kpeyos

Ηeavy/Thrash/Prog Metal ναι... αλλά για grunge/stoner ουδεμία σχέση... άλλο ένα μειονέκτημα της συγκεκριμένης κιθάρας είναι η μάλλον χαμηλή μεταπωλητική της αξία σε σχέση με μια πραγματική Gibson/PRS. Πάντως +1 κι από μένα για amp.

Oι JJ EL34L είναι οι πιο καθαρές και open λυχνίες που έχω ακούσει στο είδος. Αν θες headroom και λυχνίες που δεν compressάρουν, μάλον είναι η καλύτερη επιλογή σε νέας παραγωγής λυχνίες. Αν θές περισσότερο compression και μεσαία στον ήχο σου προτίμησε τις απλές JJ EL34. Στις προενισχύτριες οι ΕCC83 είναι πιο καθαρές και με λιγότερα μεσαία από τις ECC803 της JJ. Eγώ πήγα τον Marshall μου στον τεχνικό μου και μου έβαλε σετ που είχε τσεκάρει ο ίδιος για καλύτερα αποτελέσματα (πολλές από τις λάμπες που κυκλοφορούν μέσω internet είναι ψιλοαπάτη). Εβαλά τις EL34L και τις ECC83 σε έναν Marshall JCM800.

Kι άλλη μια λύση σε hot P90 αν και λιγότερο boutique από τους Haussel, Lollars, Lindy Fralin και Bareknuckles. Οι συγκεκριμένοι μαγνήτες είναι κεραμικοί (πολύ γκάζι) και είναι hot (o hot) και καραhot (o custom).... http://www.seymourduncan.com/products/electric/specialized/progressive/sp902_hot_soapb/ http://www.seymourduncan.com/products/electric/specialized/progressive/sp903_custom_so/

Για μένα, που δεν είμαι session μουσικός, oύτε παίζω διασκευές στα liveάδικα, ούτε μπορώ να διαθέσω 5 ώρες την ημέρα για εξάσκηση ώστε να μπορώ πράγματικα να αξιοποιήσω τις ιδιατερότητες του διαφορετικού χαρακτήρα κάθε οργάνου, οι πολλές διαφορετικές κιθάρες με τις τόσο διαφορετικές απαιτήσεις στο παίξιμο και στο setup του ήχου είναι απλά πονοκέφαλος (και μάλλον και πλεονασμός)... Έκανα κοντά ένα χρόνο να συνηθίσω την Les Paul όταν "άλλαξα" από Tele, και αφού τελικά αναγκάστηκα να πουλήσω την Tele γιατί κατέληγα πάντα να παίρνω μαζί μου αυτήν όπου πήγαινα να παίξω. Πέρσι πήρα ξανά μια Tele λόγω νοσταλγίας περισσότερο, δεν την έχω πάρει ποτέ να παίξω εκτός σπιτιού...

Άστα να πάνε...κι εγώ περιμένω ένα σετάκι μαγνήτες απο την Aμερική. Έφτασε με USPS στις 20/1. Μάλλον δεν θα τις προλάβω τις ηχογραφήσεις τον Μάρτιο :-[ :-[

