Ali Barout

Δεν αναφέρομαι ειδικά σε εσένα. Χρησιμοποιώ ελεύθερα πρώτο ενικό, δεύτερο ενικό, τρίτο ενικό, πρώτο πληθυντικό, για να αραδιάσω σκέψεις που μου δημιούργησε η αρχική σου τοποθέτηση. Με την οποία δε συμφωνώ. Δεν αρνούμαι ότι κι εγώ "έχω πέσει στην παγίδα" της προκατάληψης. Απλά δεν θεωρώ ότι για τον προβληματισμό σου τον αρχικό υπάρχει κάποια απάντηση. Άλλες φορές ξέγραψα άτομα από τέτοιες προκαταλήψεις, άλλες φορές έκανα υπομονή και εξεπλάγην από άλλες πτυχές του χαρακτήρα που έρχονται σε κόντρα με το "φαίνεσθαι", είναι πολύ χαωτικοί οι άνθρωποι, εκεί θέλω να καταλήξω: Οτι οι μουσικές προτιμήσεις δεν είναι ασφαλές κριτήριο του ψυχικού βάθους ενός χαρακτήρα. Δεν σε ψέγω. Γιατί όπως είπα, ισχύει κατά περίπτωση αυτό που λες στο αρχικό ποστ, αλλά ο αστερίσκος "κατα περίπτωση" είναι τεράστιος (για εμένα).

Μου φαίνεται ότι τελικά το αρχικό ποστ έχει να κάνει με τα στερεότυπα και αν ισχύουν. Πέρα από το χιούμορ, που μπορεί πραγματικά να ανθίσει πάνω στα στερεότυπα όταν δεν τα παίρνουμε πολύ σοβαρά, υπάρχει κι αυτό που έθιξαν οι περισσότεροι: Χτίζουμε μια μάντρα, και κηρύττουμε τον τόπο έξω από τη μάντρα άγονο. Είναι μια πρώτης τάξεως μέθοδος για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας όσοι το χρειαζόμαστε. "Ροκ και μαλακίες!" μπορεί να αναθεματίσει κάποιος, και να βρει επιχειρήματα για να υποστηρίξει το ανάθεμα. Άλλος μπορεί απλά να αρκεστεί στον αφορισμό, χωρίς επιχειρήματα. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος, που είναι να ξεγράψουμε μια εκρεμμότητα από το μυαλό μας επιτυγχάνεται. Άλλες προκαταλήψεις/στερεότυπα: - Ο επεξεργαστής που χρησιμοποιούμε. - Η αγαπημένη μας μάρκα μπύρας/τσιγάρων/παπουτσιών/αυτοκινήτου. - Γεμιστά με κιμά ή χωρίς. - Και άλλα πολλά! Δεν ξέρω τι παρέες έχετε οι υπόλοιποι, αλλά εγώ έχω παρέες που έχουν πολύ διαφορετικές αφετηρίες. Κι έχω πολλούς κοινούς τόπους με τον καθένα φίλο ξεχωριστά, αλλά ξέρω π.χ. ότι αυτό αν το πω ο Χ θα παρεξηγηθεί, ο Υ θα γελάσει. Οπότε, είναι και θέμα σεβασμού της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου και των ευαισθησιών του. Ή όχι, αν δεν την βρίσκει κανείς έτσι. Σου τη σπάει ο Χ γιατί είναι πολύ παρεξηγιάρης για τα γούστα σου; Τον κόβεις και ησυχάζετε κι οι δύο. Πάντως στη μουσική είναι λίγο και η εικόνα του εγώ και της ταύτισης. Όταν βλέπουμε ένα μουσικό είδος πολύ σοβαρά, χρειάζονται κατα τη γνώμη μου παρωπίδες ώστε η σύνταξη στο είδος, η υπηρεσία του, να επιτυγχάνεται στο μέγιστο. Αλίμονο αν είναι ο άλλος τζαζ κοντραμπασίστας και γοητεύεται από τα οχτακοσάηχα που έκανε ο καρναβάς με τη φωνή του. Όχι. Αυτά είναι ξεγραμμένα, υπάρχουν τόσα ακούσματα μεγαλύτερης προτεραιότητας. Τέλος, μιας και το έθιξε ο @Άγιος, περί του ρήματος "ακούω". Υπάρχουν άνθρωποι που όταν λένε "ακούω" εννοούν ότι ΑΝ τύχει και παιχτεί η μουσική, μπορούν να την ακούσουν και δεν προσβάλονται. Κι αντίστοιχα όταν λέει κάποιος "δεν ακούω" συνήθως εννοεί "αυτά είναι σαβούρα του χειρίστου είδους". Εγώ δεν έχω ούτε ένα cd τερλέγκα, αλλά αν παίξει ένα κομμάτι τερλέγκα κάπου και είμαι παρών, σίγουρα δε θα προσβληθώ, και - ανάλογα με την διάθεση της στιγμής - μπορεί μέχρι και να το απολαύσω. Αν δηλαδή μου έλεγε κάποιος "πάρε αυτό το κουμπί, πάτα το, και θα εξαφανιστεί δια παντός το είδος μουσικής που θεωρείς σαβούρα", δε θα το πάταγα για κανένα είδος, και κανένα λόγο. Οπότε, για μενα όχι. Δεν βγαίνει "ασφαλές συμπέρασμα". Σίγουρα υπάρχουν ενδείξεις όπως υποστηρίζει ο @LK που που προκύπτουν από το σύνολο της αισθητικής κάποιου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αξιολογηθούν οι άνθρωποι αξιολογώντας τις προτιμήσεις τους αποσπασματικά.

