Ali Barout

Δεν χρειάζεται αυτό. Μπορούμε να εξετάζουμε διαστήματα και μεταξύ διαφορετικών φωνών. Ένα δις αυξημένο διάστημα όπως αυτό για το οποίο ρώτησε ο κιλλμπιλλ προκύπτει και φυσικά. Πιο πάνω από εκεί, δε νομίζω. (Τρις, τετράκις αυξημένα) Σαν μαθηματικός συλλογισμός όμως στέκει. Και το άπειρο το χρησιμοποιούν στα μαθηματικά, κι ας είναι άπειρο, άρα εκτός φύσης μας. Και το φα ύφεση σι# μπορεί να γραφτεί, άσχετα αν πατάμε ΜΙ ΝΤΟ στο πιάνο.

Καμία κλίμακα δεν έχει στον οπλισμό ούτε διπλή δίεση. Για λόγους καθαρά μαθηματικούς όμως, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η Μι# ματζόρε έχει 4 διπλές διέσεις και 3 διέσεις στον οπλισμό. 4 διπλές φα ντο σολ ρε, και 3 διέσεις λα μι σι. Δηλαδή μι# φα## σολ##, λα#, σι#, ντο##, ρε##, μι#. Εγώ φίλο δεν θα τον ήθελα πάντως.?

Κι όμως μέσα σε μία μόνο φράση μπορεί κάποιος να συναντήσει αυτό το διάστημα. Αν παίζουμε από Ab ματζόρε, και παίξουμε από την 5η, 6η δάνειο από τον ελάσσονα ως ποικιλματική διαφυγή, δεύτερη αυξημένη που θα λυθεί στην τρίτη, έχουμε μια φράση eb, fb, b, c. Μια χαρά φράση και ανάλογα την εναρμόνιση και οι αλλοιώσεις. Αν ήταν μι μινόρε ή ντο ματζόρε θα ήταν d#, e, b, c. Πάντα κατα το γούστο μου και την ερμηνεία μου. Αλλά και για την πρώτη περίπτωση, υπάρχει φράση που να δικαιολογεί το διάστημα.

Σύμφωνοι. Κι αρκετές φορές ακόμη και σε "σωστές" παρτιτούρες, θυσιάζεται η ορθογραφία, για να είναι κάτι πιο εύκολο στο μάτι. (Ένα εύκολο παράδειγμα είναι π.χ. αν έχουμε ένα συγκρότημα να παίζει από ΦΑ# ματζόρε και να έχει τρομπέτα Sib. Το "σωστό" είναι να γράψεις για την τρομπέτα στη φανταστική ΣΟΛ# ματζόρε, με διπλή τη δίεση κτπ.. Αλλά ευτυχώς, επειδή ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και όχι μηχανή, όλοι κάνουν μια μικρή τρίπλα και τη γράφουν τη τρομπέτα από ΛΑb ματζόρε. "ΝΑΙ, αλλά δεν είναι σωστό, δεν είναι η τρομπέτα ΛΑ#, είναι ΣΙb", θα πει κάποιος ακριβολόγος, λεπτολόγος και υποψήφιος για απόσυρση όταν βγει η 1η μπουρούχα τεχνητή νοημοσύνη. "ΔΕΝ είναι "σωστό", αλλά δεν βγάζεις και τα μάτια σου στην πρίμα βίστα.")

?ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΟΨΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ?

Είναι κι αυτό... Λοιπόν: ΦΑb - ΣΙ Για το ύψος του διαστήματος απλά μετράμε νότες: ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ, ΣΙ Διάστημα 4ης. Για το είδος: Μπορούμε χρωματικά να απομακρυνθούμε από ένα γνωστό είδος διαστήματος ΦΑ ΣΙb -> 4η καθαρή ΦΑ ΣΙ -> 4η αυξημένη (αυξήθηκε κατά ένα ημιτόνιο η απόσταση) ΦΑb ΣΙ -> 4η ΔΙΣ αυξημένη (αυξήθηκε κατά ένα ακόμα ημιτόνιο η απόσταση) Το ίδιο ισχύει για οποιοδήποτε διάστημα αλγοριθμικά, κι ας μη βγαίνει νόημα: ΝΤΟ - ΡΕ## -> Διάστημα δευτέρας ΔΙΣ αυξημένο ΝΤΟ - ΡΕ#### -> Διάστημα δευτέρας τετράκις αυξημένο

Α γεια σου, τώρα συνεννοηθήκαμε!