O.K και οι δύο εκθέσαμε τις απόψεις μας. Το αν εγώ θα λέω ότι παίζω με μαγνήτη P.A.F replica επειδή έχω δεκά ήχους αναφοράς στο μυαλό μου ή αν εσύ θα λές ότι δεν ξέρεις αν ακούγεται σαν P.A.F επειδή δεν έχεις παίξει με μερικούς original δεν νομίζω ότι δεν παρουσιάζει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως κατάλαβες τα παραπάνω είναι πάγια άποψη μου και δεν προσπάθησα σε καμιά περίπτωση να υπεκφύγω όπως ανέφερες προηγουμένως. Αυτό όμως που σηκώνει πολύ συζήτηση είναι το αν τελικά θα πρέπει να μπαίνουμε στην λογική της τσαπατσουλιάς, του "έλα μωρέ που θα παίξεις, που θα ακουστεί, ποιός θα το καταλάβει, ποιός μπορεί να τον "γράψει" αυτόν τον ήχο" κ.λ.π. Γιατί κατά τ' άλλα η πραγματική διαφορά μεταξύ των budget λύσεων και των boutique λύσεων υπάρχει και θα πρέπει να αναφέρεται. Η διαφορά ενός Seymour Duncan '59 π.χ κι ενός Sheptone Traditional ή ενός Seth Lover κι ενός Βareknuckles Stormy Monday είναι χαώδης όπως και η διαφορά στην τιμή τους παρόλο που αδιαμφισβήτητα οι Seymour Duncan είναι αξιοπρεπείς μαγνήτες. Αυτό σε ένα gearhead forum θα πρέπει να γραφεί. Τελικά ο αντίλογος κατά τη γνώμη μου έπί της ουσίας θα έπρεπε να είναι πάνω στο αν ή προτάσεις που έκανα (σχολιάζοντας, για να θυμίσω, τους Seymour Duncan Seth Lovers) αξίζουν ή δεν αξίζουν αν υπάρχουν και άλλες ή φθηνότερες που όμως να παίζουν το ίδιο καλά.

Πραγματικά αδυνατώ να συλλάβω την συλλογιστική της σκέψης. Δηλαδή εννοείς ότι αν πάρω έναν μαγνήτη που ακούγεται όπως ο ήχος που έχω σαν αναφορά από έναν καλλιτέχνη ή album, θα πρέπει να υπολογίσω ότι στο album έχει πέσει "καλλωπισμός" και άρα οι original μαγνήτες που ακούγονται εκεί στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότεροι; Άρα δηλαδή να μην αγοράσω τον μαγνήτη που ακούγεται καλύτερα κι απ' τον original;;; ;D ;D ;D Nα ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα. Κανείς κατασκευαστής μαγνητών δεν ισχυρίστηκε ποτέ στα χρονικά ότι θα πάρεις ένα σετ του, θα το συγκρίνεις με ένα οποιοδήποτε σετ P.A.F του '50 και θα είναι ολόιδιο. Όλοι χρησιμοποιούν μαγνήτες/ήχους αναφοράς, όπως χρησιμοποιεί κι όλος ο κόσμος όταν αναφέρεται σε αυτούς (στους P.A.F ιδιαίτερα). Παίρνεις τον μαγνήτη, τον βάζεις, τον ακούς. Αν πάρεις έναν WCR Crossroads π.χ, τον βάλεις σε μια Les Paul κι από κει σε έναν καλό Marshalloειδή ενισχυτή για να βγάλεις τον ήχο του Clapton και το καταφέρεις, τι σε νοιάζει από κεί και πέρα; Ο τελικός στόχος είναι ο ήχος που ήδη έχεις στο μυαλό σου. Και επειδή στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο ήχος του Clapton προερχόταν από P.A.Fs οι Crossroads είναι κατα τη γνώμη μου μια χαρά P.A.F κλώνοι. Τα παραδείγματα σαν το προαναφερθέν που έχω ακούσει προσωπικά θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον αρκετά, κι ας μην ξεχνάμε πως οι μουσικοί που στρέφονται σε τέτοιου είδους vintage εξοπλισμο, έχουν ως επι το πλείστον ήχους αναφοράς στο μυαλό τους. Και τώρα θα παρακαλέσω για μια απάντηση: Ποιά πιστεύεις εσύ ότι είναι από κει και περα η πρακτική χρησιμότητα του να έχεις ακούσει από κοντά ένα σετ P.A.F του 50, πέραν του ότι θα μπορούσες να λές ότι το συγκεκριμένο σετ κλώνων μοιάζει η δεν μοιάζει στο ένα σετ P.A.F που έτυχε κι άκουσες;

