kpeyos

Συγχαρητήρια για το θέμα. Διάβασα και τις 43 νομίζω σελίδες. Βάσει των όρων που έχει θέσει ο Nicolas, δικαιούμε να συμμετάσχω. Για να ξεκινήσω από το τέλος, η απεργία και οι συγκεντρώσεις δεν αποτελούν μέσο πίεσης ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΕΣ. Νομίζω ότι είναι αυτονόητο. Δικαιολογώ απόλυτα, αυτούς που καβαντζώθηκαν και προσπαθούν να καβαντζώσουν και τα παιδια και τα εγγόνια τους, μιας και μεγαλώσαμε και ζούμε στην Ελλάδα σε ένα καθεστώς ζούγκλας. Το αντίθετο θα ήταν όχι απλά μη ρεαλιστικό, αλλά σχιζοφρενικού τύπου άρνηση της πραγματικότητας. Αν δηλαδή βρισκόμασταν στη ζούγκλα θα μας κατηγορούσε κανείς γιατί τρέξαμε με όλη μας τη δύναμη να ξεφύγουμε απ' το λιοντάρι και αυτό προτίμησε να φάει τον διπλανό μας; Τα χιλιάδες χρόνια εξέλιξης δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν από μέσα μας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το "καβάντζωμα" δεν αφορά μόνο τον δημόσιο τομέα αλλά και τον ιδιωτικό σε έναν μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα. Σε όλες τις μεγάλες, αξιόπιστες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας οι καλές θέσεις μοιράζονται μεταξύ ημετέρων. Αν νομίζετε ότι δεν έχω δίκιο, ας μου πεί κάποιος, πόσοι βρήκαν μια τέτοια καλή θέση, χωρίς καμία γνωριμία απλά περνώντας μια συνέντευξη για μια θέση που βρήκαν από τις αγγελίες. Καβάντζωμα επίσης, είναι να τα 'χεις βρει απ' τους δικούς σου, να αρκείσαι με αυτά και να αραδιάζεις αντικομφορμιστικές θεωρίες. Καθόλου κατακριτέο επίσης μιας και όπως και να το κάνουμε ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα. Δεν είναι δυνατόν να μπορούμε να μπαίνουμε στη θέση του κάθε άλλου. Το ότι αρνήθηκα δυό φορές μια καλή θέση στο Δημόσιο με σύνταξη στα 40κάτι, και προτίμησα να σπουδάσω κάνοντας όλες τος γνωστές δουλειές του ποδαριού και μη (από γκαρσόνι μεχρι ιδιαίτερα πιάνου) και να ξενιτευτώ δουλέυοντας και το ότι σήμερα συνεχίζω να είμαι ενα μεσαίο στέλεχος στην Ελλάδα πλέον, που δουλεύει 6 και 7 μέρες τη βδομάδα και είναι on call 24/7 απλά με κάνει να δηλώνω υπερήφανος που είμαι βλαμμένος!

Συμφωνώ με μια διαφοροποίηση. Κάποτε το MTV σε συνεργασία με τη Sony πουλούσαν εκατομμύρια δίσκους πλασάροντας τους Nirvana. Όπως όμως τα Discman στα τέλη του '80 κατέστρεψαν την ποιότητα στις παραγωγές οδηγώντας στα "loudness wars" έτσι και το Internet και τα mp3 downloads κατέστρεψαν τη μουσική βιομηχανία εν γένει. Δεν υπάρχει περίπτωση εν έτει 2010 να πουλήσει μπάντα τους δίσκους που πουλούσαν τότε οι Nirvana και οι pearl jam απλά γιατί μετά από μια εβδομάδα κυκλοφορίας θα τον κατεβάσουν όλοι τζάμπα. Άρα και το MTV έχει σταματήσει να κατασκευάζει ίδωλα και στρέφεται φυσιολογικά σε πιο βιώσιμες λύσεις. Όσον για την ποιότητα της μουσικής των 00s σίγουρα βάζει υποψηφιότητα για "μαύρη δεκαετία", ξεπερνώντας ακόμη και τα 80's!!

Για το πρώτο video δε θα έβαζα fuzz, μάλλον κάτι σαν και αυτό για booster αν και ο ήχος αυτός είναι 90% ενισχυτής... Για το δεύτερο clip... Άλλα δύο κοντίνα σαν υποψήφια πετάλια για το ήχο αυτής της μπάντας είναι το Fuzz Factory, για τους πιο τρελούς fuzz ήχους και το Zvex Box Of Rock για τους πιο ήπιους Muff distortion ήχους (ή αν είχα τρελό budget θα αγόραζα ένα Skreddy Mayo).

