kpeyos

Η μπορεί να έχεις ζήσει και λίγο στο Λονδίνο και να έχεις δεί την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται από τον μουσικό τύπο. (Σαν τις δικές μας αθλητικές φυλλάδες ένα πράγμα). Κάθενας που δεν τον ξέρει η μάνα του σε μια νύχτα γίνεται superstar - oι καινούργοι beatles, η βρετανική απάντηση στους strokes (στο grunge παλιότερα) κ.λ.π. Αν μάλιστα μπορεί και τροφοδοτεί τον τύπο αυτόν με φτηνιάρικες tabloid δηλώσεις, τότε μιλάμε για μουσικό ταλέντο επιπέδου Mozart...και συνεχίζεις και είσαι στην επικαιρότητα Καλά αυτός έχει περάσει και κάτι φάσεις αστρονομικές... ας μην τον πολυπέρνουμε σοβαρά... καλό το αστείο (ή το point), αλλά το psychocandy αποτελεί αντικείμενο μελέτης για τους boutiqάδες των 00s ( death by audio, wattson electronics και πολλοί άλλοι) ενώ με τον ήχο των Oasis δεν ασχολείται ούτε ο μέσος κιθαρίστας...

Σαφώς και είναι θέμα γούστου. Για το δικό μου γούστο μίλησα. Απλά και τότε (στην εποχή των πρώτων τους albums) και τώρα, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τον ντόρο, και αναρωτιέμαι μήπως σε ένα forum όπου τα μέλη του θα όφειλαν να έχουν έναν αριθμό ακουσμάτων θα έπρεπε να βάζουμε και μια προτεραιότητα με το τί ασχολούμαστε και όχι να "ψαρώνουμε" με το κάθε hype groupάκι που μας πασάρει το ο βρετανικός μουσικός τύπος...

Diclaimer: Tα παρακάτω αποτελούν αυστηρα προσωπικές απόψεις, δεν διεκδικούν το αλάθητο του πάπα... Ο.Κ. Δεν μπορώ να το κάταλάβω. Οι τύποι βγάλαν έναν σιγουρα overhyped πρώτο δίσκο (σιγά το live forever), έναν καλό δεύτερο δίσκο με τρία τέσσερα αξιoπρεπή single και μετά ...πάτος (αλλά πάτος με αξιοπρεπέστερο ήχο από τα δύο πρώτα τουλάχιστον)! Δεν κατάφεραν καν να βγάλουν ένα αριστουργηματικό album κι όμως συγκρίνονται και στο μυαλό κάποιων ξεπερνάνε μπάντες όπως οι Stone Roses, οι Smiths, ακόμα και με τους Blur και τους Charlatans και τους James και τους Suede (που τουλάχιστον έχουν ένα τέτοιο album στο ενεργητικό τους); Έχει ακούσει κανείς το "the stone roses" το "the queen is dead" το "parklife" το "gold mother" το "suede" (αναφέρω μόνο τα πιο γνωστά παραδείγματα, και μόνο της Brit Pop της εποχής). Τα lead lines του Gallagher είναι για σεμινάριο με τίτλο "αν δεν ξέρεις κιθάρα παίζε μόνο ακκόρντα, για το όνομα της παναγίας". Ο ήχος τους βελτιώθηκε μόνο μετά το δέυτερο album όταν είχαν πια σταματήσει να γράφουν τραγούδια και ουσιαστικά ήταν "ξεπατίκωμα" από τους Hurricane #1. Δηλαδή για τους Jesus and Mary Chain π.χ που πήγαν τον κιθαριστικό ήχο 20 χρόνια μπροστά τι θα έπρεπε να κάνουμε; Λαϊκό προσκύνημα για την επανένωση τους; Όσο για τα beatle pop τραγουδάκια, σαφώς και δεν χρειάζεται να καθήσει να τα γράψει ένα μέλος του noiz. Όλη η βρετανική σκηνή με αρωγό το NME με αυτό ασχολείται. Βάζω στοίχημα ότι τον ίδιο θρήνο θα διαβάζω σε λίγα χρόνια που θα διαλυθούν οι...Stereophonics

