kpeyos

Η λογική πορεία ενός thread στο νόιζ.... Ο μπάτσος είναι όργανο, η Telecaster είναι όργανο, άρα ο μπάτσος είναι Telecaster...

Μου κάνει εντύπωση πόσο πολλοί συνδέουν την επιτυχία μιας μπάντας με τα φράγκα, ακόμα και για κονέ διάβασα κάπου... Τέλος πάντων τα αξιακό σύστημα του καθένος ορίζει τι σημαίνει επιτυχία. Άρα σίγουρα μια μπάντα είναι επιτυχημένη για τα μέλη της όταν αυτές οι αξίες είναι κοινές και εκπληρώνονται μέσα από αυτή. Για άλλες μπάντες θα είναι τα φράγκα, για άλλες οι γκόμενες (μην ξεχνάμε τον Φρόυντ), για άλλες καθ' αυτό το μουσικό αποτέλεσμα, για άλλες η αναγνώριση από το ευρύ κοινό, για άλλες οι συναυλίες στο ολυμιπιακό στάδιο και για άλλες οι μπύρες μετά την πρόβα. Να απαντήσω λοιπόν για μένα, στο Thread σε δύο μέρη. α. Τι κάνει επιτυχημένη μια μπάντα στην Ελλάδα, το Λουξεμβούργο ή τη Γουαδελούπη. Όλα τα μέλη να αντιμετωπίζουν εξ αρχής τη μουσική ως τέχνη χωρίς επαγγελματική προοπτική και απελευθερωμένοι να κάνουν αυτό που γουστάρουν ακριβώς. Να μην περιμένουν να πιαστούν από την πρώτη ευκαιρία, να μην αντιμετωπίζουν την κατάσταση με διάθεση αριβιστικη γενικότερα. Στο τέλος της ημέρας να περνάνε όλοι καλά και όλα τα μέλη της να κάνουν αυτό που τους γεμίζει και τους εκφράζει. β. Τι κάνει επιτυχημένη μια μπάντα στην Αμερική ή το Αγγλία. Όλα όσα ανέφερα παραπάνω με τη διαφορά ότι σαν κατάληξη της προσπάθειας τα μέλη της καταφέρνουν να ζούν από αυτήν την ενασχόληση, έχωντας την μελύτερη δυνατή απήχηση στο κοινό που τους ενδιαφέρει.

Eντάξει οι stacked διπλοί σε μέγεθος μονού ήταν πάντα συμβιβασμός κατά την προσωπική μου άποψη. Πολύ στενός ήχος που ακούγεται πολύ pristine στα καθαρά και πολύ άγριος στα βρώμικα. Είναι όλα θέμα γούστου. Ακόμα πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πας στον Novak αν είναι για τέτοια λύση.

Να προτιμήσεις τους κλασικούς του Lollar! Μια φορά θα δώσεις λεφτά και παπαλά. Δε θα σε τρώει η αμφιβολία. Θα ξέρεις ότι έχεις μαγνήτες που τους φοράνε και κιθάρες των 5000 euros. Εμένα τα σκυλοαυτιά δεν είμαι σίγουρος ότι μ' αρέσουν...