A. Δεν υπάρχουν μόνο δυο σχολές, αλλά πρακτικά πάρα πολλά fuzzoκυκλώματα τα οποία είναι δημοφιλή. Μάλλον θα ξεχάσω κάποια αλλά κοιτά: Τreble Boosters (κι αυτά fuzz είναι IMHO). Yπάρχουν σχεδόν όλα τα δημοφιλή μοντέλα που έβγαιναν όπως το Range Master, το Hornsby Skewes, το Orange κ.λ.π στο site της B.S.M. Tonebenders. MK I.V, MKII, MKIII. Tα φτιάχνουν πολλοί τα πετυχαίνουν λίγοι. Πιο γνωστές επανεκδόσεις είναι της DAM (πανάκριβο), JMI, Pro Analog, Skinbender, Lumpy, Μontgomery Appliances κ.λ.π Fuzz Faces. Γερμανίου, Πυριτίου, Υβριδικά (ακούγονται εντελώς διαφορετικά). Στα οι πιο γνωστές επανεκδόσεις είναι της Fulltone, του Αnalogman, και του KR Musical. Στα απλά πυριτίου (Si), μπορείς να βρείς και αξιολογόλοτατα φθηνά πεταλάκια από την MXR και την Dunlop. Buzzaround. Το fuzz που έγινε γνωστο απ' το 21st Century Schizoid Man των King Grimson. Πρόσφατη επανέκδοση από την Montgomery Appliances. Mosrite Fuzz. Eπανέκδοση από την DAM (πρέπει να το περιμένεις γύρω στους 9 μήνες). Big Muff. Ένα απ' τα fuzz που σχεδόν κάθε διετία άλλαζε κύκλωμα. Τα πρώτα κυκλώματα (περισσότερο fuzz παρά distortion) επανεκδίδονται με μεγάλη επιτυχία από τον Skreddy, ενώ στην πιο distortion περιοχή υπάρχει το Ronsound Hairpie ή κάτι τέτοιο. Univox/Shin-Ei Superfuzz. Κυριότερες επανεκδόσεις από την Wattson Electronics και της Black Cat Electronics. Fuzz Factory. Πετάλι του ZVex. ...off the top of my head. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα γνωστά κυκλώματα και κατασκευαστές. Το google θα σε βοηθήσει. Επίσης θεωρώ ότι τα demos του PGS στα πετάλια Fuzz, Distortion κλπ είναι ψιλοάθλια. Δεν νομίζω ότι βγαίνει συμπέρασμα.

...οκ, μετά από μια πιο πρσεκτική ανάγνωση λοιπόν και σ' ευχαριστώ για τη διόρθωση... Tα πουλάει όλα και παίρνει έναν Bad Cat, Hot Cat 1x12.

Α sorry την είχα χάσει την προηγούμενη... ;D Θρύλος θα είχαν γίνει μόνο αν είχαν πάρει δέκα στα δεκατρία συνεχόμενα πρωταθλήματα με τη διαιτησία... ;D

Από τη στιγμή που θές έναν τεράστιο lead ήχο (για 80s και metal καταστάσεις), πάρε έναν ενισχυτή με καλό pre amp section και καλό master volume για να μπορείς να τον ελέγχεις. Οι Mesa είναι κλασικά παραδείγματα. Βέβαια τεράστιο ρόλο (και μου κάνει εντύπωση πως δεν έχει αναφερθεί) θα παίξει στην ένταση και η καμπίνα σου. Αν έχεις κανα κτήνος 4x12 και με 15 watt θα γίνεται της πόπης (αλλά δεν θα είναι metal ήχος, ούτε και του Koch ή του Εgnater Rebel είναι). Ο καλύτερος συνδυασμός λοιπόν θα ήταν πολλά watt στον ενισχυτή για να έχει όγκο και punch και καμπίνα oversized 1x12 με μεγάφωνο που να έχει μεγάλο wattage για να αντέχει τον ενισχυτή και το μικρότερο sensitivity για να έχει το λιγότερο volume. Αν μου πείς και budget, θα πρότείνω.

