδείες τώρα αφού έχεις γράψει το ουσιώδες (κατ' εμέ (τις σόλο κιθάρες (και έβγαλες την ψυχούλα σου))), μπορείς λίγο το μπάσο στην αρχή να του βάλεις δυο τρεις νότες ακόμα (εγώ την πάτησα και νόμιζα ότι θα είναι 4 αλλά είχε αίσθηση 6άρι όταν μπήκαν και τα τύμπανα), και τα βιολιά εγώ προσωπικά θα τα κράταγα ως είναι, θα τα χαμήλωνα λιγάκι , και θα έβαζα άλλο ένα σετ (σαν να ήταν divisi ας πούμε) να παίζουν έστω και τις ίδιες νότες πιο ρυθμικά, και να υπογραμμίζουν τα κρατημένα π.χ. (|x----xx----x| ή |x-xx-xx-xx-x| για περισσότερη ένταση (ρυθμική εννοώ όχι ήχου))

Και το άκουγα το πρωί, και λέω ω ρε μάνα μου τι φιουζιονίλες είναι αυτές πρωινιάτικα, αναποδιάστηκα, αγριεύτηκα! Και ήθελα να μπω να κάνω σχόλιο να γράψω πόσο φοβερό ΦΟΒΕΡΟ ΦΟΒΕΡΟ κομμάτι είναι αλλά βλέπω σιγή ασυρμάτου 6 χρόνων, και λέω τι γκένεν. Αλλά δοσείσης της αφορμής... και επειδή ^Η επανάληψη είναι μάνα της μάθησης^ γράφω κι εγώ τι γ@$%στερό πράγμα ήταν αυτό το κομμάτι. Πάντα τέτοια! Μπράβο σε όλους!

Πολύ αλλέγκρο αυτό το κύριο θέμα με τους αντιχρονισμούς! Και ωραίο παίξιμο από όλους! Μπράβο!

Μπαρούτι! Μου αρέσει, είτε με τη θετική ή την αρνητική έννοια!? Αν και δεν είναι ακριβώς της εποχής μου, δεν ξέρω τι γίνεται αλλά όλο αυτό τον ήχο βγάζω. Λέω κάτσε να γράψω κάτι μοντέρνο. 70ίλα. Ας γράψω κάτι παλιακό, 70ίλα. Αφού αυτά μου αρέσουνε, δεν ξεκολλάει το αυτί με τιποτα!?

Συμφωνώ απολύτως. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να στείλω κανα δυο κομμάτια για μίξη εδώ που είμαι τοπικά... αλλά δεν ξέρω, ντρέπομαι. Το θεωρώ... πολυτέλεια(;) Σαν να πήγαινα με ένα στικάκι σε έναν φωτογράφο και να του έλεγα, φτιάξε μου λίγο αυτές τις φωτογραφίες. Μου φαίνεται κάπως περίεργο. Από την άλλη μου φαίνεται απολύτως λογικό οταν το κάνουν άλλοι. Μάλλον δεν έχω θεωρήσει ακόμα ότι κάποιο κομμάτι έχει πάρει "την τελική μορφή" (άααλλη κουβέντα αυτή περί αναβλητικότητας και υπερανάλυσης, ιδιαίτερα όταν τα κάνουμε όλα μόνοι μας) και γι' αυτό δεν θελω να το δώσω. Ενώ η ιδέα ότι μια σύνθεση υπάρχει καταγεγραμμένη και εκτελείται κάθε φορά και αλλιώς μου φαίνεται πιο απελευθερωτική. Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια κύριοι, από καρδιάς!

Ήδη κάνω μεγάλη καριέρα στο εμπόριο! Θα κρατήσω το πριγιόνι!? ??

Χμμμ... Πιο παραδοσιακό funk; Clavi σε στυλ σουπερστισιο; Θα μαλάκωνε με rhodes πολύ, αλλά μου έδωσες ιδέα και γι' αυτή την περίπτωση. Άλλο πάττερν, άλλες νότες, θα το δοκιμάσω. (Αν ανοίγει το project γιατί έχω πάθει bfdιακή καταστροφή) Θα μου λείψει όμως το πριγιόνι αμα φύγει. Θα κρατήσω ένα δρακουλιάρικο remix να το θυμάμαι...