!Νονονο! Έπρεπε να είναι Φα# Ρεbb για να είναι 6ης δις ελαττωμένα. Πάνω απ όλα η ορθωγραφύα.

4ης ΔΙΣ αυξημένα.

Όπως και το προηγούμενο καλοκαίρι, και φέτος κατάφερες με 2 κουβέντες να επουλώσεις ένα τραύμα. Ευχαριστώ κυρ Φιουζιονάρα μου!

Μα το χειρότερο είναι αυτό. Ότι η συζήτηση ξεκίνησε από μια σαχλαμάρα κινέζικη αντικουνουπική τάχα που μου είχε σπάσει τα νευράκια στο τραπέζι, και λέω μα τι είναι αυτό, το ακούτε; δε σας ενοχλεί; Και μου λέει η θεια μου έχω αυτό εδώ, τι, το ακούς; Ναι λέω εγώ, χάρηκα και που φάνηκα τζόβενο να ακούω τους 14κ 15κ πόσο θα ήταν. Από εκεί και πάνω δεν ακούω ιτς, και αποδεικνύεται αυτό επειδή με είχαν γαζώσει τα κουνούπια. Άρα το πολύ 15κ να έβγαζε. Και μου λεει η γιατρός αποκλείεται να το ακούς. Κάνουμε εκεί ένα νούμερο τσίρκου που μέσα από την τσέπη το άνοιγε το έκλεινε η θεια μου και έλεγα εγώ ανοιχτό-κλειστό, πάλι δεν πείθεται. Της λέω πάρε εσύ άνοιξε-κλείσε, όχι λέει. Της λέω περί μικροφώνων, ισοσταθμιστών, γεννήτριων συχνοτήτων και σαρώσεις στο φάσμα, τίποτα. Ε και μετά μου λέει μπορεί να είναι ψυχοακουστικό και να ΝΟΜΙΖΩ ότι το ακούω. Εκεί τι να πεις. Μπριντζιόλα. Κρασάκι. Ψωμάκι. Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα πουφ είναι. Αυτό έχει πολλή βάση αν παίζεις μπαγλαμά!?

Τοπ σάπια συμβουλή: "Να κρατάς καβατζοβόλιουμ." Όχι ακριβώς συμβουλή, αλλά είχε τύχει μια φορά να διαφωνώ (με έκπληξη), με γιατρό, που είχε στην οικογένεια και ΩΡΛ, ότι ο άνθρωπος ακούει μέχρι και 20Κ. Η γιατρός ήταν της άποψης ότι ακούμε μέχρι 8Κ, γιατί τόσο πάνε τα μηχανήματα, εγω ευγενικά πρότεινα ότι πράγματι οι 8Κ είναι ένα καλό όριο για να διαπιστώσεις αν κάποιος δεν είναι τελείως κουφάλογο. Μου πρότεινε να μην αντιλογώ γιατί ηταν επιστήμων, εγώ δεν αντιλόγησα, κάποιος φίλος αγρότης που είχε κάνει ηλεκτρολόγος στο τεχνικό της είπε ότι θυμάται οτι είναι από 20 μέχρι 20Κ το όριο της ακοής, δεν πτοήθηκε εκείνη, ασχολήθηκα με τη μπριντζιόλα μου προς ίδιον όφελος. (Και των υπολοίπων)

