Ali Barout

Δεν αναφέρομαι ειδικά σε εσένα. Χρησιμοποιώ ελεύθερα πρώτο ενικό, δεύτερο ενικό, τρίτο ενικό, πρώτο πληθυντικό, για να αραδιάσω σκέψεις που μου δημιούργησε η αρχική σου τοποθέτηση. Με την οποία δε συμφωνώ. Δεν αρνούμαι ότι κι εγώ "έχω πέσει στην παγίδα" της προκατάληψης. Απλά δεν θεωρώ ότι για τον προβληματισμό σου τον αρχικό υπάρχει κάποια απάντηση. Άλλες φορές ξέγραψα άτομα από τέτοιες προκαταλήψεις, άλλες φορές έκανα υπομονή και εξεπλάγην από άλλες πτυχές του χαρακτήρα που έρχονται σε κόντρα με το "φαίνεσθαι", είναι πολύ χαωτικοί οι άνθρωποι, εκεί θέλω να καταλήξω: Οτι οι μουσικές προτιμήσεις δεν είναι ασφαλές κριτήριο του ψυχικού βάθους ενός χαρακτήρα. Δεν σε ψέγω. Γιατί όπως είπα, ισχύει κατά περίπτωση αυτό που λες στο αρχικό ποστ, αλλά ο αστερίσκος "κατα περίπτωση" είναι τεράστιος (για εμένα).

Μου φαίνεται ότι τελικά το αρχικό ποστ έχει να κάνει με τα στερεότυπα και αν ισχύουν. Πέρα από το χιούμορ, που μπορεί πραγματικά να ανθίσει πάνω στα στερεότυπα όταν δεν τα παίρνουμε πολύ σοβαρά, υπάρχει κι αυτό που έθιξαν οι περισσότεροι: Χτίζουμε μια μάντρα, και κηρύττουμε τον τόπο έξω από τη μάντρα άγονο. Είναι μια πρώτης τάξεως μέθοδος για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας όσοι το χρειαζόμαστε. "Ροκ και μαλακίες!" μπορεί να αναθεματίσει κάποιος, και να βρει επιχειρήματα για να υποστηρίξει το ανάθεμα. Άλλος μπορεί απλά να αρκεστεί στον αφορισμό, χωρίς επιχειρήματα. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος, που είναι να ξεγράψουμε μια εκρεμμότητα από το μυαλό μας επιτυγχάνεται. Άλλες προκαταλήψεις/στερεότυπα: - Ο επεξεργαστής που χρησιμοποιούμε. - Η αγαπημένη μας μάρκα μπύρας/τσιγάρων/παπουτσιών/αυτοκινήτου. - Γεμιστά με κιμά ή χωρίς. - Και άλλα πολλά! Δεν ξέρω τι παρέες έχετε οι υπόλοιποι, αλλά εγώ έχω παρέες που έχουν πολύ διαφορετικές αφετηρίες. Κι έχω πολλούς κοινούς τόπους με τον καθένα φίλο ξεχωριστά, αλλά ξέρω π.χ. ότι αυτό αν το πω ο Χ θα παρεξηγηθεί, ο Υ θα γελάσει. Οπότε, είναι και θέμα σεβασμού της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου και των ευαισθησιών του. Ή όχι, αν δεν την βρίσκει κανείς έτσι. Σου τη σπάει ο Χ γιατί είναι πολύ παρεξηγιάρης για τα γούστα σου; Τον κόβεις και ησυχάζετε κι οι δύο. Πάντως στη μουσική είναι λίγο και η εικόνα του εγώ και της ταύτισης. Όταν βλέπουμε ένα μουσικό είδος πολύ σοβαρά, χρειάζονται κατα τη γνώμη μου παρωπίδες ώστε η σύνταξη στο είδος, η υπηρεσία του, να επιτυγχάνεται στο μέγιστο. Αλίμονο αν είναι ο άλλος τζαζ κοντραμπασίστας και γοητεύεται από τα οχτακοσάηχα που έκανε ο καρναβάς με τη φωνή του. Όχι. Αυτά είναι ξεγραμμένα, υπάρχουν τόσα ακούσματα μεγαλύτερης προτεραιότητας. Τέλος, μιας και το έθιξε ο @Άγιος, περί του ρήματος "ακούω". Υπάρχουν άνθρωποι που όταν λένε "ακούω" εννοούν ότι ΑΝ τύχει και παιχτεί η μουσική, μπορούν να την ακούσουν και δεν προσβάλονται. Κι αντίστοιχα όταν λέει κάποιος "δεν ακούω" συνήθως εννοεί "αυτά είναι σαβούρα του χειρίστου είδους". Εγώ δεν έχω ούτε ένα cd τερλέγκα, αλλά αν παίξει ένα κομμάτι τερλέγκα κάπου και είμαι παρών, σίγουρα δε θα προσβληθώ, και - ανάλογα με την διάθεση της στιγμής - μπορεί μέχρι και να το απολαύσω. Αν δηλαδή μου έλεγε κάποιος "πάρε αυτό το κουμπί, πάτα το, και θα εξαφανιστεί δια παντός το είδος μουσικής που θεωρείς σαβούρα", δε θα το πάταγα για κανένα είδος, και κανένα λόγο. Οπότε, για μενα όχι. Δεν βγαίνει "ασφαλές συμπέρασμα". Σίγουρα υπάρχουν ενδείξεις όπως υποστηρίζει ο @LK που που προκύπτουν από το σύνολο της αισθητικής κάποιου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αξιολογηθούν οι άνθρωποι αξιολογώντας τις προτιμήσεις τους αποσπασματικά.