Για το τι θεωρούν πρότυπο P.A.F νομίζω ότι απάντησα. Σε πολλά sites (Βareknuckles, WCR, Sheptones π.χ) υπάρχουν και αναφορές σε αυτούς τους ήχους για περαιτέρω επεξήγηση του voicing που έχουν οι μαγνήτες τους. Απο 'κει και πέρα δεν έχει σημασία που δεν έχεις ακούσει από κοντά το Real Thing. Από κοντά θα ήθελες να ακούσεις κάτι που δεν ξέρεις, που δεν έχεις ήδη ακούσει σε 100000000000000000 ηχογραφήσεις. Και φυσικά με αυτό το κριτήριο συγκρίνεις και τους κλώνους τους.

Σαφώς και οι original P.A.F δεν ήταν πανομοιότυποι. Γι αυτό και η κοινή παραδοχή όταν αναφερόμαστε σε αυτούς είναι οι ήχοι των Clapton με τους Bluesbreakers, Dickey Betts, Joe Walsh, Duane Allman ή ακόμα Peter Green, Mick Rohnson, Paul Kossoff. Όλοι αυτοί είναι ήχοι μέσω των οποίων ένας καλός P.A.F κρίνεται. Σίγουρα στα 50s υπήρχαν και P.A.F που ήταν κακοί, ή υπερβολικά high gain ή οτιδήποτε άλλο. Όμως όταν αναφερόμαστε σε P.A.F ήχο, σαφώς δεν αναφερόμαστε σε αυτούς. Οι διαφορές τώρα στην κατασκευή, μεταξύ του τότε και του σήμερα, ξεκινάνε κατ' αρχάς από το ίδιο το σύρμα που χρησιμοποιείται στην περιέλιξη. Περισσότερες πληροφορίες... http://music-electronics-forum.com/showthread.php?t=5079 Υπάρχουν όμως και αδιαμφισβήτητα άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή τους για να αναπαράγουν αυτούς τους ήχους και άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο τα έχουν καταφέρει. Αυτό που εξαρχής ρώτησα είναι στο πού ακριβώς διαφωνείς. Έχεις ακούσει τους Dr. Vintage ας πούμε και δεν θεωρείς ότι έχουν P.A.F ήχο; Ή έχεις μια Ibanez με E.M.G και έχεις διαβάσει και δυό άρθρα στο internet...

Tεράστια σε μέγεθος ναι. Είναι όμως λίγο πιο ελάφρια από την Les Paul μου...

Δηλαδή όλοι οι DiMarzio και οι E.M.G που έχεις δοκιμάσει δεν μοιάζαν; ;D ;D ;D

Ποιούς έχεις ακούσει;

Για να ξεφύγω επίσης λίγο από τα κλασσικά υπήρξε μια Peavey T60 που κάποτε με έκανε να θέλω πάιξω funk...

Θα σου απαντήσω μόνο για τους Seth Lovers, γιατί τους άλλους δεν τους έχω ακούσει. Κατ' αρχάς είναι Alnico II. Aυτό εμένα μου αρέσει γιατί ξεμπασάρει αρκετά τις Gibson, αλλά αυτός ο ήχος δεν αρέσει απαραίτητα σε όλους αφού είναι αρκετά διαφορετικός από τους "κλασικούς" Alnico V. Σε αυτό το στυλ, θα κατέτασα τους Seth Lovers στην κατηγορία Μέτριοι/Καλοί. Σίγουρα θα τους προτιμούσα απο τους Αlnico II pro που είναι στην ίδια κατηγορία, αλλά θεωρώ ότι οι Antiquities είναι αρκετά καλύτεροι (=πιο στρογγυλοί), ενώ οι Bareknuckle Stormy Mondays είναι καλύτεροι από όλους τους προαναφερθέντες (=πιο πολύ σκάσιμο, δεν λασπώνουν ποτέ), και αρκετά φθηνοί επίσης, τώρα που έπεσε η λίρα. Oι πιο "αυθεντικοι" P.A.F που έχω ακούσει ήταν οι Woletone Dr. Vintage (νομίζω ότι δεν βγαίνουν πια όπως παλιά, μιας και ήταν προιόν συνεργασίας δύο κατασκευαστών) Άλλη μια πρόταση λίγο πιο high gain και high-fi ήχο σε Alnico II, είναι οι Jason Lollar High Wind, τους οποίους όμως δεν έχω ακούσει. Κορυφαίοι μαγνήτες επίσης αλλά σε άλλη εντελώς κατηγορία τιμής είναι οι Tom Holmes H450-H455 (τα καλύτερα βρώμικα σε P.A.F) και οι RS/Lindy Fralin True 60s (τους περιμένω).

Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο καλύτερος συγχρονος Big Muff κλώνος; Mε ενδιαφέρει περισσότερο το παλιό "Π" για ήχους a la Dinosaur Jr. Θα προτιμούσα πετάλια που κυμαίνονται σε γήινα ποσά (max. 300E), και στα οποία υπάρχει μια σχετική διαθεσιμότητα.

Σαφώς δεν θα πρέπει να επιλέξεις μαγνήτες πριν επιλέξεις ενισχυτή. Η προηγούμενή μου ερώτηση έγινε ακριβώς γιατί ο ήχος είναι ένα συνολικό πράγμα. Για παράδειγμα πριν 20-30 χρόνια οι metal κιθαρίστες χρησιμοποιούσαν μαγνήτες με τεράστιες εξόδους (πολύ γκάζι και πολλά μεσαία στον ήχο), γιατί οι ενισχυτές δεν τους το παρείχαν. Από την δεκαετία του '90 όμως και μετά π.χ τους Mesa Boogie Dual Rectifier δεν είχε πια σημασία πόσο δυνατούς μαγνήτες θα είχες γιατί οι ενισχυτές είχαν άπειρο γκάζι. Οπότε οι κιθαρίστες ξεκίνησαν να διαλέγουν μαγνήτες με χαμηλότερες εξόδους (λιγότερο γκάζι, περισσότερα πρίμα) που γενικά θεωρούνται πιο ευέλικτοι. Σήμερα υπάρχουν πολλές προτάσεις αν ξοδέψεις λίγο περισσότερα από ότι σε ένα σετ boutique μαγνήτες (οι οποίοι θα σου στοίχιζαν γύρω στα 300 ευρώ).

Ένα πολύ ωραίο σετ κυρίως για metal-hard rock, το οποίο χρησιμοποιήθηκε κατα κόρον πριν την επέλαση των boutiqueάδων είναι αυτό: DiMarzio PAF Pro Neck http://www.thomann.de/gr/dimarzio_dp151bkn_humbucker_pafpro.htm DiMarzio Tone Zone Bridge http://www.thomann.de/gr/dimarzio_dp155_bk.htm Για πιο καλές προτάσεις θα ήταν καλό να μας πείς, τι δεν σου αρέσει ακριβώς στο σετ που έχεις επάνω, και με τι ενισχυτή σκοπεύεις να παίξεις. σημ. Αν η κιθάρα σου έχει ήδη πολά πρίμα η πρόταση Jazz Νeck/JB Bridge δεν είναι καλή. O '59 της Seymour Duncan είναι μια καλή λύση σε κάποιες epi που υποφέρουν από αυτό γιατί προσθέτει μπάσα. Είναι όμως πολύ mid scooped για τα γούστα μου, και όχι τόσο καλός στα High Gain γιατί λασπώνει. Μια καλή ακόμα all around (πιο rock, λιγότερο metal πρόταση για epi είναι οι Burstbucker Pro της Gibson. Eπίσης μια σημαντική και φθηνή αναβάθμιση, για να ακούγονται σωστά οι μαγνήτες σου, απ' τη στιγμη που θα ξοδέψεις κάποια λεφτά είναι να αγοράσεις τέσσερα ποτενσιόμετρα της CTS κατά προτίμηση μετρημένα και matched από κάποιο από τα eshops που τα προσφέρουν (π.χ crazyparts.de), με μετρικό σπείρωμα για να ταιριάζουν στην κιθάρα σου.