Δεν έιχα το κουράγιο να διαβάσω 13 σελίδες Death Metal, οπότε ξεκινάω από το τέλος. Eπειχηρήματα για να μην πάρεις Fender Stratocaster για Death Metal. α. Είναι ακριβή. Στη μουσική που θέλεις να παίξεις θα χρησιμοποιείς παααρα πολύ γκάζι για να ακούγεται ο οποιοσδήποτε χαρακτήρας κιθάρας. Πάρε μια φθηνότερη κιθάρα που απλά να σου κάθετε καλά στο χέρι. Επένδυσε τα υπόλοιπα λεφτά σου σε μαγνήτες, εφε και ενισχυτές. Στο τέλος της ημέρας θα είσαι πολύ πιο μάγκας. β. Δεν έχει Floyd Rose. Που να παίξεις Death Metal με το "synchronized tremolo" της Fender. Αυτό είναι για κανα Χαβανέζικο το πολύ. γ. Σε πολλές περιπτώσεις δε θα σε βολέψουν τα χαμηλά τάστα και το Vintage Radius της ταστιέρας. Δεν προσφέρονται τόσο για shredding. Πέρισσότερο για ακκόρντοδουλειές. δ. Εν έτει 2010 δεν χρειάζεται να πας σε καφρομαγνήτες για το γκάζι, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν παίρνεις τη χαρά του Surfabilly που είναι οι μαγνήτες της Strat, για να χώσεις τάπα γκάζι. Είναι λίγο άκυρο, δηλαδή σκέψου λίγο πόσο πολλοί άλλοι μαγνήτες κάνουν αυτό που θές καλύτερα. Είπαμε 2010 έχουμε, οι επιλογές είναι ατελείωτες. ε. Το να αναβαθμίσεις μια Strat για να παίξεις metal είναι σαν να αναβαθμίσεις ένα Enduro για να πάρει μέρος σε Moto GP. Aπλά καθυστερημένο.

Kαλό είναι να εκθειάζουμε την αξία των δακτύλων και του παιξίματος, αρκεί να θυμόμαστε να μην υποτιμούμε την αξία του εξοπλισμού. Ένα κάρο ξένες pop (με την ευρεία έννοια) μπάντες παίζουν πέμπτες, με καταπληκτικό ήχο και κάποιοι τις ακούμε ακόμα εκστασιασμένοι. Θα τολμήσω να πώ ότι το 99% όσων γράφουν εδώ μέσα, μπορούν να παίξουν πέμπτες το ίδιο καλά. Δεν τους ενδιαφέρουν όλους τα τεχνικά στυλ τύπου shred/blues shred/jazz shred/fusion shred/skyladiko shred κ.λ.π Επίσης ένα κάρο παικταράδες έχουν χάλια ήχο λόγω απλής άγνοιας για τα περι εξοπλισμού. Kατά τ' άλλα, συμφωνώ με τον Alderbody και δεν νομίζω ότι υπάρχουν παγκόσμιες σταθερές. Για κάποιους π.χ ο ήχος του Gilmour είναι passe, πολύ hi fi.

Άλλος ένας είναι ο Πάνος Οικονομάκης. Αλλά παίρνει καιρό με τα ραντεβού. http://www.enigmagt.gr/

Καλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσβάλλουμε κανέναν με χαρακτηρισμούς. Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να είσαι ο Ισαακ Νεύτων για να φτιάξεις ένα όργανο με φοβερό ήχο. Φαντάζομαι ότι και ο Στραντιβάρι με την εμπειρία έφτιαχνε βιολιά, όχι με τις γνώσεις της φυσικής (εκτός κι αν ήταν κολλητάρια με τον Νευτωνα). Ούτε και χρειάζεται κανείς να αποδείξει ότι ένα χάλια όργανο θα παίζει χάλια, είναι κοινός τόπος. Το αν παίζει ρόλο σε ένα πενταμελές σχήμα είναι έτερον εκάτερον. Άλλο θέμα εντελώς. Ουσιαστικά πολλοί από εμάς που διαφωνήσαμε με τον Yann, δεν αμφισβητούμε τη βάση των λεγομένων του, αλλά περισσότερο τη διαδικασία.

Σ' ευχαριστώ. Και φυσικά ίσως θα πρέπει να βάλουμε μέσα στις παραμέτρους του ήχου και το feedack loop "χορδές-μαγνήτες-ενισχυτής-μεγάφωνα-χορδές" και τούμπαλιν με τους συντονισμούς που εκεί παίζουν από κάποια ένταση κι επάνω και να μιλήσουμε και για το ενεργητικό sustain που παράγεται με αυτόν τον τρόπο. Οι παράμετροι είναι πραγματικά άπειροι.