Ποιο κομμάτι μωρέ γ@#$% το, εγώ γράφω μουσική για λάιβ, να πίνει ο κόσμος να μιλάει να χαίρεται, και να γυρίζει και στην ορχήστρα (στον 10 κύκλο σόλο) να λέει "κάντε λίγο ησυχία ρε παιδιά να μιλήσουμε". Πείτε ό,τι θέλετε!?

Ρε συ δίκιο έχεις, δε στο είχα δώσει. Τι μαλέγκουρας είμαι...?

Ρε κουνάβι, ρε κουνάβι... Μαζί δεν ήμασταν μοναστηράκι και πίναμε καφέ τότε παλιά στο τέξας και στο είχα βάλει; Και θυμάμαι που μου είχες πει με το που έσκασε το μπάσο και το ride "Δεν το περίμενα ότι θα πάει προς τα εκεί!" Όλα καλά Πιλάρα μου;? Edit: Μπας και έχεις τη φούγκα mp3; Την έχω χάσει ρε γαμώτη.

Εμ αυτά λέω κι εγώ! Αλλά βαριέμαι να φτιάξω χαλί, ή αν το φτιάξω δεν ακούγεται πειστικό, δεν αλληλεπιδρά με το σόλο ντιπ, όποτε το παραπέμπω στις καλένδες. Ευχαριστώ πολύ @dimsonic!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια Πάνο! Αυτή η κουβέντα που είπες είναι πολύ μεγάλη. Σχεδόν με σοκάρισες! Αλλά έχεις απόλυτο δίκιο. Ενώ μου αρέσουν οι υπολογιστές, και τους βρίσκω εύκολους στη χρήση, και μαθαίνω σχετικά εύκολα καινούργια πράγματα, αυτή καθ' εαυτή η δουλειά της παραγωγής με κουράζει. (Να κάθομαι να κυνηγάω συχνότητες για να χωρέσουν όργανα, να κάθομαι να φτιάχνω 12 tracks με διαφορετικά articulation για να ακουστεί πειστικότερο ένα βιολί κτπ κτπ.) Δεν είναι για μένα. Αυτό το 13άρι που ανέβασα το άλλο π.χ., φρέσκο είναι. Γράφω κουταμάρες για να περνάει η ώρα μου, δεν "πιστεύω" πια ότι αν γράψω κάτι εκφράζομαι. Βλέπω πια τη μουσική ως φυγή και άρα δεν παίρνω στα σοβαρά τις παραγόμενες ιδέες μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι νιώθω. Δεν έχω γίνει καλύτερος σε 17 χρόνια, ίσα ίσα νομίζω ότι έχω χειροτερέψει κατα πολύ μουσικά. Είχα παρατήσει τη μουσική καιρό, δεν μελετάω πια, δεν έχω χρόνο για εγγραφές (ούτε τη φόρμα - μην κοροϊδευόμαστε) ούτε τις Κυριακές. Το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι στον υπολογιστή και να ζωγραφίζω αν κάποιες ιδέες είναι τόσο επίμονες που μου σπάνε τα νεύρα όλη μέρα, έτσι για να τις ακούσω και να μου φύγει η έννοια. Άλλες φορές είναι μπουρούχες, για πέταμα, άλλες φορές παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον (όπως θα παρουσίαζε ένα soduku π.χ.), οπότε κάθομαι και ασχολούμαι να τις λύσω. Όταν βρω τη λύση, άντε γεια, δεν κάθομαι να ασχοληθώ άλλο. Συν ότι παίζω τώρα πια σε σχήμα και εκτονώνομαι εκεί. Δεν έχω ανάγκη να κάθομαι ολομόναχος να γράφω ένα κομμάτι και να με ακούω σε όλα τα όργανα να με σιχαίνεται η ψυχή μου. Με κούρασε αυτό το πράγμα πολύ.

