Ali Barout

Μέχρι το 0:08

Καθίστε να δείτε που θα κάνουνε κανα χουνέρι και θα βάνουνε μουσικό captcha "δεν είμαι ρομποτ", με προβοκατόρικες ερωτήσεις παγίδες: "Ποια είναι η σωστή κιθάρα;" "Ποιο είναι το σωστό σετ χορδών γι' αυτή την κιθάρα;" "Παίζουν ρόλο τα ξύλα;" " Τι τσιπ φόραγε το Korg N364 όταν κυκλοφόρησε;" "Κουρδίζετε πριν πατήσετε το ρεκ;" "Πόσες υφέσεις έχει η σι ματζόρε;" "Οι ντραμίστες επιμένουν στο παραντίντλ ή στο παραπέντε; Δε θα μπορούμε να λογκάρουμε ρεεεεει!!!

Για μενα είναι όσο πρέπει. Χμ. Τώρα που το ακούω σε πιο ήσυχο περιβάλλον περισσότερες φορές, προσωπικά θα άφηνα το πληκτροφόρο για τον πρώτο κύκλο, και στο 1:37 θα ενορχήστρωνα* το δοσμένο, χτίζοντας μέχρι να σκάσει στο 1:54 η κιθάρα. Προσωπικά θα προσπαθούσα για άγριο νταμπλ τάιμ σολο ή σαξ ή τρομπέτα ή φλικόρνο, που παίρνει φόρα από τη συγχορδία στο 2.53 (κάτι σαν δύο κλίμακες στη σειρά, με παύση στο πρώτο δεκατο έκτο) και το πάει μέχρι το 3.13. (ώστε να φαίνεται σαν 1ος κύκλος σόλο, 2ος κύκλος σόλο). Για κάποιο λόγο, δεν με ψήνει ο ήχος στο 3.29. Δεν καταλαβαίνω τι υποτίθεται ότι πρέπει να είναι. Για τρομπέτα με σουρντίνα, έχει περίεργη δυναμική. Προσωπικά, θα σκεφτόμουν ή φλικόρνο, Ή (για να βάλω και τον άνωθεν αστερίσκο στην κουβέντα), άλτο φλάουτο. Δύσκολος ήχος να βρεθεί, δυσκολότερο να βρεθεί λάιβ, αλλά νομίζω θα ταίριαζε γάντι. Και στο πρώτο χτίσιμο, και ακριβώς πριν τα brass θα έκανε πολύ ωραίο κοντραστ. Συγγνώμη για τον καταιγισμό προσωπικών γνωμών, αλλά το κομμάτι μου έκανε κλικ και ερέθισε τη φαντασία μου.

Κύριε Λάκη δεν πιστεύω να είστε από αυτούς τους... ασυμπάθητους που στη δεύτερη γύρα κατεβάζουν όλο το χέρι, παίρνουνε το μπιριμπάκι και μετά ανακοινώνουν "Ω, τι ευτυχής συγκυρία, πάλι καθαρή! Σιγαρέττον, θα πάρετε;"

ΩΡΕΜΑΝΑΜ. Πολύ δυνατά θέματα (ρυθμικώς και μοτιβικώς) αραδιάζετε κύριε dimsonic. Ακούγεται εύκολα για την πολυπλοκότητά του, που για μένα είναι ζητούμενο. Να είναι δηλαδή μια μουσική ποπ στην ουσία, προσβάσιμη από ούλον τον ντουνιά, που κάνει ταληράκια δύσκολα ακούσματα. Δεν μου έφταιγε τίποτα. Ίσως άλλο ένα τέικ την κιθάρα γιατί είναι λίγο ζεστογραμμένη. Νομίζω οτι είναι πολύ φόρα παρτίδα για τα δικά μου γούστα. (Υποθέτω ότι αυτό το σημείο είναι ένα μελωδικό μισο-tutti, και άρα θα μπορούσαν εκτός από την κιθάρα να συμμετάσχουν και τα φυσερά που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς στο τέλος.) Τα φυσερά δεν ξέρω τι λένε από σαμπλς ή παιξιμότητα, αλλά τα σαξ κάπως τραβάνε. Δεν ξέρω αν μια γρήγορη αλλαγή σε τρομπόνια θα το έσφιγγε κι άλλο, όμως σαν σαμπλ έχουν ελπίδα για καλύτερη αττάκα. Φοβερό πάντως, φοβερό.