Ό,τι λειτουργεί για τον καθένα. Πάντως κι εγώ της "μηχανικής" μεθόδου είμαι στην ουσία. Αναζητώ σε ποιες βαθμίδες μπορούν να υπάρξουν τα ζητούμενα διαστήματα για κάθε κλίμακα, και τις βάζω στην άκρη. Τελικά έχεις αρχίσει μόνος σου θεωρία κιλλμπιλ;

Ναι, το δείξαμε ήδη αυτό στο παράδειγμα που πιάσαμε. Ρε φα# έχει η λα μελωδική μινόρε στο ανέβασμα. Η λα αρμονική όμως όχι. Αν πούμε δυο άλλες νότες όμως π.χ. λα ντο, κι οι δύο υπάρχουν και στη λα μελωδική μινόρε, και στη λα αρμονική μινόρε. Άρα ναι και στα δύο, ανάλογα το διάστημα που εξετάζουμε. Κι εδώ ναι. Λα σι ντο ρε μι φα# σολ# λα σολ φα μι ρε ντο σι λα. Υπάρχουν ασκήσεις και ασκήσεις. Τις ασκήσεις τις τυπολατρικές δεν τις συμπαθώ. Προσωπικά, μου αρκεί η απάντηση που θα αναφέρει τις ματζόρε και τις σχετικές μινόρε. Τους χειρισμούς και τις εκφάνσεις της μινόρε είτε ως μελωδικής στο ανέβασμα, είτε ως φυσικής στο κατέβασμα, είτε ως αρμονικής στο ανεβοκατέβα τους θεωρώ περιστασιακούς.

Στο "σε ποιες κλιμακες βρίσκονται οι νότες x, y;" Πιστεύω ναι, είναι στην ουσία το δεύτερο βήμα, που κοιτάμε "σε ποιους οπλισμούς" συναντούμε τις x, y. Οι οπλισμοί πάνε με τον κύκλο τον πεμπτών. Ένα σολ# δε θα το βρούμε στην πλευρά των υφέσεων (ματζόρε φα, σιβ, μιβ, λαβ, ρεβ, σολβ, ντοβ) αλλά στην άλλη "πλευρά", ματζόρε λα, μι, σι, φα#, ντο#)

Και στις δύο περιπτώσεις βλέπεις ότι ο αλγόριθμος είναι μπελαλής.

Ίσενας παραπονιάρης εσύ...

Ναι. Βέβαια βλέπεις ότι οι περισσότερες είναι εκτός τελικά.

Δεν είναι.

