Συμφωνώ με τον Σταύρο (?).
Και βάζω και την παρακάτω ερώτηση. Ο χερμπιχάνκοκ, ο αλαχόλτζγουορθ, ο ντεμπισής, ο στραβίσκυς, ο μπάξ, τι ακούγαν; Ποια μουσική θεωρούσαν αξιόλογη; Μόνο τη δική τους; Όταν ήσαν παιδιά δηλαδή λέγανε "ααα δεν ακούω εγώ κουταμάρες, όταν μεγαλώσω θα παίζω τέτοια πράγματα και θα γράφω που θα με ακούνε οι επόμενες γενιές. Όχι μπαινάκης, μόνο βγαινάκης."; Δε νομίζω.
Επι του θέματος. Δεν ακούω μουσική. Κι ακούω μουσική. Είναι ξεχωριστές περίοδοι. Όταν δεν έχω κάτι να πω, όταν δεν παράγει το μυαλό μου τίποτα, θέλω να ακούω. Αυτή τη δισκοθήκη που έχω.
Όταν έχω ιδέες (που προφανώς προήρθαν από την επεξεργασία όλων αυτών που άκουσα), δε θέλω να ακούω μουσική. Καθόλου.
Μουσική που απλά υπάρχει για να συνοδεύει καθημερινές μου δραστηριότητες, όπως είναι τις μόδας, δεν θέλω καθόλου. Αυτά τα ανώμαλα από εμένα.