Καιιιιι.... Εί μα στέ δυο Χι λα ρα κια Στο στε νο το Κααααμπινεεεεεε Γρα φου με κιοι δυο στα DAW μας με τα σο λααααα ρεεεεφφεεεενεεεεεεε Κιο ταν ύ στε ρα βρε θου με λι γο να τζα μα ρου μεεεεεε Χα νου με κιοι δυο το ε να και σ' ολα ρε- τααρουουουουμε. Τι να μου πεις Τι να σου πω Δε φταιμε μεις Που χουμε DAW Δε φταιμε μεις Που χουμε DAW Τι να μου πειειεεεειιιςς και τινααααα πωωω. ΚΑΙ ΚΑΠΑΚΙΑ Μο νο πε νι Μο νο τε ικ Γρα φω γω τα σο λα μουουου Μα με τα στο DAW αρ πα ζω τη βαρ για μα τσο ολα μου (ΔΙΣ)

Ελληνικό* Malt & Ale. * Με την απενοχοποιημένη έννοια του όρου "Ελληνικό", όπου ο Έλλην έχει συμφιλιωθεί με τη φύση της δαιδαλώδους προέλευσής του.

Ανδρέας Κωνσταντινόπουλος - Φωνή Πάνος Πλακιάς - Κλαρίνο Πάλκο - Πριπυάτ (παραλίγο Τσερνόμπιλ)

? Ωραίο! Δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ ότι είχε τέτοια μουσικάρα, όλο roll roll roll να γλυτώσω από τους grievers πού να μείνει cpu για ακοή.?

Για να μην αναφέρω στίχους υπερβατικούς και ακατάληπτους όπως: Σε προκαλώ. Να με αγαπήσεις σε προκαλώ. Να πυρπολήσεις τα κύτταρα μου, δυνατά. - Απομαγνητοφώνηση μπουτλεγκ Κωνσταντινόπουλου/Πλακιά κάπου, κάποτε, γύρω στις 5 παρά 20 το πρωί. Παρατηρήστε πώς ο στιχουργός δημιουργεί ένταση και τριβή, διατηρώντας το αντικείμενο δίπλα στο μεταβατικό ρήμα, αλλά συγχρόνως παραθέτοντας ένα επίθετο κοινό και εύπλαστο, που επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών. Δε νομίζω κάποιος Γουσικονσινίτης να εκτιμούσε. Αφτός χάνη. Βγαίνει και στα εγγλέζικα όμως καλά. I dare you. To love me; I dare you. To immolate my cells, strongly(?) viciously(?), vehemently(?), renlentlesslly(?) Δύσκολη η δουλειά του μεταφραστή...

Ωραίος ο θείος πάντως με το τρομπόνι, καλά το λάλαγε. Άλλα μεγέθη.

Εγώ μέχρι να βγει ποσοστικοποιημένη έρευνα που να αναλύει: Α. Την επιβάρυνση της καρδιάς λόγω ακατάσχετης κατανάλωσης σκατολοϊδίων. Β. Την επιβάρυνση της καρδιάς λόγω ακατάσχετου άγχους. Γ. Την επιβάρυνση της καρδιάς λόγω ακατάσχετου άγχους που προκαλεί η ενοχή της ακατάσχετης κατανάλωσης σκατολοϊδίων. ...Θα τρώγω ό,τι με ευχαριστεί. Αν δείτε όμως ότι αργώ κανα μήνα να μπω να γράψω καμια φορά, ακολουθείτε πιστά τις συμβουλές του γιατρού σας.?

Βεβαίως! Γιατί εκεί θίγεται ο πυρήνας της ελευθερίας. Όπως τρώει ο σκωτσέζος εκείνο το χάγκις πώς διάολο το λένε και ο σουηδός εκείνες τις ρέγκες τις σάπιες και ο καθείς με την ανωμαλία του ναούμε, έτσι δικαιούμεθα κι εμείς (εγώ δεν τα τρώω τα σπλάχνα - είμαι εκλεκτός κώλος) να τρώμε ό,τι λαχταρά η καρδούλα μας.