Η εμμονή σου με τη θέση παιξίματος είναι πραγματικά ακατανόητη @BassicallyGuitarist. Δεν υπάρχει καμία αδυναμία αποτύπωσης οδηγιών στην παρτιτούρα. Αντιθέτως, υπάρχει υποχρέωση αποτύπωσης της θέσης στην ταμπλατούρα... γιατί έτσι λειτουργεί. Ακολούθησε λίγο το συλλογισμό μου σε παρακαλώ. Έχω ένα φύλλο Α4 λευκό. Με στίχους. Και γράφεις απάνω με γράμματα "Em". Συνεννοηθήκαμε σε ένα πρώτο επίπεδο λέω εγώ. Όχι, μου λες, εγώ θέλω ακριβώς και τη θέση. Ποιο Em από όλα. Οκ. Οπότε μου δίνεις μια ταμπλατούρα και λες 0 x 5 4 5 x. Σου λέω σόρρυ, επειδή είμαι σκουριασμένος στην ταμπλατούρα, μπορείς να μου το γράψεις παρτιτούρα; και μου γράφεις E G B E. Και το παίζω εγώ ανοιχτό 0 x x 0 0 0. Και μου λες εσύ θιγμένος, όχι, δεν το θέλω εκεί. Κι εγώ - με μεγάλη έκπληξη που θίγεσαι - θα σε ρωτήσω "Ε τότε γιατί δεν το έγραψες στην παρτιτούρα ότι το θες σε αυτή τη θέση;" Γιατί ναι, υπάρχουν τρόποι στην παρτιτούρα να γράψεις σε ποια θέση θες κάτι, με ποια δάχτυλα, κτπ κτπ.. Ότι η παρτιτούρα στηρίζεται στο τονικό ύψος και όχι στις θέσεις τις ταστιέρας, αυτή είναι η φύση της. Το να ενοχλείσαι από αυτό είναι σαν να ενοχλείσαι επειδή βγαίνεις στο δρόμο, φωνάζεις "ΓΙΩΡΓΗΗΗ" και γυρνάνε κι άλλοι εκτός από αυτόν που εννοούσες. Ξαναλέω. Απολύτως σεβαστή η προτίμησή σου στην ταμπλατούρα. Δε χρειάζεται ούτε απολογίες, ούτε αιτιολογήσεις. Αυτό που αντιλαμβάνεσαι όμως ως υπερβολικά σημαντικό γνώρισμα και πλεονέκτημά της, για εμένα δε φαίνεται ως τέτοιο. Είναι απλά άλλη μια λεπτομέρεια της μουσικής εκτέλεσης. Σημαντική; Δυνάμει. Υπεράνω όλων; Όχι.

Ας τις εξετάσουμε. Η ρε αποκλείεται αμέσως αφού ρε φα# δίνει ματζόρε ποιότητα εξαρχής. Στη λα μινόρε μελωδική ανιούσα πράγματι υπάρχει ρε φα#. Στην αρμονική όχι, στη φυσική όχι.

Γιατί οι μινόρε αρμονικές και μελωδικές έχουν κοινούς φθόγγους με τις ομώνυμες ματζόρε είπαμε. Ντο ματζόρε: Ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο Ντο μινόρε ανιούσα μελωδική: Ντο ρε μιβ φα σολ λα σι ντο Ντο μινόρε αρμονική: Ντο ρε μιb φα σολ λαb σι ντο Παρατήρησε ότι το ... σολ λα σι ντο... είναι κοινό, και στη ματζόρε, και στην μινόρε μελωδική. Επίσης είναι κοινό το σολ σι ντο μεταξύ ματζόρε και αρμονικής μινόρε.

