kpeyos

Aν κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, τότε και με έναν roland cube, μπορείς να λές ότι έχεις ήχο thrash. Kαλό όμως είναι αν αντιμετωπίζεις το hobby σου σοβαρά, να δώσεις μερικά λεφτά παραπάνω, ώστε να πιάσεις τη βάση. Ορίστε η δική μου low budget πρόταση, για heavy metal. Tόσο στην κρεβατοκάμαρα σας, όσο και σ' οποιοδήποτε ελληνικό club που να διαθέτει P.A Για να μην παρεξηγηθώ, η παρακάτω απόψεις είναι προσωπικές. Ενισχυτής: Mesa Boogie Studio 22. http://cgi.ebay.com/88-Mesa-Boogie-Studio-22-Plus_W0QQitemZ350104875066QQcmdZViewItem?hash=item350104875066&_trkparms=72%3A1205%7C39%3A1%7C66%3A2%7C65%3A12%7C240%3A1318&_trksid=p3286.c0.m14 O συγκεκριμένος είναι και ευκαιρία, αφού είναι ο plus. Στα συν του επίσης το ότι το μεγάφωνό του είναι ότι πρέπει για Heavy-Thrash. Στα μείον είναι ότι είναι 110v και θα χρειαστείτε μετασχηματιστή... Παρ' όλα αυτά για ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα στα γκάζια, μπορείτε να βάλετε αυτό το ηχείο: Eminence Red Ryder... http://www.banzaieffects.com/Eminence-RED-8-Red-Ryder-pr-19207.html Θα χρειαστείτε επίσης και ένα πεταλάκι ΕQ για κόψετε τα μεσαία, γιατί η συγκεκριμένη καμπίνα ακούγεται κάπως μικρή (γι αυτό και οι περισσότεροι Mesa το έχουν stock πάνω στον ενισχυτή) MXR 6-Band. Περίπου όπως αυτό του Kerry King των Slayer. http://www.banzaieffects.com/MXR-6-band-EQ-M-109-pr-20072.html Ορίστε. Mέ ένα συνολικό budget κάτω από 800 ευρώ, ήχος κλάσης Master Of Puppets.... Ποιοι Ηarley Benton και Εpiphone...Όλη μέρα ενισχυτές θα αλλάζετε;;;

Για να απαντήσω και σ'αυτό, ναι σαφώς και υπήρχε χιουμοριστική και λιγο προβοκατόρικη διάθεση... Απλά είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στα δόγματα. Όλοι μας ξεκινήσαμε να παίζουμε έχοντας ακούσει τον τάδε ή τον δείνα κιθαρίστα έτσι κι αλλιώς. Είναι φυσικό στην αρχή να προσπαθήσει κανείς να το αντιγράψει. Είναι και καλό, γιατί έχοντας έναν ήχο αναφοράς στο μυαλό του μπορεί κάποιος να οδηγηθεί πιο εύκολα σε συμπεράσματα που θα του γλυτώσουν χρόνο και χρήμα. Και από αυτή την άποψη μάλλον καλό είναι να αντιγράφει κάποιος πιστά και τα rig. Όπως και να το κάνεις δεν θα καταφέρει να παίξει κανείς blues με έναν Peavey 5150, ούτε και metal με έναν Fender Silverface. Άραγε πόσοι ακόμα αγοράζουν treble boosters και fuzz faces για τους fender ενισχυτές τους; Oι πόσοι ακόμα λαμπάτα distortion για τους Marshall τους; Αν είχαν μπει στον κόπο να αντιγράψουν ένα επαγγελματικό rig, δεν θα ξόδευαν άσκοπα τα λεφτά τους. Στην τελική αν κάποιος το 'χει μέσα του να πειραματιστεί και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, σίγουρα θα οδηγηθεί προς τα εκεί. Καλό όμως είναι στην αρχή να ξέρει τι κάνει. Ούτως ή άλλως το να πείς στον άλλο ξεκίνα απ' το μηδέν να φτιάξεις ήχο, είναι σαν να ζητάς από κάποιον να λύσει ανώτερα μαθηματικά χωρίς να ξέρει πρόσθεση ;D (ορίστε και το Smiley)...