...αν δε είχε γίνει πριν είκοσι, θα 'ταν ακόμη καλύτερα ;D ;D

Δεν διαφωνώ κάπου. Ίσα, ίσα που ήμουν υπέρ στο να περάσει από τα χέρια κάποιου όσο περισσότερος εξοπλισμός θα μπορούσε για να μπορέσει να διαμορφώσει και άποψη αλλά και να ωριμάσει σαν αυτί. Πάντα βέβαια το topic μιλάει για ήχο. Το αν είναι ο άλλος κουλός και πρέπει να 'χει τρεις τόνους gain και compression για να παίξει είναι και λίγο άλλο ζήτημα (όπως επίσης είπα ο εξοπλισμός δεν μπορεί να σε κάνει καλύτερο κιθαρίστα). Και βέβαια πάντα μιλάμε στα πλαίσια του λογικού. Ναι είναι σχεδόν αδύνατον παίξεις Death Metal με ένα Jazz σκάφος και έναν Rolad Jazz Chorus, αλλά δεν εννοούσα αυτό όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς. Μπορείς όμως να βγάλεις ήχο από μερικά φθηνά πεταλάκια/πεταλιέρες, πάνω σε σχετικά φθηνά ενισχυτάκια ο οποίος να είναι αξιοπρεπής όταν ξέρεις προς τα που να κινηθείς.

Xωρίς φυσικά να υποτιμώ την αξία της τεχνικής και του μυαλού που διαθέτει ο καθένας, ο ήχος είναι και κάτι το αυθύπαρκτο. Μπορείς να είσαι καταπληκτικός κιθαρίστας και να έχεις εντελώς χάλια ήχο. (Μπορείτε να βρείτε και να διαβάσετε την συνέντευξη του Diaz για τον SRV στην αρχή της καριέρας του και το πόσο πραγματικά χάλια ήχο είχε τότε για παράδειγμα.) Απλά από τα χέρια των "μεγάλων" επαγγελματιών έχει περάσει τόσος και τόσο καλός εξοπλισμός που πλέον έχουν αναπτύξει και το αυτί, και μπορούν να αναπαράγουν έναν πολύ καλό ήχο στο περίπου ανακαλώντας τον από μνήμης και με αρκετά "φτωχότερο" εξοπλισμό, ξέροντας πώς πρέπει να τον σετάρουν. Αυτήν την αξία έχει λοιπόν ο εξοπλισμός που περνάει από τα χέρια κάποιου. Για παράδειγμα, αλλιώς θα σετάρει μια πεταλιέρα στο preset Vox, κάποιος που δεν έχει ακούσει ποτέ στη ζωή του έναν Vox και αλλιώς αυτός που τον είχε τον ενισχυτή μια δεκαετία. Η αλλιώς θα ρυθμίσει τον ενισχυτή του ένας ανθρωπος που έχει παίξει με απίστευτες κιθάρες, όταν σε κάποια στιγμή αναγκαστεί να παίξει με ένα κούτσουρο, κλπ... Πόρισμα: Πρέπει κατ' αρχάς να ξέρεις τι θές να πετύχεις. Γι αυτό και βοηθάει η συνεχής αναζήτηση εξοπλισμού. Βέβαια ο εξοπλισμός δεν θα σε κάνει από μόνος του καλύτερο κιθαρίστα. Αλλά τουλάχιστον θα μπορείς να παίζεις δυο ακκόρντα με φοβερό ήχο!

Κι εγώ ψηφίζω internet. Ιδιαίτερα αναλογιζόμενος το πόσα χάλαγα κάποτε από το πενιχρό χαρτζηλίκι μου (20ετία +). Τουλάχιστον πάλι καλά τότε διάβαζα το keyboard, το οποίο τουλάχιστον σε θέματα μουσικής τεχνολογίας έκανε τα αντίστοιχα κιθαριστικά περιοδικά να μοιάζουν ότι απευθύνονται σε αυστραλοπιθήκους.

Ώρες , ώρες την τρώω και 'γω τη φρίκη, αλλά κάτι μου λέει ότι αν αγόραζα μία, θα την λάτρευα για 'κάνα μήνα και μετα θα σιχαινόμουν να την ακουμπήσω... Και όχι τίποτα άλλο, είμαι κι άτυχος στον συνδυασμό, looks/ήχου. Συνήθως οι κιθάρες που δεν άντεχα να βλέπω, παίζαν καλύτερα απ' όλες...Οπότε δε με βλέπω.

Φωτο από τα αποτελέσματα αυτής της "ευγενους" εργασιάς...πρίν πιασουμε την κιθάρα και αρχίσουμε τις bluesιές...