ΩΠΑ ΩΠΑ ΩΠΑ! Αυτό είναι η έμπνευση. Αν πω ότι θέλω να προσεγγίσω τις παραγωγές της CTI έστω και στο 0,001% θα πέσει μετεωρίτης να με εξαϋλώσει. Παίζουνε μέσα η σάρα και η μάρα. Ντε Ζωνετ, Κάρτερ, κυρ Γιώργης Μπενσον, Αίρτο Μορέιρα, Χιούμπερτ Λωζ. Δηλαδή τι να πω με δαύτους. Εδώ θα σε απογοητεύσω συμπαθέστατε fusion. Έχω αυτό το πρόβλημα συνθετικά, να θεωρώ τη σύνθεση μετρημένα κουκιά. Θα προσπαθήσω (όσο μπορώ) να αποτυπώσω στο DAW (ενορχηστρωτικά και ηχητικά) ένα Α, Β, Γ αμα πάμε και ρόντο (?) ίιιιιισα ίιιισα να τρώγεται, να μην ενοχλεί, να μπορεί να μεταδώσει την ιδέα της σύνθεσης ως οδηγός. (Θα μου πεις δούλεψε Sibelius... στο αμήν είμαι) Στο μυαλό μου μετά η εξέλιξη είναι... αυτοσχεδιασμοί. Κι αυτό, όσο διαλογισμό και κόλπα νεπαλέζικα να εφαρμόσω, δεν μπορώ να με ψήσω να κάτσω να το κάνω στο πρότζεκτ. Να γράφω δηλαδή μπάκινγκ για να κάτσει ένα σόλο από πάνω, αλλά να έχει αλληλεπίδραση και το σόλο με το μπάκινγκ, άρα πάμε πάλι άλλον ένα κύκλο βελτιωμένα μπάκινγκ Β σύμφωνα με το σόλο Β, και μετά σόλο Β αλλά κάτσε θέλουμε μπάκινγκ Γ κτπ κτπ. Αυτό το πράγμα με σκοτώνει. Γιατί πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει μια φωνή που μου λέει ότι το κομμάτι χωράει σε 1 σελίδα lead sheet, τη δίνεις σε μια μπάντα και παίζει έτσι απλά. Και εξελίσσεται το πράγμα σύμφωνα με τους παίκτες, τη στιγμή. (Βέβαια μπορεί απλά να είμαι τεμπέλης, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να κάθομαι να ψειρίζω τη μαϊμού σε τέτοια θέματα. Πάντα έχω την πεποίθηση ότι θα παιχτούν ζωντανά, γι' αυτό και οι ενορχηστρώσεις είναι λιτές. Θα μου πεις μια κουρτίνα εδώ ένα εφέ εκεί σε μάρανε να το βάλεις; Όχι, αλλά δεν πάει καν το μυαλό μου.) Θα ανεβάσω άλλο ένα, που κάπως μοιάζει ως προς την επαναληπτικότητα και την εξέλιξη. Και θα χαρώ πολύ να ακούσω κι εκεί τη γνώμη σου!? Χαχαχαχα ΤΟ ΞΕΡΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΗ ΜΠΑΣΙΑ. "Ζητείται πληκτράς δια ερμηνείαν... κτπ κτπ". Κρατιέμαι... πώς κρατιέμαι να μην ανεβάσω "ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ".?? (Έχουμε tag "humor" άραγε;)

Στο 2:31, βιολιά και θέμα. Καλά, βιολιά της CTI δεν περιμένω να βγάλω!? Κάτι με τα βάθια γίνεται, ίσως να πρέπει να ασχοληθώ λίγο να τα χωρίσω πιο έντονα στο πανόραμα, και να παίξω με automation το βάθος σε παράλληλη επεξεργασία. Αλλά είναι κάποιες νότες μουντρούχες και δεν μου κάθεται, όλο κάτι θα πετάει. Δηλαδή; Είναι φλατ; Γενικά μου αρέσουν οι κλικαδόρες μπότες, δεν ξέρω μήπως το κλικ δημιουργεί αυτή την αίσθηση. Θα τα κάνω ένα πέρασμα έτσι κι αλλιώς τα τύμπανα κάποια στιγμή. Να κόψω και μερικά κολαγιουτέικα γιατί είναι πάρα πολλά.? Ευχαριστώ για το σχόλιο άλεξ!