Νομίζω ότι κάπου εδώ θα πρέπει να μπει και το πόσα χρήματα είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις. Επίσης θα βοηθούσε να μας πεις τί δεν σου άρεσε στον ενισχυτή που ως τώρα είχες. Επίσης όσο αφορά watt όντως υπάρχουν και ενισχυτές 15-22 watt που βολεύουν σαν ένταση περισσότερο. Όμως ακούγονται (ως χροιά και ως ατάκα) διαφορετικοί από τους μεγαλύτερους "αδερφούς" τους. Ως τώρα το μόνο που μπορώ να προτείνω είναι να πάς σε 2x12 καμπίνα (ή oversized 1x12) ώστε να έχεις τουλάχιστον πλήρη συχνοτική απόκριση στα μπάσα σου (οι μικρές 1x12 καμπίνες πάντα ακούγονται λειψές κατά τη γνώμη μου). Αυτό από τη στιγμή που θες έναν ενισχυτή γενικής χρήσης. Αν δεν σε ενδιαφέρουν τα απολύτως καθαρά δε, βάσει των γούστων σου, μάλλον προτείνω κάτι της "βρετανικής" σχολής (στυλ Marshall, Vox κλπ) με ανάλογα μεγάφωνα. Ακόμα καλό θα ήταν να μας πείς και τι effects χρησιμοποιείς. Αν παίζεις με πολλά delay, reverbs, chorus κλπ, αλλάζει πάλι το πράγμα...

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι οι Gang of Four ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιρροή που είχαν οι "Tρύπες"... Anyway φοβερή μπάντα...

...και μετά την αγοράζεις κι από Τhomann http://www.thomann.de/gr/tonepros.html

Ως προς την συμβατότητα, τα αμερικάνικα σπειρώματα είναι ίντσας ενώ τα ευρωπαικά και τα Ιαπωνικά μετρικά. Η κιθάρα σου έχει μετρικά. Μιας και θα μπείς στον κόπο βάλε την καλύτερη...(τσέκαρε το link): http://www.tonepros.com/products.htm Ο.Κ μάλλον κατάλαβα τι εννοείς με τα ελατήρια... Μη σε απασχολεί. Βάλε απλά μια αλουμινένια γέφυρα (σετ) της TonePros με μετρικό σπείρωμα...

Eίναι λίγο δύσκολο να βρείς στα 600 ευρώ αμοντάριστο vertical input με EL34 (τα "αμερικάνικα" φορούσαν 6550) JCM 800 2203 (100 watt head) ή 4104 με 2 x Rola Celestion G12-65 (50 watt combo). Σημείωση: Tα G12 65 δεν έχουν καμία σχέση με τα G12 70 ή τα G12 75 και η αγορά της σειράς Heritage της Celestion κοστίζει... Bέβαια τίποτα δεν είναι απίθανο, αλλά όσο περνάει ο καιρός οι τιμές αυτών των ενισχυτών ανεβαίνουν. ...ο ευτυχής κάτοχος ενός 4104

Στο δικό μου μυαλό το high-end και το hi-fi είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το μεν high end είναι ένας όρος που σημαίνει ότι η κατασκευή ενός οργάνου/μηχανήματος/λογισμικού έχει γίνει με μια λογική που προσεγγίζει την μέγιστη ποιότητα κατασκευής, άσχετα αν ο σκοπός είναι να αναπαράγει πιστά, να κλωνοποιήσει κάτι που δεν αναπαράγει πιστά όσο πιο πιστά μπορεί, ή να προσθέσει ένα δικό χρώμα ή eq ή οτιδήποτε . Πάντοτε όμως θέλει να το κάνει με τον πιο ποιοτικό τρόπο. Το transparecy από την άλλη έχει να κάνει περισσότερο με high fi υλοποιήσεις η οποίες μπορεί να είναι επιθυμητές, μπορεί και όχι ανάλογα με την εφαρμογή. Μπορεί ας πούμε να σου αρέσουν οι low fi ηχογραφήσεις των Pavement αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θές να τις ακούς ακόμα πιο low fi από ένα πικάπ των 10 ευρώ...

