Ali Barout

Και πού κατάλαβες ότι ήταν ο Βάι, μπορεί να ήταν από τον Μόρρισον μέχρι τον Βαμβακούλα.

ΧΑΧΑ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΒΡΑΣΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ!

Vai Vai Manam νομίζω λεγόταν.

Και πάλι διπλή να ήταν μέχρι ΣΟΛ δεν πείραζε σε κάτι. Και το 8χορδο καμια φορά το κουρδίζω ΛΑ ΡΕ ΛΑ ΡΕ αν θέλω να κωλοβαρέσω, είναι λίγο μπλάθρα η ΛΑ αλλά στην ουσία για τη μουργκάνα το θέλω, γραπα γραπα, όχι για να παίξω μελωδία εκει κάτω. Έχει τη φάση του. Από κει και κάτω όμως (ΣΟΛ), δεν ξέρω αν μια γυμνή χορδή θα έπαιζε εξίσου καλά, θα πηγαίναμε σε wound αναγκαστικά, και ένα ζευγάρι wound θα είχε τελείως διαφορετικό ηχόχρωμα. Άλλη ανώμαλη σκέψη είναι να κρατήσεις 3 ζεύγη unwound σολ σι μι, ή φα λα ρε (αλλά δεν ξέρω η φα αν θα το πήγαινε καλά από θέμα αττάκας και σαφήνειας), και να τις κλείσεις σε δύο ζευγάρια ΡΕ-ρε κάτω, Ντο-ντο πάνω, άταστα. Αλλά ο μάστορας έχει σκαρπέλα, έχει σουβλιά, ράσπες, πριγιόνια δίπλα εκεί που κάθεται. Αυτά τα λένε "νύσσοντα και τέμνοντα" όργανα. Αν θέλετε να πάτε να παραγγείλετε εσείς, πηγαίντε.

Όχι ρε παιδί μου, θα στεκόσουν σαν Βασίλης, αλλά αυτό λέμε. Ότι πρέπει να υπάρχει Βασίλης. Αν τον Βασίλη τον κόψουμε σε στατς λες και παίζουμε y2k, και εξαφανιστεί τελείως στην τομογράφηση, ε μετά όλοι για κλωτσές είμαστε με τα στατς που έχουμε, και δεν χρειάζεται πεντάδα, μόνο ο cheat παίχτης που τα έχει όλα 99, κι οι υπόλοιποι να πάμε να βόσκουμε πρόβατα.