Aυτόν τον χρόνο έδωσα έναν Mesa Boogie Studio 22+, σχεδόν ότι είχα από "καθαρά" boosters και tube screamer clones, εκτός από το συλλεκτικό Bartollini Tube-it, καθώς και ότι είχε απομείνει από ψηφιακό ή και "υβριδικό" modulation effect (chorus, delay). Απέκτησα μια PRS Singlecut που την είχα απωθημένο από το 2003 όταν τελικά με είχε κερδίσει η Les Paul. Eπίσης ξεκίνησα μια μικρή συλλογή από Fuzz & Treble Boosters την οποία ελπίζω να διανθίσω περαιτέρω (Hartman Vintage Germanium, Lovepedals 200 lbs of tone, ZVEX Fuzz Factory, PedalWorx Mc Fuzz, AnalogMan Beano Boost, BSM RM Metal. Τέλος στα effects προστέθηκαν πρόσφατα ένα Waterfall Chorus του JAM και ένα Tape Delay, ενώ επίσης ο JAM μου επισκεύασε και modάρισε το αγαπημένο μου Vintage Reissue RAT και την παλιά μου JEN Wha.

Είχα την αίσθηση ότι τα καλά ΝΚΤ275 που χρησιμοποιούνται στα FuzzFace Clones βρίσκονται σε έλλειψη (διαβάζοντας σε site όπως της Fulltone και του Analogman που κατά τη γνώμη μου τα έχουν καταφέρει καλύτερα). Το ίδιο και high gain OC που χρησιμοποιούνται στα κυρίως Treble Boosters αλλά και σε κάποια ToneBenders (διαβάζοντας πάλι σε site όπως της D*A*M και της ΒSM που είναι αυθεντίες στο είδος). Αν κάνω λάθος, και υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες προτάσεις στην αγορά θα με ενδιέφερε να μάθω,μιας και ήδη έχω αρχίσει μια μικρή συλλογή με τα εν λόγω πετάλια. Όσον αφορά γενικότερα τον ήχο και ειδικότερα τους ενισχυτές, ανέφερα σαφώς ότι τα προηγούμενα αποτελούν προσωπικές και σαφέστατα όχι απόλυτες απόψεις. Στα "αρχοντικά" βρώμικα προτιμώ μεγάλους ενισχυτές, που προσφέρουν power amp distortion σε αντίθεση με το clean+effects δόγμα ή τους studio amps των 15 watt. Επίσης προτιμώ και τα παλιά καλά Celestion ή τους πολύ καλούς κλώνους τους (Scumbacks) σε αντίθεση με κάποια Jensen, ή τα P.A speakers που αρέσουν πολύ σε κάποιους. Τα στεγανά στην Ελλάδα, αυτά που ορίζει ό καθένας, δεν είναι κακό πράγμα. Μάλλον υποφέρουμε (ηχητικά) απ' την έλλειψη τους.