Χαίρε @fasma88 κι εδώ! 1) 2 όβερ. 2) Μόνο αν υπάρχει κοντά κάποιο εξωφρενικά δυνατό μόνιτορ, ή αν υπάρχει πολύ gain κάπου που δε θα έπρεπε. 3) Εννοείται! 4) Ο φίλος ντράμμερ που παίζουμε παρέα έχει το σετάκι της AKG, των 200 κάτι ευρώ. 7 τεμάχια. 5, 6, 7, 8, 9) Δε γνωρίζω. 10) Πιαστράκια που πιάνουν πάνω στο κέλυφος; Δεν γνωρίζω. Αλλά το 57άρι έχει και κάποιο μήκος. Αν κάθεται στην ακρούλα και δεν μπαίνει στα χωράφια του ντραμίστα και τον εμποδίζει, οκ. Ο προαναφερθείς φίλος με το σετάκι της AKG, σε λάιβ, σπάνια χρησιμοποιεί όλο το σετ. Ιδιαίτερα αν είναι περιορισμένος ο χώρος, μπορεί να παίξει και με 1 μικρόφωνο μπότα, 1 ταμπούρο, 1 όβερ, ή μπότα και 2 όβερ. Γενικά έχει ισορροπημένο ήχο οπότε ταμπούρο, τομς, πιατίνια έχουν καλή συνοχή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Μόνο λίγη προσοχή στην τοποθέτηση θέλει. Είναι και θέμα εμπειρίας αυτό. Έχει εντοπίσει το στήσιμο που του ταιριάζει και τα στήνει ο ίδιος. Επίσης έχει μια μικρη Soundcraft EPM8, γιατί κουράστηκε να του λένε ότι δεν χωράει στην κονσόλα στις δουλειές που ΚΑΙ χώρος υπάρχει, ΚΑΙ λόγος για να χρησιμοποιούσε περισσότερα μικρόφωνα. Σε αυτή την περίπτωση αυτομιξάρεται και στέλνει 1 στέρεο ζεύγος στην κύρια κονσόλα.

Εδώ (δε) θα μπω ίσα ίσα σε ξένα χωράφια, ίσα ίσα θα κοιτάξω από το φράχτη, μιας και εδώ στο φόρουμ υπάρχουν ΠΟΛΥ καλοί ηχολήπτες που μπορούν να δώσουν απείρως χρησιμότερες συμβουλές. Εγώ απλά να πω ότι αυτό που με προβληματίζει πάντα στο πιάσιμο του κλαρίνου είναι ότι όταν είναι κλειστό το όργανο, εκεί στο σι μέσα στο πεντάγραμμο, ή στο μι στον πάτο, το όργανο "εκπέμπει" πολύ από την καμπάνα, και είναι πειρασμός να σκεφτεί κανείς να το "πιάσει" με μικρόφωνο από κάτω. Αλλά όσο ανοίγει το όργανο, ο ήχος διαχέεται πιο πολύ από το σώμα γύρω από τις τρύπες, με αποτέλεσμα στο λα - σι ύφεση που είναι όλο ανοιχτό να έρχεται πολύ ασθενές το σήμα, και πάντα το όργανο γύρω από τη γέφυρα να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται. 2 δυναμικά μικρόφωνα, ένα πάνω ένα κάτω; 1 πυκνωτικό μικρού διαφράγματος λίγο πιο μακριά; Για τον καθένα; Για όλους ΣΥΝ τα δικά τους δυναμικά; Ομολογώ δεν ξέρω. Αλλά με ενδιαφέρει κι εμένα πολύ να μάθω! Εδιτ: Α καλά, δε σχολίασα τα μικρόφωνα. Τα μικρόφωνα είναι όλα καλά και δοκιμασμένα. Βέβαια είναι όλα δυναμικά υπερκαρδιοειδή, που πιάνουν λίγο στενά. Πειραματιστείτε στις πρόβες με την τοποθέτηση, χαμένα δεν πάνε σίγουρα!

Έτσι για το τσιγαράκι.

Να κάνω μια ερώτηση τώρα μεταξύ μας. Ελλείψει του μαμαλούκου (υποκοριστικού του μάμαλου, βλ. λήμμα ?) και της κατανόησης από το περιβάλλον (συζύγου) περι αποκτήσεως γύφτισσας κιθαρός, υπάρχει κάποια μέθοδος ανάγκης ωστε να προσεγγίσουμε κάπως τον ήχο με πιο συμβατικά όργανα; Δηλαδή τι κάνει την gypsy gypsy? Είναι το μήκος; Το βάθος του σκάφους; Το καπάκι; Οι τρούπες; Οι χορδές; Το χέρι μας και μόνο;

Η πιο ακριβής διασαφήνιση οράματος που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου!?

Εγώ είπα ότι ψήφισα και το άφησα το φακελάκι απάνω στην κάλπη, δεν το ριξα μέσα.?

Εψήφησα λόγω εσωστρέφειας petite bouche. Δεν ξέρω, το μεγάλο μου δίνει την εντύπωση ότι πρέπει να παίξω πολλά, και τα f holes με πάνε προς jazz virtuosité. Οπότε, τέτοια θα τσίμπαγα αν εμπόρηγα. (Κι οι D μου αρέσουν όμως.)

