Ali Barout

Δύο είναι οι δρόμοι εκ των οποίων θα επιλέξει να βαδίσει: Εις· ο δρόμος της ασκητικής εγκράτειας. Ευθύς θα φτιάξει presets στον Score Editor για το κάθε όργανο της ορχήστρας, με τα τρανσπόρτα του, το σωστό πεντάγραμμο, να τα ομαδοποιήσει με άγκιστρα, άλλα για όλα ξύλινα, άλλα για όλα τα χάλκινα. Άλλα υποάγκριστα για τα φλάουτα και το πίκκολο αν το θέλει, και θα σχεδιάσει προσεκτικά τα πεντάγραμμα των εγχόρδων ώστε να έχει divisi εφόσον το θελήσει. Ύστερα, θα φτιάξει εκτενέστατα expression maps για την ψηφιακή του βιβλιοθήκη και θα αναθέσει με προσοχή τα σύμβολα ώστε να αντιστοιχούν στα articulation. Θα σώσει όλο το πόνημα ως template, ώστε να μπορεί να ξεκινά να γράφει αμέσως χωρίς να ανεβαίνει κάθε φορά αυτόν τον γολγοθά. Θα δώσει άφεση αμαρτιών στο Cubase για την αδυναμία του να ορίζει μετρονόμους με σύνθετες αξίες, και θα πρέπει να έχει πίστη ωστε να ξεπερνάει τις δοκιμασίες που θα εμφανίζονται στο δρόμο του και να τις κατανικά. Επίσης θα παίζει τα μέρη του και θα τα ηχογραφεί για φυσικότερη εκτέλεση, θα χρησιμοποιεί έπειτα το εργαλείο display quantize στην παρτιτούρα ώστε να είναι ευανάγνωστη, και θα φροντίζει με αγάπη τους CC controllers, που θα δίνουν πνοή στους ήχους του. Και έτερος· ο δρόμος του κοσμικού πειρασμού. Κατεβάζουμε το ντέμο του ντόρικο. Έχει 24 ώρες ντέμο, αλλά πραγματικές. 24 ώρες χρήσης. Κατεβάζουμε το ντέμο του noteperformer. Είναι 30 ημερολογιακές μέρες πλήρους χρήσης. Μπαίνουμε στο ντόρικο, πάμε prefernces, επιλέγουμε το noteperformer ως playback. Γράφουμε το έργο μας απερίσπαστοι.

Μεγάλη κουβέντα αυτή. Την κάνουμε κατα καιρούς με φίλους και έχω καταλήξει ότι η νούμερο 1 προϋπόθεση για να σου γίνει μια γνώση κτήμα είναι να σου λύνει ένα πρόβλημα που όντως έχεις και σε ταλαιπωρεί. Τότε βρίσκει πρόσφορο έδαφος η πληροφορία και ριζώνει αμέσως η γνώση. Τώρα να μου πείτε εμένα ο τάδε μαγνήτης κάνει τούτο και το τάδε προφιλ ταστιέρας είναι έτσι... μπενάκης βγενάκης. Θα κουνάω το κεφάλι συγκαταβατικά όσο τα διαβάζω - τι λογικά που φαίνονται - κι όταν κλείσω την καρτέλα θα καταρρεύσουν όλα σαν τραπουλόχαρτα.? C'est la vie.

Παν μέτρον άριστον! Και ο εξοπλισμός είναι γνώση, κι η γνώση είναι δύναμη. Μην είστε σαν κι εμένα που είχε έρθει πριν από κάτι χρόνια ο @billaraskats27 σπίτι και μου έλεγε "Πώς παίζεις έτσι ρε Γιώργη;" και μου έφτιαχνε τον ήχο στον ενισχυτή. Και καθόμουν εγώ σαν τα μικρά που τους δένει η μάνα τα κορδόνια.?

Παίζαμε εμείς οι μαύροι. Ωραία η Κεφαλονιά. Πρέπει να πάω και μια φορά πολίτης, να την αράξω στην Αγία Ευφημία και να μην κουνιέμαι ιτς.

Ω ρε μάνα μου!Και φοράει και το απαγορευμένο! (Το speedo) Ρε παιδιά, επειδή εγώ είμαι λίγο πιο μικρός και δεν τα έχω ζήσει, όντως δεν ντρεπόταν κανένας εκεί στα 70s ή έτσι μου φαίνεται; ?