Είναι ένα ζητηματάκι αυτό. Δε γλιτώνεις σήμερα. Σήμερα αναζητούνται Θεοί. Αν δεν έχεις και σουιπ, και ταπ, και ηχάρες, και βιμπράτα, και ρυθμική ηγεμονία/αυθάδεια, και παίξιμο πάνω από λόγιες φόρμες αράβικης μουσικής, αλλά να μπορείς να δώσεις και μια φρέσκια ματιά στο καταγεγραμμένο ρεπερτόριο της ύστερης ρομαντικής περιόδου ενώ ταυτόχρονα έχεις φοβερή άνεση στο να αυτοσχεδιάζεις σαν βαλκάνιος, γουεστκοουστίτης, ιστκοουστίτης, μακρεμπίτης, υποσαχάριος, αλλά πάντοτε με την ικανότητα να παρεμβάλεις ψήγματα της παράδοσης με την οποία γαλουχήθηκες, ε, δεν κάνεις ρε πουλάκι μου. Θες μελέτη.? Και να πω και το άλλο. Φαντάσου για κάποιον τιτανοτεράστιο, το τάδε εμβληματικό άλμπουμ, να μη βγήκε τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, να μην ξύπναγε δηλαδή με την τσίμπλα στο μάτι και με το βρακί, να κάρφωνε το όργανο και να έγραφε σε ένα τέικ όλο τον δίσκο. Αλλά να ήθελε κι εκεί... σκληρή δουλειά και μελέτη, που τον κούρασε τον τιτάνα. Και μετά από το εμβληματικό άλμπουν, να ήθελε βρε αδερφέ μου, να... ξεσκάσει, να παίξει 5 απλά πράγματα να γουστάρει. Θα μου πεις, μην κάνεις άλμπουν δεύτερο, παίχτα με τους φίλους σου. Αφού θέλει όμως, τι να κάνουμε; Α τον μαλώσουμε; Κι εσύ περιμένεις να κυκλοφορήσει το "Εμβληματικό Vol. 2" και βγαίνει και το "Έπαιξα 5 πραγματάκια απλά να γουστάρω." Ρηχό, ανέμπνευστο, τετριμμένο, κάτω από τον πήχυ που έθεσε το "Εμβληματικό". Δηλαδή αυτό μου θυμίζει λίγο το κόμμεντ κάτω από ένα βίντεο του Κυριάκου του Ντομάτα του κλαριντζή στο youtube, που σχολιάζει ο άλλος ο θεός "Α ρε Κυργιάκο να μη έπινες, θα τους είχες γ@μ1σει όλους." Δηλαδή, ο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης απογυμνώνεται την υπάρχουσα υπόστασή του από το κοινό, και ενδύεται μια ατελή υπόσταση του ιδανικού εαυτού του. (πώς θέλουν οι γυναίκες π.χ. να μας αλλάξουνε, για να 'μαστε ανθρώποι; κάτι αντίστοιχο) Η κουβέντα πιστεύω σε αυτό το επίπεδο γίνεται όταν "κράζουμε", όχι ότι λέμε τον τάδε μουσικό άμπαλο. Αλλά λέμε για να είχαμε να λέμε, τι λείπει και δεν έχει ο τάδε για να είναι ο Χαϊλάντερ του κάθε οργάνου. Έτσι νομίζω δηλαδή, και δεν παρεξηγώ το "κράξιμο". Αλλά αν σε φώναζε ο Αλ να παίξετε μαζί Γουασίλιμ και δεν πήγαινες, εκεί θα σε έκραζα εγώ μετά.?

Αυτή είναι ενδιαφέρουσα απορία. Εγώ εικάζω ότι αυτό που παίζει, είναι "ως έχει". Δηλαδή λέμε παίζει μπάσο και κιθάρα, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτσι στο μυαλό του. Δεν ξέρω δηλαδή αν έχει στο μυαλό του δύο τρακς, και αρχίζει να φιλτράρει πιθανότητες για το τι είναι ανθρωπίνως αδύνατον να παιχτεί (από θέμα γεωμετρίας και μόνο) και παίζει τελικά ό,τι γίνεται να παιχτεί, ή αν έχει ένα τρακ "οπού σε αυτή τη θέση που είμαι μπορώ να παίξω το συγκεκριμένο μπάσο με τις συγκεκριμένες αρμονικές σχέσεις από κάτω" (που προφανώς τον περιορίζει). Ότι είναι φρίκουλος είναι. Μου αρέσει. Αλλά δεν νομίζω να τον έχω ακούσει να παίζει "σκέτη" κιθάρα κάπου. Όχι ότι τον έχω ψάξει βέβαια.

Υπάρχει τζουράς, υπάρχει και μπαγλαμάς. Τώρα για πιο κάτω έκταση, νομίζω η κιθάρα κάνει τόσο καλά τη δουλειά της που δεν υπάρχει ζήτημα τέτοιας εξερεύνησης. Από την άλλη όμως, υπάρχουν και οι μπαλαλάικες που είναι ολόκληρη οικογένεια... Προφανώς είναι και θέμα ευκολίας παραγωγής. Στη Ρωσία υπήρχε μεγάλη παράδοση κατασκευής νέων οργάνων. Ο κόρσακοφ μόνο είχε εισάγει ένα σωρό εξωτικά όργανα, π.χ. μπάσσα τρομπέτα. Ότι υπήρχε μάστορας που πήγαινε εκεί ο κόρσακοφ και έλεγε "ρε τιμουρθε; Δε μου φτιάχνεις μια μπάσσα τρομπέτα", κι ο μάστορας έλεγε "Αμέ νικολάκη μου, έλα από βδομάδα να την πάρεις" αντί για "νικολάκη, βγες παιδί μου λίγο στους -20 να συνέρθεις από τις βόντκες και ξαναμπες", δείχνει πολλά.