Ό,τι λειτουργεί για τον καθένα. Πάντως κι εγώ της "μηχανικής" μεθόδου είμαι στην ουσία. Αναζητώ σε ποιες βαθμίδες μπορούν να υπάρξουν τα ζητούμενα διαστήματα για κάθε κλίμακα, και τις βάζω στην άκρη. Τελικά έχεις αρχίσει μόνος σου θεωρία κιλλμπιλ;

Ναι, το δείξαμε ήδη αυτό στο παράδειγμα που πιάσαμε. Ρε φα# έχει η λα μελωδική μινόρε στο ανέβασμα. Η λα αρμονική όμως όχι. Αν πούμε δυο άλλες νότες όμως π.χ. λα ντο, κι οι δύο υπάρχουν και στη λα μελωδική μινόρε, και στη λα αρμονική μινόρε. Άρα ναι και στα δύο, ανάλογα το διάστημα που εξετάζουμε. Κι εδώ ναι. Λα σι ντο ρε μι φα# σολ# λα σολ φα μι ρε ντο σι λα. Υπάρχουν ασκήσεις και ασκήσεις. Τις ασκήσεις τις τυπολατρικές δεν τις συμπαθώ. Προσωπικά, μου αρκεί η απάντηση που θα αναφέρει τις ματζόρε και τις σχετικές μινόρε. Τους χειρισμούς και τις εκφάνσεις της μινόρε είτε ως μελωδικής στο ανέβασμα, είτε ως φυσικής στο κατέβασμα, είτε ως αρμονικής στο ανεβοκατέβα τους θεωρώ περιστασιακούς.

Στο "σε ποιες κλιμακες βρίσκονται οι νότες x, y;" Πιστεύω ναι, είναι στην ουσία το δεύτερο βήμα, που κοιτάμε "σε ποιους οπλισμούς" συναντούμε τις x, y. Οι οπλισμοί πάνε με τον κύκλο τον πεμπτών. Ένα σολ# δε θα το βρούμε στην πλευρά των υφέσεων (ματζόρε φα, σιβ, μιβ, λαβ, ρεβ, σολβ, ντοβ) αλλά στην άλλη "πλευρά", ματζόρε λα, μι, σι, φα#, ντο#)

Και στις δύο περιπτώσεις βλέπεις ότι ο αλγόριθμος είναι μπελαλής.

Ίσενας παραπονιάρης εσύ...

Ναι. Βέβαια βλέπεις ότι οι περισσότερες είναι εκτός τελικά.

Δεν είναι.

