Η σοβαροτητα πραγματικα διαλυει την ολη πλακα.
Πας και βλεπεις ενα session ενος σπουδαιου σοβαρου
τζαζιστα ή κλασσικου κιθαριστα και φευγεις με την ιδεα οτι η ολη κατασταση ειναι
ενα προβλημα που πρεπει να το λυσεις για να γινεις ''καλος''.
Συναισθηματα κατωτεροτητας σε κατακλυζουν και φευγεις με τοξικα συναισθηματα.
Πας ,απο την αλλη,και βλεπεις ενα session ενος σπουδαιου κιθαριστα
που ενω παιζει ομορφα και περιπλοκα πραγματα,μπορεις εντοντα να διακρινεις
οτι αντιμετωπιζει τη μουσικη του σαν κατι ομορφο που γινεται απλως για τη χαρα του να γινεται.
Οπως οταν μαζευαμε βοτσαλα στην παραλια.Δεν υπηρχε καποιος σκοπος.Το καναμε απλως για την ομορφια και την πληροτητα της πραξης.
Ενω ξερεις το ποσο καλος και ανωτερος ειναι αυτος ο μουσικος απεναντι σου,εντουτοις φευγεις με ενα χαμογελο στο στομα.Το παιξιμο του ειχε θεραπευτικη επενεργεια σε εσενα.
Κατι τετοιες διαφορες μας θυμιζουν την ομορφια της πραξης και την ασχημια των αποτελεσματων.
Οταν επιδιωκεις αποτελεσματα εισαι επιχειρηματιας και πεπερασμενος ,καθορισμενος απο το οριο του αποτελεσματος.
Οταν ομως δεν επιδιωκεις τιποτα,και βιωνεις το μυστηριο της μουσικης και την ομορφια του παιξιματος,τοτε εισαι οντως μουσικος,απειρος γιατι πραγματικα αν το αντιμετωπιζεις ετσι δεν εχει τελειωμο .
Αυτα για οσους εχουν ξεχασει απο που προερχονται.