Ali Barout

Γιατί τώρα χτενίζω κάτι κουταμάρες που έγραφα πιο μικρός, και όλο το διπλό πεντάγραμμο της άρπας το έκανα Ctrl-A delete. Οπότε μου έχει μείνει απωθημένο αυτές τις μέρες! Κι αν κουρδίσεις για ντιμινουίτες εκεί είναι τις περισσότερες φορές διπλές! Ντο, ρε# μιb, φα# σολb, λα, σι# Ντο# ρεb, Μι φαb, σολ, λα# σιb Ντοb, ρε, μι# φα, σολ# λαb, σι

Χαχαχα, μη με κοροϊδεύετε μωρέ, την ψωνίζω με αυτές τις λεπτομέρειες των οργάνων, με ενθουσιάζουν! Αααχ, πόσες φορές το έχω σκεφτεί... Να είχα κι εγώ ένα πυκνό μούσι... Θα είχα γίνει παπάς και θα είχα λύσει όλα μου τα προβλήματα. Αλλά έτσι όπως είμαι τώρα, μόνο για ανθυποκαντηλανάφτης. Ακριβώς. @manosx Ευχαριστώ για το βιντεάκι, γιατί φαίνονται πολύ καθαρά τα χέρια! Τις οκταβίτσες εύκολες τις έχει βλέπω... (Βέβαια μπορεί να έχει κι ένα χέρι σαν φτυάρι, αυτό δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω μόνο από το βίντεο.)

Οκ, ας το πάμε αλλιώς. Η άρπα είναι σαν να έχουμε ένα πιάνο χωρίς μαύρα πλήκτρα. Κάθε άσπρο πλήκτρο είναι και μια χορδή. Αν θέλουμε να παίξουμε και από "μαύρα πλήκτρα", πατάμε το πετάλι και αλλοιώνουμε όλα τα ντο, ή όλα τα ρε, ή όλα τα μι κ.τ.π.. 1 πετάλι για κάθε νότα. 7 νότες, 7 πετάλια.

Η άρπα είναι σαν να έχουμε μια κιθάρα με 7 χορδές, χωρίς ταστιέρα. Να μπορούμε να παίξουμε μόνο την ανοιχτή χορδή, άντε να τσιμπήσουμε και μια αρμονική. Αν λοιπόν κουρδίσουμε την κάθε χορδή σε κάθε νότα, την πρώτη ντο, και την έβδομη σι, καταφέρνουμε και παίζουμε μόνο μία κλίμακα (ντο ματζόρε, ή λα μινόρε, ή τον κάθε τρόπο που δεν έχει αλλοιώσεις). Για να μπορέσει το όργανο να παίξει κι από άλλους τόνους, και να μην κουβαλάμε μία άρπα/κιθάρα για κάθε οπλισμό, ο κατασκευαστής βάζει στην άρπα 7 πετάλια με δύο "σκάλες" ή στην υποθετική μας κιθάρα θα βάλουμε κλειδιά που μπορούν με ένα άγγιγμα είτε να αυξήσουν είτε να ελαττώσουν το τονικό ύψος της κάθε χορδής κατα ένα ημιτόνιο. Δηλαδή αν θέλουμε να παίξουμε σολ ματζόρε, πάμε στη χορδή φα, πατάμε το μαγικό κλειδί να κάνει τη φα φα# και παίζουμε. Το ίδιο και για τις άλλες κλίμακες. Πολύ εύκολα όμως σε κάθε περίπτωση μπορούμε να κάνουμε ένα πέρασμα με το χέρι και να έχουμε ένα εντυπωσιακό glissando. Διατονικό glissando όμως! Πάνω στην κλίμακα! Όχι χρωματικό! Αλλά ειδικά στην περίπτωση των whole tone, υπάρχει το πρόβλημα ότι είναι 6 φωνες, και όχι 7 φωνες όπως οι περισσότερες κλίμακες. Και πάντα θα μας περισσεύει μια νότα, που θα πρέπει να την κουρδίσουμε "πονηρά" για να μην περισσέψει. Ελπίζω να έγινε πιο κατανοητό. Βασικά δεν είναι χρωματικό το όργανο. Αυτό είναι το δυσνόητο σημείο.