Κοίτα Μπιλ. 1. Σολ Ματζόρε (ρε φα# = 5η 7η) 2. Ρε Ματζόρε (ρε φα# = 1η 3η) 3. Λα Ματζόρε (ρε φα# = 4η 6η) Σημαίνει ότι 1. Σολ Ματζόρε -> Σχετική -> Μι Μινόρε φυσική (μι φα# σολ λα σι ντο ρε μι) => ρε = 7η, φα# = 2η 2. Ρε Ματζόρε -> Σχετική -> Σι Μινόρε φυσική (ρε = 3η, φα# = 5η) 3. Λα Ματζόρε -> Σχετική -> Φα# Μινόρε φυσική (φα# = 1η, ρε = 6η) Η αρμονική μινόρε έχει την ίδια έβδομη βαθμίδα με την ομώνυμη ματζόρε. Άρα: 1α. Σολ Μινόρε αρμονική (σολ λα σιβ ντο ρε μιβ φα# σολ) (ρε 5η, φα# 7η) όπως ακριβώς και στη ματζόρε. 1β. Σολ Μινόρε ανιούσα μελωδική (σολ λα σιβ ντο ρε μι φα# σολ) (ρε 5η, φα# 7η) όπως ακριβώς και στη ματζόρε. 2. Στη Σι μινόρε φυσική που εξετάσαμε, το ρε και το φα# τι βαθμίδες είναι; 3η, και 5η. Άρα και στην αρμονική ελάσσονα (σι ντο# ρε μι φα# σολ λα# σι) υπάρχει το ρε φα#, και στη μελωδική ανιούσα (σι ντο# ρε μι φα# σολ# λα# σι) 3. Στη Φα# μινόρε φυσική που εξετάσαμε το ρε και το φα# τι βαθμίδες είναι; 1η και 6η. Άρα και στην αρμονική ελάσσονα (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι# φα#) υπάρχει το ρε φα#. Όχι όμως και στην μελωδική ανιούσα. (φα# σολ# λα σι ντο# ρε# μι# φα#) Ο σκοπός αυτών των ασκήσεων είναι η εξοικείωση με τις κλίμακες. Είναι "συνδυαστικές" ερωτήσεις ύλης ας πούμε. Δεν ξέρω αν υπάρχει "αλγόριθμος - κόλπο" πέραν αυτού που λέμε και πόσταρε πρώτος ο βασίλης. - Αναγνώριση διαστήματος. - Προσπάθεια ανεύρεσης των οπλισμών στους οποίους μπορεί να απαντηθεί. - Εύρεση, άρα, των ματζόρε κλιμάκων. - Των σχετικών μινόρε. - Ανάλογα με το διάστημα, εξέταση των ομώνυμων ελάσσονων κλιμάκων και των σχετικών που βρήκαμε.

Περιπλέκονται, αλλά λίγο. Όπως ακριβώς το έγραψες. Γιατί: - Το άνω τετράχορδο της μελωδικής μινόρε (5η, 6η, 7η, 1η) δεν είναι κάτι εντελώς ξένο, έτσι; Είναι το ίδιο τετράχορδο της ομώνυμης μείζονος. Δηλαδή, το διάστημα ΣΟΛ# - ΜΙ# απαντάται στη ΦΑ# ματζόρε, φα# σολ# λα# σι ντο# ρε# μι# φα#. Οκ; - Σίγουρα οπότε απαντάται και στην ανιούσα μελωδική μινόρε (φα# σολ# λα σι ντο# ρε# μι# φα#) αφού οι ντο# ρε# μι# φα# είναι κοινές.) - Σίγουρα απαντάται και στην αρμονική (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι# φα#) λόγω του προσαγωγέα. Όχι όμως και στην φυσική (ή αλλιώς κατιούσα μελωδική) ελάσσονα, αφού (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι φα#) - Όμως σίγουρα επίσης απαντάται όχι στην ομώνυμη, αλλά στη σχετική ελάσσονα. (ρε# μι# φα# σολ# λα# σι ντο# ρε#) Οπότε βλέπεις ότι η απάντηση εξαρτάται και από το αρχικό διάστημα που εξετάζουμε. Ένα διάστημα 2ης μεγάλης π.χ. ντο - ρε απαντάται σε πολλές περισσότερες κλίμακες από ένα διάστημα δεύτερης αυξημένης, π.χ. λα ύφεση - σι φυσικό.

Είναι πολύ ευρύ το ερώτημα όπως το θέτεις μπιλ, και δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις. Έχεις ένα παράδειγμα;

Δεν ημπορώ, ενδρέπομαι.