Περίεργο γιατί η συγκεκριμένη κιθάρα δεν είναι high end σαν τις Anderson, Suhr κ.λ.π που όντως ειναι άλλη φιλοσοφία, κομπρεσσαρισμένες με πολύ high end κ.λ.π. Αυτή η Tele θα έλεγα ότι ακούγόταν ώς η επιτομή του vintage ήχου. Και τι vintage ήχος είναι αυτός που δεν μοιάζει στα original άραγες...

Απλά κατ' αυτόν τον τρόπο σίγουρα την παντρεύεσαι την κιθάρα. Αν κάποια μέρα αποφασίσεις να την πουλήσεις θα πρέπει να την σκότωσεις. Επίσης υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να κάνεις ζημιά μιας και υποψιάζομαι ότι δεν έχεις ιδιαίτερη εμπειρία. Kατα τ' άλλα αν το έχεις αποφασίσει να αρχίσεις τα σκαψίματα ρίξε μια ματιά και σ' άλλη μια ενδιαφέρουσα μετατροπή... http://www.mylespaul.com/forums/other-gibsons/77524-melody-maker-mini-humbucker.html και οπωσδήποτε ρίξε και μια ματιά εδώ... http://www.lespaulforum.com/forum/showthread.php?t=137355 Παρεπιπτώντος απ' ότι διάβασα οι καινούργιες MM δεν έχουν διαφορά μεγέθους στους μαγνήτες από τους standard μονούς. Ίσως θα πρέπει να το ψάξεις λίγο.

Aν σε ενδιαφέρει να ψάξεις και σε κανα ebay ή ξένα forum (TGP) για μεταχειρισμένα υπάρχουν πολλές προτάσεις που αλλάζουν επίπεδο από πλευράς ηχητικής ποιότητας σε αυτά τα λεφτά. Το να βρείς όμως delay με reverse περιορίζει αρκετά τα πράγματα. Έχεις σκεφτεί πως θα το χρησιμοποιήσεις; Για επαναλήψεις, για βάθος, πιο high fi, πιο ζεστό, δεν κάνουν όλα τα ίδια πράγματα. Πάντως όχι ότι τα πετάλια που προτείνουν τα παιδιά πιο πάνω είναι χάλια. Απλά το Boss τονίζει λίγο τα πρίμα, και το Ηardwire σηκώνει λίγο θόρυβο.

Σανίδα από σανίδα όμως έχει τελικά διαφορά, όπως ανακάλυψα πριν κανα δυο χρόνια παίζοντας με μια σανίδα του Grosh. Με original vintage strat ή tele δεν έχω παίξει.