1. Μπα... η signature Jazzmaster του J. Mascis (Dinosaur Jr.) είναι πολύ πιο άσχημη... 2. Σαν να το καθυστέρησε λιγάκι η fender. Έχουν περάσει καμιά 15αριά χρόνια από τότε που βρέθηκαν οι Sonic Youth στο απόγειο της φήμης τους...(και όχι στο καλλιτεχνικό τους βέβαια - αυτό ήταν ακόμη πιο πρίν)

Νομίχω ότι το βάρος, το αν είναι chambered ή όχι, και η ποιότητα κατασκευής κλπ παίζουν περισσότερο ρόλο σε μια gibson. Aν σε ενδιαφέρει αποκλειστικά το flame τσέκαρε την κατασκευή μιας αρκετά εντυπωσιακότερης, εδώ... http://www.schroederguitars.com/forums/showthread.php?t=1142

Για φθηνό Delay θα πήγαινα στο Boss DD3. To χρησιμοποιούν και οι μισοί επαγγελματίες, κάποιοι από αυτούς δε κατά κόρον. Νομίζω ότι το πουλάει κάποιος συμφορουμίτης 80 ευρώ...καλή τιμή μου ακούγεται... Για chorus το eh είναι όντως καλό, αν σου αρέσει ο συγκεκριμένος ήχος

Mάγκας μεγάλος...

...ή τι χρησιμοποιείτε ως treble booster τέλος πάντων, σε dark ενισχυτές/μεγάφωνα (βλ. Marshall/Vox κ.λ.π). Με αφορμή το άρθρο για τον Diaz και το texas ranger (δεν το έχω ακούσει)... Ξεκινάω εγώ... Από τη σειρά της BSM και αυτά που δοκίμασα (RangeMaster, Hornsby Skewes, Orange, Brian May, Fireball και RM Metal) προτίμησα to RM Metal κυρίως γιατί είχε τo λιγότερο Treble Roll-Off, ενώ είχε και το μεγαλύτερο "φάσμα" gain σε όλο το οποίο ακούγεται το ίδιο καλά... Τελικά κατέληξε να είναι το "δεύτερο" μου όμως (εκτός πεταλιέρας, εντός "συλλογής"), μιας και τη θέση του πήρε πέρυσι το AnalogMan Beano Boost, το οποίο αν και κατά τη γνώμη μου δεν ακούγεται σαν "παραδοσιακό" treble booster (όλα τα TBs της BSM ήταν πολύ πιο κοντά) είναι πάρα πολύ εύχρηστο, ακόμα και για να "καθαρίσεις" έναν JCM800 με το volume της κιθάρας στο 9 ή και σαν booster μετά από fuzz...

Αν δεν απατώμαι οι heritage φοράνε stock κινέζικα vox μεγάφωνα και όχι τα αγγλικά celestion... Δεν τους έχω ακούσει από κοντά, οι κριτικές όμως λεν ότι τα συγκεκριμένα ηχεία είναι τα χειρότερα alnico που παίζουν... Το celestion gold είναι άστοχη αγορά για τον AC15. Aδικείται στις 1x12, και γενικότερα στις "μικρές" καμπίνες. Θέλει τουλάχιστον μια oversized για να έχεις και κάποιον σχετικό όγκο. Στις 2x12 είναι όντως πολύ καλό, συμπεριφέρεται ακριβώς σαν το blue... Στον Vox του 60κάτι που είχα ξεσκίσει στο 10+boosters/οds/Wha κλπ σε παλιότερο session, δεν κατάφερα να "καψω" μεγάφωνο, οπότε επιφυλλάσομαι....