Πάρτην! Με το που θα τελειώνεις τους βομβαρδισμούς θα τους παίζεις και κάτι χαρούμενο για το ξεκάρφωμα... Καλά είμαστε σοβαροί εδω μέσα;;; Σε λάθος forum γράφεις. Αυτό είναι λίγο πιο κατάλληλο για να έγκυρες πάρεις απαντήσεις EDIT: Το λινκ αφαιρέθηκε, όχι παραπομπές σε sites πολιτικού περιεχομένου παρακαλώ.

Συνήθως ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Σε αυτές που προσέχουν πάρα πολύ τα specs και κοστίζουν το ίδιο ή και πολύ παραπάνω από μια Gibson (Τokai LS430 πχ, ή Gustavsson, Joelton Classic κ.λ.π) και σε αυτές που δεν ασχολούνται καθόλου Κορεάτικες, Κινέζικες κλπ κόπιες που είναι πανάλαφρες, βαφτίζουν μαόνι και maple το ότι να 'ναι και συνήθως είναι πανάλαφρες (όχι καλό).

Παραδοσιακά είναι αλήθεια, αλλά τα "ελαφριά" μαόνια με τα σωστά specs (8,5-9,5 lbs τελικό βάρος κιθάρας) τα κρατάνε για τις Custom Shop, και μάλιστα και εκεί τα διαλέγουν. Μια R9 ή R0 είναι συνήθως οι Top of the Tops σε τέτοιου είδους ξεδιάλεγμα. Και επίσης ακόμη και η ποιότητα του Custom Shop δεν είναι σήμερα αυτή που ήταν πριν 6-7 χρόνια όταν πρωτοξεκίνησε το '03, με βραζιλιάνικους παλίσανδρους στις ταστιέρες (για έξι μήνες), ολόισια νερά στο μαόνι, eastern maple καπάκια (ξύλα γερμανίας) κ.λ.π. απ' όσο διαβάζω και ακούγεται. (εγώ για να πώ την αλήθεια σταμάτησα να ψάχνω συστηματικά για LP το ΄03). Αν δεν υπήρχε λοιπόν το weight relief ή το chambering στα standard μοντέλα, με τα ξύλα που χρησιμοποιούνται εκεί, το πιθανότερο είναι να κατέληγες με μιά κιθάρα που θα ζύγιζε όσο ένας μαντρότοιχος και θα ακουγόταν και έτσι. Παράδειγμα γι' αυτό που λέω είναι η σειρά supreme και κάποιες LP τέλη δεκαετίας 70-αρχές 80, που ακούγονται περισσότερο σαν neck through ντουβάρια, παρά σαν L.P των 50s. Βεβαια και εκεί κερδίζει σε ταχύτητα attack, αλλά εμένα είναι ο ήχος και συνολικότερο feel της κιθάρας δεν μου αρέσει. Ναι αλλά συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, Ποιός σου είπε ότι η συγκεκριμένη κιθάρα φτιάχτηκε για να παίζει σαν L.P...απλά είναι μια κιθάρα που οπτικά προσομοιάζει. Εκ των προτέρων συγγνώμη για τις αποσπασματικές παραθέσεις. Συμφωνώ όμως με όλο το υπόλοιπο post σου.

Κατ' αρχάς συγχαρητήρια για την περιγραφή ήσουν πολύ κατατοπιστικός. Κατα δεύτερον εγώ θα έτρεχα να προλάβω ένα σετάκι WCR Goodwoods που πωλούνται στις αγγελίες μιας και θα σου κάνουν ακριβώς αυτό που θές (και είναι και καλή η τιμή). Αν δεν υπήρχαν τώρα αυτοί οι μαγνήτες, αυτό που χρειάζεσαι είναι καταβάση κάτι αρκετά dark ώστε να μην σε ενοχλούν τα πρίμα αλλά όχι πολύ hot ώστε να έχεις καθαρά και φυσικά οικονομικό, να μην πληρώσεις παραπάνω για μαγνήτες απ' ότι για κιθάρα. Σου προτείνω seymour duncan pearly gates neck, custom custom bridge. Πολύ κοντά σε αυτό που είχες στο μυαλό σου αλλά ένα "τσακ" πιο dark (AlNiCo II μαγνήτες και οι δύο). Όσο για τους burstbuckers είναι καλοί, dark μαγνήτες αλλά μάλλον λίγο πιο ακριβοί και δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει τον κόπο.

Μαζί με τις Hope Sandoval (Mazzy Star), Beth Gibbons (Portishead) και Carla Torgerson (Walkabouts) αποτελούν τις all time favourite αγαπημένες μου σύγχρονες γυναικείες φωνές.