Το παίξιμο του Μεθήνη θα ήταν ύβρις να το σχολιάσω. Όμως το μαλλί... τον κάνει να φαίνεται σε πλήρη σύγχιση. Σαν να τον ξύπνησε κάποιος 30 δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει το κομμάτι, τον σήκωσε από το κρεβάτι, του φόρεσε την κιθάρα και τον αμόλησε. Και έχει βρεθεί στη σκηνή να παίζει παπάδες χωρίς να καταλαβαίνει πού είναι και τι κάνει. Ωραίο κάνταλουπ πάντως, το δεύτερο πιο αγαπημένο μου.

Είναι πράγματα που είναι τόσο απλά που ανακαλύπτονται ταυτόχρονα από πολλούς. Τώρα ποιος ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε να ταλαιπωρήσει την τσουτσου του, ή ποιος ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε ότι το γουρούνι αμα το βάλεις στη φωτιά είναι άλλο πράγμα... άγνωστο. Έχει σημασία όμως; Αρκεί να τα εκτιμάμε.

Λένε ότι θέλουν να κάνουν "βαθύτερη υλοποίηση" στο μέλλον. Ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι. Το ρεαλιστικό είναι ότι βρήκαν ευκαιρία και μάζεψαν μια πολύ δυνατή ομάδα με όραμα και τους έδωσαν λευκή επιταγή να φτιάξουν ένα πρόγραμμα παρτιτούρας από την αρχή. Το έφτιαξαν, έκαναν πολύ καλό πλασάρισμα στην αγορά, και είναι και το ήθος τους τέτοιο που θα μείνουν για καιρό στην αγορά. Το αρχικεφάλι, ο Daniel Spreadbury, έχει καθημερινή παρουσία στα φόρουμ και απαντάει ό,τι ερώτηση μπορείτε να φανταστείτε. Συζητά τη φιλοσοφία, γιατί αυτό γίνεται έτσι στο πρόγραμμα, ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις αυτό, το άλλο. Φαίνεται άνθρωπος δηλαδή που φτιάχνει κάτι που γουστάρει να το φτιάχνει, και ταυτόχρονα ακούει και τη γνώμη του άλλου και τη ζυγίζει, χωρίς να σνομπάρει κανέναν. Εδιτ: Α συγγνώμη. Το Dorico σε σχέση με το Sibelius, έχει το ίδιο πλεονέκτημα που θεωρητικά έχει ο score editor του Cubase. Ότι έχεις (στο Dorico) write mode, που γράφεις την παρτιτούρα ατόφια, και έχεις και play mode που σου ανοίγει σαν Key Editor του Cubase, και πειράζεις τις διάρκειες και τα λοιπά των τουβλακίων, ώστε να κάνεις πιο πειστική εκτέλεση χωρίς να χαλάει η παρτιτούρα στο ελάχιστο. Εμένα αυτό δεν με ψήνει ιδιαίτερα σαν διαδικασία, το θεωρώ λίγο χαοτικό. Βαθύτερη σύνδεση μεταξύ των προγραμμάτων δεν υπάρχει προς το παρόν. Λένε (οι κιουμπεϊσάκηδες) ότι "Α τι πιο φυσικό να βάλουνε το dorico μέσα στο cubase να γράφουμε παρτιτούρα. Λένε (οι δωριείς) "Α τι πιο φυσικό να φορτώνουμε πλαγκιν και να έχουμε κι ένα μίκτη με 16 ινσερτ και 8 σεντ στο dorico όπως έχει το cubase." Και άπαντες εν χωρώ: "Ναι ρε θα τα συγχωνεύσουνε κάποια στιγμή, φως φανάρι!" Εγώ που ξέρω από σιχαμερό εμπόριο λέω κούνια που σας κούναγε αν νομίζετε ότι η steinberg θα πει "Ναι μωρέ τι 1.200 που παίρνω από ένα χρήστη, τι 600, ας τα ενώσουμε..."