Υπάρχουν διάφορες σχολές ήχου. Μπορείς να πάς να αγοράσεις έναν Hiwatt που να 'χει τεράστιο headroom να μην παραμορφώνει με τίποτα, να πάρεις και μια καμπίνα με ηχεία για P.A τύπου ΕV12L, ή Fane Crescendo κλπ, που δεν έχουν καθόλου breakup και να βασιστείς από 'κει και πέρα στα πετάλια για το ηχόχρωμα της παραμόρφωσης και το πόσο κομπρεσαρισμένο θα είναι. Σ' αυτή την περίπτωση ο κομπρέσσορας είναι απαραίτητο εργαλείο και για τον "βρώμικο" ήχο. Aλλωστε αυτή είναι και η κυρίαρχη άποψη στο συγκεκριμένο forum. Για μένα για παράδειγμα που μου αρέσει και το breakup των ηχείων και το power amp distortion ενός ΑC30 ή ενός JTM45 ή ενός superlead, θα συμφωνήσω ότι δεν έχει θέση ένας compressoras στο rig μου. Και επειδή παίζω με Les Paul δεν τον χρησιμοποιώ ούτε στα καθαρά. Δεν υπάρχουν όμως σωστά και λάθη, εκτός αν μπορείς να επειχηρηματολογήσεις στο γιατί ο ήχος του Gilmour για παράδειγμα είναι xειροτερος από του Clapton στους Bluesbreakers, πράγμα που όπως καταλαβαίνεις θα ήταν εντελώς άσκοπο...

Συμφωνώ. Δεν χρειάζεται να έχουμε πρότυπα. Αφού όποιος διαβάζει Noiz ξέρει ότι αρκεί μια Esquire από ροκανίδια, ένας Koch, και μια Tonelab και είσαι έτοιμος. Άλλος ένας έλληνας κιθαρίστας για τα σκυλάδικα (στην καλύτερη)...

Μια "κλασική" λύση είναι DiMarzio Paf Pro Neck και Τοne Zone Bridge. Eίναι ένα set-up που το χρησιμοποιούσε τόσο ο Paul Gilbert όσο και ο Steve Vai στις αρχές των 90s. Πολύ "ανοιχτός" αλλά και "ξερός" P.A.F ήχος bridge θέση, κυριολεκτικά διάφανος neck. Aργότερα ο Vai θέλοντας να στρογγυλέψει κι άλλο των ήχο σε κάποια από τις κιθάρες του "παρήγγειλε" τους Breed. Όλοι αυτοι οι μαγνήτες είναι κατάλληλοι για shred ενω παράλληλα θα σου δώσουν και κάποιους classic rock ήχους. Αν σκέφτεσαι να παίξεις και drop tunings τότε στην bridge θέση μπορείς να βάλεις τον Super Distortion. Σε πιο boutique κατάσταση ίσως να θέλεις να δείς και τους κεραμικούς των Bare Knucles. Δεν έχω ακούσει τους συγκεκριμένους, αλλά ειδικά οι "Nailbomb" αποσπούν θεαματικές κριτικές. Επίσης ο τύπος που τους φτιάχνει έπαιζε και κάποια στιγμή στους Iced Earth οπότε κάτι ξέρει απο metal. Στα συν οτι μπορείς να του μιλήσεις απ ευθείας για το τι θέλεις και να σου δώσει ακριβώς αυτό, στα πλήν η διαφορά τιμής... Το γεγονός ότι προτιμάς τις Jackson από τις Ibanez παρεπιπτόντως δεν αλλάζει πολλά πράγματα. Πρόκειται ουσιαστικά κιθάρες που μοιάζουν πάρα πολύ στην κατασκευή τους.

Ποια Χαβάη; Το πιθανότερο είναι να πάει να εγκατασταθεί στο Βατοπαίδι, όπου απ' ότι ακούω μόλις έμαθε το ένδιαφέρον του Carlos για την ιερατική, του έκανε αμέσως πρόταση. Τώρα σκέφτονται πώς θα μετατρέψουν την Αγία Τράπεζα σε stage, ενώ ήδη έχουν προπωλήσει τα εισητήρια...