Δηλώνω φίλος του ιδιώματος, αλλά σκιτζής. (Περισσότερο θα βλέπω, θα ακούω, θα μαθαίνω)

Ευχαριστώ αγαπητέ @gmoukou, αλλά το μόνο κοινό που έχω με τον φωτισμένο αυτό άνθρωπο είναι τα γυαλιά!?

Ε με το μπαρδόν τότε. Έχει φτιάξει πολύ η (Γ)Καμίλα, δεν την αναγνώρισα.

Ρε παιδιά αυτή δεν είναι η Μακρόναινα;

Αν υπάρχει ήδη ο μουσικός, είναι πιο απλά τα πράγματα. Μια 15λεπτη κουβέντα μαζί του ακούγοντας τα κομμάτια θα είναι πολύ αποκαλυπτικότερη από ό,τι θα μπορέσω εγώ να προσφέρω ποτέ. Το ατού του φλάουτου είναι ότι είναι πολύ εκφραστικό. Το quartino πάλι όχι και τόσο. Έχει στενό και συγκεντρωμένο ήχο. Οπότε ακόμα κι αν ο παίχτης το παίζει σαν κλαρίνο, κι όχι σαν κλαρινέτο, δεν θα έχει την ίδια άνεση του φλάουτου στην εκφραστικότητα. Το φλάουτο μπορείς να το βάλεις να σου κάνει μια εισαγωγή και να μη σου λείπει τίποτα. Το κουαρτίνο, δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί πολύ από τον παίχτη και την αντίληψή του στο υλικό. ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝ ότι υπαρχει ήδη ο παίχτης, το ξαναλέω. Αν έχει επαφή και με το ρεπερτόριο, ακόμα καλύτερα. Αν το σκεφτείς, με όλα τα ρετζίστρα και τον όγκο και τις οκτάβες και τα μπάσα και το χαμό, το ακκορντεόν είναι ένα ανσαμπλ μόνο του, που σαν να ήθελε να αντικαταστήσει μια ολόκληρη ομάδα οργάνων. Γι' αυτό και περπάτησε πολύ το κλισέ "μία φράση μπουζούκια, μία ακκορντεόν." Στέκεται πολύ καλά μόνο του. Το πώς ταιριάζουν μεταξύ τους όργανα που δεν ταιριάζουν, έχει διάφορες λύσεις. Μπορεί το ακκορντεόν να παίζει μελωδία, τα ξύλινα μια άλλη κόντρα μελωδία αντιστικτική. Μπορούν αν υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό μοτίβο ρυθμικό να συμμετάσχουν ρυθμικά και συνοδευτικά. Όμως τότε, πώς μπορείς να τα "σβήσεις" κομψά; Γιατί αν τα αφήσεις έτσι μπορούν να καταντήσουν πνευστή... κιθάρα. Εξαρτάται από το κάθε κομμάτι. Εξαρτάται από τη στάση στο υλικό. Πατάμε στο δόγμα και προσπαθούμε να προσθέσουμε; Ή λύνουμε το κομμάτι στα βασικά συστατικά του και το ξαναχτίζουμε με εντελώς καινούργια ενορχήστρωση; Δε γνωρίζω. Υποθέσεις κάνω. Ναι! Και όπου υπάρχει δεύτερη φωνή στη φωνή (τραγούδι) που δεν τραγουδιέται, μπορεί να την κάνει. Σε κάποια μικρή απάντηση μπορεί να τονίσει στην οκτάβα για περισσότερο εφέ. Με το πιάνο ταιριάζει πάρα πολύ σε γρήγορα περάσματα, δένουν μαζί τόσο καλά που είναι λες και έχεις 1 ηχόχρωμα. Π.