Και βλέπετε το λινκ της τσικνοπέμπτης στην παράθεση ε; Σαν άντερο από κοκορέτσι φεύγει πέρα δεξιά!

Από τι τόνο θες να το πεις; Αυτή η προστακτική μου γ@μησε την ύπαρξη.

Πωωωω ΦΑΣΑΡΑ!! Τέεεεελεια! Συμφωνώ με κυρ φιουζιονάρα, ωραίο παίξιμο, λιτό και μετρημένο χωρίς να του λείπει τίποτα, φουλ μέσα στο κλίμα. Εκσελλεντ!

Όχι, τρεμολάντο, πώς κάνουμε εμείς τρέμολο με την πένα; Τέτοιο. Σίγουρα θα έχει μέσα, μπορεί να θέλει να στείλεις κανα CC συγκεκριμένο στο όργανο. Αν κι εγώ είμαι υπέρ της κίνησης. Αν όχι στην πάνω φωνή, τη μελωδία, σίγουρα στις εσωτερικές. Θα του δώσει κατιτίς.

Φοβερό ρε μάγκες! Μπράβο! Εμένα μου έλειπε μόνο ένα τραγουδιστό ρεφραίν (κι ας το λέγαν άλλες φωνές), γιατί μπαΐλντησα από την πολλή κ@7α της φωνής, θέλει μια ανακούφιση το πράγμα, κι ας μην έχει ανακούφιση η ιστορίας της Μαίρης ναουμ. * Σχετικά με τα βιολιά, εγώ θα τους έβαζα απλά κίνηση. Δηλαδή, αντί να κρατάνε μία νότα σολ π.χ. ένα ολόκληρο τέσσερις χρόνους, να κάνανε τρίηχα |μι-σολ-μι|σολ-μι-σολ|μι-σολ-μι|σολ-μι-σολ| π.χ. Αυτό δίνει και μια αίσθηση delay από μόνο του, αλλά είναι και στη φύση των οργάνων να θέλουν να παίζουν έτσι. Αν θες αυστηρά τις νότες που έχεις γράψει και μόνο, δοκίμασε να βάλεις duplicate και ένα πάτς τρεμολάντο, μήπως τους δώσει λίγο κίνηση αυτό.

Τα βλέπω. Και μπλοφάρω με δύο αποσπάσματα από έργα του ομορφάντρα και του δασκάλου του. Πετρούσκα: Στο 8:17 και μετά, αγαπημένο μέρος. Εδώ παίζουν συγκρατημένα, έχω ακούσει και ηχογραφήσεις που χύνονται σπληνάντερα. Η Αλεπού: Χάος. Ενδιαφέρουσα περφόρμανς, μόνο που φωνάζουνε πολύ οι ακροβάτες/ηθοποιοί. (Για όποιον δεν καταλαβαίνει τι στο μπ&3#_ο βλέπει: η αλεπού είναι μια φάρσα με σκηνική δράση. Πώς είναι ο μύθος του αισώπου με την αλεπού και το κοράκι; αλλά εδώ η αλεπού θέλει να ψήσει τον κόκορα να κατέβει για να τον φάει. Αλλά την περιλαβαίνουν κάθε φορά το κριάρι και η γάτα. Τομ και τζέρι του 1915 δηλαδή. Τώρα πώς μπορεί η γάτα και προγκάει την αλεπού... Δεν ξέρω, στη Ρωσία γίνονται πολλά περίεργα ανέκαθεν μάλλον) Συμφωνία των Ψαλμών: διπλή φούγκα στο δεύτερο μέρος. Φόρος τιμής στον Μπαχ; Κόρσακωφ: Από το 3:15 μετά, εμβατηριάκλα με βαρυτονία χιτζαζκιαρ παρακαλώ. Στειλιάρι πολιτισμένο, και τακτοποιημένο.