Είπαμε, η άχρηστη πληροφορία της ημέρας!

Εγκρίνω και επαυξάνω με την άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Η άρπα παίζει διατονικά, δηλαδή ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο. Αλλά έχει και 7 πετάλια ώστε να μπορεί αλλοιώνει την κάθε νότα. Πώς εκτελεί λοιπόν εύκολα glissando και στις δύο ολοτονικές κλίμακες που είναι 6φωνες; Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Κουρδίζει [Ντο Ρε Μι Φαb Σολb Λαb, Σιb], ή [Ντο Ρε Μι Φα# Σολ# Λα# Σιb] και [Ντο# Ρε# Μι# Φα Σολ Λα Σι] ή [Ντοb Ρεb Μιb, Φα, Σολ, Λα, Σι] και έτσι διπλασιάζοντας εναρμόνια έναν φθόγγο τις πάει φυσέκι.

Και να πέσεις σε κανα μάστορα φιλότιμο, και να σου πει "φίλε μου πήρε 2 βδομάδες, αλλά εντάξει τώρα, πένα, στην ίσιωσα!"

Αυτά είναι πραγματικά όργανα, έχουν χορδές, δεν είναι σαν το πιάνο πιεσόμετρο της τελεμάρκετινγκ το οποίο ζήλεψε η "κιθάρα" του op.

Για βάστα κυρφιουζιονάρα μου! Εγώ σκυβω να δέσω τα κορδόνια και ξεπερνάω το αναερόβιο κατώφλι. Θα αγοράσω την έξυπνη έκστρα προγραμματιζόμενη σανίδα που θα με διπλώνει μόνη της. Τώρα αν με ταλιαρίσει, αν με κάνει φιόγγο, δεν πειράζει. Η τεχνη κι η τεχνολογία θέλουν θυσίες.

Ναι, αλλά η """εργονομία"""!!!!!$$$!!!! Εγώ περιμένω να βγει το ειδικό τσιγκέλι με wifi που θα κάνει 3.000 ευρώ και θα καταργεί το στρώμα. Θα κρεμιόμαστε ανάποδα σαν τις νυχτερίδες να ισιώνει και η πλάτη.

https://www.yankodesign.com/2022/07/28/electric-guitar-with-a-curved-fretboard-offers-a-much-more-ergonomic-experience/ Αυτού του είδους οι ειδήσεις μου ανεβάζουν λίγο το αίμα στο κεφάλι, αλλά ίσως κάπου να υπάρχουν κιθαρίστες που να θεωρούν ότι αυτό το προϊόν έχει μια κάποια χρησιμότητα και οφέλη που εμένα μου διαφεύγουν. Απόπσοισ;

Η διπλή αναίρεση μπαίνει ως (έξτρα) επεξήγηση. Όταν ήθελαν παλιά να κάνουν ένα σι διπλή ύφεση σι ύφεση, πριν από το σι ύφεση έγραφαν αναίρεση ύφεση, για να δείξουν ότι αναιρείται η πρώτη από τις δύο υφέσεις. Ομοίως και για τη διπλή δίεση. Αν ήθελαν να αναιρέσουν το σι διπλή ύφεση σε σι αναίρεση, απλά έγραφαν την αναίρεση, γιατί θεωρούσαν ότι είναι πλήρως επεξηγηματικό. Άρα η λογική της διπλής αναίρεσης ειναι ότι αναιρεί πλήρως μια διπλή ύφεση ή διπλή δίεση. Γνώμη μου, η διπλή αναίρεση είναι σπατάλη χώρου.