Κι όμως. Πόσο πιο μουσική νοοτροπία. Αντί να πεις θα ανοίξω τώρα τον Editor, και θα βάλω μια λωρίδα CC103 να ελέγξω ας πούμε το ποσοστό μπουκώματος της χορδής στην τάδε νότα του γκαρα γκαρα ζωγραφίζοντας γραμμούλες με το χέρι, ανοίγεις το "Λεξικό", και φτιάχνεις μερικές λέξεις: Χωρίς μπούκωμα -> CC103, 0. Λίγο μπουκωμένα -> CC103, 33. Μπουκωμένα -> CC103, 66 Υπερβολικά Μπουκωμένο / Ψόφιο -> CC103, 127 (Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και με άλλη κεφαλή στη νότα π.χ.) Κι ύστερα γράφεις το γκάρα γκάρα, γράφεις από κάτω "Μπουκωμένα", και το πρόγραμμα μεταφράζει τη λέξη. Δε μπλέκεσαι με πινέλα και ζωγραφική (πάρα πολύ). Μόνο συνεπικουρικά και για πολύ σπέσιαλ μεράκια. Πλάκα πλάκα δεν έχω κάτσει ποτέ να το κάνω αυτό με το Sibelius. (Να φορτώσω δηλαδή εξωτερικά VST τύμπανα, συνθ κτπ κτπ, και να τα ελέγχω... με λόγια. Αλλά τώρα θυμάμαι γιατί δεν το έχω κάνει. Γιατί το 6 το sibelius είναι 32 bit και άρα μέχρι 3 gb ram μπορεί να διαχειριστεί. Ό,τι VST και να ανοίξω εκεί μέσα θα του φανεί βουνό, όλο θα βήχει.) Όλα τα προγράμματα παρτιτούρας έχουν εκτέλεση. Γράφεις κάτι, πατάς το κουμπί το play και ακούγεται αυτό το κάτι. Απλά αυτό που ακούγεται από τη μάνα του είναι λίγο... για τα σίδερα. Εδώ παρουσιάζω κι ένα δεύτερο εργαλείο, που στην ουσία συνεργαζόμενο με το πρόγραμμα παρτιτούρας "ερμηνεύει" αυτή την παρτιτούρα μέσω κάτι αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης, που ναι μεν τον άνθρωπο δεν τον φτάνει, αλλά από τη μαμίσια εκτέλεση "του προγράμματος" είναι - όπως συνηγορούν και οι περισσότεροι φίλοι εδώ στο φόρουμ - σαφώς ανώτερη. Το κομμάτι είναι γραμμένο σε παρτιτούρα, ναι.