Και πάλι όμως δημιουργούνται τριβές, γιατί όλοι ξέρουν ότι ο πληκτράς τα έχει τα κομμάτια σε midi και πατάει απλά το κουμπί και μετά κάνει ότι παίζει. Ενώ θα μπορούσε να μπει στην κουζίνα να βοηθήσει λίγο στις μαρινάδες.

Ε ναι για! Πρώτο αυτό. Μετά θέλει ενισχυτή Fender. Τρεμπλ 10, μιντ 0, μπασσ 10. Δεύτερον. Θέλει να κάτσει να μελετήσει λίγο ρεπερτόργιο. Αλλά για ξηρομερίτικο τσάμικο Grave τέταρτο = 40 - 48, να ξεκινάει από πάνω να κάνει αναλύσεις ντιμινουίτες και να τελειώνει μεθαύριο. Αλλά νομίζω θα τους δρεπανιάσει όλους. Θα μαζέψει όλη τη χαρτούρα.

Είναι και η γεωμετρία όμως, που επηρρεάζει την τεχνική, επιτρέποντάς την, ή δυσχεραίνοντάς την. Δηλαδής: 1. Αν έχουμε 12 χορδο μπουζούκι κουρδισμένο σαν κιθάρα 1 τόνο κάτω: Έχουμε μανίκι σαν ξύλο για καλούπωμα. 6 ζευγάρια χορδών επί 26 ή 27 τάστα. Αεροπλανοφόρο όπως εύστοχα ειπώθηκε νωρίτερα. Πόσο εύκολο είναι να παιχτεί το υπάρχον ρεπερτόριο σε ένα τέτοιο μανίκι; Είναι η έξτρα έκταση που μας προσφέρει το όργανο δίκαιο αντάλλαγμα για την έξτρα δυσκολία της μεγάλης ταστιέρας; 2. Έχουμε το κουβανικό τρες π.χ. Ότι έχει μόνο 3 (ζευγάρια) χορδές το οδηγεί να παίζει με συγκεκριμένους ρυθμικούς τρόπους που βολεύουν, και έτσι έχουμε τα χαρακτηριστικά μοντούνο και γκουαχίρο και πώς διάολο αλλιώς τα λένε. Δηλαδή το όργανο είναι όργανο, εργαλείο που οδηγεί τη σύνθεση μουσικής σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ενώ αν είχαμε ένα όργανο με x χορδές και 88 νότες έκταση, οι πιθανότητες για το τι θα μπορούσαμε να παίξουμε θα εκτοξεύονταν, αλλά η ευκολία με την οποία θα μπορούσαμε να το παίξουμε θα καταβαραθρωνόταν. 3. Η μέση λύση. Φτιάχνουμε ένα ελαφρώς μεγαλύτερο μπουζούκι κουρδισμένο ΛΑ ΜΙ ΝΤΟ ΣΟΛ. Κι άλλο ένα λίγο μεγαλύτερο, ΜΙ ΣΙ ΣΟΛ ΡΕ. Κι έχουμε 3 μπουζούκια που συμπεριφέρονται ακριβώς σαν μπουζούκια, αλλά σε διαφορετικές εκτάσεις. Εκεί διατηρούμε την τεχνική σχεδόν αναλλοίωτη (πέραν από τις προσαρμογές που χρειάζονται στην αλλαγή του μήκους του οργάνου και του πάχους των χορδών και την αντίστοιχη αισθητική εκτέλεσης), και αποκτάμε περισσότερη έκταση. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος!