Διπλή αναίρεση υφίσταται, για τους λόγους που ανέφεραν οι @fusiongtrκαι @gmoukou Για το αν η αναίρεση είναι αλλοίωση ή οχι είναι και λίγο φιλοσοφικό το θέμα. Για εμένα, είναι. Από τη στιγμή που επιδρά, είναι. Αν δηλαδή παίζουμε από Ντο ματζόρε και αρχίσουμε να βάζουμε υφέσεις σε όποια νότα βλέπουμε αλλοιώνουμε, ενώ αν παίζουμε από Ντο ύφεση ματζόρε και βάζουμε αναιρέσεις σε όποια νότα βλέπουμε δεν αλλοιώνουμε; Τι ενέργεια κάνουμε; Αποκαθιστούμε; Επανορθώνουμε; Προσωπικά πιστεύω ότι αλλοιώνω και στις δύο περιπτώσεις, οπότε και κατατάσσω τις αναιρέσεις με τα υπόλοιπα σημεία αλλοίωσης.

"Ψωμί, παιδεία, και μπούτια γυναικεία." Ο Κοστουρίτσα έπινε γαλατάκι, σε αυτές τις εκπομπές γινόσαν πολύ πιο σουρρεάλ σκηνικά.

- Να πρέπει να παίξω αντί να είμαι απο κάτω να πίνω ποτάρες. - Να έχουμε 120 dB στο stage. - Να παραπονιόμαστε ότι "δεν ακούμε" ενώ έχουμε 120 dB στο stage. - Οι ψυχοακουστικοί stage ηχολήπτες, που σε ρωτάνε αν θες κάτι, κι εσύ τους λες τι θες, κι αυτοί κάνουν ότι το πειράζουν ενώ δεν το πειράζουν, για να προσποιηθείς εσύ μετά οτι ειναι καλύτερα και να πεις ευχαριστώ. Τι το κάνουμε αυτο το πράγμα τόσα χρόνια δεν ξέρω. Μάλλον είναι ο συναυλιακός τρόπος να σπάσει ο πάγος. Αντί για "Πώς πάτε;" "Πολύ καλά! Εσείς;" "Λαμπρά!" "Όχοχοχο!" "Όχοχοχο!" *Υποκλίσεις εκατέρωθεν* - Ξαφνικά και αναπάντεχα τρανσπόρτα του ενός ημιτονίου για τις φωνές, αλλά μετά να αναρωτιόμαστε γιατί ακούγονται τα όργανα μπουρούχα. Μα επειδή δεν είναι καλοί οι μουσικοί, πώς αλλιώς; Αυτά δεν με ξενερώνουν, γιατί τα έχω συνηθίσει πια. Ματαιότης ματαιοτήτων.

Signature μοντέλο, "Διονύσης ο Έφηβος."

Να τα λέμε κι αυτά.

Και κάνει το κουαντάιζ, και μετά ακούγεται πάλι σκατά, αλλά τραβηγμένα σκατά, που πέφτουν σωστά στο χρόνο.? Πάει μετά να παίξει στη συναυλία και λέει ο κόσμος από κάτω πρέπει να είχε αρρωστήσει ο κιθαρίστας και είχαν φέρει έναν άλλον άχρονο.