Το πράγμα είναι απλό: Υπάρχουν εκδόσεις "Τζάμπας" - "Μέτριο/Πετσοκομμένο" - "ΦΟΥΛ πρόγραμμα" Ο "Τζάμπας" επιτρέπει να γράψεις έναν οδηγό για κάποια ελάχιστα πεντάγραμμα/όργανα, από 1 εως 4. Πολύ βασική χρήση, σαν μόνιμο "ντέμο" ωστε να εξοικειώνεται ο χρήστης με το πρόγραμμα. Ο Τζάμπας Sibelius λέγεται First, ο τζάμπα Dorico λέγεται SE. Αυτά τα κατεβάζει ο καθένας ΔΩΡΕΑΝ, χωρίς καμία δέσμευση. Έπειτα έρχεται το "ΦΟΥΛ πρόγραμμα". Το φουλ πρόγραμμα είναι αυτό που δεν έχει περιορισμούς στα πεντάγραμμα, δίνει ελευθερία στα τυπογραφικά (επεμβάσεις σε περιθώρια ανα σελίδα, εκτενείς και custom συλλογές συμβόλων, ή ακόμη και custom σύμβολα, άλλες γραμματοσειρές (φαίνονται οι νότες διαφορετικές, τα κεφάλια, οι δυναμικές), κάποιο playback engine που έχει τη δυνατότητα να hostάρει VST (που εδώ είναι και το Noteperformer) και κάποια μέθοδο να εκτελεί, να εισάγει, να επεξεργάζεται μηνύματα CC, πραγματικά η λίστα του τι κάνει ένα πρόγραμμα παρτιτούρας είναι ατελείωτη. ΟΜΩΣ:) Έρχεται η έκδοση "Μέτριο/Πετσοκομμένο", που επιτρέπει σε κάποιον μεγαλύτερη ελευθερία από τον Τζάμπα, ή επιβάλλει σε κάποιον τεράστιους περιορισμούς σε σχέση με το "ΦΟΥΛ πρόγραμμα". Εξαρτάται από το ποιες λειτουργίες χρησιμοποιεί κάποιος. Προσωπικά εγώ δεν θα έμπλεκα ποτέ σε αυτή την κατηγορία. Είναι καθαρά μαρκετινίστικος διαχωρισμός που σε αναγκάζει δουλεύοντας το πρόγραμμα να σκέφτεσαι "Πωω, δεν το κάνει αυτό. Πωωω, ούτε αυτό. Έ ρε γαμώτο να είχα το ΦΟΥΛ πρόγραμμα...", ώστε κάποια στιγμή να πεις "Ε βαρέθηκα, θα πάρω το ΦΟΥΛ να δουλεύω σαν άνθρωπος και να μην επεξεργάζομαι πατέντες." Κατα τα άλλα και περι Νάκα: Το Dorico είναι ίδια φάση με το Cubase. Είτε το 1, είτε το 2, είτε το 3 αγοράσει κάποιος, η τιμή είναι ίδια, 600 προ εκπτώσεων και με την ενεργοποίηση θα έχει το 4. Το Crossgrade είναι αν έχει ήδη Finale ή Sibelius και θέλει να αγοράσει το Dorico, του κόβουν μισή τιμή. 300 προ εκπτώσεων. Θέλει όμως απόδειξη αγοράς, ή serial number του άλλου προγράμματος. To Educational είναι για καθηγητές/φοιτητές στα μουσικά, οπού πάλι σου κόβουν τη μισή τιμή αφού προσκομιστούν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Υπάρχει και educational crossgrade βλέπω που είναι συνδυασμός των άνω. (Φοιτητής που έχει Finale ή Sibelius να θέλει να πάρει Dorico. Θα του το δώσουν 150.) Σε συνάρτηση τώρα με το Noteperformer. Το Noteperformer λειτουργεί με ΟΛΕΣ τις εκδόσεις. Όμως τι νόημα έχει; Τα 2-4 πεντάγραμμα που επιτρέπει ο Τζάμπας είναι 2 -4 όργανα. Αν είναι για 2 -4 όργανα φωνάζω δύο φίλους και την παίζουν τη σύνθεση. Ο σκοπός είναι ή να έχουμε 120 φίλους να παίξουν τζάμπα το έργο, ή να μην έχουμε κανένα φίλο, αλλά να έχουμε το ΦΟΥΛ πρόγραμμα, ωστέ να μας επιτρέπει να βάλουμε όσα όργανα χρειάζονται για την ορχήστρα μας. Γιατί να μην πάρουμε το Μέτριο/Πετσοκομμένο; Μα γιατί μπορεί μεν να μας δίνει οριακά όσα πεντάγραμμα χρειαζόμαστε για μια μικρή ορχήστρα (και να στριμωχτούμε πχ να γράφουμε 4 κόρνα σε 1 πεντάγραμμο ή 3 τρομπέτες σε ένα πεντάγραμμο σαν κάτι εκδόσεις τσέπης), όμως μπορεί να μας στερεί δυνατότητες που χρειάζεται το noteperformer για να αποδώσει στο μέγιστο. (Π.χ. να μην έχει λεξικό εκτενές, να γράφεις legato και να μην κάνει τίποτα. Θα μου πει κάποιος, σιγά μωρέ, βάλτη μόνος σου τη λέξη στο λεξικό! Σύμφωνοι, αφήνει όμως το Μέτριο/Πετσοκομμένο;;; Γιατί το ΦΟΥΛ σε αφήνει. Να γράφεις molto βασαgnando ας πούμε και να φορτώνει μόνο του το πρόγραμμα από vst ξέρω γω, καναν lead ήχο σπύρο κόττη. Ή να γράφεις pesante και να παίζει συγκεκριμένο articulation του οργάνου με βαριά αττάκα. Δε μιλώ για noteperformer τώρα, μιλάω για συνεργασία με άλλες βιβλιοθήκες μέσω γραπτών οδηγιών που μεταφράζονται σε CC μηνύματα και άλλες VST/MIDI παραμέτρους.) Είναι πολλές οι ενδεχόμενες εκπλήξεις. Εγώ θα πρότεινα το φουλ πρόγραμμα για όλες τις χρήσεις. Είτε μέσω του παιδιού, είτε στις 26 οκτώβρη που είναι μια καλή ημερομηνία ημερολογιακά, είτε χριστούγεννα, κάποτε!