Η εμμονή σου με τη θέση παιξίματος είναι πραγματικά ακατανόητη @BassicallyGuitarist. Δεν υπάρχει καμία αδυναμία αποτύπωσης οδηγιών στην παρτιτούρα. Αντιθέτως, υπάρχει υποχρέωση αποτύπωσης της θέσης στην ταμπλατούρα... γιατί έτσι λειτουργεί. Ακολούθησε λίγο το συλλογισμό μου σε παρακαλώ. Έχω ένα φύλλο Α4 λευκό. Με στίχους. Και γράφεις απάνω με γράμματα "Em". Συνεννοηθήκαμε σε ένα πρώτο επίπεδο λέω εγώ. Όχι, μου λες, εγώ θέλω ακριβώς και τη θέση. Ποιο Em από όλα. Οκ. Οπότε μου δίνεις μια ταμπλατούρα και λες 0 x 5 4 5 x. Σου λέω σόρρυ, επειδή είμαι σκουριασμένος στην ταμπλατούρα, μπορείς να μου το γράψεις παρτιτούρα; και μου γράφεις E G B E. Και το παίζω εγώ ανοιχτό 0 x x 0 0 0. Και μου λες εσύ θιγμένος, όχι, δεν το θέλω εκεί. Κι εγώ - με μεγάλη έκπληξη που θίγεσαι - θα σε ρωτήσω "Ε τότε γιατί δεν το έγραψες στην παρτιτούρα ότι το θες σε αυτή τη θέση;" Γιατί ναι, υπάρχουν τρόποι στην παρτιτούρα να γράψεις σε ποια θέση θες κάτι, με ποια δάχτυλα, κτπ κτπ.. Ότι η παρτιτούρα στηρίζεται στο τονικό ύψος και όχι στις θέσεις τις ταστιέρας, αυτή είναι η φύση της. Το να ενοχλείσαι από αυτό είναι σαν να ενοχλείσαι επειδή βγαίνεις στο δρόμο, φωνάζεις "ΓΙΩΡΓΗΗΗ" και γυρνάνε κι άλλοι εκτός από αυτόν που εννοούσες. Ξαναλέω. Απολύτως σεβαστή η προτίμησή σου στην ταμπλατούρα. Δε χρειάζεται ούτε απολογίες, ούτε αιτιολογήσεις. Αυτό που αντιλαμβάνεσαι όμως ως υπερβολικά σημαντικό γνώρισμα και πλεονέκτημά της, για εμένα δε φαίνεται ως τέτοιο. Είναι απλά άλλη μια λεπτομέρεια της μουσικής εκτέλεσης. Σημαντική; Δυνάμει. Υπεράνω όλων; Όχι.

Ας τις εξετάσουμε. Η ρε αποκλείεται αμέσως αφού ρε φα# δίνει ματζόρε ποιότητα εξαρχής. Στη λα μινόρε μελωδική ανιούσα πράγματι υπάρχει ρε φα#. Στην αρμονική όχι, στη φυσική όχι.

Γιατί οι μινόρε αρμονικές και μελωδικές έχουν κοινούς φθόγγους με τις ομώνυμες ματζόρε είπαμε. Ντο ματζόρε: Ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο Ντο μινόρε ανιούσα μελωδική: Ντο ρε μιβ φα σολ λα σι ντο Ντο μινόρε αρμονική: Ντο ρε μιb φα σολ λαb σι ντο Παρατήρησε ότι το ... σολ λα σι ντο... είναι κοινό, και στη ματζόρε, και στην μινόρε μελωδική. Επίσης είναι κοινό το σολ σι ντο μεταξύ ματζόρε και αρμονικής μινόρε.

