kpeyos

Αν πας σε μεταχειρισμένη που δεν θα τη δεις, τότε αναγκαστικά καλή τη πίστει. Το βίντεο βοηθάει όπως είπε και ο @gkourmoul1, αξιολογήσεις αν υπάρχουν πχ στο Reverb είναι επίσης αρκετά ενδεικτικές. Γενικά τα περισσότερα παιδιά κι εδώ μέσα δε θα ξεφτιλιστούν για 5-6 κατοστάρικα. Εμένα στα 20+ χρόνια στις αγγελίες και με άπειρες συναλλαγές, μόνο ένας εξυπνάκιας μου 'τυχε κι αυτός ακόμη δέχτηκε τελικά να του επιστρέψω την κιθάρα.

OK οπότε μιλάμε για μεταχειρισμένη αν θες να ανέβεις level. Και καλύτερα HSS (διπλός-μονός-μονός). Η Schecter που σου πρότεινα στο προηγούμενο post είναι B-Stock και end-of-life (έχει κανονικά σταματήσει να κυκλοφορεί) και ο Thomann τη δίνει σε τιμή που δεν τη βρίσκεις εύκολα ούτε σαν μεταχειρισμένη. Βέβαια είναι στα 700€, πρέπει να ανέβεις λίγο. Kαι βέβαια έχουμε και αυτή τη ωραιότατη Fender American Standard για να τελειώνεις μια και καλή με κιθάρα στα 850€ https://smart.noiz.gr/details.php?id=578997 Πέριττό να πώ ότι υπάρχουν άπειρες MiM Fender στις αγγελίες στις τιμές που ψάχνεις. Αν ψωνίσεις μεταχειρισμένη βεβαιώσου μόνο ότι τα τάστα είναι σε πάρα πολύ καλή έως άψογη κατάσταση και ότι δουλεύει η βέργα του μπράτσου.

Υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα Μεξικάνικων Fender. Αν μιλάς για τις καινούργιες, προτείνω να πας στην καινούργια σειρά Player II, ειδικά αν προτιμάς τις Rosewood ταστιέρες. Γενικά φαίνονται πιο προσεγμένες. Πιθανότατα θα χρειαστούν και πάλι ένα καλό setup & κόψιμο/καινούργιο nut για να φτάσουν σε πραγματικά καλό επίπεδο. Σε Μεξικάνικη πάντως προσωπικά προτείνω να βρείς μια μεταχειρισμένη 10ετίας Classic Series 50s ή 60s. Eίναι από τις καλύτερες intermediate κιθάρες που κατασκευάστηκαν ποτέ, κάποιοι τις προτιμούν και από πολύ πιο high-end μοντέλα. Να αποφύγεις σε μεταχειρισμένες αυτές που γράφουν "Made In Mexico" κάτω από το Fender στην μπροστινή πλευρά του μπράτσου. Eίναι η πρώτη Μεξικάνικη σειρά που ακόμη μάθαιναν και είναι χάλια σε ταστοδουλειά, χειρότερη ίσως και από τις σημερινές Squier. Να αποφύγεις επίσης τις Made in USA "Highway" Series, που ήταν κι αυτές intermediate μοντέλα. Επίσης χάλια. Τώρα για το θέμα μονοί/διπλοί κλπ είναι θέμα γούστου δικού σου. Σε αυτό το στυλ κιθάρας αξίζουν ως VFM (αλλά με μικρότερη μεταπωλητική αξία) και οι Charvel και Schecter. Κιθάρες όπως αυτή η Charvel ή αυτή η Schecter είναι πολύ καλύτερες απ' ότιδήποτε καινούργιο Fender μπορείς να βρεις, αλλά με κάποιες μικροδιαφορές, οπότε είναι και πάλι θέμα γούστου.

Νομίζω ότι οι πραγματικά επιβλαβείς μονώσεις ήταν αυτές που κατασκευάζονταν από αμίαντο, ο οποίος πλέον απαγορεύεται. Πλέον όλα τα υλικά μόνωσης έχουν πιστοποιητικά ότι είναι "asbestos-free".