Άλλος ο ήχος του stoner, άλλος του Metal κατά τη γνώμη μου. Για stoner: Effects: All types of fuzz/tonebenders/treble boosters - FuzzFace (NKT275)Clone (Fulltone '69),FuzzFace(BC 108) Clones (Lovepedals 200Lbs), Big Muff (Εlectroharmonics/Sovtek), Maestro Brassmaster Clones (Malekko B:assmaster), Sola Sound Tonebender Clones (Fulltone Soul-Bender, D*A*M MKII Profesional), Rangemaster Treble Booster Clones (B.S.M RM Metal ή Μajestic) - Σημ. Τα treble boosters ταιριάζουν καλύτερα με βρετανικά μεγάφωνα (βλ. Celestion) Μπορείς ακόμα από distortion να δοκιμάσεις κανένα RAT Clone όπως το Hartman Distortion. Octavian Clone, Chicago Iron Octavian (θεικό) κ.α Δυστυχώς λόγω έλλειψης τρανζίστορ γερμανίου που χρησιμοποιούν πολλά από αυτά τα εφέ οι τιμές έχουν εκτοξευτεί στα ύψη σε αυτά τα πετάλια Tι θα πρέπει, κατά την γνώμη μου, να αποφύγεις: α) Kιθάρες με πολύ high output μαγνήτες που θα είναι πολύ "σφιχτές" στα μπάσα και θα θυμίζουν metal. β) Eνισχυτές που δεν τους ταιριάζει μπροστά το fuzz. Ηigh Gain Amps όπως οι Boogie, Soldano, ENGL είναι φτιαγμένοι για λαμπάτο γκάζι και δεν συμπεριφέρονται καλά. Επίσης οι Fender που βασίζονται στον κλασικό Twin (6L6) δεν έχουν τα κατάλληλα πρίμα ούτε και το breakup για αυτά τα πετάλια. γ) Πετάλια για Οverdrive και Reverb. Άχρηστα πράγματα... :D όλα τα παραπάνω κατά την ταπεινή μου άποψη για το πώς ακούγεται το stoner...

Εννοούσα φυσικά ότι δεν υποστηρίζει την δική μου άποψη. (Τα ελληνικά είναι δύσκολα). Η εξαγωγή του παλίσανδρου συνεχίζεται παράνομα, κι όλες οι Αμερικάνικες εταιρείες δηλώνουν ότι έχουν pre ban stock. Απλά η τιμή του όπως και με ότι εξάγεται παράνομα (και άρα η ζήτηση του αυξάνεται κατακόρυφα) από τις χώρες τις Λατ. Αμερικής έχει φτάσει στα ύψη. Για να μη φτάσει η συζήτηση στις θεωρίες συνομωσίας για το ποιός επωφελείται από αυτό το παρεμπόριο (μόνο αυτός που έχει τα κονέ και την αποκλειστική διάθεση) και μπούμε στα πλαίσια της πολιτικής συζήτησης (που μετά έτσι κι αλλιώς θα γίνει χάος) σταματάω εδώ. ΄Oποιος θέλει πιστεύει εμένα, όποιος θέλει διαβάζει wiki. Η Γερμανία είναι απλά μια χώρα (άραγε να ξέρουν που πέφτει οι Αμερικάνοι;). Όταν πουλάς μια κιθάρα 5-10k απλά έπειδη έχει μια φλίδα από br. rosewood, όταν υπάρχουν χώρες με εκατομύρια συλλέκτες (βλ. Ιαπωνία), δεν ξέρω τι σχέση έχει η αναφορά σου.

'Εχοντας γυρίσει πάνω από τον μισό πλανήτη για διάφορες εργασιακές υποχρεώσεις, έχοντας μείνει στην Βραζιλία για κάποιους μήνες, όντας γιός ξυλουργού που έχει μεγάλο ερασιτεχνικό ενδιαφέρον και έχει δουλέψει με την ξυλεία σχεδόν όλων των ειδών και ερασιτέχνης κιθαρίστας τα τελευταία 17 χρόνια αυτή είναι μια πληροφορία την οποία γνωρίζω έχοντας ρωτήσει και ενδιαφερθεί προσωπικά, στον τόπο παραγωγής της συγκεκριμένης ξυλείας. Έκανα search στο google μετά από το σχόλιο του sf για να βρώ κάτι που να το υποστηρίζει, δυστυχώς δεν κατάφερα κάτι. Δεν ξέρω αν πρέπει πρώτα να ψάχνω τo internet και μετά να θεωρώ ότι γνωρίζω κάτι για να το postάρω. Υπαρχουν μέλη στο forum με τα οποία γνωρίζομαι προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια και μπορούν να επιβεβαιώσουν τις παραπάνω ιδιότητές μου. Νομίζω ότι είμαι πάρα πολύ σαφής και ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει διαβάζοντας τα παραπάνω την αξία ή μη της γνώμης μου.