Μιας και μπήκε χειμώνας - ωραία εποχή, με κρύο, μουντάδα, θάνατο με υπόσχεση μελλοντικής ανάστασης - είπα κι εγώ να βάλω ένα θεματάκι εσωστρεφές, μήπως εξωστραφεί και βγάλουμε καμια σπίθα ζεστασιάς. Εν προκειμένω: Όσο μαθαίνουμε ένα όργανο, έχουμε μέσα μας ένα δάσκαλο, κι έναν μαθητή. Αυτοί οι δύο δημιουργούν πολλά προβλήματα λέω εγώ, γιατί χρειάζεται να συνεργάζονται σχετικά καλά. Δουλειά του μαθητή είναι, υπό τον έλεγχο του δασκάλου, να μελετά το όργανο, τη μουσική, οτιδήποτε, βαθιά, χωρίς επανάπαυση, σύμφωνα με το επίπεδο του δασκάλου. "Όχι, δεν είναι καθαρό. Μπορεί να χαίρεσαι που σήμερα βγαίνει κάτι που δεν έβγαινε χτες, αλλά δεν είναι καθαρό. Μην παραμυθιάζεσαι. Μελέτα το κι άλλο." λέει ο δάσκαλος. Κι ο μαθητής υπακούει. Κι όταν είναι να παίξουμε, ο δάσκαλος αναλαμβάνει τα ηνία, δεν κουβαλάει τον εξεταστικό φακό πλεον, αλλά παίζει για χάρη του μαθητή, του οποίου ο ενθουσιασμός, η δίψα για έκφραση και η ορμή είναι πολύ πιο πηγαία. Όσο περνούν τα χρόνια, κι ο μαθητής κάνει τη δουλειά που πρέπει, όσο πρέπει, έρχεται όλο και πιο συχνά αυτή η στιγμή που ο δάσκαλος πια δε φέρνει αντίρρηση. "Καλό ήταν." Είναι αυτή άραγε η στιγμή που αποκτούμε αυτοπεποίθηση σαν παίκτες; Τι γίνεται όμως όταν ο δάσκαλος γίνεται όλο και καλύτερος, κι άρα απαιτεί όλο και περισσότερα από το μαθητή; Τι γίνεται όταν ο μαθητής αδυνατεί πλέον, όσο κι αν προσπαθήσει - κι ας καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται - να προχωρήσει παραπέρα; Είναι αυτή άραγε η στιγμή που αποφασίζουμε να αράξουμε στα κυβικά μας; Ή είναι μια στιγμή "ρήξης" μεταξύ δασκάλου και μαθητή; Αν ο δάσκαλος δεν γίνεται καλύτερος, σίγουρα κάποια στιγμή ο μαθητής θα κατακτήσει όλα αυτά τα οποία ζητά ο δάσκαλος. Είναι αυτός όμως ο συμβιβασμός στα σχετικά λίγα αρκετός; ΓΜΠΝΔΤ: Αν έχω ένα μουσικό κεφάλι x, μου αρκεί μια τεχνική y. Νιώθω καλά. Αν έχω ένα μουσικό κεφάλι 20x, μια τεχνική y μου φαίνεται απελπιστικά μικρή μπροστά σε ό,τι έχω ακούσει στη ζωή μου. Νιώθω χάλια. Πότς γκένεν δεχτεί το καθένας; Πότς φτιάξει χαρακτήρα; Πότς αυτοπεποιθήσει; Το συζητάμε ή παίρνετε τηλέφωνο στην Τρίπολη κατευθείαν να έρθουν να με μαζέψουν;

Απολύτως σεβαστό. Και μπράβο. Το "δε σέβεται τον κόσμο" δεν ξέρω αν είναι λογικό συμπέρασμα. Έχω δει αρκετούς καλούς μουσικούς ζωντανά που δεν είχαν δεύτερο όργανο μαζί. Κι αν το είχαν κάπου που δεν το έβλεπα εγώ, δεν θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση τόσο γρήγορα ώστε να μη δημιουργηθεί "συμβάν". Δεν ένιωσα ότι "δε με σεβάστηκαν" σαν ακροατή, μια χαρά έπαιξαν αυτοί, μια χαρά οχλαγωγούσαν οι θαμώνες, ο καθένας πήρε αυτό για το οποίο ήρθε.