Κόρσακωφ και Ραβέλ. Καλή φάση όμως. Αυτόν τον μηδενισμό πολύ τον γουστάρω, δείχνει ότι δεν πρέπει να την έπαιρνε πολύ στα σοβαρά την τέχνη. "Ρε, ακούτε εδώ τι μου ήρθε να σας παίξω ένα κομματάκι!" "Ρε συ Μοδέστε, είναι καλό αυτό, γιατί δεν το δουλεύεις;" "Τι λε ρε μπλιετ; Σιγά μην ασχοληθώ!"

ΠΑΣΟΚ ΗΤΑΝΕ Ο ΝΤΙΑΓΚΙΛΕΦ ΠΟΥΧΕ ΜΑΖΕΨΕΙ ΤΗ ΣΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΛΛΕΤ ΡΟΥΣ ΝΑΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΖΕΥΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΠΑΡΙΣΑ.

Ε βέβαια! Κοντσέρτι γκρόσσι... μιλάμε για χρυσές επιτυχίες. Πανευκολούρα, έξυπνα, πιασάρικα.

Να κάνω δήλωση συμμόρφωσης εδώ για να μην παρεξηγηθώ: "Βλέπω Μπαχ; Τουμπεκί. Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω. Ο μεγαλύτερος συνθέτης ΟΛΩΝ των εποχών, για εμένα. Ότι προτιμώ τις μπιρμπιλοκώλικες ενορχηστρώσεις των ρώσων από 1850-1920, και ταυτίζομαι περισσότερο, γιατί είμαι χλεμπονιάρης πανηγυρτζής που μου αρέσει το ντιριντάχτα, άλλο αυτό." Ali Barout, Φρεβάρης 23

Κοίτα όμως πόσο ετερόκλητα είναι αυτά μεταξύ τους. Για μένα το hollow knight έχει το πιο "μουσικό". Score καθαρό. Είναι μια μουσική σύνθεση, που εκτελείται. Το Disney, βλέπεις στην ουσία πάνω από έναν ισοκράτη και κάτι αρμονικές πώς πλακώνονται στοιβάδες επί στοιβάδων ήχου. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω σύνθεση σε αυτά. Δεν μπορώ να κλέψω "μουσική τέχνη". Κάποιος που καταλαβαίνει τα μπλιμπλίκια καλύτερα, σίγουρα καταλαβαίνει και κλέβει μεθόδους. Το πρώτο, είναι υβριδικό. Όλα τα μέσα χρησιμοποιούνται, και είναι χαρακτηριστικά αυτά τα brassοτάμπουρα του Elfman, πολύ εντυπωσιακά. Είναι ποπ, αλλά φαίνεται και η μουσική ικανότητα πίσω από τη σύνθεση. Εγώ απλά λέω τώρα, χωρίς ουσία, και μη δίνεις την παραμικρή βάση στα σχόλιά μου. Ούτε περι τίνος πρόκειται ξέρω, ούτε στη φάση είμαι του film scoring, ούτε τα κόλπα ξέρω, ούτε ποιο είναι το ζητούμενο. Απλά επειδή ξέρω λίγο τα όργανα της ορχήστρας (από θέμα εκτάσεων, προτιμήσεων, ευκολιών και δυσκολιών τεχνικής κτπ), βλέπω το θέμα "scoring" καθαρά μουσικά και ακαδημαϊκά, αποκομμένο από τις σύγχρονες δυνατότητες που προσφέρονται. Κι επίσης εγώ επειδή είμαι και ποπ και παλιακός, μου αρέσουν τα soundtrack που είναι καθαρή μουσική, και δεν μπλέκουν στη δράση. Π.χ. το ωραιότερο soundtrack σε παιχνίδι θεωρώ ότι το είχε το Grim Fandango, που στην ουσία ήσαν μουσικά νουμεράκια στη σειρά να λουπάρουν από πίσω. Αλλάζουν όμως οι εποχές...

Και να μείνεις μακριά αν σε ενδιαφέρει να ντύνεις εικόνες με μουσική. Να πας προς τα εκεί αν θες η μουσική να παράγει εικόνες.