Ευχαριστώ @BillTrantos. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Βλέποντας το πράγμα ψύχραιμα, αναγνωρίζω ότι οι μεγάλες βιβλιοθήκες είναι μια πραγματικότητα, αφού προσφέρουν ήχο πολύ ικανοποιητικό και δουλεμένο. Όμως θεωρώ οτι ούτε πρέπει να τις θεοποιούμε, ούτε να τις σνομπάρουμε. Είναι μια κάποια λύσις, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι ο χρόνος προγραμματισμού είναι μεγαλύτερος από το χρόνο σύνθεσης. (Μια φορά έγραψα ένα τζινγκλάκι ενός λεπτού για την ξαδέρφη μου με ορχήστρα. Η σύνθεση μου πήρε 2 ώρες. Η ανάθεση articulation, η αλλαγή keyswitches, το ζωγράφισμα CC, μου πήραν 6 ώρες, ίσως και παραπάνω. Και στο τέλος δεν ακουγόταν όσο καλά θα ήθελα.?) Γιατί οικονομικά και πολιτισμικά, δεν είμαστε στην εποχή του Ντιαγκίλεφ ή του x ιμπρεσσάριου που μπορεί να πληρώσει 120 άτομα ορχήστρα για να φτύσει αίμα να βγάλει ένα κομμάτι των 3 λεπτών, που θα μπει μέσα οικονομικά. Είναι πιο ασφαλές οι ορχήστρες να ασχολούνται με δοκιμασμένο ρεπερτόριο, που αποφέρει σίγουρη ικανοποιήση στον ακροατή, και τα αναγκαία έσοδα για τη στήριξη της παραγωγής. Οι υπόλοιποι έχουμε την άνεση και την ευτυχία να έχουμε εργαλεία στα χέρια μας που μας επιτρέπουν μια κόλλα χαρτί να γίνεται ήχος. Εμένα αυτό μου αρκεί, και το θεωρώ πολυτέλεια! Για τη σημερινή εποχή όμως, που το γράψιμο (ιδιαίτερα για ταινίες) επικεντρώνεται στην ποιότητα του ήχου, και όχι τόσο σε συνθέσεις δαιδαλώδεις που αποσπούν το θεατή, το να ξέρει κανείς να δουλεύει βιβλιοθήκες ήχων είναι μεγάλο προτέρημα κατά τη γνώμη μου. Και πάλι ευχαριστώ!

Φινάλε δεν ξέρω, δεν το έχω δουλέψει σοβαρά. Σιμπέλιους είναι στάνταρ, αλλά μετά το 6 χάθηκε η κατεύθυνση, και απλά το αρμεγει τώρα η Avid. Το Dorico από την άλλη είναι φρέσκο, το έφτιαξαν οι απολυμένοι του Σιμπέλιους 6, που ήταν το τοπ σιμπελιους κατ εμέ, και έχει μεγάλες ευκολίες για την παραγωγή ευανάγνωστης παρτιτούρας, ΚΑΙ στο θέμα της τυπογραφίας. Πέρα από το γράψιμο δηλαδή, κάποιος μπορεί να παράξει ένα full score προς εκτύπωση που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτά που κυκλοφορούν στην αγορά τυπωμένα. Το μόνο στενάχωρο είναι ότι το dorico (που κατέβασα το ντέμο) είναι αργό στο σύστημά μου, αλλά μπορεί να φταίνε και άλλα. Και σιμπέλιους και ντόρικο (δεν ξέρω το φινάλε) έχουν δωρεάν έκδοση, στην οποία μπορείς να γράψεις ένα πεντάγραμμο/όργανο, και με περιορισμούς στη σημειογραφία εννοείται, αλλά μπορεί κάποιος να δοκιμάσει το πρόγραμμα και να δει περίπου τι κάνει.