Αυτό είναι έμπνευση κάστομ του Παλιά. Έχω και τη μέθοδο, αλλά βαριόμουν πασχαλιάτικα να ψάχνω να το ποστάρω. Όλο και κάποιος άλλος γάτος θα το έβρισκε και θα το ποστάριζε σκέφτηκα. Ορθώς σκέφτηκα. Γάτο Οδυσσέα! Επί του οργάνου, και ειδικότερα. Ζητήθηκε στο πρώτο ποστ να μην βάλουμε τον παράγοντα παράδοση μέσα. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο. Ένα όργανο εξυπηρετεί ένα ρεπερτόριο, αλλά και αυτό το ρεπερτόριο γράφεται πάνω στο όργανο. Δηλαδή, όταν έχεις ΡΕ ΛΑ ΡΕ ανοιχτό όργανο, τα περισσότερα κομμάτια ΡΕ θα προτιμούν σαν κέντρο, ή ΛΑ, μα για χρήση σαν ισοκράτη, μα για χίλιους λόγους. Όταν δημιουργήσουμε ένα καινούργιο όργανο, πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης. Ο μπαγλαμάς π.χ. εξυπηρετεί την υπερσοπράνο έκταση του μπουζουκιού, για να μην είναι κάποιος καβάλα στα τάστα 15+ να τεμπάρει, και πέραν αυτής της διευκόλυνσης, περιορίζει τον όγκο του οργάνου και μας δίνει άλλες συχνότητες, ώστε να ξεχωρίζει από το μπουζούκι. Γι' αυτό λέω, ότι αν είχαμε ένα "άλτο" ή "τενόρο μπουζούκι" θα ήταν πιο χρήσιμο. Αλλά σε τι θα ήταν πιο χρήσιμο; Να παίζουμε όλο το καλοσυγκερασμένο του μπαχ με 4 μπουζούκια και να έχουμε και το ντο πεντάλ στο κλειδί του φα; Ξέρω γω; Οι κιθάρες είναι ήδη όργανα με τέτοια έκταση "μπάσο/τενόρο" που εκτελούν τέλεια το συνοδευτικό καθήκον, ΚΑΙ με διαφορετικό, αλλά ταιριαστό, συμπληρωματικό ηχόχρωμα, όπως στην περίπτωση του μπαγλαμά. Άρα. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μπουζούκι, ναι. Ακόμα και 11 χορδο, ή 12 χορδο (όπως ένα ούτι π.χ. και να του κάνουμε κούρδισμα όποιο, μπολαχενκ ρε λα μι σι λα μι, ή και πιο μοντέρνο, ξερά σε 4ες ρε λα μι σι φα# ντο#). Γενικά, όργανα υπάρχουν όλων των φωνών. Και μπάσα φλάουτα, και σοπράνο τρομπόνια, και βαρύτονα και σοπρανίνο σαξόφωνα, και απ' όλα. Το ζήτημα είναι, ότι όταν όλα αυτά τα όργανα συναντιόνται σε μια ορχήστρα, ένα σχήμα, κάποιους ρόλους τους φέρουν εις πέρας πολύ καλύτερα σε συγκεκριμένες περιοχές, οπότε "επιβιώνει" μόνο ένας, άντε δύο, από κάθε οικογένεια, και οι "περίεργοι συγγενείς" υπάρχουν μεν ως εξωτικά δείγματα, αλλά δυσκολεύονται να βρουν ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης στο ρεπερτόριο. Πάντως κάπως έτσι ξεκινάει. Κάποιος έχει την ιδέα, κάποιος το φτιάχνει. Αν τον εξυπηρετεί τελικά, χρησιμοποιεί το όργανο και εξερευνά νέους δρόμους. Κι αν οι δρόμοι αυτοί οι νέοι έχουν ωραίες εικόνες, ωραία βόλτα, θέλουν κι άλλοι να τους πάρουν. Κι έτσι το όργανο εδραιώνεται σιγά σιγά στη συνείδηση του κόσμου.