Δε διαφωνούμε. Το quantize μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σαν μέσο μαζικής καταστροφής επιλέγοντας όλο το κομμάτι και πατώντας Q (που είναι σαν να έλεγε ένας μαέστρος "Παίξε καλά ρε!"?, που σαν επίπεδο οδηγίας και γούστου είναι αβυσσαλέο), ή να το εφαρμόζουμε κατά τόπους, εκεί που χρειάζεται, ακόμα και 2-2 ή 4-5 νότες κάθε φορά (που θα ήταν το αντίστοιχο να έλεγε κάποιος μαέστρος, στο τάδε μέτρο, αφήσε τα 16α λίγο πιο ελεύθερα, μην τα μετράς τόσο αυστηρά", που παράγει ένα πιο στοχευμένο αποτέλεσμα. Όχι, γιατί υπάρχουν χιτποιντς σε κάθε νότα. Αν σε ένα μέτρο 4/4 (για λόγους ευκολίας) παίζουμε τέταρτα, και το πρώτο άργησε, το δεύτερο ήρθε νωρίς, το τρίτο ήρθε νωρίς, το τέταρτο άργησε, αλλά ενδιάμεσα έχουμε παίξει τέλεια όγδοα στα ες-παμ, όταν κάνουμε quantize κάθε νότα έχει το hitpoint της, και αυτές που είναι εκτός θέσης θα πάνε στις θέσεις, αλλά αυτές που ήταν ήδη σωστές στις άρσεις, θα παραμείνουν ως έχουν. Δηλαδή το μήκος όλο του κλιπ θα παραμείνει ίδιο, αλλά μέσα οι "νότες" θα έχουν συμπιεστεί/απομακρυνθεί σαν τη φυσούνα του ακκορντεόν. Και μετά είναι και άλλες χρήσεις, πχ να έχεις γράψει μια ωραία στρέιτ ρυθμική, και να στη βαρέσει να τη χρησιμοποιήσεις αλλού, με ένα lo-fi drum machine π.χ. και να τη γυρίσεις σε shuffle με ένα πλήκτρο. Αν περνάει ηχητικά (γιατί δημιουργούνται και artifacts όταν το πράγμα οδηγείται στα όριά του), γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις. Ναι! Σαν ιδέα από εκεί ξεκινάει. Οτι κόβεις slices, και μετά κουνάς τα slices. Αν θες το κάνεις και στα σύγχρονα DAW, πιάνεις το ψαλιδάκι, και του δίνεις και καταλαβαίνει. Αλλά επειδή σε αφήνει με ένα βρώμικο πρότζεκτ, που θες 300.000 κροσσφέιντ ή να κάνεις bounce κάθε τρεις και λίγο, δουλέψανε το audio quantize σαν ιδέα, που κάνει πάνω κάτω το ίδιο, και με προεπιλογή ως προς την τοποθέτηση. Θες 57% swing? Μπορείς! Με slices, πρέπει να τα βάλεις εσύ στην σωστή θέση, ένα ένα.

Όχι απαραίτητα. Εξ ου και stretch. Αν έχουμε 1 μέτρο 4/4 καρφί στο χρόνο, τέλειο, και δίπλα ένα 4/4 λίγο πλεούμενο: Όταν πούμε κάνε επιθετικό πολύ quantize στα όγδοα, το πρώτο μέρος θα μείνει ίδιο (γιατί ήταν τέλειο), το άλλο θα γίνει αγνώριστο, γιατί ήταν πλεούμενο. Μπορούμε βέβαια να επιλέξουμε μόνο το 2 μέτρο, και να κάνουμε μόνο εκεί quantize. Όλα τα γύρω γύρω μένουν ακινητα, μόνο η επιλογή σπρωχνεται/τραβιέται κατά τόπους, ώστε τα ισχυρά να πέφτουν προς το πλέγμα.