Harilatron: Για την ακρίβεια, δοκίμασα 30 Gibson και PRS. Oι περισσότερες Gibson οι οποίες δοκίμασα ήταν της σειράς "Supreme". Διαπίστωσα ότι σχεδόν όλες οι PRS παίζαν πολύ καλύτερα (σαν playability και σαν ήχος) παρόλο που ξεκίνησα σαφώς διατεθειμένος για να αγοράσω Les Paul. Tις κιθάρες τις δοκίμασα δίπλα-δίπλα στον ίδιο ενισχυτή. Τελικά βρήκα για την ακρίβεια δύο Gibson που έπαιζαν, μια Pre-Historic '52 Reissue του '82 μεταχειρισμένη και την R0 του 2003. Να σημειώσω ότι αυτές τις κιθάρες τις δοκίμασα τελευταίες γιατί δεν μου άρεσαν καθόλου στο χρώμα. Τελικά πήρα την R0 γιατί προτίμησα τους Humbuckers από τους P90. Τώρα δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το ότι μόνο οι R0 του Α΄ εξαμήνου του '03 βγαίναν με Brazilian Rosewood και σήμερα πωλούνται πανάκριβα ή αν απλά ήταν εντελώς τυχαίο. Όπως και τα πολύ θετικά σχόλια όσων έχουν παίξει με την συγκεκριμένη κιθάρα. Να σημειώσω επίσης ότι τα τελευταία 17 χρόνια έχω παίξει με πάνω από 100 Telecaster όλων των ειδών. Telecaster (MIJ) ήταν και η πρώτη μου κιθάρα την οποία κράτησα 4 χρόνια, και ακόμα έχω μια Τokai Breezysound. Πριν 3-4 μήνες ενδιαφέρθηκε ένας φίλος μου για μια και τελικά φέραμε μια Don Grosh. Θα το πώ απλά. Δεν έχω ξανακούσει ποτε κάτι τέτοιο. Εν ολίγοις, πολλές φορές έχουμε την αίσθηση ότι γνωρίζουμε κάτι χωρίς να έχουμε όμως το κατάλληλο όργανο αναφοράς. O βραζιλιάνικος παλίσανδρος ξεχωρίζει απο τις μάυρες γραμμές λεπτές ή χοντρές αν πρόκειται για curly. To χρώμα του κατα τ' άλλα δεν είναι απαραίτητα βαθύ σκούρο. Ξεκινάει από ένα γλυκό σοκολατί και μπορεί να φτάει το εντελώς μάυρο αν όλο το κομματι της ταστιέρας προέρχεται από το νεκρό κομμάτι του δέντρου. Επίσης έχει ελάχιστους πόρους σε αντίθεση με πολλά παρόμοια ξύλα. Για να μην ακούω επίσης άλλες ανακρίβειες να προσθέσω ότι το συγκεκριμένο ξύλο δεν προέρχεται απο τα τροπικά δάση αλλά φυτρώνει στις όχθες. Επίσης δεν απειλείται με εξαφάνιση, αντίθετα υπάρχει σε εξαιρετική αφθονία άσχετα αν η βραζιλιάνική κυβέρνηση το έχει θέσει σε ειδική κατηγορία για να περιορίσει τις εξαγωγές, αυξάνοντας τις τιμές.

+1

Μάκη ο συγκεκριμένος είναι άλλος ένας κακός ενισχυτής της marshall για τον οποίο ισχύουν τα όσα έγραψα παραπάνω. Είναι ένας μύθος το ότι είναι ο ενισχυτής που χρησιμοποιούσε ο Slash ο οποίος όμως έγραφε αποκλειστικά με ένα moddαρισμένο 60's 1959 plexi.