Όχι. Θα προτιμούσα να φτιάχνονταν "άλτο" και "τενόρο" και να τα χειριζόμασταν σαν όργανα μεταφοράς. Όλα τα μπουζούκια σχεδόν που ακούμε ζωντανά είναι ηλεκτρικά. Μπουζούκι καλό όμως σε ένα μικρόφωνο, έχει κατιτις παραπάνω. Όμως, η δέσμευση όμως σε καθαρά ηλεκτρικό όργανο, κατασκευαστικά, ας πούμε σάιλεντ μπουζόυκι, το περιορίζει πάρα πολύ πρακτικά για τη φύση του.

Το σκέφτηκα, αλλά πού θα βάζαμε την κάρβιν και την κάιζερ ασούμε.? Την Κάρβιν στο πορτμπαγκάζ και την Κάιζερ στην ποτηροθήκη; Το θέμα είναι να τα μοστράρουμε κιόλας!

Φίλε Φαέθων... ξανασκέψου το μην πάθεις ότι κι ο συνονόματος.?

Νερό Στυξ = 0,666 Νερό Λάδωνας = 0,999 Αήρ Αιολος = ΔΩΡΕΑΝ

Φυραμα = 0,23 Φύραμα Φ-Πάουερ Ούλτιμετ Άξιον Ραθ εν Ρέιτζ (απλό) = 0,31 Φύραμα Φ-Πάουερ Ούλτιμετ Άξιον Ραθ εν Ρέιτζ (ινφίνιτυ) = 0, 34 Σανό ΠακΜιουλ = 0,34 Σανό ΠερφόρμαντΣτάλιον = 0,39 Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Ααααααχ.?

? Έλεος! 1. 2. 3. Βάζουμε τα 2 και 3 στο 1, και να το άβαταρ για τον alter ego καβατζολογαριασμό.

Βρε κι εδώ έτσι είναι. Αλλά υπάρχουν και οι ερημιές. Που σε σφάζουν και δεν σε παίρνουν χαμπάρι κανένας ούτε μέχρι τέταρτης γενεάς ΕΚΕΙ ΜΑΛΙΣΤΑ. Σε τέτοια γειτονιά απόμακρη λέω εγώ να φτιάξεις. Και αν δεν υπάρχει γειτονιά, δημιουργείται. Αφού τα δάση δεν προσέχουνε και παίρνουνε μόνα τους φωτιά κάθε χρόνο. Αλλιώς πρέπει να κινηθείς πιο πονηρά, να ιδρύσεις εξωραϊστικό σύλλογο απανταχού μαρσαλνοστούντων και φεντερνοστούντων, να πάρεις ειδική άδεια από το δήμο, να βάλεις συνδρομές μελών και να λαδώνεις τους γειτόνοι εκείνη την ώρα να πηγαίνουν για ίβνινγκ στρολλ. Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται.

Τα βλέπεις λοιπόν Γουασίλημ οτείχαν δίκιο οι Μπούμερ;;;;; Πρώτα φτιάξε σπίτι δικό σου ολοδικό σου, και μετά βάλε μέσα και twin reverb 135w RMS και τύμπανα με 24άρα κάσα και 24άρι ράιντ, και τιμπάλες, και τρομπόνια, και τρομπέτες και μηχανάκια δίχρονα και σβουράκια και αλυσοπρίονα. Αμεπώς.?

Να προσθέσω και μια τρίτη λέξη κλειδί/κοινό παράγοντα να κάνετε το συνειρμό ενώ τρώτε τη μαγειρίτσα σας το βράδυ. Wax

Έτσι ξεκινάει το σκάψιμο. Γλυκά γλυκά, με ένα δάχτυλο που παιχνιδίζει στην άμμο. Και όσο πάει η δουλειά προς το τέλος, παίζει ο μπασίστας από σι, ο πληκτράς από ντο, ο κιθαρίστας από ρε κι όλα καλά.

Γιατί ρε παιδιά δεν ακούτε οι κιθαρίστες;?