+1

Μπαίνει. Εγώ τώρα προσπαθώ να ταιριάξω ένα καπό απο Porsche 911 σε ένα Ηyundai Atos. Μόλις τελειώσω θα postάρω αναλυτικές οδηγίες... (και για τις δύο μετατροπές)

Bασικά αγοράζεις την κιθάρα που σου αρέσει να κρατάς περισσότερο. Έτσι έχεις και την ελπίδα να γίνεις καλύτερος κιθαρίστας. Δεν παίζει ρόλο από 'κει και πέρα αν εισαι Heavymetalάς σατανιστής και προτιμάς κιθάρες στο σχήμα του Βελζεβούλ ή μέλος της ΚΚΚ και προτιμάς τις Tele... H ποιότητα και το σετάρισμα ενός οργάνου απ' την άλλη είναι αξίες πιο αντικειμενικές και έχουν να κάνουν με το playability, την ποιοτική κατασκευή και επιλογή Hardware, ηλεκτρονικών κλπ. Μια καλή επίσης μέθοδος, για να εξασκήσεις και το αυτί σου, είναι να ακούσεις πολλές φορές τις ίδιες κιθάρες σε διφορετική κατηγορία (μια mexican και μια masterbuilt Fender πχ) ή και ακριβώς ίδιες κιθάρες για να τσεκάρεις και το consinstency στην παραγωγή. Έχω ξαναπεί οτι εγώ για να διαλέξω L.P δοκίμασα καμιά 30αριά Standard, Limited Edition, Supreme και είχα καταλήξει στο ότι θα έπαιρνα PRS, αλλά τελικά η τελετυταία L.P που δοκίμασα (μετά από προτροπή του πωλητή) ήταν μια R0 την οποία αγόρασα κυριολεκτικά μετά από δύο ακκόρντα...

Πριν φεσωθείς άκου τα clips... (Youtube)

Καλύτερα από τους Νοcastrer και τους Vintage στα δικά μου αυτιά αλλά γι αυτό που θές πρέπει ο neck μαγνήτης να ξεφεύγει λιγάκι. Γι αυτό και κατασκευάστηκαν οι Twisted Tele από το custom shop της Fender. Βλέπεις, δεν είσαι μόνος σου σ' αυτόν τον κόσμο... ;D

Θα πρέπει να πας σε stacked (o ένας πάνω στον άλλο) single size humbucker pickups για strat όπως έιναι οι duckbuckers και οι lil59 της Seymour Duncan. γενικότερα όμως δεν θα το πρότεινα, δεν μου πολυαρέσουν. Πολύ καλύτερα κάνε έναν κόπο και άκου τους Βardens στο ΥouTube. Σου απάντησα για λύση στους neck μαγνήτες για να σολάρεις. Εγώ διάλεξα το lapsteel set έτσι όπως είναι, έχω σκάλωμα και προτιμώ τις vintage correct καταστάσεις, δεν με ενδιέφερε να χρησιμοποιώ τον neck αυτούσιο για σόλο και μου αρέσει πολύ η μεσαία θέση που παράγεται από την διαφορά τον δύο μαγνητών για τα ρυθμικά μου.

Oι neck μαγνήτες στην tele υπάρχουν για να σου δίνουν μια ωραία μεσαία θέση για τα ρυθμικά. Τώρα αν θές να χρησιμοποιείς και τον neck μαγνήτη περίπου όπως στις strat αλλά σε lipstick μορφη υπάρχουν οι Fender Custom Shop "Twisted Tele Neck" και οι καταπληκτικοί "S-Telly Neck" του Don Mare. Για Βridge ,σε συνδυασμό με τους άνωθι μαγνήτες και ανάλογα με τον ήχο που θές, Fender Custom Shop "Nocaster Bridge" ή Don Mare "Lap Steel Bridge" για ένρινο με αρκετά μεσαία ήχο ala Broadcaster, Don Mare "Super Sport T-Set Bridge" ή Lindy Fralin Blues Specials για περισσότερα πρίμα και πιο Blues ήχο και για ακόμα πιο γκαζωμένο Blues ήχο, Don Mare "Tweed Monster Bridge", Fender "Texas Special Bridge", Lindy Fralin "Telecaster High Output Bridge". Mια άλλη κλασική επιλογή για να έχεις Neck μαγνήτη είναι οι Joe Bardens "Danny Gaton T-Style" σε λίγο πιο hifi κατάσταση. Πιο ακόμα πιο ΗιFi (αντιvintage?) επιλογή είναι οι Lace Sensors... Τέλος οι ΕΜG είναι η απόλυτα hifi επιλογή, αν σου αρέσει για παράδειγμα ο ήχος των Radiohead, και πάντως μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στον ήχο. Δεν έχω ακούσει κανέναν DiMarzio για Tele. Προσωπική επιλογή για τη δική μου Tokai Tele ήταν το LapSteel Set του Don Mare.