Είναι αυτό με τη μύγα, το κλασικό...ξέρεις όποιος την έχει...

Έχουν όλα τα βασικά ενός μονού μαγνήτη, αλλα είναι πιο hot, πιο μεσαίοι από και πιο χαλαροί ταυτόχρονα (από έναν vintage μονό). Αυτό που χάνουν οι humbucker sized P90 είναι η "χαλαρότητα", λόγω της διαφορετικής γεωμετρίας που τους δίνει ένα τελείως διαφορετικό μαγνητικό πεδίο όπως εξηγεί και ο Jason Lollar, o master των P90s. Το αποτέλεσμα βασικά θυμίζει IMHO περισσότερο οverwound μονό. Το πλεονέκτημα που έχουν αυτοί οι μαγνήτες είναι ότι αναβαθμίζουν (πάλι IMHO) κάποιες φθηνές κιθάρες με humbuckers, μιας και όπου και να τους βάλεις ακούγονται ακριβώς ιδιοι (πείραμα με Gibson P94). (οι humbuckers και ειδικά οι vintage oriented ακούγονται χάλια σε ανεμικές ή κακοκατασκευασμένες κιθάρες). Από κεί και πέρα αρκετά χρόνια πριν τους boutique μαγνήτες, το να καταφέρεις να ταιριάξεις μια gibson με P90 να παίζει ισορροπημένα στα ίδια settings του ενισχυτή τόσο στο neck όσο και στο bridge ήταν στα όρια του ακατόρθωτου. Σήμερα βέβαια αυτό το πρόβλημα πλεόν δεν υφίσταται.

Ποια Σαλόνικα. Λονδίνο. Θα δώσεις 3-5 χιλιάρικα και θα λυπηθείς την...εκδρομή (σιγά μην την πάρεις και από...e-shop!!!)

Ευτυχώς γιατί τα εξηκοστατέταρτα στα 180bpm με παίδευαν με το flat radius... ;D ;D ;D

Προς όσους ρώτησαν... O όρος Desert Rock χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα τέλη της δεκαετίας του '80 για μπάντες της νεοψυχεδελικής σκηνής της Arizona και όχι μόνο, όπως οι Dream Syndicate και οι Green On Red. Τώρα οι "νέοπες" τον χρησιμοποιούν για το παρακλάδι της Stoner/Grunge που έχει πατέρες τους Kyuss και τα υπόλοιπα project του Josh Homme.

Κάνε το απλό. Ξεκίνα δοκιμάζοντας όσο μπορείς μια custom shop (κι αν μπορείς μάλιστα να είναι του '03 ή του '04), και μετά αγόρασε αυτή που θεωρείς ότι την πλησιάζει περισσότερο σε feeling (οι περισσότερες classic και standard που θα δοκιμάζεις μετά θα σου φαίνονται "ντουβάρια"). Γενικά στις Gibson δεν υπάρχει κανόνας. Έχω δει LP Supreme με ΑΑΑΑ maple tops και τα σχετικά να μην παίζουν μία (αλλά μία) και Studio ή SG να είναι αξιοπρεπέστατες. Προετοιμάσου βέβαια για γερό ψάξιμο. Eγω πάντως με πόνο ψυχής έσκασα ένα σκασμό λεφτά σε μια R0 στο Αμέρικα γιατί δεν έβρισκα τελικά κάτι αντίστοιχο κατασκευαστικά και ηχητικά... Και κάτι άλλο. Αν δεν έχεις τρελό κόλλημα με 100% ήχο Gibson και απλά σου αρέσει π.χ οπτικά περισσότερο σαν κιθάρα δοκίμασε και καμιά PRS. Eίναι έτη φωτός μπροστά απ' τη Gibson σε ποιοτικό έλεγχο. (βασικά μιλώντας για τις Gibson USA, o ποιοτικός έλεγχος είναι απλά ανύπαρκτος)

+1 σε όλα, εκτός από τον χώρο. Αν θέλεις να κάνεις συλλογική δουλειά σαν μπάντα με δικό σου υλικό (δεν γράφει ένας και τα παίζουν οι άλλοι, ούτε ασχολείσαι με διασκευές) είναι σημαντικό να υπάρχει άνεση χώρου και χρονου που δεν μπορεί να στην προσφέρει ένα studio. Άρα αυτά είναι χρήματα καλά ξοδεμένα, όταν υπάρχουν.