Ένα στοιχείο των George L είναι ότι πραγματικά αφήνουν όλο το high end να περάσει, με συνέπεια να τονίζεται υπερβολικά σε κάποιες περιπτώσεις. Έτσι, σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να σου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι "κόβονται" κάποιες άλλες συχνότητες, ιδιαίτερα αν χρησιμοποιείς το συγκεκριμένο καλώδιο "καρφί" στον ενισχυτή (όπου δεν έχεις απώλειες high end από ένα μεγάλο pedal chain π.χ)... Προσωπικά ρυθμίζω το eq των καλωδίων χρησιμοποιώντας ένα τρίμετρο Evidence από την κιθάρα στα πετάλια, και απο εκεί και πέρα GeorgeLs...

Aν και δεν είμαι ειδικός μιάς και τα Dumbleoverdives δεν είναι και πολύ του γούστου μου, θα έλεγα με σειρά προτίμησης 3,1,2. Καθαρά με κριτήριο το πόσο "φυσικό" ακούγεται το καθένα...

H γεωμετρία και η διαφορά στη μέθοδο κατασκευής με την έως τώρα πείρα μου έχουν αποδειχτεί ανυπέρβλητα εμπόδια. Δεν έχω ακούσει ούτε διπλό σε μέγεθος μονού που να ακούγεται πραγματικά σαν διπλός (είναι πολύ "στενοί" με μηδενικό note bloom), ούτε και P90 σε μέγεθος διπλού που να ακούγεται ακριβώς σαν P90 (είναι επίσης πιο στενοί και πιο σφιχτοί, πιο κοντά σε overwound μονούς).

Kαι οι δύο νομίζω έπαιζαν με "πραγματικούς" διπλούς στο bridge. Kαι κατά τη γνώμη μου, μάλλον καλά έκαναν μιας και οι "διπλοί σε μέγεθος μονού" που έχω ακούσει με εξαίρεση τους Burden δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο... Εγώ στη θέση σου θα προτιμούσα έναν διπλό λοιπόν με πρώτη επιλογή τον Seymour Duncan Custom Custom (και ώς πιο φθηνό), WCR Godwood (ανεβαίνοντας τιμή) και κατά προτίμηση AII για πιο "γλυκά" πρίμα, και Bareknucke "the mule" επίσης AII αν θές και κάτι λίγο πιο vintage (αν και δεν το πολυκόβω)...

Πιάνοντας λιγάκι το θέμα απ' την αρχή... Οι overwound μαγνήτες σταμάτησαν να είναι δημοφιλείς από τα 90s και μετά οπότε εμφανίστηκαν μαζικά τα high gain τέρατα Marshall JCM 900, Μesa Boogie Dual Rectifier κ.λ.π. Από τότε άρχισε να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχει λόγος να θυσιάζεται η ευχρηστία και η πολυμορφία του ήχου που μπορεί να έχει ένας μαγνήτης (οι overwound μαγνήτες των 80s ήταν τίγκα στα μεσαία), μιας και οι συγκεκριμένοι ενισχυτές δεν χρειάζονταν μια πολύ υψηλή έξοδο για να υπεροδηγηθούν. Η DiMarzio είχε κάνει όνομα στα 80's κυρίως με τους κεραμικούς της μαγνήτες οι οποίοι χρησιμοποιούνταν κατά κύριο λόγο στις superstrat της εποχής. Οι Paf Pro, Super Distortion και Τone Zone ήταν από τους πλέον δημοφιλείς της εποχής... Η Seymour Duncan πάντα υπήρχε στο μυαλό όσων έψαχναν για κάτι πιο vintage ή vintage hot. Είχε συνήθως Αlnico II και V μαγνήτες. Απευθύνονταν κυρίως σε χρήστες LesPauloειδών και μοντέλα όπως ο '59, ο JB, o Jazz και ο ΑlNiCo II απαιτούσαν κιθάρες περισσότερο dark με αρκετά μπάσα. Eπίσης πολύ δημοφιλείς, σε κάποια L.P copies κυρίως που ήταν πιο bright, αλλά και οι καλύτεροι vintage διπλοί που έχω ακούσει σε bright όργανα γενικά (π.χ Fender) ήταν ο Pearly Gates και (αργότερα νομίζω) o Custom Custom... Σήμερα, η diMarzio έχει βγεί λίγο "εκτός μόδας" μαζί με τον ήχο του Hard Rock των 80's (αν όμως κάποιος θέλει αυτόν τον ήχο, παραμένει κατά τη γνώμη μου κορυφαία μακράν επιλογή)... Η Seymour Duncan έχει να αντιμετωπίσει όλους τους vintage oriented boutiqάδες οι oποίοι κινήθηκαν στην κατεύθηνση "ήχος απ' το τάδε album" ή "της συγκεκριμένης κιθάρας του τάδε" με πραγματική επιτυχία τις περισσότερες φορές και με τιμές αρκετά ανταγωνιστικές σε σχέση με το παρελθόν που ήθελες τρία μηνιάτικα για ένα σετ π.χ του Tom Holmes...