Το ξύλο πάλλεται επειδή συντονίζεται σε κάποιες συχνότητες. Επείδη όμως δεν υπάρχει το αεικίνητο στη φύση δεν μπορεί να ξεκινήσει να πάλλεται χωρίς κάτι άλλο να του δώσει ενέργεια. Στην περίπτωση μας εδώ την ενέργεια την δίνουν οι χορδές. Η κινητική ενέργεια των χορδών δεν μπορεί να εξαφανιστεί, αν δεν μετατραπεί σε κάτι άλλο (αρχή διατήρησης της ενέργειας). Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η κινητική ενέργεια των χορδών μετατρέπεται σε άλλες μορφές ενέργειας. Τα ρεύματα Moody μέσα στα πηνία είναι μια μορφή ενέργειας. Η εναλλασόμενη τάση που παράγει ένας μαγνήτης στην προσπάθεια του να αντισταθεί στο αίτιο που μεταβάλλει το μαγνητικό του πεδίο (φαινόμενο Lenz) είναι μια άλλη μορφή ενέργειας. Οι δονήσεις στο ξύλο είναι μια μορφή ενέργειας. Μετά έχουμε και μια μικρή ποσότητα που παντα μετατρέπεται σε θερμότητα λόγω τριβών κ.λ.π. Όλοι αυτοί οι παράγοντες δρούν ανταγωνιστικά στην ταλάντωση των χορδών και τελικά την σταματάνε. Αφήνοντας για λίγο τους παράγοντες κατασκευή, μαγνήτες κ.λ.π μιας που το θέμα είναι τα ξύλα, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έναν μαλακό, ελαφρύ ξύλο το οποίο ταλαντώνεται έντονα απορροφά μεγάλο μερός της κινητικής ενέργειας των χορδών. Ένα πολύ σκληρό ξύλο ή άλλο υλικό είναι σαφώς πιο ανακλαστικό και απορροφά λιγότερη ενέργεια επιτρέποντας στις χορδές να πάλλονται για περισσότερη ώρα. Ο συντονισμός όμως των ξύλων και το υπόλοιπων μερών (παράδειγμα τα ελατήρια μιας strat) στις ιδιοσυχνότητες τους επιστρέφει πίσω στη χορδή (και όχι σους μαγνήτες) λόγω της ανάδρασης της κινητικής τους ενέργειας (κινητική ενέργεια από τα ξύλα στις χορδές)ενισχύοντας τις συχνότητες στις οποίες ταλαντώνονται. Αυτή είναι και η συνεισφορά της ταλάντωσης των ξύλων στον ήχο. Ο λόγος που δεν χρησιμοποιούμε τα σκληρότερα δυνατά υλικά τα οποία θα μας προσέφεραν μεν την μικρότερη δυνατή απορρόφηση, είναι ότι θα είχαν μηδενικό resonance (συντονισμό στην ιδιοσυχνότητα τους), αφήνοντάς μας με έναν εντελώς "συρμάτινο" ήχο. Για τους παραπάνω λόγους αν πάμε στην άλλη όχθη ένα ξύλο πολύ μαλακό μειώνει δραματικά την συχνοτική απόκριση προσφέροντας μόνο σε μεγάλο βαθμό την δική του ιδιοσυχνότητα στις χορδές. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας μαγνήτης ακούγεται ίδιος είτε στηρίζεται πανω στο όργανο, είτε δεν ακουμπάει σε αυτό και τον κρατάς απέναντι από τις χορδές. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να κρίνουμε μια ηλεκτρική κιθάρα ακουστικά πρώτα κατά τη γνώμη μου. Τελικά ο μαγνήτης δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να μεταφράζει σε σήμα τις συχνότητες της χορδής. Το πως αυτή ακούγεται έχει να κάνει (και) με τα ξύλα και το ακούμε και εμείς εν πολλοίς σε μια solid body όταν παίζουμε ακουστικά.

Μια χορδή όταν πάλλεται δημιουργεί μια εναλλασόμενη τάση με την ίδια συχνότητα. Μόνο μια ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ χορδή μπορεί να το κάνει αυτό (η επαγωγή δεν λειτουργεί με μη μαγνητικά υλικά όπως τα ξύλα, το νάυλον, κλπ). Η ένταση φυσικά μεταβάλλεται αναλογά με το πάχος της χορδής και τις συγκεκριμένες μαγνητικές της ιδιότητες. Από 'κεί και πέρα αναλαμβάνουν οι παράγοντες που κάνουν την ίδια χορδή να έχει διαφορετική συχνοτική απόκριση (κατασκευή, υλικά εν γένει κ.λ.π). Αν ένας μαγνήτης από 'κει και πέρα δεν έχει τάσεις μικροφωνισμού (οι περισσότεροι συγχρονοι δεν έχουν, με κάποιους πολύ λίγους vintage oriented οι οποίοι είναι unpotted μπορείς να τραγουδήσεις κιόλας άμα γουστάρεις) τότε δεν υπάρχει άλλος παράγοντας εκτός από τη συχνότητα που βγάζει η ίδια η χορδή που να επηρρεάζει τον ήχο. Φυσικά ο ακούστικός σου ήχος δεν έχει καμία σχέση με τον ηλεκτρικό λοιπόν γιατί στηνπερίπτωσή ου το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ακούς είναι το ηχείο και όχι οι χορδές όπως στις solid.