Το αρτιστ είναι μέχρι 16 πεντάγραμμα. Μου φαίνεται λίγο περιοριστικό για ορχήστρα. Το ultimate είναι στα 600 ευρώ η μόνιμη άδεια (εφάπαξ αγορά) ή 20 ντόλαρς το μήνα συνδρομή. Εγώ δεν αναβαθμίζω για λόγους ιδεολογικούς δικούς μου. Αν κάποια στιγμή μπορέσω να κάνω crossgrade με 300 ευρώ στο dorico [s]χωρίς να με γδάρει η γυναίκα[/s] χωρίς να επιβαρύνω υπέρμετρα τον οικογενειακό προϋπολογισμό, θα ήταν πολύ καλό. Ήδη μου είπαν από noteperformer ότι η επόμενη έκδοση θα υποστηρίζει μόνο σιμπέλιους 7 και πάνω, άρα θα έχω πρόβλημα. Μπορεί και το παιδί να αγοράσει την εκπαιδευτική και μετά να την δώσει στον δόλιο πατέρα, που τόσες στερήσεις έχει υποστεί για το παιδί του διαχρονικά!?

Δυστυχώς το noteperformer παίζει μόνο με sibelius, finale, dorico. To noteperformer αυτό καθεαυτό μπορεί να μπει και με δόσεις των 10 ευρώ για ένα χρόνο οπότε και μένει στην κυριότητα σας. Επειδή το παιδί σπουδάζει, μπορεί να πάρει εκπαιδευτική έκδοση οποιουδήποτε προγράμματος παρτιτούρας (φινάλε, ντόρικο, σιμπέλιους) στη μισή τιμή. Δηλαδή 300άρι. Εκτός αν θέλετε κι εκεί συνδρομή. Κι εγώ έτσι το είχα κάνει τότε, είχα πάρει το 5 εκπαιδευτικό (πριν ημουν με σπασμένο 4 αλλά ντράπηκα αφάνταστα να δίνω παρτιτούρες για συναυλίες από σπασμένο πρόγραμμα) με 300, έδωσα και την άλλη χρονιά 150 να πάω στο 6 και τέλος. 600 ευρώ σε βάθος... 25 ετίας; Ούτε που θυμάμαι, άλλη ζωή μου φαίνεται.?

Sibelius έχω μείνει στο 6, που με βολεύει μια χαρά, και noteperformer είναι η τελευταία έκδοση που κατέβηκε αυτόματα. Η 3.2.2;;;; Αν δεν κάνω λάθος.

Δεν τα περνάω με κάτι. Εγώ γράφω στο sibelius αυτό που θέλω, και απλά λέω στο σιμπέλιους: μην τα παίζεις με τους general midi ήχους, παίξε με το noteperformer.

Και τα δύο. Είναι κομμάτια που ξεκινάνε με μια απλή ιδέα, ένα παιχνίδι διαστημάτων, μια πτώση, κάτι. Αυτή η ιδέα εξελίσσεται και ενορχηστρώνεται σύμφωνα με το τι βολεύει το κάθε όργανο, άλλες φορές αυτό γίνεται θρυαλλίδα για μια άλλη ιδέα ή μετάλλαξη της ιδέας, δίνεται γενικά ένα εναρκτήριο λάκτισμα και μια κατεύθυνση, και βλέπω πού με πάει. Άλλες φορές, είναι πράγματα (απλά, μια μελωδία και μια συνοδεία) που μου βγαίνουν ενώ σκαλίζω στο πιάνο, και τότε γίνεται πιο "ακαδημαϊκή δουλειά", ενορχηστρώνοντας καθαρά το δοσμένο. Πολλές φορές, χρειάζεται λίγη πρόνοια, ανάλογα με το τι σκοπό έχω για το θέμα. Αν χρειάζεται ένα θέμα να φουγκοποιηθεί, ή να κάνει στρέττο με τον εαυτό του, χρείαζεται ένα καλό μασάζ και χτένισμα ώστε να ταιριάξει απάνω του μια καλή απάντηση σε διπλή αντίστιξη, για να είναι πιο εύκολο το πράγμα, και να μην χρειάζεται να διορθώνω αναδρομικά. Βέβαια, αυτές οι ιδέες έρχονται κάποιες φορές αργά, και χρειάζεται αυτό το αναδρομικό ράβε ξήλωνε ούτως ή άλλως. Αλλά εντάξει, δεν είμαι κι επαγγελματίας, δεν μου στοιχίζει πολύ αυτή η απερισκεψία και η αναποτελεσματικότητα.