1 - Ξανθιά 2 - Κοκκινέλι 3 - Θάλασσα και επί του θέματος... 4 - D 28 Mιας και ο άνθρωπος ρωτάει, προφανώς ενδιαφέρεται για την δική μας προτίμηση. Προτιμώ την D28 και γιατί την θεωρώ πιο folk σαν όργανο, και γιατί δεν μου αρέσουν τα μεσαία στις ακουστικές κιθάρες, και γιατί δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ η ένταση, και γιατί έχει καλύτερα (πιο λεπτομερή) πρίμα. Επίσης, αν η εμφάνιση παίζει κάποιο ρόλο, επίσης προτιμώ την Martin...

Αν αποφάσισες ήδη έχει καλώς, αλλιώς θα σου πρότεινα να χτυπήσεις έναν Mesa Boogie Studio 22. O απλός (όχι ο +) είναι παμφθηνος στο ebay και αν είσαι τύπος κρατάει ότι αγοράζει θα τον χρησιμοποιήσεις πάρα πολύ και παντού. Παίζει άνετα μέσα στο σπίτι (bedroom metal) λόγω του πολύ καλού master vol. , είναι θεϊκός στο studio, και βγάζει με ένα mic. μπροστά live άνετα παντού στην Ελλάδα (εντάξει όχι στο ΟΑΚΑ), είναι και πανάλαφρος. Τα μόνα μειονεκτήματά του είναι ότι όπως όλοι οι boogie δεν είναι και ότι πιο αθόρυβο με το vol. μετά το 8, και ότι δεν είναι και ο Νο1 ενισχυτής για blues. Δηλ. έχει καθαρά για country, έχει βρώμικα για NuMetal αλλά δεν έχει καλό break up. Πάντως και χωρίς να ξέρω ακριβώς το budget σου, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο αν τον βρείς στα 400 ευρώ. Εγώ έχω έναν 22+, με έχει βγάλει πραγματικά ασπροπρόσωπο.

Ωραία. Εγώ πάλι δεν είμαι μεταλλάς και δεν υπήρξα ποτέ. Το πάνκ ήταν trend στην εποχή του δυστυχώς. Τώρα αν έψαχνα να βρώ μπάντα μάλλον θα αντιμετώπιζα το πρόβλημα του βάζω-αγγελία-κι-απαντάει-μεταλλάς. Αλλά για να πώ την αλήθεια το μεγάλο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα ήταν πάντα ότι οι περισσότεροι κιθαρίστες, οι οποίοι και αποτελούν την πλειοψηφία αν δεν κάνω λάθος του forum, είναι γεννημένοι σολίστες. Απλά δεν γίνεται να συνεργαστείς με τέτοιους ανθρώπους, ειδικά με Hendrix-SRV κλώνους. Αυτός ήταν κι ο λόγος που παράτησα το hammond σε διάφορους κατά καιρούς φίλους κι έπιασα πριν καμιά δεκαριά χρόνια την κιθάρα.

Ναι υπάρχουν. Υπάρχουν και οι Godspeed για παράδειγμα, αλλά όπως και να το κάνεις στα 00s είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Μάγκες οι Fugazi, ακόμα πιο μάγκες οι Black Flag. Αλλά πρώτον αποτελούν εξαιρέσεις, και δεύτερον τέτοια παραδείγματα μπορείς υποθέτω να βρείς παντού, ακόμα και στον χώρο του metal που σθεναρά καταδικάζεις.