Μεγάλη κουβέντα αυτή. Εξαρτάται και πώς δουλεύει ο καθένας. Αρκετά συχνά προσπαθώ να γράψω "ημερολογιακά", δηλαδή να μπαίνω κάθε μέρα και να σκαλίζω κάτι που δεν ξέρω τι είναι και πού πάει. Αλλά ταυτόχρονα να απαιτώ παιχτική αρτιότητα. Λίγο οξύμωρο αυτό (επειδή θέλω να είναι τέλειο κάτι που δεν ξέρω καν πού πάει). Από την άλλη, μερικές σπάνιες φορές έχω το κομμάτι έτοιμο στο μυαλό μου, οπότε απλά μελετάω λίγο τα μέρη και γράφω όσο το δυνατόν μονοτέικ, γιατί η μουσική ροή είναι ξεκάθαρη, και άρα το παίξιμο αβίαστο. Όμως, όσο κάτι είναι φρέσκο, έχει και ενθουσιασμό. Οπότε παρατηρώ ότι τα αρχικά τέικ, αν και μπορεί να μην είναι τα καλύτερα από άποψης τεχνικής, έχουν μια σπιρτάδα συναισθηματική. Εκεί βοηθά το quantize κατ εμέ. Δηλαδή είναι σαν να πήγες όλο κέφι να γράψεις στούντιο, να έπαιξες, να έφυγες, και μετά ο ηχολήπτης να ανακάλυψε ότι μια νότα σου σε ένα σημείο δεν ταίριαζε. Δε νομίζω να σε ξαναφωνάζαν για μια νότα. Ή θα την πετσοκόβανε με μελοντάιν να την φέρουνε εκεί που ήθελαν, ή θα την έκοβαν τελείως. Δε μιλάμε τώρα να σώσουμε πράγματα που δεν κρατιόνται, συζητάμε να σώσουμε ένα ωραίο τέικ που "ρε γαμώτο σε αυτό το σημείο λίγο νωρίτερα να ήταν αυτή η αττάκα θα ήταν τέλειο." Και επίσης δεν συζητάμε να το φέρουμε καρφί στο πλέγμα, αλλά να το φέρουμε προς κάποια κατεύθυνση χρονικά ώστε να είναι ανεκτό μουσικά, και μέσα στη γκρούβα. Αυτό τώρα τελευταία το συνειδητοποίησα. Σκέφτηκα δηλαδή μια μέρα 3 πράγματα στη σειρά: - "Επειδή είμαι άχρηστος στο editing, καταπιέζω τον εαυτό μου να ηχογραφεί σε επίπεδο τσάμπιονς λιγκ, να μην πέφτει νότα κάτω αλλιώς σβου και από την αρχή." - "Ένας ηχολήπτης επιπέδου τσάμπιονς λίγκ θα μπορούσε να καταπιεστεί και να βγάλει από άχρηστο παίξιμο κάτι οριακά χρήσιμο." - "Γιατί να μην τα φέρω λίγο στη μέση; Να γράφω λίγο πιο ελεύθερα, αλλά να κάνω και λίγο έντιτινγκ όπου χρειάζεται;"

Δεν το κατάλαβα αυτό ακριβώς. Υπάρχει μόνιμη διαφορά στο πού αποτίθεται το αρχείο όταν ηχογραφηθεί; Δεν έχει τότε ένα όφφσετ σε ms για να παρκάρει μόνο του σωστά αυτόματα; Είναι σχετικά αυτά. Αν έχουμε δηλαδή μια ηχογράφηση που πρέπει να είναι καρφί τσακ τσακατσα τσακατσακ κτπ κτπ (1όγδοο 2 δέκατα έκτα), και είναι ωραίο παίξιμο κατα τα άλλα, αν 8 μέτρα έχουν λίγο τσαπατσούλικο χρόνο, ούτε θα κάνω κόπυ πέιστ από άλλο σημείο, ούτε θα το ξαναγράψω. Θα επιλέξω το συγκεκριμένο σημείο, και θα το σφίξω λίγο. Αυτή είναι η λογική.

Αυτό δε μου φαίνεται να κάνει quantize. Απλά παρκάρει όλο το κλιπ στο πλέγμα. Κάπου θα έχει λογικά μέθοδο να βάζεις "άγκυρες" στα ισχυρά σημεία του κλιπ ηχογράφησης, και μετά θα κάνει λογικά quantize, τοποθετώντας όλα αυτά τα ισχυρά σημεία στο πλέγμα, ζουλοτραβώντας (stretching) το αρχείο.

Πολύ μου άρεσε! Έχεις μια ροπή προς τον πεζό στίχο, κι αυτό μου αρέσει επίσης. Πολύ το ζηλεύω αυτό το μουσικό "χιούμορ", τον χαβαλέ του, και που έχεις τη διάθεση να κάθεσαι να τα φτιάξεις!