Tο Southern Harmony και ο Marc Ford ήταν ίσως ο λόγος που αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική το 1996. Ως τότε έπαιζα πλήκτρα και μπάσο ως ένας μικρός JPJ ?. Tα πρώτα δύο άλμπουμ των BC είναι από τα ελάχιστα straight rock albums που αγάπησα. Δεν έχω γενικά τέτοια ακούσματα. Από το τρίτο και μετά με εχασαν κι αυτοί...έπεσε ο Marc στο ποτό και στα ναρκωτικά, ο τραγουδιστής έκλαιγε τη μοίρα του κλπ κλπ

Αν αποκτήσουν σοβαρές ταστιέρες αντί γι' αυτά τα σκατουλί εκτρώματα που είχε η πρώτη σειρά, θα μιλάμε για μια από τις πιο VFM σειρές όλων των εποχών. Στην αγορά μεταχειρισμένων οι υπερτιμημένες σήμερα Classic Series θα πέσουν αρκετά σε αξία ενώ η 1η σειρά player θα πάει πανέρια.

Πιο πολύ ακούγεται σαν σύγχρονος boutique παρά σαν παλιός Marshall. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό.

Σαν το Steven Slate Drums τίποτα για μένα. Μετά θα έβαζα τα MixWave. Στα ΕΖDrummer / Superior Dummer τα περισσότερα κιτ είναι φουλ εφεδιασμένα και σχεδιασμένα να κάνουν ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι "mix ready" τύμπανα. Πάντα χρειάζονται πολύ πείραγμα και πολύ κόψιμο το reverb για να ακουστούν σχετικά πειστικά. Δε θα τα πρότεινα σε αρχάριο αν μπορεί να πάει στα προηγούμενα. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσον τα ηλεκτρονικά τύμπανα που πάιζει ο OP έχουν δυναμικές. Αν δεν έχουν πολλές καλό είναι να παίξει με το "humanize" (ή ότι αντίστοιχο έχει το daw που χρησιμοποιεί). Άλλο ένα κόλπο είναι να ακούσει σε ποια velocities ακούγεται καλύτερα το σετ. Με την εμπειρία μου αυτό συνήθως είναι στο 70-80%. Μετά το 90% μπορεί τα samples να αλλάζουν και να γίνονται λιγότερο πειστικά.

Θυμάμαι την Trident που ηχογραφούσαμε πριν το studio την αλλάξει σε SSL. Πολύς χαρακτήρας και χρώμα, μόνο καθαρή δεν την έλεγες. Αλλά ποτέ δεν έξυνε τίποτα και έβγαινε πάντα ένα ωραίο punch στα μεσαία, ισως τα έφερνε λίγο πιο μπροστά. Τί ζητάς από τις φωνές και τα έγχορδα όταν επιλέγεις μια Trident προσομείωση;

@npap Δεν είναι κακοπροαίρετη η κριτική μου, απλά προσπαθώ λίγο να βοηθήσω τον @j.g.!!! στο επόμενο βήμα. Σίγουρα πρόκειται για μια home παραγωγή αλλά ίσως αν καταλάβει πέντε βασικά πράγματα, θα μπορέσει εύκολα να βελτιώσει το επίπεδο της παραγωγής του -ΑΝ είναι αυτός ο σκοπός του. Γιατί αν του αρέσει ως έχει, τότε μια χαρά. Το πώς να μην ακούγονται τα τύμπανα χωρίς αυτό το "machine gun effect" του ίδιου sample, το γιατί ένα φοβερά hi-end sample τυμπάνων μάλλον δε δένει με lo-fi κιθάρες, το πώς οι κομπιουτερέ κιθάρες μπορούν να ακούγονται πιο φυσικές και η ρυθμιση των levels μιας μίξης, δεν είναι σήμερα μια εκπληκτική τέχνη - οι περισσότεροι ερασιτέχνες και οι home παραγωγές πλέον τα κατέχουν αυτά. Όσο για την τότε punk σκηνή, και γράφοντας ως Εξαρχειώτης της τότε φάσης: Κατ' αρχάς όταν έγραψα "κατα λαθός" εννοούσα αυτό που έγραψες κι εσύ. Ο αρχικός σκοπός δεν ήταν να βγει lo-fi. Καθώς όμως λαμπάτο Marshall τότε δεν είχε κανείς και λεφτά για studio και κανονικές ηχογραφήσεις επίσης δεν είχε κανείς (αφού ακόμη και το τελευταίο χρέπι απαιτούσε να δουλεύεις δυο μήνες για ένα demo), συνήθως οι περισσότεροι κατέληγαν να ηχογραφούν με καναν Marshall Valvestate την πρόβα και αυτό ήταν και το demo tape. Αν ήσουν μια αναγνωρισμένη underground μπάντα τότε μπορεί να σκεφτόσουν και την ακραία ακριβή λύση να γράψεις σε 8-κάναλο, νοικιάζοντας και καναν ενισχυτή από backline που θα σου πήγαινε όλο αυτό σημερινά εύκολα 5-6 χιλιάρικα για 5-6 κομμάτια. Τώρα για ηχογραφήσεις τυμπάνων τί να συζητήσουμε; Καινούργια δέρματα + κούρδισμα + στήσιμο + αξιοπρεπής χώρος + καλό ντραμσετ με πιατίνια της προκοπής + καλό σετ μικρόφωνα; Αυτά στην Αθήνα του '80 μόνο Νταλάρας - Αλεξίου παίζει να τα είχαν :) Παρόλα αυτά οι μίξεις τους δεν ήταν εντελώς ότι να 'ναι. Υπήρχε κάποιες φορές αυτή η σκυλάδικη αισθητική που μόνο με punk δεν είχε σχέση και ήθελε τον τραγουδιστή να ακούγεται πολύ πιο πανω απ την υπόλοιπη μπάντα αλλά μέχρι εκεί. Εν κατακλείδι, αυτό που έγραψα για το ψηφιακό-κουμπιουτερέ αντίστοιχο μια τότε παραγωγής, δεν το θεώρησα προσβλητικό για κάποιον που του αρέσουν αυτές οι παραγωγές. Τώρα αν ο δημιουργός παρεξηγήθηκε γιατί θεωρούσε πως είναι μια αντικειμενικά καλή μίξη και πως τύμπανα και κιθάρες ακούγονται φυσικά, αυτή δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρόθεσή μου. Αν θέλει όντως να ακούγονται πιο φυσικά, νομίζω ότι μπορούμε να του δώσουμε κάποια hints.