-Όχι δεν μπερδεύω τους Clash με τους Pistols. Κάνε ένα search ή δες και την ταινία. -Επίσης το London Calling είναι album. -Έχω όλη τους τη δισκογραφία απ'τη δευτέρα λυκείου (εδώ και δεκαεφτά χρόνια) Δεν έχεις πιάσει το νόημα. Δεν απαξιώνω μεμονωμένα τίποτα. Απλά προσπαθώ να πώ ότι κανείς δεν ξέφυγε εντελώς από τη βιομηχανία. Και πάντα αν είσαι κακοπροαίρετος θα βρίσκεις κάτι να πείς για τη μουσική που ακούει ο άλλος. Αυτά γιατι σε λίγο θα πάθετε κανένα έμφραγμα. (Κι όμως δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την ειρωνία)...

H αισθητική με την οποία γράφεις, ξεφεύγει από τα όρια της πλάκας ή του σαρκασμού (τον οποίο και είχα ώς στόχο) και γίνεται απλά προσβλητική. Δεν απαντάω σε post επιπέδου Ψωμιάδη.

DIY οι Clash; Μη στυλιζαρισμένοi; Σαν φωτοκόπιες ήτανε τα μέλη του συγκροτήματος. Μη εμπορικοί; Μanager τους έφερε σε επαφή. Ο ίδιος manager που βγήκε και δήλωσε "oι Clash είμαι εγώ" ή κάτι παρεμφερές. Απ' όσο βλέπεις, όταν κάποιοι άκουγαν το "London Calling" κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να χωρέσουν το βελανίδι στην cdιέρα...

Άκυρος είσαι και φαίνεσαι!!! (έχω κι εγώ επιχειρήματα όπως βλέπεις)....

Tώρα για να καταλάβω... Αυτό λοιπόν είναι το thread που οι blues-country-jazz-punk-rockers τα χώνουν στους μεταλλάδες. -λές και το punk δεν ήταν καραεμπορικό και στυλιζαρισμένο... -λες και το να θες μια μπάντα να κάνει τους σκλάβους και να σου παίζει δωδεκάμετρα για να κάνεις εσύ τον SRV δεν είναι ξεφτίλα... -λες και η outlaw country δεν είναι ένα περιχαρακωμένο μουσικό ιδίωμα με άθλια κατα τ' άλλα αισθητική... -λές και η mainstream country έχει στίχους με βαθύ νόημα... κι έχει και χρεωμένη τη στάμπα του φυλετικού ρατσισμού (όπως και οι Ramones)... -να θυμίσω μήπως την θεματολογία του θεού της κουλτούρας Nick Cave με τους Bithday Party; -ή του Ιggy Pop σε τραγούδια όπως το Pussy Power; -Λες και υπάρχει και κανένας ταλαντούχος Jazz μουσικός πέραν των δέκα ιερών τεράτων (όχι, το να λύνεις εξισώσεις στην κιθάρα δεν αποτελεί ένδειξη ταλέντου) Τέλος, αν οι παραπάνω αφορισμοί για το metal προέρχονταν απο τίποτα οπαδούς των Zappa, Captain Beefheart, Residents, Tuxedomoon μπόρει και να καταλάβαινα τους λόγους διαφωνίας... αλλά σε λίγο θα σηκώσουν κεφάλι και οι έντεχνοι :P

οοps :-[

http://www.noiz.gr/index.php?topic=161061.0 http://www.noiz.gr/index.php?topic=157813.0 Ελάχιστα πιο πάνω από το Budget σου και είναι και οι δύο καταπληκτικές, επαγγελματικού επιπέδου κιθάρες. Σε καινούργιες θα δυσκολευτείς να βρείς κάτι αντίστοιχο. Απλά ρώτα αν ισχύουν οι αγγελίες...

Πολύ καλά λόγια έχω ακούσει και για τα compressors του Robert Keeley. Δυστυχώς βέβαια δεν έχει τύχει να πέσει ακόμα κάποιο στα πόδια μου... http://www.robertkeeley.com/manuals/keeley_compressor.pdf