Α υπέροχα! Ευχαριστώ πολύ @John TzinierisΔεν το είχα καταλάβει οτι πατιούνται τα tags. Και αυτό όλο δουλεύει μόνο για το electronic φαντάζομαι ε; ???

Μπορούμε να κάνουμε αναζήτηση με κριτήριο tag? Αν ναι, ποτς γκένεν;

The point is... για μενα πάντα, έτσι; Υπάρχουν αδικίες σε αυτόν τον κόσμο. Το ξέρουμε. Άλλες φορές αδικούμαστε, άλλες φορές αδικούμε. Αν εγώ έχω πρόβλημα με τον Μήτσο, και με αδικεί σε μια πτυχή της συνύπαρξης μας, εργασιακής, κοινωνικής, διαπροσωπικής, ιδεολογικής, όποιας φύσεως, πρέπει να πάω να του πω "ρε Μήτσο τι γ#_4+ ναουμ;" και να το λύσουμε. Αν εγώ ψηθώ ότι ο Μήτσος είναι χψιστής, και γι' αυτό είναι έτσι όπως είναι, πάει. Πρέπει να λύσουμε μετά το πρόβλημα σε ανώτατο επίπεδο, και να αναδείξουμε τον χψισμό, και να τον πολεμήσουμε όλοι μαζί. Φέξε μου και γλίστρησα. Ταυτόχρονα ο Μήτσος τα έχει μαζί μου γιατί εγώ είμαι λίγο αβιστής χωρίς να το ξέρω, αλλά αυτός έτσι με κόβει. Και τελικά που καταλήγουμε; Να είμαστε μίζεροι, ανήμποροι, να περιμένουμε τη λύση από κάποιο μαγικό κοινωνικό μετασχηματισμό, αντί να μετασχηματιστούμε εμείς μέσω ημών. Σεχταρισμός. Διάσπαση. Σκατούλες. Σκεφτείτε πόσα πράγματα υπάρχουν διαφορετικά που μας χαρακτηρίζουν. Σκεφτείτε τώρα πώς υπό ένα πουριτανικό πρίσμα όλα μπορούν να θεωρηθούν πάθη ή ατοπήματα. Πόσο ασυγχώρητα αμαρτήματα. Εδώ είμαστε. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την ανεκτικότητα. Μα όταν κάποιος περιχαρακώνεται σε ένα πολύ μικρό κομμάτάκι της ζωής και το ανάγει σε μέγιστο αγαθό, πώς να δει πέρα από αυτό; Για να μην το κουράζω, αν βάλεις το μάτι πολύ πολύ κοντά στην ταστιέρα, μπορεί να περάσεις και την κιθάρα για άταστη.

Και έτσι το θύμα του σεξισμού μίλησε υποτιμητικά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρώντας τα προφανώς κατώτερα.?

(Γ$%$@ την κουβέντα mode on) Είστε όλοι σεξισταράδες, γιατί θεωρείτε ότι φύλα είναι μόνο το ανδρικό και το γυναικείο, και καταπιέζετε όσους έχουν δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται. Και το κάνετε αυτό ασυναίσθητα, γιατί είστε γέννημα αυτού του βαθιά σεξιστικού συστήματος. Εντάξει, νιώθετε αρκετές ενοχές για το ποιοι είστε; Σας έφυγε η όρεξη για κουβέντα; Ωραία, αυτό είναι το ζητούμενο. (Γ$%$@ την κουβέντα mode off) Παιδιά δεν ξέρω, εγώ είμαι σεξιστής και δε με νοιάζει καθόλου. Κάνω διακρίσεις. Τις περισσότερες φορές θετικές. Αλλά είναι διακρίσεις. Κανονικά δε θα έπρεπε να διακρίνω καθόλου. Και να ρωτάω κάποιο "τι είσαι εσύ;" Και να μου λέει, μην υποθέτω και το φύλο του έτσι αυθαίρετα, και να φέρομαι σε όλα το ίδιο. (Ώπα έχει πιάσει βρώμα το ποτενσιομετρο Γ$%$@ την κουβέντα και μπήκε μόνο του) Ακόμα και η Ευρώπη στη σελίδα της για το σεξισμό μιλάει μονο για τις γυναίκες ενώ στον ορισμό δίνει "gender". Μύλος. Εγώ πάντως θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν κάποια στιγμή φεύγαμε από τους -ισμους και τις - φοβίες και περνάγαμε σε μια πιο ολιστική διαπαιδαγώγηση και καλλιέργεια. Να είσαι γενικά αβλαβής και καλός να είναι ο στόχος, και όχι να είσαι σε μόνιμη ενοχή για το αν είσαι -ιστης -ιστας -φοβικος, ώστε να προστατεύονται αυτοί που υφίστανται διακρίσεις. Όσο συντηρούνται αυτές οι έννοιες δεν θα εξαλειφθούν πότε τα γεννησιουργά αίτιά τους, αφού θα φέγγουν οι λέξεις σαν φάροι ανάμνησης. Σαν τους γενίτσαρους ένα πράγμα, δεν υπάρχουν πια, αλλά η λέξη μας τους θυμίζει.