Tα παλιά Guv'nor και Shredmaster είναι όντως από τα πλέον παραγνωρισμένα και αξιόλογα πετάλια. Eίναι positive ground με πολύ ζεστό ήχο που παίζουν το ίδιο καλά και πειστικά σε όλο το φάσμα του gain, είτε θέλεις JTM45 στο 5 crunch, ala ΑC/DC, είτε πιο compressed (superbass-JCM 800 low input) ήχους. Eπίσης παίρνουν μπροστά ότι booster μπορεί κανείς να φανταστεί, ενώ έχουν και lοοp το οποίο κυρίως χρησιμεύει για σύνδεση compressor με Υ cable. Παίζουν το πολύ καλά είτε θες να boostαρεις λαμπάτη marshalloκεφαλή είτε έχεις σπίτι σου ένα 8" keyboard monitor ??? όπως εγω που το χρησιμοποιώ έτσι για practice... Πολλά από τα σημερινά boutique πετάλια των 250+ ευρώ δεν κάνουν ούτε τα μισά... Δυστυχώς οι επανεκδόσεις της marshall δεν έχουν καμία σχέση. Ακούνται πολύ πιο κοντά σε silicon fuzzodistortion, μάλλον βαρετό θα έλεγα... Ακόμα και πετάλια που το έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω από πλευράς ποιότητας ήχου (πχ Menatone) κατά τη γνώμη μου δεν αξίζουν τον κόπο όσο αυτά τα πεταλάκια τα βρίσκεις ακόμα πάμφθηνα...

Κατ'α τη γνώμη μου, και όπως είπες είναι υποκειμενικό. α. Το Ο/D channel δεν θα το χρησιμοποιούσα. β. Στο καθαρό, τα μόνα πετάλια που μου ακούγονται καλά στο γκάζι είναι κάποια βαριά distortion (π.χ Rat) και τα οποία όμως και πάλι έχω την αίσθηση ότι λίγο να μην τα προσέξεις ή θα "λασπώνουν" ελαφρώς στα μπάσα ή θα "ξύνουν" στα πρίμα. Στα "δύσκολα" κατά τη γνώμη μου βρώμικα (break-up, crunch, με χρήση boosters, treble boosters, boostάρισμα με o/d, "παραδοσιακών" fuzz κλπ) ο Peavey υπερτερεί. Αλλά και αυτό έχει να κάνει με τον παίκτη. Έχω δεί ανθρώπους που τους αρέσει να βάζουν treble boosters στους super reverb... :o

Αν έπαιζα περισσότερα καθαρά (πεντακάθαρα, δηλ. jazz/country) θα προτιμούσα τον Fender. Aπό light crunch και πάνω (έστω και με πετάλια) τον Peavey. Kαι στους δύο μάλλον θα άλλαζα μεγάφωνα.