μέχρι $150-$160 είναι νορμάλ τιμή για οποιονδήποτε καλό P90. Mετά πας σε κινέζικους (κάποιοι βέβαια ορκίζονται στους Tonerider). Seymour Duncan έχει κι ο Κουρμπής. Οι μονοί δεν κάνουν στην κιθάρα σου, αλλιώς θα σου πρότεινα τον Quarter Pound της Seymour Duncan για φθηνό κοντά σε P90.

...κάποιος είχε πεί ότι ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση. Επίσης προκαλώ οποιονδήποτε να μεταφράσει τον στίχο του Ομήρου "Σαν ήρθε η ροδοδάχτυλη νυχτοθρεμμένη Αυγούλα" (Σιδέρης) στα Αγγλικά

Mάλλον ΄χω τον άνθρωπό σου...και χωρίς σκαψίματα! http://curtisnovak.com/pickups/mm-90.shtml

To να μελετά κάποιος δεν το κάνει λιγότερο looser. Έτερον εκάτερον. Και το τί σημαίνει μεγάλος μουσικός, πολύ υποκειμενικό επίσης. Το να παίζεις τρεις χιλιάδες νότες το δευτερόλεπτο δε σε κάνει μουσικάρα και το να είσαι πλούσιος και διάσημος δεν σου εξασφαλίζει ότι κάποιος άσημος ερασιτέχνης δε θα 'χει καλύτερο ήχο από εσένα. Loser είναι όποιος γράφει τσιτάτα με ύφος απόλυτο, αν θές τη γνώμη μου.

To θέμα μέχρι να απαντηθεί πειστικά δεν θα πάψει να παρουσιάζει ενδιαφέρον και να είναι πηγή αντιπαραθέσεων. Απλά όλοι θέλουν να μάθουν τί πληρώνουν ή αν τελικά τα πάντα είναι θέμα ηλεκτρικών ή είναι ένα ατελείωτο hype τα εξωτικά ξύλα να μην παιδεύονται να μαζεύουν περιουσίες για να τις χαλάνε σε όργανα. Ως γνωστό ένα καλό upgrade, μαγνήτες, hardware, refretting αλλαγή nut κλπ κοστίζει πολύ λιγότερο από ένα top of the line όργανο με one piece body, eastern maple καπάκια, brw ταστιέρες και τα σχετικά. Αν λοιπόν αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο, εγώ δεν είμαι διατεθειμένος αν πραγματικά με πείσει κάποιος για το αντίθετο να δώσω μια περιουσία για να αγοράσω έπιπλο. Έτσι κι αλλιώς εξάλλου κάποια λεφτά σε upgrades θα τα χρειαστεί και το πανάκριβο custom όργανο για να φέρει καποιος 100% στα μέτρα του (μαγνήτες π.χ) Από την άλλη αν όλα αυτά τα εξωτικά, απαγορευμένα και πανάκριβα υλικά παίζουν ρόλο, καλό είναι να ξεκινάει κάποιος από 'κει και να μην χαλάει τζάμπα λεφτά σε αναβαθμίσεις που δεν θα τον καλύψουν ούτως ή άλλως και στο τέλος θα τα χάσει πουλώντας την κιθάρα του. Όλοι συμφωνούμε στα πέρι βάρους απ' ότι έχω καταλάβει. Το να προσπαθεί κάποιος να βρεί και το root cause που αυτό επηρρεάζει τον ήχο δε νομίζω ότι ενέχει κάτι μεμπτό.

Γενικά το 70/80 στους modelling και τρανζίστορ ενισχυτές (π.χ Randall) τα πάει καλά. Ακόμα κι εκεί όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα top μεγάφωνο. Στις υπόλοιπες εφαρμογές είναι ένα απ' τα πλέον thin και με φοβερό teble roll off μεγάφωνο.

Ω. με συγχωρείς αλλά απογοητευτική η απάντηση. Βγάζουν ακριβώς τον ίδιο ήχο που βγάζουν και μέσα στο όργανο, γι αυτό και είναι κοινή πρακτική να δοκιμάζεις έτσι μαγνήτες. Για τα προηγούμενα ομολογώ ότι είναι υποκειμενικές απόψεις, αλλά αυτό εδώ το έχω κάνει 100 φορές και είμαι 100% σίγουρος.