@j.g.!!! Όταν λέω εκτός μίξης εννοώ ότι η ένταση, η χροιά και ο χώρος τοποθέτησης τους δεν είχε καμία σχέση με την υπόλοιπη μίξη. Πχ αυτό το υπέρλαμπρο hifi ταμπούρο σαν ήχος σε σχέση με τις sludge noise κιθάρες δεν κολλάει πουθενά. Και είναι και πάρα πολύ δυνατά. Όταν λέω ψηφιακό-κομπιουτερέ δεν εννοώ ότι χρησιμοποιήθηκε υπολογιστής. Εννοώ ότι κάνει μπαμ πως οι ήχοι δεν είναι φυσικοί. Ούτε τα τύμπανα, ούτε οι κιθάρες. Αλλά επειδή ακριβώς είναι τόσο προφανές, έχει κάποιο χαρακτήρα επειδή όπως και οι μπάντες του 80 είναι κατά λάθος low fi, απλά με τον αντίθετο τρόπο. Μου φάνηκε απίστευτο να ήταν αυτά τα τύμπανα-πολυβόλο φυσικά. Μπήκα στο κανάλι σου, παίζεις με ηλεκτρονικά τύμπανα. Πάνω κάτω το ίδιο είναι λοιπόν.

Στην αρχή νόμιζα ότι το drum machine είναι εκτός μίξης μέχρι που μπήκε η φωνή και ήταν τόσο εκτός μίξης που τίποτα άλλο δεν είχε σημασία στην πραγματικότητα. Γενικά θα το χαρακτήριζα το ψηφιακό-κομπιουτερέ αντίστοιχο μιας τετρακάναλης low budget πανκ μπάντας των Ελληνικών 80s. Έχοντας ζήσει αυτές τις εποχές έχω μια συμπάθεια στο είδος παρόλα αυτά ίσως λόγω ηλικίας κουράστηκα γρήγορα και δεν άκουσα πολύ.

Ο κύριος λόγος που αγόρασαν τον βασικό τους αντίπαλο στις achtops ήταν για να τον βγάλουν εκτός αγοράς. Είναι περίπου σαν να αγοράσω εγώ τον Ολυμπιακό. Δεν πρόκειται να ξαναδεί Α' Εθνική :) Δεν έχει νόημα να έχεις μια εταιρεία να ανταγωνίζεται με διαφορετικά brands τον εαυτό της.

Μετά από 30 και πλέον έτη ύπαρξης όλη η μουσική και η δημοσιογραφία του MTV παύει να είναι διαθέσιμη online. Mένει μένει μόνο ένα site στην ίδια διεύθυνση για τα reality shows και την trash TV. Το ίδιο το κανάλι είχε ήδη αλλάξει κατεύθυνση από τα μέσα του '90 και ίσως το M στο όνομα είχε μείνει απλά να θυμιζει τις χρυσές του εποχές που εκατομμύρια κόσμου περίμενε να μπει το αγαπημένο του videoclip. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι κι αυτή μια πράξη που σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής για μια ολόκληρη γενιά κι ένα μύνημα ίσως προς τους GenX ότι πλέον κι αυτοί έχουν περάσει από το "legacy status" στο "end-of-life -> unsupported". https://www.showbiz411.com/2024/06/25/paramount-shuts-down-mtv-website-wipes-history-after-20-plus-years?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR0tl6YSphmhjEfCsw-SzGNgAsNBiQQ426AA5R7TFzxIZ2fX-FnzdzNzXvk_aem_EQkI93xDNfkEw_TgFkt37A# https://variety.com/2024/digital/news/mtv-news-website-archives-pulled-offline-1236047163/