Αν θες ήχο Maiden, χρειάζεσαι μεν γκάζι, αλλά όχι τίποτα υπερβολικό. Και σίγουρα λαμπάτο marshalloειδές ενισχυτή. (Αν και τα πετάλια που παραθέτω παρακάτω είχαν πολύ καλό αποτέλεσμα και στους παλιούς τρανζιστοράτους Marshall Valvestate). To πετάλι δεν είναι απαραίτητο να είναι λαμπάτο και προσωπικά δεν έχω βρεί και κανένα λαμπάτο distortion που να μου έχει "κάτσει". Με τις άνωθεν προϋποθέσεις: α. Vintage Marshall Shredmaster. Ένα από τα καλύτερα πετάλια που κυκλοφόρησαν ποτέ, από τα πιο παραγνωρισμένα, (μπορείς να τα βρείς και με 60-70 ευρώ), φυσικά discontinued οπότε πάς για μεταχειρισμένο. http://cgi.ebay.co.uk/Marshall-Shredmaster_W0QQitemZ190316661331QQcmdZViewItemQQptZUK_Guitar_Accessories?hash=item2c4fc1ca53&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=65:12|66:2|39:1|72:1688|240:1318|301:1|293:1|294:50 β. Vintage Μarshall Guv'nor. Ότι ακριβώς ισχύει και για το προηγούμενο (είχαν κυκλοφορήσει μαζί στις αρχές της δεκαετίας του '90). Λίγο λιγότερο gain και διαφορετικό στα μεσαία. http://cgi.ebay.co.uk/Marshall-The-Guv-Nor-80s-overdrive-made-in-england_W0QQitemZ300327485514QQcmdZViewItemQQptZUK_Musical_Instruments_Outboards_Effects_MJ?hash=item45ece9c04a&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=65:12|66:2|39:1|72:1688|240:1318|301:1|293:1|294:50 Προσοχή: Aναφέρομαι στα discontinued μοντέλα με τα τετράγωνα μαύρα κουτιά. Οι επανεκδόσεις της Marshall που κυκλοφορούν σήμερα, δεν είναι το ίδιο καλές... γ. Αν έχεις μεγαλύτερο budget, Μenatone King Of Britains. Από την σειρά των boutique και πολύ προσεγμένων πεταλιών της Menatone η οποία έχει βασιστεί στη σειρά πεταλιών που προανέφερα. Δεν έχω ακούσει από κοντά το συγκεκριμένο, μπορείς να βρείς όμως δυο τόνους βίντεο στο youtube. http://www.menatone.com/menatone_2006/KOB.html Αν είσαι υπερβολικά low budget, και δεν εχεις ούτε ενισχυτή της προκοπής, μάλλον ένα καλό σημείο να ξεκινήσεις είναι τα παλιά valvestate της Μarshall ή κάποιο Randall, για αρχή, για να κάνεις τη δουλειά σου.

Aκριβώς! Και γι αυτό κάποιοι boutiqάδες (Ron Kirn, Don Grosh) κατάφεραν να πουλάνε κιθάρες στα 1400-1500 ευρώ οι οποίες χτυπάν στα ίσα τις "Masterbuilt" της Fender των 4-5 χιλιάδων. Και σίγουρα αυτός που θα προτιμήσει την Masterbuilt κατά τη γνώμη μου ή δεν γνωρίζει τους κυρίους αυτούς, ή έχει "κόλλημα" με το headstock. Και αυτό γιατί το προϊον έιναι ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο. Στην Gibson δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι ανάλογο. Υπάρχουν μεν high end αντιγραφές αλλά κοστίζουν τόσο όσο και οι ¨καλές" VOS. Αυτό είναι μια διαφορετική κατάσταση. Και στη Fender όσο οι high end αντιγραφές περιορίζονταν στις Suhr και στις Τom Anderson που ήταν πανάκριβες ο ανταγωνισμός ήταν μια άλλη υπόθεση.