@yann. Ως disclaimer ανέφερα ότι οι απόψεις είναι μη επιστημονικά εμπεριστατωμένες, και άρα φυσικά προσωπικές και όχι αντικειμενικές. Το επαναλαμβάνω προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Εσύ όμως που είσαι επαγγελματίας μήπως μπορείς να εξηγήσεις γιατί οι μαγνήτες παίζουν χωρίς να ακουμπάνε και καθόλου στο όργανο (και άρα δεν υπάρχει ηχητικό κύμα από το στερεό);

Να καταθέσω κι εγώ την μη επιστημονική και μη εμπεριστατωμένη άποψη μου μιας και τάσομαι στο πλευρό αυτών που υποστηρίζουν τη διαφορά των ξύλων στον ήχο (το σε τι ποσοστό βέβαια και το κατά πόσο αξίζει μελέτης είναι ένα άλλο ζήτημα). Τον ήχο λοιπόν τον βγάζουν οι μαγνήτες. Οι μαγνήτες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταφράζουν τη συχνότητα σε εναλλασόμενο ηλεκτρικό ρεύμα. Φυσικά δεν μεταφράζουν τη συχνότητα των ξύλων, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Μεταφέρουν όλες τις συχνότητες που ΔΕΝ απορροφούνται από το ξύλο. Οποιαδήποτε ανάδραση σημαίνει απλά feedback κατά την προσωπική μου άποψη και εμπειρία από hollowbodies οι οποίες έχουν όντως ανάδραση στους μαγνήτες, και δεν είναι ήχος. Έτσι αν έχουμε ένα πολύ resonant, ηχοδιαπερατό αν θέλετε, ελαφρύ συνήθως ξύλο, μια κιθάρα που πάλλεται στα χέρια μας καθώς παίζουμε ακουστικά το ηχητικό αποτέλεσμα είναι ένας ήχος μειωμένος συχνοτικά στα μπάσα σχεδόν αέρινος στα πρίμα με τα μεσαία να υπερισχύουν. To όργανο συνήθως φαίνεται εντελώς ακομπρεσσάριστο αφού ανταποκρίνεται διαφορετικά σε κάθε συχνότητα που παίζουμε, ενω΄συνήθως υποφέρει στο sustain. Παράδειγμα: Πανάλαφρες Pinecasters ή swamp ash Telecasters. Τώρα όταν ξεκίνησε η Gibson να κατασκευάσει την πρώτη Les Paul ακολούθησε την ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία. Χρησιμοποιώντας ένα πολύ σκληρό καπάκι γνωστό για την ανακλαστικότητά του (Eastern Maple) μείωσε κάπως την ηχοδιαπερατότητα και την ικανότητα του σώματος να συντονίζεται (resonance) απορροφώντας συχνότητες. Το αποτέλεσμα είχε ήταν μια κιθάρα κομπρεσσαρισμένη, με πολύ μεγάλο sustain, και σαφώς πιο πλήρη συχνοτικά. Αν πάμε σε ακόμα πιο βαριά ξύλα, έβενους, παλίσανδρους κ.λ.π αρχίζει και αυξάνει πολύ το high end των χορδών και στο αυτί μας αυτό ακούγεται σαν να στενέυει συχνοτικά ό ήχος (το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές με high end καλώδια σε vintage oriented μονούς μαγνήτες για παράδειγμα). Να προσθέσω απλά ότι οι μαγνήτες παίζουν συνδεδεμένοι και με κροκοδειλάκια ανάποδα χωρίς να είναι mounted στην κιθάρα. Οπότε τα περί δονήσεων/αναδράσεων του ξύλου δεν με πείθουν ιδιαίτερα, εκτός και αν δεν κατάλαβα καλά το άρθρο του κ. Yann.