Κοίτα Μπιλ. 1. Σολ Ματζόρε (ρε φα# = 5η 7η) 2. Ρε Ματζόρε (ρε φα# = 1η 3η) 3. Λα Ματζόρε (ρε φα# = 4η 6η) Σημαίνει ότι 1. Σολ Ματζόρε -> Σχετική -> Μι Μινόρε φυσική (μι φα# σολ λα σι ντο ρε μι) => ρε = 7η, φα# = 2η 2. Ρε Ματζόρε -> Σχετική -> Σι Μινόρε φυσική (ρε = 3η, φα# = 5η) 3. Λα Ματζόρε -> Σχετική -> Φα# Μινόρε φυσική (φα# = 1η, ρε = 6η) Η αρμονική μινόρε έχει την ίδια έβδομη βαθμίδα με την ομώνυμη ματζόρε. Άρα: 1α. Σολ Μινόρε αρμονική (σολ λα σιβ ντο ρε μιβ φα# σολ) (ρε 5η, φα# 7η) όπως ακριβώς και στη ματζόρε. 1β. Σολ Μινόρε ανιούσα μελωδική (σολ λα σιβ ντο ρε μι φα# σολ) (ρε 5η, φα# 7η) όπως ακριβώς και στη ματζόρε. 2. Στη Σι μινόρε φυσική που εξετάσαμε, το ρε και το φα# τι βαθμίδες είναι; 3η, και 5η. Άρα και στην αρμονική ελάσσονα (σι ντο# ρε μι φα# σολ λα# σι) υπάρχει το ρε φα#, και στη μελωδική ανιούσα (σι ντο# ρε μι φα# σολ# λα# σι) 3. Στη Φα# μινόρε φυσική που εξετάσαμε το ρε και το φα# τι βαθμίδες είναι; 1η και 6η. Άρα και στην αρμονική ελάσσονα (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι# φα#) υπάρχει το ρε φα#. Όχι όμως και στην μελωδική ανιούσα. (φα# σολ# λα σι ντο# ρε# μι# φα#) Ο σκοπός αυτών των ασκήσεων είναι η εξοικείωση με τις κλίμακες. Είναι "συνδυαστικές" ερωτήσεις ύλης ας πούμε. Δεν ξέρω αν υπάρχει "αλγόριθμος - κόλπο" πέραν αυτού που λέμε και πόσταρε πρώτος ο βασίλης. - Αναγνώριση διαστήματος. - Προσπάθεια ανεύρεσης των οπλισμών στους οποίους μπορεί να απαντηθεί. - Εύρεση, άρα, των ματζόρε κλιμάκων. - Των σχετικών μινόρε. - Ανάλογα με το διάστημα, εξέταση των ομώνυμων ελάσσονων κλιμάκων και των σχετικών που βρήκαμε.

Περιπλέκονται, αλλά λίγο. Όπως ακριβώς το έγραψες. Γιατί: - Το άνω τετράχορδο της μελωδικής μινόρε (5η, 6η, 7η, 1η) δεν είναι κάτι εντελώς ξένο, έτσι; Είναι το ίδιο τετράχορδο της ομώνυμης μείζονος. Δηλαδή, το διάστημα ΣΟΛ# - ΜΙ# απαντάται στη ΦΑ# ματζόρε, φα# σολ# λα# σι ντο# ρε# μι# φα#. Οκ; - Σίγουρα οπότε απαντάται και στην ανιούσα μελωδική μινόρε (φα# σολ# λα σι ντο# ρε# μι# φα#) αφού οι ντο# ρε# μι# φα# είναι κοινές.) - Σίγουρα απαντάται και στην αρμονική (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι# φα#) λόγω του προσαγωγέα. Όχι όμως και στην φυσική (ή αλλιώς κατιούσα μελωδική) ελάσσονα, αφού (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι φα#) - Όμως σίγουρα επίσης απαντάται όχι στην ομώνυμη, αλλά στη σχετική ελάσσονα. (ρε# μι# φα# σολ# λα# σι ντο# ρε#) Οπότε βλέπεις ότι η απάντηση εξαρτάται και από το αρχικό διάστημα που εξετάζουμε. Ένα διάστημα 2ης μεγάλης π.χ. ντο - ρε απαντάται σε πολλές περισσότερες κλίμακες από ένα διάστημα δεύτερης αυξημένης, π.χ. λα ύφεση - σι φυσικό.

Είναι πολύ ευρύ το ερώτημα όπως το θέτεις μπιλ, και δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις. Έχεις ένα παράδειγμα;