χ. σε κλίμακες, ή αρπέτζιο. Σωστά είναι σαν προσέγγιση. Μόνη μου ένσταση ο στενός ήχος του κουαρτίνο και η σχετικά μικρή εκφραστικότητα για την περιοχή του. Για το κλαρινέτο sib τι να γράψω, από τη στιγμή που παίζεις κι ο ίδιος έχεις γνώμη για το όργανο. Επίσης να επιβεβαιώσω ότι μιλάμε για κλαρινέτο και όχι κλαρίνο. Δηλαδή για μπεμ όργανα με +2 1/2 νούμερο καλάμι, και όχι άλμπερτ με βγαλμένες τρίλιες και παιγμένα με καλάμι 0,75 ξυσμένο που έχει γίνει 0.01 και με κερί στη μπουκαδούρα.? Σωστά; Σε αυτή την περίπτωση, με τριάδα κλαρινέτων κουαρτίνο και 2 σιb, έχεις και δυναμικές, και έκταση, και όγκο αν χρειαστεί. Μια χαρά. Μπορείς και στα πιο τζαζε κομμάτια να τα μπλέξεις σε στενές αρμονίες αν θες, συγχορδίες να τις φέρνεις αρπισματικά (πρώτα το 3ο μετά το 2ο μετά το 1ο όργανο και να ανοίγουν ή να κλείνουν), ή να τα στήσεις σε οκτάβες σε μια μελωδία για μέγιστη προβολή, πολλά μπορείς να κάνεις! Ώρα για αχρείαστες ασυναρτησίες και κινδυνολογία: Το δύσκολο μετά είναι η ενορχήστρωση όπως είπαμε. Γιατί αυτό που έχω καταλάβει εγώ στις περισσότερες τέτοιες δουλειές που μου έχουν τύχει (ως άσημος τυχαίος μουσικός κάτω του μέσου όρου) είναι ότι αυτή η μουσική είναι χιλιοπαιγμένη, χιλιοακουσμένη, χιλιοαγαπημένη. Οι μουσικοί του "κυρίως κορμού" θα έρθουν έτοιμοι. Θα παίξουν τις εισαγωγές τους, τις ανταποκρίσεις τους, θα γεμίσουν, θα σχολιάσουν όπου ζητείται. ΔΕ θα δώσουν χώρο στα πνευστά. Το οποίο αναγκάζει πολλές φορές τον ενορχηστρωτή να παίξει άμυνα, και να προσπαθήσει να "αναρτήσει" τα πνευστά επί του κόμπακτ σχήματος, ως ένα χέρι λούστρο ας πούμε ή ως στολίδια, ώστε να αποφύγει να διαταράξει τις έτοιμες ισορροπίες. Άλλες φορές αυτό είναι το ζητούμενο, και το πράγμα πάει μόνο του. Μια απαντησούλα, μια δεύτερη φωνή, ένα σουτιέν και όλα καλά. Σε άλλα κομμάτια δεν περπατάει, και οι μουσικοί (πνευστοί) βρίσκονται σε αμηχανία, καταλήγοντας να κάνουν ζέσταμα στη δουλειά στην ουσία, μέχρι να έρθει να τους ανοίξει κάποιος τον διακόπτη να πάρουν πχ ένα σόλο αυτοσχεδιαστικό, ή μια εισαγωγή, μια απάντηση ουσιώδη, κάτι που να τους συνδέει και πάλι με την υπόλοιπη ορχήστρα. Εγώ εύχομαι να είναι τέτοιο το κλίμα στην ορχηστρα και τέτοιες οι ιδέες σου, ώστε ΟΛΟΙ οι μουσικοί να ενθουσιαστούν από την ενορχήστρωση και να την υποστηρίξουν. Να δώσουν το χώρο στα πνευστά, να τα ακούνε, να τα υπολογίζουν ως κορμό και όχι ως τρυποβουλώστρες. Να μην γίνει δηλαδή μια κατάσταση του στιλ "Έχει εδώ κάτι κιθάρες βρώμικες, να τις κάνει το κλαρίνο; Εδώ μπαίνουν 4 τρομπόνια και 3 τρομπέτες, να τα κάνει το κλαρίνο; Ρε συ έχει εδώ κάτι πιατίνια, να τα κάνει το κλαρίνο;??? Να τα κάνει αν ταιριάζει. Όχι επειδή δε βγαίνουν τα κουκιά. Καλή επιτυχία! Και στενή συνεργασία με τους μουσικούς! Γιατί μερικές φορές στο χαρτί όσα φαίνονται εύκολα είναι δύσκολα, κι όσα φαίνονται δύσκολα είναι εύκολα!

Έχω κάνει έγκαυμα σπέσιαλ εκεί. Προτείνω άφθονο αντιηλιακό!