Αυτό! Όταν έγραψα "ακαδημαϊκό" έτσι το εννοούσα. Ότι είναι για πρώτη εκτέλεση στο δίσκο. Δεν ξέρω αν στο ζωντανό θα μου άρεσε να παίζει τόσο δομημένα, το ίδιο τέλειο μέρος κάθε φορά.

Αν είχα πρόταση, θα πήγαινα, αλλά μέχρι υποκάλφας θα έφτανα, το ξέρω. Γιατί χέρι σταθερό δεν έχω, ούτε ξέρω να κάνω το μπλουζάκι φακιόλι τετράγωνο, όπως οι μαέστροι των κονιαμάτων.? Ευχαριστώ πολύ που τα ακούτε, κι ας μην είναι το είδος σας!?

Δεν ξέρω ούτε έναν! Της κυρίας ήταν το τοπ για μένα, εκτός από του ίδιου του παρουσιαστή, που προφανώς έχει μεγαλύτερη συνάφεια με την δική του ιδέα. Αυτά τα δύο τα κατατάσσω πρώτα. Μετά στην ίδια βαθμίδα: Ο Quayle, που είχε φοβερά περάσματα, αλλά το παράκανε. Ronquillo πολύ όμορφες σκέψεις δεν μου άρεσε ο ήχος. Ayoub επίσης. Lettieri όμορφο παίξιμο αλλά όχι πολύ σολιστικό για τα γούστα μου. Bukovac ηχάρα και δουλεμένο σόλο, αλλά κάπως ακαδημαϊκό. Fujita, Scott, Posen δεν μου ταίριαξαν.

Το ξέρω, αλλά στην Καλαμάτα καταλήγει. Και μπορεί η αρχή να είναι το ήμισυ του παντός, αλλά τα στερνά τιμούν τα πρώτα!?

Είναι πολύ απλό. Αρκεί να μην ξέρεις να κάνεις σωστή ανάπτυξη!? Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα, ο χειρισμός της φόρμας (ο κακός χειρισμός δηλαδή). Ή που θα γράφω μέσα σε ένα μέτρο 300.000 πράγματα που θα μπορούσε κάποιος πραγματικός συνθέτης να τα κάνει 6 διαφορετικά έργα, ή που θα κολλάει η βελόνα και θα γράφω συνέχεια το ίιιιιδιο και το ίιιιιδιο βαρετό πράγμα. Θέλει δουλίτσα αυτό. Και έμπνευση. Και όρεξη για δουλειά. Και λίγη τύχη.? Όχι κυρ Φιουζιονάρα μου, εγώ εδώ κάτω από το αυλάκι είμαι, κρατάω από το χωριό που σταμάτησε ο Ηρακλής για τσίπουρο και τυρί πριν βάλει τις όρνιθες στο φούρνο! @roberto30 Ευχαριστώ πολύ! Αλλά εγώ δεν έβρισα ε;? @dimsonic Ευχαριστώ πολύ! Επειδή βλέπω ότι υπάρχει λαϊκό αίσθημα για το αργό μέρος, θα το αναθεωρήσω στο αρχικό μέτρο, που ανασαίνει πολύ καλύτερα (κατα τη γνώμη μου), κι ας βγούμε από τον E-55 λίγο έξω. Αρμονικά είναι ταυτόσημο. Θα μου πείτε κι εσείς αν σας αρέσει περισσότερο ή όχι, κι ό,τι πείτε θα γίνει. Ή θα αλλάξει πίσω στην αρχική σύλληψη, ή θα μείνει ως έχει τώρα.

Μα, ο δρόμος που σε πάει στην Καλαμάτα! (Μπα ντουμ τσς)

Ευχαριστώ πολύ συνονόματε!

!!!Αλήθεια;!!! Εμένα είναι το μέρος που μου αρέσει λιγότερο. Το αρχικό από το οποίο διόρθωσα, (μπορεί να το ανεβάσω κι αυτό για σύγκριση) εκτός από πολλές πατάτες ενορχηστρωτικές είχε και κάποιες αλλαγές μέτρων σε κάποια σημεία. Το αργό ήταν 3/4, 3/4, 3/4, 4/4. Κάθε κύκλος δηλαδή ήταν 13/4, αλλά αφού είπα να το κάνω Ε-55, έπρεπε να είναι όλο 7/8, από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι αυτό το αργό δεν μου έκατσε καλά στην εφταροποίηση, είναι σχετικά πιεσμένο.