Δε διαφωνώ, αλλά εκπλήσσομαι. Υπό την εξής έννοια: Αν αντιμετωπίζω συχνά το φαινόμενο να μου σπάνε χορδές και να μη δουλεύουν τα τζακ και τα ηλεκτρικά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην συντηρώ τα όργανά μου όπως πρέπει. Αν ελπίζω ότι ένα έξτρα όργανο θα με σώσει στη δύσκολη στιγμή, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες, επειδή κι αυτό θα είναι κακοσυντηρημένο, να με πουλήσει. Πιο θετικός θα ήμουν στο να λέγαμε έχε μαζί μια δεύτερη κιθάρα με άλλο κούρδισμα. Δεύτερη κιθάρα μόνο σαν ασφάλεια, μου φαίνεται κάπως υπερβολικό. Καθένας όπως βολεύεται.

Αυτό πήγαινε στο αρχικό θέμα; Ότι το αλτάκι μπορεί να διαβάσει πάρτα γραμμένη σε κλειδί φα, προσποιούμενο ότι διαβάζει κλειδί σολ (με λίγη προσοχή στις αλλοιώσεις);

Το βίντεο, για όποιον βαριέται να ψάχνει: Είναι μια ωρίτσα και. Αξίζει όμως.

Καλωσόρισες λοιπόν, αλλά ρε συ, κοίτα λίγο. Μπαίνεις σε έναν σκακιστικό όμιλο πρώτη φορά. Δεν ξέρεις κανέναν. Δεν σε έχουν δει. Δεν έχεις συστηθεί. Και ξεκινάς με δήλωση: "Ρε τάβλι ρε μούτρα."? Αν σε ήξεραν, θα ήταν πολύ ωραία αττάκα για γέλιο να αρχίσει η μέρα. Όταν δεν σε ξέρουν, ειναι ένα κι ένα για να βρεθεις σε μπελάδες. Στο θρεντ το παλιό που λες, η αντίσταση που συνάντησες δεν ήταν για την ταμπλατούρα, καθόλου. Ήταν επειδή έχεις λάθος εικονα για την παρτιτούρα, κι οι μεταφορές που έκανες από ταμπλατούρα ΣΕ παρτιτούρα ήταν απλά λάθος. (με τις 12 οκτάβες, τα κλειδιά γενικά, την πρόταση ότι μπορεί η ταμπλατούρα να χρησιμοποιείται αποκλειστικά στη θέση της παρτιτούρας κτπ.) Ενδιαφέρον έχουν όλα αυτά τα θέματα επιστημονικής φαντασίας - γιατί να γράφουμε έτσι, γιατί να είναι κουρδισμένα τα όργανα έτσι, γιατί να έχουν τον αριθμό χορδών που έχουνε, γιατί να έχουν την κατασκευή που έχουνε. Όμως, επειδή ακριβώς είναι πράγματα που έχουν λυθεί πριν από πολλάααα χρόνια (στην οργανοποιία π.χ., τα πιο τρελά πειράματα έχουν γίνει ήδη, και έχουμε καταλήξει σε πολύ χρηστικές μορφές των οργάνων, ή στη σημειογραφία (έχει βγάλει κι ενα καινουργιο βίντεο ενδιαφέρον ο tantacrul στο youtube με την εξέλιξή της, το προτείνω)) πάλι έχουμε κατασταλάξει σε λύσεις. Περάσαμε την εποχή του "για σπρώχτο απο το γκρεμό αυτό, πετάει;" στην εποχή που ακολουθώντας το δόγμα εξευγενίζουμε τον αρχικό σχεδιασμό και συνεχίζουμε να λαμβάνουμε αποτέλεσμα. Ενδιαφέροντα όπως είπα προς συζήτηση τα θέματα, όμως το μόνο που θα καταφέρνουμε μέσω της συζήτησης είναι το να επιβεβαιώνουμε γιατί τα πράγματα λειτουργούν όπως λειτουργούν. Δεν μπορούμε τώρα πια να πείσουμε ότι μια πεντάχορδη κιθάρα κουρδισμένη σε πέμπτες είναι "ανώτερη" από την παραδοσιακή αυτή που γνωρίζουμε. Υπάρχει ολόκληρο σύμπαν μαρτυριών, επιτυχιών, υπερ του γνωστού οργάνου. Πρέπει κάτι να είναι αισθητά καλύτερο σε όλα για να αντικαταστήσει το παλιό πλέον. Και πάλι καλωσόρισες.