Ηχογραφείς ταυτόχρονα το tascam λίγο πιο μακριά και με οσο μπορείς πιο ανοικτή στέρεο εικόνα και το Rode πιο κοντά στην κιθάρα. Ηχογραφείς ένα παλαμάκι πριν ξεκινήσεις. Περνάς το tascam στο DAW και το rοde. Τα φέρνεις μαζί όσο μπορείς sample perfect στο παλαμάκι. Τσεκαρεις φάσεις κι αφήνεις εκεί που ακούγεται καλύτερα. Μιξάρεις κέντρο με το Rode και άκρες με το tascam. To τζατζίκι κολλάει στο ότι δεν υπάρχει καμία σύγκριση αυτού που σου πρότεινα με αυτόν τον πειραματισμό, πόσο μάλλον να τα εξισώσεις κιόλας. Έχω παίξει με τέτοια μηχανηματάκια αλλά έχω ακούσει και πολλά μικρόφωνα και έχω μέτρο σύγκρισης.

Όχι. Τα δύο στέρεο μικρού διαφράγματος πυκνωτικά είναι standard recording practice και ενδεδειγμένα για ακουστική κιθάρα ενώ το ένα πυκνωτικό + ένα tascam + τζατζίκι + πατάτες είναι κάψιμο χρόνου για μένα. Όπως και να χει όμως δικός σου ο χρόνος και η απόφαση. Ελπίζω κάποιος να μπορέσει να σε βοηθήσει.

https://smart.noiz.gr/details.php?id=574321 Ορίστε, στέρεο μικροφωνάκια μικρού διαφράγματος με ένα 100ρικο. Μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις και μαζί με το Rode που έχεις σαν μικρόφωνο κέντρου για να ρυθμίζεις πόσο πλάτος θες στη μίξη Δεν αξίζει τον κόπο και τον χρόνο να κάτσεις να ασχοληθείς με πατέντες και tascam κλπ κλπ.

Από εμένα είναι όχι. Μου φαίνονται πιο uncool & nerdy κι από σπυριάριδες εφήβους που παίζουν dungeons & dragons. Aν θες απόκριση σε μπάσα ξεκινάς κατά σειρά από: 1. καμπίνα 2. ενισχυτή 3. μαγνήτες 4. μεγάφωνα 5. πετάλια και αφού έχεις λύσει οοοοοοοοοοοοολα αυτά θα πας και στα στραβά τάστα να πάρεις άλλο ένα 0,5% (αν μιλάμε για κιθάρα με σχετικά κανονικό κούρδισμα). Αν συζητάμε για βαρύτονες και πάνω, άιντε κομμάτια να γίνει το ρεζιλίκι...?

To buzzstop κάνει την JM να συμπεριφέρεται περισσότερο σαν Τele η LP. Εμένα μου αρέσει η πιο σκληρή αίσθηση της Mastery και του Buzzstop, ταιριάζει καλύτερα στον τρόπο που παίζω, περισσότερο alt rock και λιγότερο surf.