Όχι ντε και παιδάκι! Για εκτέλεση που μου αρέσει την έβαλα, συγγνώμη για το μπέρδεμα.

Μεγάλο θέμα αυτό. Το πρόβλημα με τα παιδιά θαύματα είναι ότι είναι παιδιά, και ότι το θαύμα εξαρτάται από το περιβάλλον. Για τα παιδιά τα ίδια, μικρό το θαύμα, παίζουν και χαίρονται. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από την καθαρή ευδαιμονία του παιγνίου γελιέται. Παίζει το παιδί όργανο όπως θα έπαιζε μπάλα, ή κυνηγητό, ή οτιδήποτε άλλο. Και επειδή τα παιδιά είναι σαν τα σκυλιά και δεν έχουν και πολλά φίλτρα και αναστολές, παίζουν, και έτσι δεν έχουν καμία αναστολή να μιμηθούν ακριβώς (δεν τα πιάνει άγχος για ερμηνείες και προσωπικότητες), να υπερβάλουν (γιατί δεν έχουν μέτρο ως παιδιά) σε δυναμικές, ταχύτητες κτπ.. Προσεγγίζουν θα έλεγε κανείς τη μουσική με έναν παιδικό ενθουσιασμό.? Το πρόβλημα τώρα είναι το εξής. Ή αφήνεις το παιδί στο δρόμο του σεβόμενος το θαύμα, οπότε ο προαναρτηθείς πιτσιρικάς μάλλον δε θα παίξει ποτέ τη Fantaisie Impromptu σωστά (γιατί θα είναι τόσο συνηθισμένο στη "δική" του ερμηνεία που η διόρθωση και το σουλούπωμα θα είναι σαν το γεφύρι της Άρτας, μία μέρα θα διορθώνει, μία μέρα θα γυρνά στη συνήθεια), ή θα επιβάλλεις τη μελέτη με τέτοιον τρόπο που το παιδί θα καεί, γιατί από διασκέδαση πηγαία η μουσική θα γίνει δουλειά βαριά. Και εκεί ή που θα τα βροντήξει τελείως, ή θα αρνηθεί να πιεστεί παραπέρα ή αν καλλιάσουν όλα θα γίνει καλός μουσικός ισορροπημένος. Τέλος πάντων, είναι μεγάλο θέμα και πόσο κρατάει το θαύμα, γιατί όσο είσαι μικρούλης είναι όλα χαριτωμένα. Αλλά αν περάσουν 5 χρόνια και πας και για ψηλέας και πετάξεις μπόι πρόωρα, καταντάς από παιδί θαύμα ένας απλός μαντραχαλάς με "τεχνικά και εκφραστικά προβλήματα". C'est la vie. Υ.Γ.: Γιατί δηλαδή κύριε @Nikolas μας η Valentina Igoshina άσκημα την παίζει τη φαντασία;?

Εγώ αυτό που καταλαβα είναι οτι τους καταναλωτές δεν τους πολυαφορά (μάλλον) και ότι είναι θέμα κεντρικής (ευρωπαϊκής) διαχείρησης της απόδοσης ΦΠΑ.

Α... Λεπτή ποιότητα! Μέτρησε.? ?(Το καπέλο που σου βγάζω γι' αυτό το ποιοτικό λογοπαίγνιο.)