Το θέμα είναι ότι στη μουσική δεν υπάρχει τόσο πολύ η έννοια του κάλφα. Να σου πει ο άλλος, κοίταξε να δεις, εγώ είμαι κάλφας μπασίστας. Θα σου παίξω, θα πατήσεις απάνω, θα κάνουμε δουλειά μας, αλλά μπορεί να βγουν κάτι γωνίες αλουστράριστες. Τι να σου κάνω, εκεί είμαι τώρα. Κι αναγκαζόμαστε να λέμε, ναι, παίζω, αλλά δεν "παίζω". - Τι εννοείς δεν παίζεις; Αφού και στο χρόνο είσαι και τις φράσεις σου κάνεις; - Ναι βρε παιδί μου, αλλά δεν είναι σαν του τάδε π.χ. το παίξιμο ως ποιότητα, που μπορεί με δύο νότες να σε μαγνητίσει. - Ναι, αλλά παίζεις. - Ε, εντάξει παίζω, και το κρίμα στο λαιμό μου. (Δηλαδή είναι μουσικός αυτός; Ε... μουσικός, εντάξει, που λέει ο λόγος.)? Ενώ λες, είμαι μαθητευόμενος καραμούτζας, και ξέρει ο άλλος ότι δεν είσαι ο αρχιμάστορας. Έχεις ξεκαθαρίσει τη θέση σου.?

Για μένα, το μουσικός είναι το μεγάλο κουτί. Μέσα υπάρχουν οργανοπαίχτες, τραγουδιστές, συνθέτες, ενορχηστρωτές κτπ κτπ. Δηλαδή, αν πλησιάσεις κάποιον στο δρόμο και του κάνεις ένα 4 μετρο ρυθμό και αρχίσει να συμμετέχει κι αυτός με δικούς του κόντρα ρυθμούς, περνάει η σκέψη "Α, πρέπει να είναι μουσικός." Το ίδιο και αν βάλεις μπροστά ένα σολφεζ κι αρχίσει ο άλλος και το τραγουδάει μουσικά. Λες "α. πρέπει να είναι μουσικός". Τώρα τι μουσικός είναι, αυτό είναι δεύτερη ερώτηση. Έτσι το βλέπω εγώ. Δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός δηλαδή.

Μια χαρά είναι η διαπίστωση, κι εγώ συμφωνώ. Εκεί που διαφωνώ λίγο, είναι ότι όλη η αγόρευση στηρίχθηκε στη δημιουργικά ασαφή ερμηνεία της λέξης "δημιουργικότητα". Γιατί με αρκετή προσήλωση, φανατισμό και επιλεκτική τύφλωση, μπορούμε να καταλήξουμε σε τέτοιου είδους ορθά συμπεράσματα: "έλα μωρέ, όλοι μαλακίες παίζουνε εκει χάμω, έκανε εκεί δύο ψαρωτικά στην κιθάρα, σιγά τον παίχτη... Κι ο μπουζουξής σιγά τη δουλειά που κάνει στην ταβέρνα να έχει 1.000 τραγούδια ρεπερτόριο... Κοντσερτγκεμπάου και μαλακίες, άψυχη μουσική... Τι να μας πει κι ο τριλοκ γκουρτου, βαράει εκεί τα τομάρια..." ΟΥΔΕΜΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ. Ενώ εγώ κι ένα άρπισμα που κάνω, είναι ψυχωμένο, είναι μοναδικό, είναι ανεπανάληπτο. Τι να κανς; Εφηβεία είναι, θα περάσει.