Σου δίνει headroom σε ένταση και πρίμα. Mε αυτές τις ρυθμίσεις μπορείς να παίζεις στον neck χωρίς να λασπώνει, να είναι ο κύριος μαγνήτης σου για single note leads και να έχεις και μια extra Τele on Steroids στον Bridge. Eίναι ο σωστός τρόπος για να έχεις το full tonal range της κιθάρας, από μπάσα μέχρι εκεί που παραμένουν χρήσιμα μέχρι πρίμα που κόβουν και από full γκάζια μέχρι ζωντανά καθαρά στις χαμηλές θέσεις των volume pots με ανοιχτά full τα tone pots. Όταν τα βάλεις όλα στο 10 και ρυθμίσεις τον ενισχυτή στον bridge, ουσιαστικά αχρηστεύεις τον neck για οτιδήποτε εκτός από σολάρισμα μετά το 12 τάστο και αχρηστεύεις και τα pots της κιθάρας γιατί όσο χαμηλώνεις ο ήχος γίνεται όλο και πιο dull. To αντίθετο. Όσο κόβεις volume o μαγνήτης χάνει πρίμα και σταματάει το ice-pick των 1Meg Pots. Eπίσης όπως είπα κόβεις και το Tone αντίστοιχα. Τώρα αν η ερώτησή σου είναι για τον bridge, αν και όταν θα παίξεις με τον bridge μιας JM, θες να ξυρίζει και λίγο. Αλλιώς ποιό το νόημα... Έτσι κι αλλιώς όμως για οτιδήποτε νορμάλ σε μια JM, ο neck είναι ο μαγνήτης επιλογής . Στις Tele γιατί ο neck μαγνήτης είναι διακοσμητικός/βοηθητικός. Στις Strat γιατί ο ήχος με κομμένα vol/tone θα ήταν εντελώς ψοφέ και είναι και πιο πολύπλοκη η φάση με τρεις μαγνήτες 3 pots. Αν προσπαθήσεις να φτιάξεις μια Esquire ή Tele με το παλιό blend κύκλωμα βάζοντας στον bridge κλασικό Tele μαγνήτη (οι μαγνήτες μιας Esquire είναι πιο hot και μεσαίοι), κόβεις ένα τσικ το vol κι ο μαγνήτης μετά έχει σχεδόν το ίδιο response που θα είχε σε μια Tele. Μετά στα solos ανοίγεις full το volume και ξυρίζεις το σύμπαν. Τώρα για τις λοιπες κιθάρες, who cares :) 1. Eννοείται δε μιλάω για κυκλώματα με treble bleed (μπλιάξ και ίου). Και στις Gibson το 50s wiring δίνει πολύ μεγαλύτερη παλέτα ήχων με αυτόν τον τρόπο σε σχέση με το modern wiring, χωρίς το σιχαμένο resonant peak του treble bleed. 2. Εννοείται ότι μιλάω για setups που ακούνε στα pots. Όλα αυτά πιθανότατα δεν ισχύουν για 17 κάναλους ενισχυτές και Metal Terminator plugins.

Δεν είναι ακριβώς το "real deal" η Mastery, είναι ΠΟΛΥ πιο σφιχτή. Εμένα όμως μου αρέσει, με αυτήν παίζω. Kαι μαγνήτες υπάρχουν δυο λογιών: είτε πιο surfάδικοι είτε πιο klangy και μουντοί αλλά Nels Cline. Το μεγάλο "κόλπο" στις Jazzmaster είναι το ίδιο με το μεγάλο "κόλπο" στις Les Paul. Σετάρεις το ενισχυτή στον neck μαγνήτη με vol & tone στο 7 περίπου.

Και πολλοί άλλοι έπαιξαν με strat κι επίσης τρομεροί κιθαρίστες σαν κι αυτούς που αναφέρετε έπαιξαν με άλλου τύπου κιθάρες. Απλά ο Hendrix με τη Strat έκανε την ηλεκτρική κιθάρα ένα καινούργιο όργανο. Can't beat that.

Κατ' αρχάς περισσότερο fundamental και λιγότερες αρμονικές. Έχω παίξει με flats και με semi. Για μένα αν δεν παίζεις Jazz με εικόνισμα τον Charlie Christian δεν έχουν μεγάλο νόημα. Βαρετά καθαρά κι ακόμη πιο βαρετά βρώμικα. Αντίθετα από το Precision οι flat LaBella δεν φεύγουν ποτέ και δεν αλλάζονται και ποτέ.

Μπορεί να μην μου άρεσε ποτέ για μένα, μπορεί να μην είναι η πρώτη ηλεκτρική που κατασκευάστηκε, ούτε καν η πρώτη κιθάρα του Leo, αλλά για μένα παραμένει η πιο iconic. Η φωτογραφία δίπλα στο λήμμα "ηλεκτρική κιθάρα" πρέπει να είναι strat. Πρώτον γιατί έσπασε όλα τα σχεδιαστικά στερεότυπα και δεύτερον γιατί με αυτήν έπαιξε ο Hendrix. Η strat δεν ήταν απλά μια κιθάρα που έπαιζε πιο δυνατά από τις ακουστικές και δεν μικροφώνιζε. Ήταν ένα καινούργιο όργανο.

To Neural DSP ακούγεται όπως θα άκουγες τον ενισχυτή στο σπίτι σου ή σε κάποιον "ζωντανό" χώρο. Το Amplitube ακούγεται όπως θα άκουγες τον ενισχυτή ηχογραφημένο με ένα καταξεσκισμένο SM57 σε ένα νεκρό από την υπερβολική ηχομόνωση Ελληνικό studio των '80s.